28/5/08

Η Αμερική «Στρατηγικός Εχθρός» της Τουρκίας

Αθήνα, 28 Μαΐου 2008
Αγαπητοί φίλοι, αναρτώ στο ιστολόγιο άρθρο του Ερκίν Γιουρτακούλ, που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό της τουρκικής εθνικιστικής αριστεράς TÜRKSOLU, αρ. 166, την 17.12.2007.
Το περιεχόμενο του άρθρου προσφέρεται για συναξιολόγηση μαζί με άλλα δεδομένα, αν θέλουμε να εξάγουμε μερικά συμπεράσματα για την πραγματική κατάσταση που επικρατεί στις αμερικανοτουρκικές σχέσεις.
Να ληφθεί υπ' όψιν ότι το περιοδικό θεωρείται δημοσιογραφικό όργανο των διαφόρων αυτοαποκαλούμενων αριστερών-αντιιμπεριαλιστικών οργανώσεων που έχουν στην ουσία παραστρατιωτική και παρακρατική οργάνωση και δράση και έχουν την κάλυψη του τουρκικού Γενικού Επιτελείου.


Σάββας Καλεντερίδης


Η Αμερική «Στρατηγικός Εχθρός» της Τουρκίας

Ο μύθος για τη «στρατηγική συμμαχία» της Τουρκίας με τις ΗΠΑ καταρρίφθηκε με τη σύλληψη των Τούρκων στρατιωτικών στις 4 Ιουλίου στη Σουλεϊμανίγιε από τις εκεί αμερικανικές δυνάμεις.
Η γενική άποψη πλέον κατατείνει προς το ότι η «στρατηγική συμμαχία της Τουρκίας με τις ΗΠΑ» έχει πλέον λήξει. Από την άλλη πλευρά, η πολιτική της «προδοσίας» χτίζεται με βάση τη λογική της «επιδιόρθωσης των σχέσεων με τις ΗΠΑ». Αρχικά εκφράζονται κάποιοι ισχυρισμοί για την ύπαρξη μιας ανύπαρκτης κατάστασης και στη συνέχεια ανακοινώνεται πως αυτό που δεν υπήρξε ποτέ στην πραγματικότητα (η «στρατηγική συμμαχία με τις ΗΠΑ») έχει πάψει πλέον να υφίσταται. Κατόπιν γίνεται προπαγάνδα για κάτι που δεν είναι δυνατό. Αυτά αποτελούν τον όρο της «στρατηγικής» στην Τουρκία.

Πραγματική Έννοια: Στρατηγική Εχθρότητα
Ενώ η Τουρκία κάθε μέρα σύρεται όλο και περισσότερο σε ένα κλίμα πολύ σοβαρών εντάσεων με τις ΗΠΑ, οι αλήθειες άρχισαν να φανερώνονται με ταχύ ρυθμό. Μάλλον στην περίπτωση αυτή αρμόζει η παροιμία, «όσο πλησιάζουμε το πεδίο μάχης, οι αλήθειες εμφανίζονται ταχύτερα». Ενώ μέχρι χτες ήταν ρηξικέλευθο και αρκετά τολμηρό να πει κανείς πως η έννοια της στρατηγικής συμμαχίας με τις ΗΠΑ ήταν απλά μία αυταπάτη, σήμερα δεν εκπλήσσει καθόλου μία τέτοια δήλωση απ’ όπου και αν γίνει.
Αν θελήσουμε σήμερα να περιγράψουμε τη σχέση της Τουρκίας με τις ΗΠΑ θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε τον όρο «στρατηγική εχθρότητα».
Δε θα μπορούσαμε να κάνουμε λόγο για την ασφάλεια της Τουρκίας χωρίς να διακρίνουμε τη «στρατηγική εχθρότητα» που υπάρχει με τις ΗΠΑ. Ισχύει βέβαια και το αντίθετο. Η ύπαρξη δηλαδή της Τουρκίας αυτή καθαυτή, αποτελεί στην ουσία εμπόδιο και είναι εχθρός της πολιτικής της «παγκόσμιας κυριαρχίας» των ΗΠΑ.
