ΜΕΡΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΠΕΡΙ ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ

ΑΠ. ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΣ

Το σύστημα εξουσίας, διεφθαρμένο και κλεπτοκρατικό, αντιμετωπίζει πρόβλημα επιβίωσης. Ο κόσμος δεν είναι ενωμένος αλλά είναι καθολικά αντίθετος. Τα μέτρα των 11,5 δις μπορεί να μετατρέψουν την αντίθεση σε έκρηξη. Σε κάθε περίπτωση καμία εξουσία, καπιταλιστική ή άλλη, δημοκρατική ή δικτατορική, δεξιά ή αριστερή, δεν μπορεί να κρατηθεί χωρίς στοιχειώδη κοινωνική βάση και στήριξη.
Το πιο σημαντικό είναι ότι ακόμα και ο σκληρός πυρήνας του συντηρητικού χώρου χάνει την υπομονή του και τη γρανιτώδη ενότητά του.
Απομακρύνεται (όχι και τόσο αθόρυβα) από τη ΝΔ. Η αποχώρηση/διαγραφή του βουλευτή Νικολόπουλου και η διαγραφή του επικεφαλής της ΔΑΚΕ είναι οι ηχηρές ενδείξεις ότι το παραδοσιακό, κοινωνικά και εκλογικά, στήριγμα του καθεστώτος, βρίσκεται σε αναβρασμό και αναζήτηση στέγης. Τα ποσοστά της ΧΑ ήταν ισοδύναμα με τη δύναμη της «Εθνικής Παράταξης», των σκληρών υποστηρικτών της Χούντας, αλλά έκτοτε διευρύνονται. Αν η ΝΔ χάσει έστω μέρος από τον σκληρό, παραδοσιακό πυρήνα της θα έχει την τύχη του ΠΑΣΟΚ, θα τελειώσει ως κόμμα εξουσίας.  Ένα ερώτημα είναι αν θα επαναληφθεί στην Ελλάδα ό,τι συνέβη στη Γαλλία, όπου εργατικές «κόκκινες» περιοχές, προσχώρησαν μαζικά στον Λεπέν. Ουδείς, ούτε η εργατική τάξη, είναι δεδομένος, το κοινωνικό/ εκλογικό σκηνικό παραμένει απολύτως ρευστό, για όλους.
Οι μετατοπίσεις δεν οφείλονται σε ιδεολογικές διεργασίες αλλά στα συγκεκριμένα οξύτατα κοινωνικά  προβλήματα. Είναι μαζικές και διαταξικές. Οι κεραυνοβόλες αλλαγές κλόνισαν οικονομικά και συγκλόνισαν τον ψυχισμό των ανθρώπων- η πάλη των τάξεων εκτός από τις τσέπες περιλαμβάνει και τις ψυχές ως κινητήρια δύναμη. Σε κάθε πληθυσμιακή ομάδα, ανεξαρτήτως ιδεολογίας,  υπάρχουν δυναμικά στοιχεία που αντιδρούν πριν από τους άλλους, είτε παρορμητικά είτε με κριτική σκέψη. Οι τολμηροί δεν είναι αναγκαστικά απολιτικοί, «λούμπεν» ή αμόρφωτοι. Είναι απλώς άνθρωποι πιο πρόθυμοι να (αντι)δράσουν. Βρίσκονται σε όλες τις ιδεολογίες, στα δεξιά ή στα αριστερά. Καθώς μετατοπίζονται, υπερβαίνουν την ιδεολογική καταγωγή τους και μπορεί να γίνουν το ένα ή το άλλο, ανάλογα με το ποιος θα τους εμπνεύσει. Οι ψηφοφόροι της ΧΑ δεν είναι φασίστες αλλά με λάθος αντιμετώπιση μπορεί να γίνουν.
