– «…διό να χαίρετε…....η προσφιλής ημών Πατρίς Ελλάς….. ανέστη και αι αφόρητοι αυτής βάσανοι παύουσι πλέον», έγραφε ο Νικηταράς στον Κολοκοτρώνη, την επομένη της ναυμαχίας.
– «Μεμεθυσμένος υπό χαράς, συνέρρεεν ο λαός εις τους ναούς και εις κοινάς προσευχάς ενέβλυζον προς τον ύψιστον αι εκφράσεις της εγκαρδίου ευγνωμοσύνης», γράφει ο Φ. Πουκεβίλ.
– «..κι ο λαός, μεθυσμένος από χαρά, ξεχύθηκε στις εκκλησίες και έψαλε ύμνους ευχαριστηρίους», γράφει ο Κ. Μέντελσον – Μπαρντόλντυ
– «Σε όλα τα χωριά αντήχησαν οι καμπάνες και μεγάλες φωτιές ανάφτηκαν στα βουνά….», γράφει ο Douglas Dakin και πάει λέγοντας.
Και η εκδήλωση της πάνδημης ευγνωμοσύνης στους συμμάχους, όχι μόνον δεν θεωρήθηκε υποτιμητική από τους επαναστατημένους, αλλά οι κορυφαίοι την διακήρυξαν και πανηγυρικά: Έτσι ο Κολοκοτρώνης, σε ευχαριστήρια επιστολή του προς τους Ναυάρχους των συμμάχων, δηλώνει: «Οι Έλληνες, άπαντες ευγνωμονούντες, ευχόμεθα προς τον ύψιστον Θεόν και υψώνομεν καθ’ εκάστην τας φωνάς μας προς τον ουρανόν, δια να φυλάττει τους ευεργέτας μας…».
για τη συνέχεια metarithmisi
Φαίνεται πως ο "μεταρρυθμιστικός" οίστρος κάποιων - όπως του συγγραφέα - δημιουργεί παραισθήσεις. Εκτός αν μωραίνει ο Κυριος όν βούλεται απωλέσαι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚατα τον συγγραφέα, την ναυμαχία του Ναυαρίνου "οι επίγονοι την καταστήσαμε απόβλητη από την «εθνική μνήμη»". Τωρα πώς γίνεται το Ελληνικό Κράτος να ονομάζει την φρεγάτα του "ναυαρίνο" (τιμή την οποία επιφυλάσσει μόνο σε ένδοξα ορόσημα, πρόσωπα και τοπωνύμια της Ιστορίας μας: Ύδρα, Ψαρά, Σαλαμίς, Κουντουριώτης, Νικηφόρος Φωκάς, κτλ) και να θεωρεί ο συγγραφέας πως η μνήμη της ναυμαχίας του Ναυαρίνου είναι απόβλητη από την εθνική μνήμη, δεν καταλαβαίνω. Η Αθήνα εχει κεντρικές οδούς με τα ονόματα των ναυάρχων, υπάρχουν προτομές στα πάρκα, στην Πύλο υάρχει μνημείο και γίνεται εορτασμός. Όλα αυτά για ένα "απόβλητο από την μνήμη" γεγονός;
Στην οκταετία της (μετα)-μνημονιακής μπουρδολογίας, έχουμε ακούσει και διαβάσει χοντρές "κοτσάνες" από τους διαπρύσιους κήρυκες του "ευρωπαισμού" (έτσι ονομάζεται η μπουρδολογία πλέον) και των "μεταρρθυμίσεων". Το άρθρο αυτό διεκδικεί με αξιώσεις μία από τις πρώτες θέσεις.
Και έτσι σαν υστερόγραφο: δεν είναι καθόλου κακή ιδέα για τους "μεταρρυθμιστες" να διαβάσουν και λίγη ιστορία. Κάνει καλό στο μυαλό. Υπάρχει μία παράγραφος του άρθρου στην οποία τα λάθη και οι ανακριβειες είναι περισσότερα από τις λέξεις.
