Ούτε μεικτό στρατό δεν μπορέσαμε να στήσουμε
Τι ιστορική μέρα κι αυτή! Γιορτάζουμε κράτος που λειτουργεί με το δίκαιο της ανάγκης. Λειτουργεί, όμως, μισό αιώνα. Και το αγαπήσαμε οι Ελληνοκύπριοι ή έστω δέσαμε τις τύχες μας σε αυτό, όταν αντιληφθήκαμε πως δεν έχουμε αλλού να στηριχθούμε έναντι πραγματικής απειλής φυσικής εξόντωσης. Όχι εθνικής, αλλά φυσικής. Διότι, περί αυτού πρόκειται πλέον. Η απειλή δεν είναι πια αν θα συντηρηθεί η κατοχή στο έδαφος, που «δεν ασκεί αποτελεσματικό έλεγχο η Κυπριακή Δημοκρατία», αλλά αν θα συντηρηθεί η Κυπριακή Δημοκρατία ως η νόμιμη και μόνη προστασία της ελληνοκυπριακής κοινότητας. Κι ας μας λένε συχνά πολιτικοί και άλλοι, ως να έχουν ανάγκη να στρέψουν αλλού την προσοχή, ότι η Κυπριακή Δημοκρατία δεν είναι των Ελληνοκυπρίων μόνο, ότι είναι ένα συνεταιρικό κράτος… Ακόμα κι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας έλεγε κάποτε, τις μέρες που διέπρεπαν οι αστρολόγοι, ότι «το Σύνταγμα δεν προνοούσε τη δημιουργία μιας Δημοκρατίας που θα κυβερνάται από τους Ελληνοκύπριους και θα παραγνωρίζεται η άλλη κοινότητα, αυτή των Τουρκοκυπρίων» (31/1/16).
Λες και είχαν επιλογή οι Ελληνοκύπριοι και επέλεξαν να κυβερνήσουν μόνοι τους. Λες και είναι επιλογή να κυβερνούν μισό αιώνα με το δίκαιο της ανάγκης και τη μια να πηγαίνουν στα χωριά τους σε κομβόι για να μην τους πυροβολήσουν στους δρόμους οι συνεταίροι τους, την άλλη να τους βομβαρδίζουν με ναπάλμ, την παράλλη να τους σκοτώνουν και να τους αρπάζουν τις περιουσίες. Ξεχάσαμε την ιστορία και τα φέρνουμε όλα στα μέτρα της πολιτικής μικρότητας. Μόνο και μόνο για να πείσουν ότι δεν είναι δα και τόσο κορυφαίας σημασίας η προστασία της Κυπριακής Δημοκρατίας, θα μπορούσε να γεννηθεί στη θέση της ένα άλλο κράτος, ειρηνικό και συνεταιρικό, ένα ΔΔΟ κράτος. Ακριβώς όπως γεννήθηκε το προηγούμενο. Της Ζυρίχης. Κι αφού εκείνο το Σύνταγμα προνοούσε Τουρκοκύπριο Αντιπρόεδρο ας προνοεί το καινούργιο εκ περιτροπής προεδρία. Και βέτο. Κυρίως, βέτο. Που τώρα δεν θα το ονομάσουμε βέτο, λόγω της κακής εμπειρίας, θα το ονομάσουμε «αποτελεσματική συμμετοχή».
Δεν μας δίδαξε τίποτε η ιστορία. Υπάρχει ένα εύγλωττο παράδειγμα για να καταλάβουμε: Το Σύνταγμα της Ζυρίχης προνοούσε ότι η Κυπριακή Δημοκρατία θα έχει μεικτό στρατό 2.000 αντρών, 60% Ελληνοκύπριοι και 40% Τουρκοκύπριοι. Όταν άρχισε η εφαρμογή ο υπουργός Άμυνας, που ήταν Τουρκοκύπριος (ναι, ο υπουργός Άμυνας), ήθελε οι λόχοι να ήταν χωριστοί. Τώρα, πώς θα ήταν μεικτός ο στρατός, αλλά στην πράξη να ήταν χωρισμένος σε λόχους Ε/κ και λόχους Τ/κ, μην με ρωτήσετε. Μπορεί να σχεδίαζαν την ώρα της κρίσεως να σκοτωθούν μέσα στα στρατόπεδα. Πάντως, η θέση της ελληνοκυπριακής πλευράς ήταν ότι ο στρατός έπρεπε να είναι μεικτός σε όλα τα επίπεδα. Το Υπουργικό Συμβούλιο αποφάσισε κατά πλειοψηφία (πλειοψηφία Ελληνοκυπρίων υπουργών) να δημιουργηθεί μεικτός στρατός. Αλλά, τον Οκτώβριο του 1961, ο Τουρκοκύπριος αντιπρόεδρος, Φαζίλ Κιουτσούκ, άσκησε το δικαίωμα βέτο και ο μεικτός στρατός δεν έγινε ποτέ.
Παραγνώρισαν οι πρόγονοί μας τη διχοτομική θέση των Τ/κ να κάνουμε μεικτό στρατό στο όνομα, αλλά χωριστό στην πράξη. Κι ένα βέτο τα άφησε όλα στη μέση. Μην πάμε στα χωριστά δημαρχεία. Που στο μεικτό μας κράτος η τουρκοκυπριακή ηγεσία, που είχε αποχωρήσει από τα ενιαία δημοτικά συμβούλια των πόλεων από το 1957, συνέχιζε να μαζεύει παράνομα τους δημοτικούς φόρους από τους Τ/κ και κατακρατούσε και εκμεταλλευόταν τη δημοτική περιουσία που είχε αρπάξει κατά τις δικοινοτικές ταραχές του 1958. Παραγνωρίστηκε η τουρκοκυπριακή κοινότητα, λέει ο άλλος. Μα, πόσο ιστορικά να το πάμε; Ποιος ξέρει ότι σε όλα τα χρόνια της Αγγλοκρατίας ακόμα οι διαφορές για τα δημαρχεία ήταν καθοριστικές; Οι Τουρκοκύπριοι αξίωναν πάντα πρόνοιες που δεν θα επέτρεπαν ποτέ τη μεικτή συμβίωση και που θα συντηρούσαν τον φυλετικό διαχωρισμό μέχρι να έρθει η ώρα της τουρκικής επέμβασης. Το 1907 για παράδειγμα η πρότασή τους για τα δημαρχεία ήταν να υπάρχει δήμαρχος εκ περιτροπής. Το 1907, επαναλαμβάνω.
Μετά, σου λένε, γιατί τόση επιμονή στη συνέχεια της Κυπριακής Δημοκρατίας και στα τουρκοκυπριακά βέτο; Απαντά η ιστορία, αν δεν απαντούν οι ανησυχίες τεχνοκρατών. Όπως ο Πόλυς Πολυβίου, που ως μέλος της διαπραγματευτικής ομάδας το 2016 διαμήνυσε στον Πρόεδρο «να επιμείνουμε ότι πρέπει να υπάρχει επίσημη αναγνώριση πως το κράτος θα συνεχίσει όπως και πριν», διότι «όταν καταλήξουμε σε λύση, δεν θα υπάρχει, πλέον, επιστροφή».
Φιλελεύθερος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Υφίσταται μετριασμός των σχολίων.
- Παρακαλούμε στα σχόλια σας να χρησιμοποιείτε ένα όνομα ή ψευδώνυμο ( Σχόλια από Unknown θα διαγράφονται ).
- Παρακαλούμε να μη χρησιμοποιείτε κεφαλαία γράμματα στη σύνταξη των σχολίων σας.