Οι εξελίξεις που σημειώθηκαν και οι αλήθειες που αποκαλύφθηκαν τους τελευταίους μήνες είναι αρκετές για να αποδείξουν τους παραπάνω ισχυρισμούς:
1. Ο λόγος για τον οποίο οι ΗΠΑ επιτέθηκαν στο Ιράκ ήταν για να εξασφαλίσουν την αποικιοκρατική κυριαρχία τους στη Μέση Ανατολή και να ιδρύσουν
a. ένα νέο ασφαλές Ισραήλ και
b. ένα κουρδικό κράτος «μαριονέτα».
Αν εξετάσουμε το θέμα από την ιστορική του σκοπιά, η αμερικανική στρατηγική πολιτική ήταν μία πολιτική που είχε ως στόχο την ενσωμάτωση σε ένα κουρδικό κράτος όλων των κουρδικών φυλών, οι οποίες βρίσκονται σε συνεργασία με τις ΗΠΑ επί μονίμου βάσεως. Αυτός είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους οι ΗΠΑ επιτέθηκαν στο Ιράκ. Και τώρα μέσω του Μπαρζανί και του Ταλαμπανί προσπαθήσουν να ιδρύσουν το κουρδικό κράτος «μαριονέτα».
2. Η βασική ανησυχία για την ίδρυση του κουρδικού κράτους «μαριονέτα» που αποτελεί και την κύρια πολιτική των ΗΠΑ για την επαναχάραξη των συνόρων στη Μέση Ανατολή είναι κάτι που απασχολεί στην ουσία το τουρκικό κράτος. Άλλωστε το Ιράκ από το 1991 δεν ασκεί κρατική κυριαρχία στην περιοχή του Βορείου Ιράκ. Το τουρκικό κράτος με την ευαισθησία του αυτή στην ουσία αποτελούσε την εγγυήτρια δύναμη για την πολιτική της «εδαφικής ακεραιότητας των κρατών». Στο σημείο όμως αυτό, οι ΗΠΑ παραβιάζοντας τις κόκκινες γραμμές που είχε θέση το τουρκικό κράτος για το Κουρδικό και το Βόρειο Ιράκ, προσπάθησε να κάνει αποδεκτή την πολιτική της για την επαναχάραξη των συνόρων στη Μέση Ανατολή.
3. Η ίδια η ύπαρξη και η πολιτική θέληση του τουρκικού κράτους στον τομέα αυτό βασιζόταν απλά και μόνο στην επιχειρησιακή δύναμη του τουρκικού στρατού. Για το λόγο αυτό ο σημαντικότερος των στρατηγικών στόχων που ανέπτυξαν οι ΗΠΑ ήταν η ουσιαστική αποδυνάμωση του τουρκικού στρατού. Η ουσιαστική αποδυνάμωση του τουρκικού στρατού αποτελεί στρατηγικό όρο και προϋπόθεση για την επικράτηση των ΗΠΑ στο γεωγραφικό άξονα Ισραήλ-Καυκάσου.
Όλα αυτά απλώς αναδεικνύουν το μέγεθος της στρατηγικής εχθρότητας των ΗΠΑ προς την Τουρκία στα πλαίσια της επίθεσης στο Ιράκ, πριν από την οποία ήταν αδιανόητη η έκφραση παρόμοιων απόψεων. Κι αυτό διότι ο αμερικανικός μηχανισμός ψυχολογικού πολέμου είχε διαδώσει τα ψέματα για «το Σαντάμ και τα χημικά όπλα». Ένα φράγμα ψεύδους το οποίο κατά καιρούς κατάφερνε να σπάσει μόνο ο τουρκικός στρατός κάνοντας λόγο για την ανάγκη διατήρησης της εδαφικής ακεραιότητας του Ιράκ. Ένα στοιχείο που προστέθηκε μόλις πριν από 6 μήνες στο όνομα της στρατηγικής, ήταν η βλακεία τού ότι αυξήθηκε η στρατηγική σημασία της Τουρκίας στη νέα στρατηγική των ΗΠΑ.