Γράφει τις ανοησίες που γράφει, για να το φέρει εδώ: "Και βιώσαμε την επιστροφή του, τα τελευταία χρόνια. Όταν αυτόχθονες αγύρτες και τυχοδιώκτες, ανήγαγαν σε σύμβολο του κακού, όσους Ευρωπαίους συνέβαλαν στην διάσωση της χώρας μας από την άτακτη χρεωκοπία. Παρά το σοβαρό μάλιστα πολιτικό κόστος που είχε η στάση τους για τους ίδιους και τις χώρες τους – τι χειρότερο από την άνοδο της αντιευρωπαϊκής ακροδεξιάς; – αφού η βοήθεια προς τη χώρα μας προσέκρουε στα λαϊκά στερεότυπα, που είχαν επικρατήσει εις βάρος μας". Eντελώς άστοχο άρθρο.
ΔιαγραφήΓράφει ο αρθρογράφος: "..η απελευθέρωσή μας από τους συμμάχους, εκτός του ότι απωθείται στη λήθη, επιτελεί και έναν άλλο ρόλο: Είναι και μία από τις αιτίες του μίσους μας για την Ευρώπη. Γιατί – πώς να το κάνουμε; – αν είναι μειωτικό για τον ατομικό σου ναρκισσισμό το να δέχεσαι ευεργεσίες, είναι καταισχύνη για τον εθνικό σου ναρκισσισμό, το να σ’ έχουν απελευθερώσει οι Άλλοι. Και μάλιστα να έχουν δώσει και τη ζωή τους γι’ αυτό. Άρα ανάλογο και το μίσος σου απέναντί τους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι το μίσος εκείνο που αν ριζώσει, επιστρέφει με κάθε ευκαιρία. Και βιώσαμε την επιστροφή του, τα τελευταία χρόνια..."
Όλα τα είχαμε ακούσει, το ακούσαμε κι αυτό!
Ο τρόπος που κρίνει τα πράγματα ο αρθρογράφος προκαλεί έκπληξη, και επειδή δε νομίζω ότι είναι τόσο άσχετος μάλλον ο λόγος που το κάνει είναι για να καταλήξει ακριβώς στο συμπέρασμα που θέλει. Πως είναι δυνατόν να μιλάει για "συλλογικό μίσος", λόγω "καταισχύνης του εθνικού μας ναρκισσισμού", στο οποίο μάλιστα οφείλεται ο αντι-ευρωπαϊσμός μας; Το γένος πάντα αναγνώριζε και τιμούσε όσους το ευεργέτησαν. Ανεξάρτητα από κάποιους αχρείους που πάντα υπάρχουν και θα υπάρχουν, που έπαιξαν βρώμικο ρόλο στα γεγονότα της Επανάστασης και του εμφυλίου, η γενική πεποίθηση των Ελλήνων και η κρίση των γεγονότων ήταν με βάση το δίκαιο και την αλήθεια, όπως αποτυπώνεται και στα Απομνημονεύματα του Μακρυγιάννη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπό κει και πέρα, ακριβώς επειδή υπάρχει τα χρόνια εκείνα ανεπτυγμένη η εθνική και θρησκευτική συνείδηση (ίσως και γιατί ήταν θέμα ζωής και θανάτου για την ιστορική επιβίωση του γένους), οι Έλληνες μπορούν να ξεχωρίζουν τα πράγματα.
Ναι μεν τιμούν τους Ευρωπαίους φιλέλληνες, αλλά διαφυλάττουν αυτό που είναι, απέναντι κυρίως στις ιδεολογίες που είχαν κατακλύσει την Ευρώπη εκείνο τον καιρό.Γνωρίζουμε ότι ο Καποδίστριας διαφοροποιήθηκε από τις ιδέες της γαλλικής επανάστασης και του Διαφωτισμού, παρόλο που ήταν σαφώς υπέρ των επαναστάσεων και μεγάλος εχθρός του Μέτερνιχ. Έτερον εκάτερον.Υπήρχε διάκριση, τα πράγματα περνούσαν από το φίλτρο της εθνικής-θρησκευτικής συνείδησης.
