13/10/19

«Βούλγαρος να μη μείνει» - Ο θρήνος για τον Παύλο Μελά


Σαν σήμερα στις 13 Οκτωβρίου 1904 σκοτώθηκε ο μέγιστος Έλληνας Μακεδονομάχος
Ο Παύλος Μελάς (29 Μαρτίου 1870 -- 13 Οκτωβρίου 1904) ήταν αξιωματικός πυροβολικού του ελληνικού στρατού και πρωτεργάτης του Μακεδονικού αγώνα. Ήταν γιος του Μιχαήλ Μελά και γαμπρός του Στέφανου Δραγούμη.

Γεννήθηκε στη Μασσαλία της Γαλλίας. Η καταγωγή της οικογένειάς του ήταν από τη Βόρεια Ήπειρο.

Στις 18 Αυγούστου όταν όλα ήταν έτοιμα κατά το σχέδιο ο Παύλος Μελάς με το επιχειρησιακό όνομα Καπετάν Μίκης Ζέζας, επικεφαλής σώματος εκ 35 μόλις ανδρών, που το αποτελούσαν Μακεδόνες, Μανιάτες και Κρητικοί, ανέλαβε την αρχηγία του Μακεδονικού αγώνα ενάντια στους Βούλγαρους και εισήλθε ένοπλα στα Μακεδονικά εδάφη με την εντολή να ασκεί καθήκοντα αρχηγού και στις μικρότερες ομάδες που δρούσαν εν τω μεταξύ στη περιφέρειες Μοναστηρίου και Καστοριάς. Πληροφορηθέντες οι Τούρκοι από διάφορους καταδότες περί της εισόδου και της δράσης του Παύλου Μελά έθεσαν προς καταδίωξή του πολυάριθμο τουρκικό απόσπασμα. Όμως στις 13 Οκτωβρίου 1904 βρισκόμενος στα Στάτιστα και προδοθείς από την βουλγάρικη συμμορία του Μήτρου Βλάχου περικυκλώθηκε από Τουρκικό απόσπασμα 150 ανδρών. Μετά από δίωρη λυσσαλέα μάχη διέταξε αιφνίδια έξοδο τεθείς επικεφαλής των ανδρών του . Στην επιχείρηση αυτή τραυματίσθηκε θανάσιμα στην οσφυϊκή χώρα και πέθανε μετά από μισή ώρα στα χέρια του φιλου του, Γεώργιο Στρατινάκη.

Η τελευταία του φράση πριν ξεψυχήσει ήταν: "Βούλγαρος να μη μείνει"

Το κεφάλι του αφού αποκόπηκε από τους συμμαχητές του, τάφηκε μπροστά στην "ωραία πύλη" του Ναού της Αγίας Παρασκευής στο χωριό Πισοδέρι, ενώ το σώμα του παραδόθηκε από τους Τούρκους στον Μητροπολίτη Καστοριάς όπου και τάφηκε στον παρακείμενο βυζαντινό ναό των Ταξιαρχών. Μετά το θάνατο του η δράση των Ελληνικών δυνάμεων έγινε πιο έντονη, περιορίζοντας τη δράση των Βούλγαρων Κομιτατζήδων, και επιτυγχάνοντας την ένωση Δυτικής και Κεντρικής Μακεδονίας με την Ελλάδα. Σήμερα, το όνομα του Παύλου Μελά φέρει προς τιμή του το χωριό Στάτιστα ενώ πλήθος προτομών του στολίζουν πλατείες πόλεων μεταξύ των οποίων στη Θεσσαλονίκη, την Αθήνα, την Κοζάνη και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας.

 Ο Παύλος Μελάς θεωρείται σύμβολο του Μακεδονικού Αγώνα, και πολλά προσωπικά του αντικείμενα εκτίθενται τώρα στο Μουσείο Μακεδονικού Αγώνα Θεσσαλονίκης και στο μουσείο Παύλος Μελάς στην Καστοριά.