Όταν όμως η κατάσταση άλλαξε και φάνηκε το «ενδεχόμενο σύγκρουσης της Τουρκίας με τις ΗΠΑ» και η εχθρότητα μεταξύ των δύο χωρών έφθασε σε τέτοιο σημείο που οδήγησε σε ταπεινωτικές συλλήψεις Τούρκων στρατιωτικών στη Σουλεϊμανίγια, από τις αμερικανικές δυνάμεις που σταθμεύουν στο Βόρειο Ιράκ, ακολούθησε έκπληξη, θυμός και αγανάκτηση από τουρκικής πλευράς. Ο στρατηγικός σύμμαχος των 50 χρόνων είχε ξαφνικά εξαφανιστεί.

Στόχος είναι ο Τουρκικός Στρατός και την ίδια στιγμή η Τουρκική Κυβέρνηση είναι στην Πλευρά του Εχθρού
Στην Τουρκία έχει δημιουργηθεί ένα σοβαρό κόμπλεξ σε σχέση με το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας και την απόρριψη του νομοσχεδίου της 1ης Μαρτίου. Όσοι θέλησαν να διασώσουν από το σύντομο δρόμο τη στρατηγική συμμαχία, προσπαθούν ακόμα να υπολογίσουν το κόστος του «λάθους» που έκανε η Τουρκία την 1η Μαρτίου. Λέγεται μάλιστα ότι η συμμαχία των 50 χρόνων μετατράπηκε σε εχθρότητα λόγω της μη τήρησης της υπόσχεσης που έδωσε η Τουρκία για παροχή διευκολύνσεων και υποστήριξη της επιχείρησης των ΗΠΑ στο Ιράκ. Σε τέτοιο βαθμό μάλιστα που δικαιολογείται η επίθεση των ΗΠΑ την 4η Ιουλίου εναντίον της Τουρκίας (σύλληψη των Τούρκων στρατιωτικών στη Σουλεϊμανίγια). Την επίθεση αυτή, όσοι ασχολούνται με την απόρριψη του νομοσχεδίου της 1ης Μαρτίου, την ερμηνεύουν ως εκδίκηση των ΗΠΑ.
Με βάση την κρατούσα άποψη, το γεγονός ότι την 1η Μαρτίου, παρά τις προσπάθειες του Ταγίπ και του Γκιουλ, δεν εξασφαλίστηκε θετική πλειοψηφία στην Εθνοσυνέλευση για το αίτημα των Αμερικανών, αποτέλεσε σημείο καμπής στις σχέσεις ΗΠΑ-Τουρκίας. Στην πραγματικότητα δεν υπήρξε κάποια επί της ουσίας αλλαγή στις αμερικανοτουρκικές σχέσεις. Απλά, όταν η Εθνοσυνέλευση δεν ενέκρινε το υπόμνημα προκλήθηκε σοβαρός θόρυβο, με αποτέλεσμα ένα μεγάλο μέρος της τουρκικής κοινής γνώμης να βρεθεί αντιμέτωπο με την πραγματικότητα και την αλήθεια που υπήρχε από πριν στις σχέσεις με τις ΗΠΑ.
Όσοι όμως εντοπίζουν το πρόβλημα στην 1η Μαρτίου, δεν μπορούν να εξηγήσουν το εξής: γιατί ενώ από τη μια συνεχίζεται η εκστρατεία των ΗΠΑ κατά του τουρκικού στρατού, ενώ από την άλλη προσπαθούν να βελτιώσουν τις σχέσεις τους με το τουρκικό κράτος.
Μετά από την κρίση που προκάλεσε η αιχμαλωσία των 11 Τούρκων στρατιωτικών, οι ΗΠΑ κάνουν ένα ξεκάθαρο διαχωρισμό μεταξύ της τουρκικής κυβέρνησης και του τουρκικού στρατού, όπως γίνεται και με την επιστολή του Ράμσφελντ προς τον Ερντογάν.