Η άνοδος της ΧΑ δεν οφείλεται στην ιδεολογία της αλλά στη δυναμική αντίδρασή της στα πράγματα. Είναι σοβαρό λάθος να μη μιλάμε για τους ψηφοφόρους και τα προβλήματά τους τονίζοντας την ιδεολογία της ΧΑ, ωσάν το κόμμα και οι ψηφοφόροι του να είναι το ίδιο. Γενικότερα, δεν μπορεί να ερμηνευτεί με ιδεολογικό κριτήριο η άνοδος ή η πτώση των κομμάτων στις τελευταίες εκλογές- ή στις επόμενες. Γι’ αυτό και οι κατηγορίες περί φασισμού είναι αναποτελεσματικές, μ’ όλο που ανταποκρίνονται στην αλήθεια. Όποιος θέλει να αντιμετωπίσει την ΧΑ οφείλει να παρεμβαίνει άμεσα, πρακτικά και χωρίς μισόλογα στα πραγματικά προβλήματα. Η ΧΑ εμφανίζεται ως από μηχανής θεός- προστάτης των Ελλήνων και ουδείς σκέπτεται ότι δεν μπορεί να διώξει τους μετανάστες επειδή δέρνει μερικούς ή ότι αναποδογυρίζοντας μερικά τραπέζια δεν επιλύεται το πρόβλημα του παρεμπορίου. Η πράξη έχει δύναμη συμβόλου.
Το πρόβλημα της Μετανάστευσης είναι καίριο. Όσες αντιρρήσεις και αν υπάρχουν όσες κραυγές και αν ακούγονται εναντίον του «επερχόμενου φασισμού της ΧΑ», θα πέφτουν σε ώτα μη ακουόντων (στου κουφού την πόρτα, κοινώς) ενόσω το πρόβλημα θα παραμένει και η ΧΑ θα συνεχίζει να εμφανίζεται ως η μόνη που κάνει κάτι. Ο κόσμος έχει μπουχτίσει από λόγια, ιδίως λόγια από το απαξιωμένο πολιτικό προσωπικό, τις διαψευδόμενες υποσχέσεις του και τα ψέματα, ξεδιάντροπα πλέον.  
Η ΧΑ δεν δίνει ιδεολογικές μάχες, ρητορικές. Κραυγάζει άναρθρα «ερχόμαστε», αυτό είναι όλο κι όλο. Η πολιτική της δεν ακολουθεί την κλασική οδό της πειθούς αλλά υποτάσσεται στη δράση. Ακόμα και παλαιές (υποτίθεται ξεπερασμένες) θεωρίες όπως πχ του αίματος, επανέρχονται μέσω της πράξης: η αιμοδοσία μόνο για Έλληνες.
Στην πραγματικότητα η ΧΑ αφήνει στους αντιπάλους της να την χαρακτηρίσουν ιδεολογικά. Το σκεπτικό είναι προφανώς ότι αν οι πράξεις της αντιμετωπίζονται θετικά από μερίδα της Κοινής Γνώμης και αν (όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις) οι θετικές αντιδράσεις αυξάνονται, τότε ο χαρακτηρισμός «φασίστες» δεν την βλάπτει. Αρκεί να κατηγορούν οι αντίπαλοι το φασισμό και ο εκπρόσωπος του, η Χρυσή Αυγή, να κάνει πράξεις που επιδοκιμάζει η Κοινή Γνώμη.  Δουλεύει για τη σταδιακή μεταβολή των συνειδήσεων. Όποιος απαντήσει υπεροπτικά ότι «ο λαός δεν ξεχνά» ας ξανακοιτάξει τα εκλογικά αποτελέσματα, ιδίως εκεί όπου η γερμανική αγριότητα στην Κατοχή ήταν ιδιαζόντως ειδεχθής. Η μνήμη, αν δεν την σκουντάς, αποκοιμιέται. Η Αριστερά εγκατέλειψε το πιο μεγάλο και ένδοξο  κομμάτι της δικής της Ιστορίας, την Εθνική Αντίσταση, γραμμένη με το αίμα της, εν ονόματι ενός θολού, δήθεν διεθνισμού. Η ηττημένη Αριστερά άφησε τον πατριωτισμό, βορά στον αντίπαλό της. Έκτοτε δεν συνήλθε.
