Τι είδους ηγέτες, επιτέλους, θέλουμε;

Ενας μεγάλος πολιτικός δεν ορίζεται από το αν λέει αλήθειες ή ψέματα. Ενας ηγέτης δικαιούται τον τίτλο του ηγέτη από τη στιγμή που τη δύσκολη ώρα μπορεί και πάει κόντρα στο λαϊκό αίσθημα επειδή πιστεύει ότι αυτό είναι σωστό για τον τόπο. Αυτούς διαφυλάσσει η Ιστορία ως κάτι ξεχωριστό.

Σκέπτομαι πολλές φορές τον Ελευθέριο Βενιζέλο να μιλάει στον λαό της Αθήνας. Το πλήθος παραληρεί λίγο μετά από ένα κίνημα, που ήταν κατά βάση αντιμοναρχικό. Ο κόσμος φωνάζει και θέλει Συντακτική Συνέλευση. Ο Βενιζέλος χτυπάει το χέρι και απαντάει: «Είπα, Αναθεωρητική!». Αυτή ήταν μία στιγμή που τον όρισε ηγέτη. Δεν ήταν εύκολο, ούτε αυτονόητο, αυτό που έκανε.

Μετά σκέπτομαι τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, ο οποίος με δωρική αυστηρότητα φώναξε στη Βουλή, κοιτώντας προς την Αριστερά και το ΠΑΣΟΚ, πως «είτε το θέλετε είτε όχι ανήκομεν εις την Δύσιν». Ηθελε και αυτή η φράση κότσια, τσαγανό, ηγετικότητα. Η Ελλάδα είχε μόλις βγει τραυματισμένη από μία δικτατορία, ο λαϊκισμός θέριζε και το κλίμα ήταν εξαιρετικά αντιαμερικανικό και αντιδυτικό. Ηξερε μέσα του ο Καραμανλής ότι έπρεπε να μιλήσει με αυτόν τον τρόπο, γιατί δεν υπάρχει άλλη μέθοδος για να ακούσει ο Ελληνας την ώρα του ξέφρενου πάθους. Γνώριζε ότι είμαστε ένας λαός μεσογειακός, ο οποίος σαγηνεύεται από το ψέμα και τις υποσχέσεις. Με τον ωμό του τρόπο έβαλε το μυαλό να λειτουργήσει την ώρα που το μόνο που μετρούσε ήταν το συναίσθημα.

Για τη συνέχεια kathimerini