Δηλαδή το πρόβλημα που υπάρχει μεταξύ ΗΠΑ και Τουρκίας, δεν οφείλεται στη λανθασμένη απόφαση της Τουρκικής Εθνοσυνέλευσης την 1η Μαρτίου. Με βάση τις επίσημα εκφρασμένες αμερικανικές θέσεις, η τουρκική κυβέρνηση θεωρείται ότι είναι υπέρ των ΗΠΑ ενώ ο τουρκικός στρατός το αντίθετο. Πράγμα που υποδηλώνει πως οι ΗΠΑ δεν αναγνωρίζουν την ενότητα του τουρκικού κράτους και διαχωρίζουν την κυβέρνηση από το στρατό.
Μετά τις εκλογές και τη νίκη του ΑΚΡ οι ΗΠΑ δεν χρησιμοποίησαν την κρατική διπλωματία στις σχέσεις της με την Τουρκία, θέμα που εκλήφθηκε από τα τουρκικά ΜΜΕ τις περισσότερες φορές ως ένα απλό θέμα πρωτοκόλλου. Η αρχή αυτής της πρακτικής βέβαια ξεκινά από την επίσκεψη του Ταγίπ στον Μπους πριν ακόμα ο πρώτος εκλεγεί ως βουλευτής.
Στο σημείο αυτό έγκειται και η σημασία της σύλληψης των 11 στρατιωτικών και της επίσκεψης του Γκιούλ στις ΗΠΑ, που ακολούθησε. Στην Τουρκία ακόμα και η κυβερνητική εξουσία, παρά τις αντιρρήσεις του τουρκικού στρατού, αποδέχτηκε την πολιτική αυτή των ΗΠΑ που διαχωρίζει την τουρκική κυβέρνηση από τον τουρκικό στρατό και έφθασε στο σημείο να εξετάζει τη νομιμότητα και τη σκοπιμότητα της συνεχιζόμενης ύπαρξης και δράσης του τουρκικού στρατού στο Βόρειο Ιράκ.

Οι Διαστάσεις της Εχθρότητας των ΗΠΑ Εναντίον της Τουρκίας
Αν δούμε τα πράγματα από την οπτική γωνία της στρατηγικής των ΗΠΑ θα διαπιστώσουμε πως μετά από την επίθεση στο Ιράκ έχουν συμβεί αρκετές ενδιαφέρουσες εξελίξεις.
1. Ιδρύθηκε το κουρδικό κράτος. Οι ΗΠΑ αυτήν τη στιγμή ασχολούνται με ασκήσεις και δράσεις που εκπαιδεύουν τον υπό ίδρυση κουρδικό στρατό. Στην εκπαίδευση αυτή συμπεριλαμβάνονται -όπως έγινε και την 4η Ιουλίου- κοινές επιχειρήσεις των Αμερικανών με τους Πεσμεργκά εναντίον του τουρκικού στρατού.
2. Έγιναν αλλαγές στις κόκκινες γραμμές που ίσχυαν στην πολιτική τους για τη Μέση Ανατολή. Οι στρατηγικές πλέον χαράσσονται ξεκινώντας από την άρνηση της αρχής «της εδαφικής ακεραιότητας του Ιράκ», που οι ίδιοι οι Αμερικανοί χαρακτηρίζουν σαν μια βλακεία. Πράγμα που σημαίνει πως βλακεία θεωρείται και η έννοια της «στρατηγικής της ακεραιότητας της Τουρκίας».
3. Σημειώθηκαν σημαντικές εξελίξεις προς την κατεύθυνση της αποδυνάμωσης και της εξουδετέρωσης του εμποδίου που λέγετε τουρκικός στρατός.