Κάποιοι στοχάστηκαν επίμονα πάνω στην ψυχολογία των αγανακτισμένων και στη βοή «να καεί το μπορντέλο η Βουλή», έβγαλαν συμπεράσματα και η ΧΑ τα εφαρμόζει. Κατά γράμμα. Δεν αποκλείεται ότι όλο και κάποιος βλαξ θα συμπεράνει τώρα (συμφωνώντας με τον κ. Σαχινίδη) ότι οι αυθεντικοί εκφραστές της εργατικής τάξης καλώς κρατήθηκαν τότε μακριά, το κίνημα των αγανακτισμένων ήταν πράγματι μολυσμένο.
Η ΧΑ παραβιάζει ακόμα και τη δημοκρατική νομιμότητα, για το καλό του λαού. Γνωρίζει (όπως όλοι μας) ότι η συγκεκριμένη δημοκρατική νομιμότητα έχει απαξιωθεί, την υπερασπίζεται ένα αναξιόπιστο σύστημα, ένοχο πολλών αμαρτιών. Η ΧΑ παραβιάζοντας τη δημοκρατική νομιμότητα συγκεντρώνει τα φώτα της δημοσιότητας επάνω της, εμφανίζεται ως η μόνη διατεθειμένη να σπάσει το σπυρί, εννοείται για να μας σώσει. Ανταποκρίνεται στην ψυχολογία της συσσωρευμένης οργής που θέλει να ξεσπάσει και δεν μπορεί.
Χαρακτηριστικό όλων αυτών είναι ότι οι «Ανεξάρτητοι Έλληνες» που επιχειρούν στο (παρεμφερές) ιδεολογικό πεδίο του πατριωτισμού αλλά κινούνται στο πλαίσιο ενός «κανονικού» κοινοβουλευτικού κόμματος, σημειώνουν ελάχιστη πρόοδο (σε σύγκριση με τη ΧΑ), δεν αποσπούν την ιδιαίτερη προσοχή του κόσμου. Η Αριστερά αρχικά τους κατάγγειλε ως ακροδεξιούς (!) αλλά μετά κυριολεκτικά τους ξέχασε. Ανακάλυψε (καθυστερημένα) ότι άλλος παίζει το παιχνίδι.
Η Αριστερά συνεχίζει τις καταγγελίες περί φασισμού, ωρύεται για τις ομάδες εφόδου, τους φαιούς που «έρχονται». Αντί να έχει το διεφθαρμένο σύστημα και η κυβέρνηση που το εκπροσωπεί, δυο μέτωπα, απέναντι στον κόσμο και απέναντι στην παρενόχληση της ΧΑ, αντί να τελεί υπό συνεχή κατηγορία ότι αποδεικνύεται ανίκανη να αντιμετωπίσει και αυτό το πρόβλημα, μπαίνει σε διμέτωπο αγώνα ο κόσμος. Εναντίον του πραγματικού αντίπαλου και εναντίον ενός σκιάχτρου.
Το κλεπτοκρατικό σύστημα και η κυβέρνηση μπορεί να ελπίζει ότι αν η ΧΑ αναδειχθεί ως ο κατ’ εξοχήν εχθρός, θα βγει από την απόλυτη απομόνωση, θα εμφανιστεί σε κάποιους ως θεματοφύλακας της νομιμότητας και της τάξης, επιχειρήματα που έπιασαν τόπο στις εκλογές. Παράλληλα ανοίγει ο δρόμος του διχασμού. Παλιά είχαμε τους εθνικόφρονες εναντίον των κομμουνιστών. Έτσι ήμασταν ο μόνος λαός από τους νικητές του Πολέμου που αλληλοφαγώθηκε, δεν επωφελήθηκε από τη νίκη, βγήκε καταστραμμένος. Τώρα χτίζεται πετραδάκι-πετραδάκι ο εμφύλιος των «εθνικιστών» που δεν θέλουν τους μετανάστες και των αριστερών που τους υπερασπίζονται. Αν επαναληφθεί η Ιστορία δεν θα είναι φάρσα, τραγωδία θα είναι και πάλι.