Βλέπουμε π.χ. όσα γράφει ο αγνός αγωνιστής Μακρυγιάννης:
"Tότε, εκεί που καθόμουν εις το περιβόλι μου και έτρωγα ψωμί, πονώντας από τις πληγές, όπου έλαβα εις τον αγώνα και περισσότερο πονώντας δια τις μέσα πληγές όπου δέχομαι δια τα σημερινά δεινά της Πατρίδος, ήλθαν δύο επιτήδειοι, άνθρωποι των γραμμάτων, μισομαθείς και άθρησκοι, και μου ξηγώνται έτσι: «Πουλάς Ελλάδα, Μακρυγιάννη».
Εγώ, στην άθλιαν κατάστασίν μου, τους λέγω: «Αδελφοί, με αδικείτε. Ελλάδα δεν πουλάω, νοικοκυραίγοι μου. Τέτοιον αγαθόν πολυτίμητον δεν έχω εις την πραμάτειαν μου. Μα και να τό 'χα, δεν τό 'δινα κανενός. Κι’ αν πουλιέται Ελλάδα, δεν αγοράζεται σήμερις, διότι κάνατε τον κόσμον εσείς λογιώτατοι, να μην θέλει να αγοράσει κάτι τέτοιο».
Έφυγαν αυτοί. Κι’ έκατσα σε μίαν πέτραν μόνος και έκλαιγα. Μισός άνθρωπος καταστάθηκα από το ντουφέκι του Τούρκου, τσακίστηκα εις τις περιστάσεις του αγώνα και κυνηγιέμαι και σήμερον. Κυνηγιώνται και άλλοι αγωνιστές πολύ καλύτεροί μου, διότι εγώ είμαι ο τελευταίος και ο χειρότερος. Και οι πιο καλύτεροι όλων αφανίστηκαν.
(συνεχίζεται)
Και βγήκαν τώρα κάτι δικοί μας κυβερνήτες, Έλληνες, σπορά της εβραιουργιάς, που είπαν να μας σβήσουν την Αγία Πίστη, την Ορθοδοξία, διότι η Φραγκιά δεν μας θέλει με τέτοιο ντύμα Ορθόδοξον. Και εκάθησα και έκλαιγα δια τα νέα παθήματα. Και επήγα πάλιν εις τους φίλους μου τους Αγίους. Άναψα τα καντήλια και ελιβάνισα λιβάνιν καλόν αγιορείτικον.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι σκουπίζοντας τα δάκρυά μου τους είπα:
«Δεν βλέπετε που θέλουν να κάμουν την Ελλάδα παλιόψαθα; Βοηθείστε, διότι μας παίρνουν, αυτοί οι μισοέλληνες και άθρησκοι, ό,τι πολυτίμητον τζιβαϊρικόν έχομεν. Φραγκεμένους μας θέλουν τα τσογλάνια του τρισκατάρατου του Πάπα. Μην αφήσετε, Άγιοί μου αυτά τα γκιντί πουλημένα κριγιάτα της τυραγνίας να μασκαρέψουν και να αφανίσουν τους Έλληνες, κάνοντας περισσότερα κακά από αυτά που καταδέχθηκεν ο Τούρκος ως τίμιος εχθρός μας».
Έτσι και σήμερα, ο τρόπος που βλέπουμε την Ευρώπη, και ο λεγόμενος "ευρωσκεπτικισμός", και η επιφυλακτικότητα οφείλεται σε βαθύτερους λόγους, και όχι σε κάποιο "μίσος" που "κρατάει από την Ναυμαχία του Ναυαρίνου" (!!), που "μας βγαίνει απέναντι στους Ευρωπαίους", σύμφωνα με το ιδιότυπο "ψυχογράφημα" του αρθρογράφου.
Αλίμονο αν δεν μας είχαν απομείνει έστω και λίγες εθνικές-πνευματικές αντιστάσεις!
Επιπλέον αν θεωρήσουμε ότι αυτό που ονομάζει "μίσος", είναι η απέχθεια και η δίκαιη οργή του λαού απέναντι σε κάποιες πρακτικές που ακολουθήθηκαν για να σωθούν οι Τράπεζές τους (το είπαν άλλωστε ξεκάθαρα), και όχι η Ελλάδα, γιατί αυτό είναι κατακριτέο;;
Νομίζω ότι είναι απαράδεκτη η οπτική του άρθρου και τα συμπεράσματα που βγάζει, παρά τις επιμέρους αναφορές σε πραγματικά γεγονότα.