Αν αξιολογηθούν όλα αυτά δεν θα είναι δύσκολο να αντιληφθούμε πως η επίθεση προς το Ιράκ, στην ουσία ήταν μία επίθεση προς την ίδια Τουρκία. Ωστόσο η εχθρότητα των ΗΠΑ προς την Τουρκία δεν πρόκειται να περιοριστεί μόνο σε αυτά. Θέματα που ήρθαν στο προσκήνιο κατά τη διάρκεια της επίσκεψης του Γκιουλ θα μας βοηθήσουν να αντιληφθούμε, έστω και λίγο, το μέγεθος της εχθρότητας των ΗΠΑ προς την Τουρκία:
1. Περαιτέρω ανάδειξη του Αρμενικού Ζητήματος και αποδοχή του από την Τουρκία
2. Η αποδοχή του σχεδίου Αννάν
3. Ο έλεγχος του τουρκικού στρατού από την πολιτική ηγεσία
4. Αμνηστία στο ΡΚΚ και υποχώρηση του τουρκικού στρατού από το Βόρειο Ιράκ
5. Χρησιμοποίηση του τουρκικού στρατού εναντίον των Αράβων.

Τα 100 Χρόνια που Έχασαν οι ΗΠΑ εξ’ αιτίας της Τουρκίας
Οι απαιτήσεις των ΗΠΑ από την Τουρκία αποσκοπούν ανοικτά στην υλοποίηση ενός στρατηγικού στόχου. Το να δηλώσει ευθέως η αμερικανική κυβέρνηση τις απαιτήσεις αυτές στην τουρκική πλευρά δεν διευκολύνει την κατάσταση και δεν μειώνει την εχθρότητα και την καχυποψία, τουναντίον την επιβαρύνει ακόμα περισσότερο.
Δεν είναι δύσκολο να αντιληφθούμε πως το ιστορικό πλαίσιο των σημερινών απαιτήσεων των ΗΠΑ παραπέμπουν ευθέως στη Συνθήκη των Σεβρών. Οι απαιτήσεις αυτές προτάθηκαν από τις ΗΠΑ και μετά από πίεση έγιναν αποδεκτές από τον Τούρκο υπουργό εξωτερικών (κατά την επίσκεψή του στις ΗΠΑ) την επέτειο της ίδρυσης του σύγχρονου τουρκικού κράτους, δηλαδή στις 24 Ιουλίου, επέτειο υπογραφής της Συνθήκη Λοζάννης. Η κυβερνητική εξουσία δε που θα υλοποιήσει τις απαιτήσεις των ΗΠΑ, όπως είναι γνωστό, είναι η διάδοχος, η φυσική συνέχεια ων ισλαμιστών, οι οποίοι θεωρούνται ότι είναι αρνητές της Συνθήκης της Λοζάννης.
Επίσης μπορούμε να προβούμε στην εξής διαπίστωση: οι στρατηγικοί αναλυτές που δηλώνουν πως «οι αμερικανοτουρκικές σχέσεις κλονίστηκαν την 1η Μαρτίου», είτε δε γνωρίζουν τις ιστορικές αλήθειες της περιοχής, είτε τις αγνοούν εσκεμμένα. Κι αυτό γιατί η εχθρότητα των ΗΠΑ προς την Τουρκία εκτός από στρατηγικό έχει και ιστορικό χαρακτήρα.
Μία στρατηγική ασφάλειας που θα προφυλάσσει και θα διασφαλίζει την επιβίωση του τουρκικού κράτους, οφείλει να υπολογίζει τις ίδιες τις αρχές ίδρυσης του κράτους καθώς επίσης και την ιστορία του. Το τουρκικό κράτος είναι ένα κράτος που ιδρύθηκε μετά από έναν αντιιμπεριαλιστικό πόλεμο ανεξαρτησίας. Η ίδρυση του κράτους αυτού ήταν το τέλος των ιμπεριαλιστικών ονείρων της αγγλικής αυτοκρατορίας.
Το τουρκικό κράτος, όμως, ιδρύθηκε με βάση την άρνηση των ιμπεριαλιστικών σχεδίων εξουσίας και επικράτησης των ΗΠΑ στην περιοχή. Ας δούμε όμως τώρα τα γεωγραφικά σύνορα και τις ζώνες επιρροής που είχαν χαράξει στα χαρτιά οι ΗΠΑ στις αρχές του αιώνα για την περιοχή της Τουρκίας. Όσες στρατηγικές και πολιτικές επιλογές σχεδίασε και επιχείρησε να υλοποιήσει ο Γουίλσον, έμειναν ανενεργές και δεν έγιναν πράξη λόγω του αντιιμπεριαλιστικού αγώνα των Τούρκων και της ανακήρυξης της Τουρκικής Δημοκρατίας. Αυτός είναι ο λόγος που οι ΗΠΑ δεν υπέγραψαν τη Συνθήκη της Λοζάννης.
