Εκτεθειμμένοι και απροετοίμαστοι

 της Ελίνας Γαληνού
Ας υποθέσουμε ότι σε ένα σπίτι, μια οικογένεια πολυμελής τσακώνεται. Με τον καβγά ξεχνούν τα πάντα. Ηλεκτρικές συσκευές αναμμένες, παράθυρα ανοιχτά, τρόφιμα αφύλακτα, διαλυμένο νοικοκυριό... Ωσπου να λύσει η οικογένεια τις διαφορές της, το σπίτι ή θα έχει καεί, ή θα μπούνε μέσα κλέφτες και θα τους σκοτώσουν όλους, ή οι χώροι του θα καταντήσουν ακατάλληλοι για διαβίωση.
Οσο ακραίο κι΄αν φαίνεται αυτό το παράδειγμα, δυστυχώς μοιάζει πολύ με την δική μας τωρινή κατάσταση. Που σημαίνει, ότι ώσπου να καταλήξουμε σε ένα κυβερνητικό modus viventi, Θεός ξέρει τι μπορεί να μας προκύψει. Θα μου πείτε βέβαια, αυτό δεν είναι λόγος για να σχηματιστεί πάλι μια κυβέρνηση άρπα-κόλλα, υπό την απειλή εξόδου από το ευρώ ή την αναστολή εκταμίευσης κάποιας δόσης δανείου. Αλλού είναι το μείζον πρόβλημα. Η Ελλάδα είναι έκθετη σε έναν στρόβιλο κρίσεων, που δεν αφορούν μόνο την Οικονομία. Εχουμε ανοιχτούς λογαριασμούς σε θέματα εξωτερικής πολιτικής, με την εισροή λαθρομεταναστών και με πολλά άλλα. Είμαστε προφανώς αποδιοργανωμένοι για ζητήματα προστασίας ακραίων καιρικών συνθηκών, ή πολιτικής προστασίας, λόγω βιαστικών ανακατατάξεων και συγχωνεύσεων που έγιναν το τελευταίο διάστημα για να μειωθεί ο δημόσιος τομέας. Εχουν γίνει σίγουρα απίστευτες προχειρότητες σε υπηρεσίες μείζονος σημασίας, και αλίμονό μας αν ξεσπάσει μια σοβαρή κρίση -όπου η μάνα θα χάνει το παιδί και το παιδί τη μάνα.
Και όμως, όσο κινδυνολογικά κι΄αν φαίνονται αυτά, είναι μια αλήθεια υπαρκτή, μια αλήθεια που κανένας επίδοξος πολιτικός ηγέτης μέχρι σήμερα, δεν έχει προφέρει. Βεβαίως, το επίκεντρο του ενδιαφέροντος στα πολιτικά πράγματα αυτή τη στιγμή, είναι το ζήτημα του Μνημονίου και η διερεύνηση πιθανοτήτων βελτίωσής των όρων του. Είναι σαφές πια ότι το χωρίς φραγμό πρόγραμμα λιτότητας που έχουν επιβάλει στην Ελλάδα, δεν είναι βιώσιμο. Είναι όμως εξ ίσου σαφές, ότι η Ελλάδα αυτήν την εποχή, μοιάζει σαν ένα αφύλαχτο χωράφι, το οποίο αν δεν πατηθεί από τους γείτονες, θα οφείλεται μόνο στην τύχη. Και οποιοσδήποτε υπεύθυνα σκεπτόμενος, καταλαβαίνει ότι δεν διάγουμε την πιό τυχερή μας περίοδο ως χώρα και ως λαός...Ο νοών, νοήτω.
Γι΄αυτό, ανεξάρτητα με το τι θα προκύψει από πλευράς κυβερνητικής, η χώρα θα πρέπει να έχει μια στοιχειώδη οργάνωση ώστε να μπορεί να αντιμετωπίσει καίρια ζητήματα που σχετίζονται με τα εθνικά της συμφέροντα, τη διατήρηση των υποδομών της ή την επιβίωση του πληθυσμού της. Κάποιοι έχουν κατά καιρούς αναφερθεί στην αναγκαιότητα μιας επιτροπής κρίσεων, η οποία θα πρέπει να διαχειρίζεται τις κρίσεις, όποτε αυτές ανακύπτουν. Περιμένοντας τη νέα κυβέρνηση, να προσδοκούμε ότι θα επιληφθεί επ΄αυτού; Και εάν επιληφθεί επιτέλους, πόσο άμεση θα είναι η σύσταση μιας τέτοιας επιτροπής και με ποιούς εκπροσώπους, εάν το κυβερνητικό σχήμα προέρχεται από συνεργασία κομμάτων;
Το δίκαιο είναι να υπάρξουν εκπρόσωποι απ΄όλα τα κόμματα, εφ΄όσον αυτά αντιπροσωπεύουν τη λαική βάση της χώρας. Ξέρουμε όμως, ότι οι θέσεις των διαφόρων κομμάτων είναι εντελώς διαφορετικές όσον αφορά ορισμένα εθνικά ζητήματα, ή στο θέμα διαχείρισης λαθρομεταναστών ας πούμε. Οπότε, μια επιτροπή υπεύθυνη για κρίσεις, που τα μέλη της έχουν εκ διαμέτρου αντίθετες απόψεις σε καίρια θέματα, μάλλον θα πολλαπλασιάζει τις κρίσεις αντί να τις αντιμετωπίζει...Αλλωστε η Ιστορία μας έχει πικρή πείρα από διχασμούς και διαφωνίες, γιατί το έχει πληρώσει πολύ ακριβά. Οταν ανακύπτουν προβλήματα απαιτητικά που δεν περιμένουν, οι κοκορομαχίες ανοίγουν μια ώρα αρχύτερα την πόρτα στις καταστροφές.
Αν δεν υπάρξει κοινή βάση, ιδίως για ζητήματα εθνικών συμφερόντων, τι θα πούμε π.χ στην επικείμενη Σύνοδο του ΝΑΤΟ για το ζήτημα της ονομασίας των Σκοπίων; Και ποιοί θα διαχειριστούν μια τυχόν κρίση στο Αιγαίο ή στη Θράκη, τώρα που η Τουρκία είναι σε έξαλλη κατάσταση λόγω των εξορύξεων στην Κύπρο; Τι θα γίνει με την δική μας ΑΟΖ αν οι Τούρκοι επιχειρήσουν τις γνωστές τακτικές αιφνιδιασμού, ενώ εμείς τσακωνόμαστε για το ποιός θα κυβερνήσει; Αλήθεια, πόσοι αντέχουν να τα σκέφτονται αυτά...
Θα πρέπει να ξέρουμε όμως, ότι τις επιπτώσεις των κρίσεων θα τις πληρώσει η χώρα και ο λαός, αμετάκλητα. Τα κόμματα και οι αρχηγοί τους, έρχονται και φεύγουν. Γι΄αυτό, οι διαχειριστές των κρίσεων θα πρέπει να είναι υπεράνω κομμάτων και εξαιρετικά έμπειροι για κάθε τομέα κρίσης. Και την κοινή βάση αντιμετώπισης, θα πρέπει να την αποφασίζει ο λαός.
Πριν λοιπόν μας έρθουν οι γκαουλάιτερ απ΄έξω για να μας πούν ότι δεν είμαστε ικανοί να προστατέψουμε τα του οίκου μας, πρέπει να επιληφθούμε όσο είναι καιρός.