Η καταναλωτική κοινωνία τους είναι απεχθής και προφανώς το πρόβλημα αιχμής γι αυτούς δεν είναι η ‘νεοφιλελεύθερη λιτότητα’ αλλά η συνολική οικονομία των επιθυμιών και το φαντασιακό της μεγέθυνσης που κινεί τον σύγχρονο κόσμο (το «όλο και περισσότερα»). Δεν έχουν, έτσι, κανένα καημό με τον προοδευτισμό, τον οποίον , άλλωστε, οι περισσότεροι τον θεωρούν ένοχο για πλήθος περιβαλλοντικές, κοινωνικές και πολιτιστικές καταστροφές.
Γι αυτό είναι αληθινά κωμικές οι φράσεις με προέλευση το Μέγαρο Μαξίμου που υπονοούν ότι ο Λατούς είναι «δικός τους», ένας κοντινός.
Είναι η απόδειξη πως δεν έχει αλλάξει καθόλου ο κώδικας που για μένα είναι ένας κώδικας καταστροφής του πολιτικού νοήματος: να απλώνεται κανείς σε διάφορα φαινόμενα, ονόματα ή περιοχές της σκέψης και της κουλτούρας για να τα προσαρμόσει άτσαλα στο σχήμα των φιλοδοξιών και κομματικών του στόχων. Από τη μια, ας πούμε, λένε ότι είναι ριζοσπάστες Διαφωτιστές και την ίδια στιγμή αφήνουν να εννοηθεί ότι είναι κοντά και στον..Λατούς που, διάολε, βασικό του μέτωπο στα βιβλία και στα άρθρα του είναι η ορθολογιστική «προοδευτική» φιλοσοφία της διαφωτισμένης Δύσης. Ή το άλλο: από τη μια να αυτοπροσδιορίζονται πρωτοπόροι στον μειονοτικό δικαιωματισμό και συγχρόνως να εγκωμιάζουν μοντέλα πλειοψηφισμού και λαϊκιστικής δημοκρατίας .
Σαν να λέμε και queer και εθνική-λαική ενότητα και δάνεια καραμανλικής δεξιάς. Και από πάνω να μπαίνει ένα γελοίο δίλημμα ανάμεσα σε Λατούς και Χάγιεκ λες και δεν υπάρχει μια ολόκληρη φιλελεύθερη, δημοκρατική και σοσιαλδημοκρατική σκέψη με χίλια κλαδιά και πλούσιους χυμούς.
Κωμικά αλλά και εξοργιστικά πράγματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Υφίσταται μετριασμός των σχολίων.
- Παρακαλούμε στα σχόλια σας να χρησιμοποιείτε ένα όνομα ή ψευδώνυμο ( Σχόλια από Unknown θα διαγράφονται ).
- Παρακαλούμε να μη χρησιμοποιείτε κεφαλαία γράμματα στη σύνταξη των σχολίων σας.