Με την ιδιότητά της αυτή η Συνθήκη της Λοζάννης, περισσότερο από αυτά της Αγγλίας και της Γαλλίας, έβλαψε τα σχέδια κυριαρχίας των ΗΠΑ στην περιοχή της Ανατολίας. Κι αυτό διότι το τουρκικό κράτος ιδρύθηκε βασιζόμενο στην κατάρρευση και τη διάλυση της πολιτικής που είχαν χαράξει τότε οι ΗΠΑ για τη Μέση Ανατολή και τον Καύκασο.
Έκτοτε οι ΗΠΑ μόνο μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο κατάφεραν να επαναφέρουν στο προσκήνιο την παραδοσιακή τους πολιτική που αφορούσε τη Μέση Ανατολή και να προωθήσουν κατά κάποιο τρόπο τις θέσεις τους στην περιοχή, θέσεις που είχαν απολέσει με την υπογραφή της Συνθήκης της Λοζάννης. Οι διάφοροι εθνικοαπελευθερωτικοί αγώνες καθώς επίσης η ύπαρξη και η δράση της Σοβιετικής Ένωσης έγιναν αιτία να περιοριστούν τα σχέδια των ΗΠΑ για την περιοχή μας απλά σε ένα όνειρο. Στις αρχές όμως του 1990 άρχισαν να εμφανίζονται ξανά στο ορίζοντα ελπίδες για την υλοποίηση αυτών των σχεδίων των ΗΠΑ. Συμπερασματικά, με βάση τα παραπάνω, αν δεν υπήρχε το τουρκικό κράτος η Μέση Ανατολή θα είχε περιέλθει στην επιρροή των ΗΠΑ πριν από έναν αιώνα.
Μετά από όλα αυτά, οι αναλυτές που θεωρούν ότι το αίσθημα της εκδίκησης των ΗΠΑ έναντι της Τουρκίας οφείλεται στη μη έγκριση του νομοσχεδίου της 1ης Μαρτίου, πως πιστεύουν ότι θα ισοφαρίσουν οι ΗΠΑ τις απώλειες που υπέστησαν από την ίδρυση της Τουρκίας για το χαμένο για τα αμερικανικά συμφέροντα αιώνα;
Η στρατηγική εχθρότητα των ΗΠΑ γίνεται αντιληπτή μόνο αν κατανοηθεί η φύση της πραγματικής εχθρότητας για την Τουρκία, η οποία βρίσκεται στη θεμελιακή βάση των σχέσεων των δύο πλευρών. Η στρατηγική των ΗΠΑ είναι αυτή που αποσκοπεί στη διάλυση του τουρκικού κράτους και την άλωση από τους ίδιους της τουρκικής πατρίδας.

Το Πρωτόκολλο Πολιτικής Εθνικής Ασφάλειας και η Προτεραιότητα των Εξωτερικών Απειλών
Πρέπει να γίνει σωστή αξιολόγηση της εχθρότητας των ΗΠΑ προς την Τουρκία, βάσει αυτής να γίνει εκτίμηση των υφιστάμενων απειλών, και στη συνέχεια να συνταχθεί ανάλογα το Πρωτόκολλο Πολιτικής Εθνικής Ασφάλειας (Κόκκινο Βιβλίο) της Τουρκίας.
Το σημαντικότερο απόκτημα των ΗΠΑ μετά από την επίθεση στο Ιράκ είναι ένα κουρδικό κράτος «μαριονέτα». Το κράτος αυτό ενισχύεται με τη στήριξη και την εκπαίδευση των δυνάμεων των ΗΠΑ και υποδαυλίζεται να δρα εναντίον της Τουρκίας. Επιπλέον το πρόγραμμα με τα 5 άρθρα που δόθηκε στον Γκιουλ από την αμερικανική κυβέρνηση κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στην Ουάσιγκτον, αποδεικνύει πως οι ΗΠΑ αποσκοπούν στην πολύπλευρη πολιορκία του τουρκικού κράτους, με αποκορύφωμα τη χειραγώγηση της ίδιας της εξουσίας στην Τουρκία.