5 σχόλια:

  1. Βούλγαρος ἐθνικιστής νά μη μείνη στήν Μακεδονία.

    Αὐτό ἦταν τό ζητούμενο, ὥστε νά μή μᾶς διαιροῦν πλέον οἱ φόνοι πού ἐκπήγασαν ἀπό τή διαίρεσή μας ὡς ἔθνους Χριστιανῶν Ὀρθοδόξων στά Βαλκάνια (Ρωμηῶν, Ἑλλήνων, Ρουμάνων, Σλάβων, Ἀλβανῶν) λόγω τῆς μυωπίας τῶν πανσλαβιστῶν πρῶτα,
    τῶν κουμουνιστῶν τῶν Δημητρώφ καί Τίτο ὕστερα,
    καί τελευταῖα τοῦ -ἐχθροῦ τῆς Ὀρθοδοξίας λόγω ἐμμμονῆς κατά Ρώσων- κ. Πρέσβη
    καί τῆς Ἐλληνικῆς συνοδείας αὐτοῦ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Παραθέτω ένα μικρό απόσπασμα από την ιστορία «Περιπέτειες Κεφαλής» από το βιβλίο του θείου μου Γεωργίου Χ. Μόδη «Μακεδονικές Ιστορίες: Ντόκτορ Γιάννη».

      —Ψάχνουν το λοιπόν κι εδώ για τον νεκρό αρχηγό! Είπε ο Ντίνες βγαίνοντας από το ισόγειο με τον τορβά στο χέρι, που τον ξανακρέμασε στο καρφί.
      —Δουλειά δεν είχαν δουλειά βρήκαν, αποκρίθηκε η Γκαντούτσαινα. Και τι θα τον κάμουν αν τον βρούν;!
      —Θα τον ρεζιλέψουν θα τον παν στην Καστοριά στο παζάρι… Να πάρουν δώρο.
      —Τα σκυλιά!
      —Το κεφάλι μια φορά δεν θα το βρούν ότι κι αν κάμουν. Δεν θα το βάλουν σ’ ένα παλούκι να το γυρίσουν στα χωριά σαν να ‘ταν ληστής ή λύκος.
      —Είναι αχώρια το κεφάλι κι αχώρια το κορμί;!
      —Είναι αχώρια.
      —Πως το ξέρεις;! Γιατί δεν μιλάς καθαρά Ντίνε;
      —Τι να σουπώ; Κύτταξε αν θέλεις τον τορβά.
      Η Γκαντούτσαινα κύτταξε τον τορβά αφού έρριξε μια ερευνητική ματιά στον Ντίνε, τον ξεκρέμασε με χέρια που έτρεμαν και τον άνοιξε.
      Ένα ανθρώπινο κεφάλι επρόβαλε τότε απ’ τον τορβά!
      Ήταν του Παύλου Μελά. Και μια σπαραχτική κραυγή βγήκε από το στήθος της γυναίκας. Πετάχτηκε ο Ντίνες και τη βάσταξε να μη πέσει.
      Δάκρυα αυλάκωναν το πρόσωπό της. Δεν φρόντιζε καν να τα σφουγγίζει. Είχε συγκεντρώσει όλη την προσοχή της στο κεφάλι. Το ‘πλυνε, το χτένιζε, το φιλούσε. Και μουρμούριζε.
      —Δεν μου το ‘λεγες τόση ώρα, καημένε Ντίνε;!...

      Διαγραφή
  3. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Υφίσταται μετριασμός των σχολίων.

- Παρακαλούμε στα σχόλια σας να χρησιμοποιείτε ένα όνομα ή ψευδώνυμο ( Σχόλια από Unknown θα διαγράφονται ).
- Παρακαλούμε να μη χρησιμοποιείτε κεφαλαία γράμματα στη σύνταξη των σχολίων σας.