Turkey’s New Foreign Policy Is Hostage-Taking
The West knows what Ankara is up to, but won’t call it by its name.
Turkish hostage-taking has become one of the most pressing problems in relations between Ankara and its Western allies. It is something that everyone knows is happening, but political leaders and diplomats are reluctant to call it by its name.
The most recent case concerns German-Turkish journalist Deniz Yucel, who was arrested in Turkey in February 2017 on accusations of propaganda for a terrorist organization. Yucel, a correspondent for Die Welt known for his journalism about Turkey’s crackdown, had written articles based on the hacked emails of Turkish President Recep Tayyip Erdogan’s son-in-law, Energy Minister Berat Albayrak.
Για τη συνέχεια ForeignPolicy
περί αυτού ακριβώς πρόκειται.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπό την κρίση το 2008 και μετά έχουν αλλάξει όλα. Μέχρι τότε και από τον πρώτο πόλεμο του κόλπου, όλες οι χώρες είχαν έναν φόβο ότι αν πάνε κόντρα στα συμφέροντα των ΗΠΑ θα τους βομβαρδίσουν με πυραύλους και με αεροπλάνα stealth οι ΗΠΑ. Έκτοτε είδαμε στη Λιβύη τον πόλεμο να διαξεγάουν Γάλλοι και Βρετανοί (ωσάν να μην μπορούσαν οι ΗΠΑ - ή μήπως δεν μπορούσαν όντως) και στη Συρία να τον διεξάγουν οι Τούρκοι και οι Σαουδάραβες, που μετά την εξαιρετικά επιτυχή διπλωματία της Ρωσίας έχουν γίνει εμμέσως πλην σαφώς υποστηρικτές της κυβέρνησης Άσαντ. Η οποία και σημειώνει την μία επιτυχία μετά την άλλη στα πεδία των μαχών.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι Τούρκοι λοιπόν εκμεταλλεύονται την αδυναμία των ΗΠΑ να παρέμβουν στρατιωτικά. Μόνον και από το σήριαλ των F35 να κρίνει κανείς, που όλο ετοιμάζονται και όλο δεν είναι έτοιμα, καταλαβαίνει ότι ενδιαμέσως οι ΗΠΑ έχουν μείνει πίσω και στην στρατιωτική τεχνολογία. Παραμένουν φυσικά υπέρτεροι, αλλά δεν υπάρχει πια εκείνη η αδιαμφισβήτητη υπεροχή που είχαν πριν από 10-20 χρόνια.
Ποια μπορεί να είναι λοιπόν η πρακτική σημασία των επιθυμιών των ΗΠΑ; Σε έναν κόσμο όπου η Ρωσία είναι για πρώτη φορά στην ιστορία της ο ρυθμιστής της Μέσης Ανατολής, τι έχει απομείνει στις ΗΠΑ να κάνουν; Διότι ακόμη και να μαζέψουν τους απρόθυμους στρατηγούς τους για μια καλή μάχη οι ΗΠΑ, ποια ακριβώς θα είναι η στρατηγική που θα εξυπηρετεί μια μάχη ή ένας πόλεμος με πολλές μάχες;
Στη Συρία αυτή τη στιγμή κερδίζει μια μικρογραφία ενός (ας ελπίσουμε όχι επερχόμενου) τρίτου παγκοσμίου πολέμου ένα σώμα χιλίων ανδρών, οι "τίγρεις" του στρατηγού Αλ Χασάν, και καμιά σαρανταριά ρωσικά μαχητικά. Κάπου είχα διαβάσει εδώ στον Ινφογνώμονα ότι οι Τίγρεις δεν απελευθέρωσαν μόνον εκείνα τα σημεία της Συρίας, στα οποία δεν βρέθηκαν. Και πόσο αλήθεια είναι αυτό! Ο Θεός να τους δίνει δύναμη και το εννοώ αυτό πλήρως, διότι είναι οι δυνάμεις του Άσαντ που προστατεύουν και τους αδελφούς μας τους Ορθοδόξους Χριστιανούς της Συρίας, για τους οποίους εμείς ως Ελλάδα δεν ξέρω εάν έχουμε κάνει κάτι, ενώ θα έπρεπε να ήταν η πρώτη γραμμή του Ελληνισμού αυτά τα ηρωικά απομεινάρια του Βυζαντίου, που κρατούν την πίστη των πατέρων τους 1.400 χρόνια μετά την έλευση του βάρβαρου Ισλάμ.
Την ίδια στιγμή, ο Πούτιν βάζει την Τουρκία να βομβαρδίζει τους συμμάχους των ΗΠΑ και να τους εκκαθαρίζει (ο λόγος για τους Κούρδους) και σιγά σιγά βάζει πλώρη και για τις ανατολικές επαρχίες που ελέγχουν οι Κούρδοι, όσο προχωράει η επιχείρηση στο Αφρίν.
Και βλέπουμε την κυβέρνηση της Συρίας να μην αντιδράει ούτε στη σημερινή μαζική εξόντωση πολλών στρατιωτών της. Τι άλλο είναι αυτό παρά υψηλή σκακιστική των Πούτιν-Άσαντ. Ο δε τελευταίος που τον υποτίμησαν οι πάντες, αποδεικνύεται δεινός Survivor.
Απορώ λοιπόν: Πώς μπορεί να γίνει ένας τέτοιος σχεδιασμός χωρίς τη Ρωσία σήμερα; Εκτός και εάν δούμε κάποια δραματική αλλαγή στον στρατιωτικό χάρτη του παιχνιδιού.