Στο σημείο αυτό η Τουρκία πρέπει να αναπτύξει ενεργή πολιτική για να αντιμετωπίσει το κουρδικό κράτος αλλά και την απειλή που δημιουργεί η πολιτική των ΗΠΑ στην περιοχή, παράγοντες και οι δυο που αποτελούν πλέον εξωτερική απειλή για την Τουτκία. Στο Πρωτόκολλο Πολιτικής Εθνικής Ασφάλειας της Τουρκίας πρέπει να επισημανθεί πως η στρατηγική που ακολουθούν οι ΗΠΑ στην περιοχή είναι άκρως εχθρική και απειλητική προς την Τουρκία.
Στο πλαίσιο αυτό θα πρέπει να επαναχαραχτούν οι κόκκινες γραμμές της Τουρκίας και με βάση αυτές να υπερασπιστούμε μια πολιτική που θα διασφαλίζει την εδαφική ακεραιότητα όλων των κρατών της Μέσης Ανατολής. Τέλος, ο τουρκικός στρατός πρέπει να αυξήσει τον επιχειρησιακό του ρόλο στη Μέση Ανατολή και τον Καύκασο.
Πρέπει να γίνει κατανοητό στην κοινή γνώμη πως ο τουρκικός στρατός βρίσκεται αντιμέτωπος με μια πολύ σοβαρή απειλή.

Σχέσεις ΗΠΑ-ΑΚΡ
Σε μια στρατηγική και πολιτική εθνικής ασφάλειας, όπου οι ΗΠΑ έχουν αξιολογηθεί σαν εξωτερική απειλή για την Τουρκία, η υφιστάμενη σχέση μεταξύ Ταγίπ-ΗΠΑ αποτελεί ένα σοβαρό μειονέκτημα για την τουρκική πλευρά. Η πολιτική της κυβέρνησης του Ταγίπ, που βασίζεται στην περίφημη συνάντηση Ταγίπ-Μπους, εξελίχθηκε μέχρι σήμερα προς την κατεύθυνση της διάλυσης της πολιτικής ασφάλειας της Τουρκίας αλλά και του ίδιου του τουρκικού στρατού.
Ο εθνικός αγώνας της Κύπρου χάθηκε σε μεγάλο βαθμό λόγω της προδοσίας της κυβέρνησης του ΑΚΡ και οι εγγυήσεις που δίνονται, δεν απέχουν από την υπογραφή της παράδοσης. Η ενεργή πολιτική στο θέμα των μειονοτήτων που ακολουθεί το ΑΚΡ βάσει όσων προστάζει η ΕΕ, προμηνύει σοβαρότατες εξελίξεις στο Ρωμέικο αλλά και Αρμενικό Ζήτημα της Τουρκίας.
Οι μειονότητες σταδιακά μετατρέπονται σε μία ισχυρή πολιτική δύναμη στην Τουρκία. Το ίδιο το ΑΚΡ, όπως έκανε στη Σμύρνη, φέρνει σε διοικητικές θέσεις τους εκπροσώπους των εθνικών και θρησκευτικών μειονοτήτων. Ο κύριος κίνδυνος, όμως, θα εμφανιστεί σε θέματα όπως η απόκτηση ακινήτων από μειονοτικούς, οι αποζημιώσεις που θα απαιτήσουν από το τουρκικό κράτος κλπ. Δηλαδή στην ουσία το ΑΚΡ προσπαθεί να δημιουργήσει το κατάλληλο πληθυσμιακό υπόβαθρο για τα σχέδια των ΗΠΑ που αφορούν τους Αρμένιους και τους Ρωμιούς του Πόντου.
Εκτός αυτού αρχικά ο Ταγίπ και στη συνέχεια ο Γκιουλ, τονίζοντας την ταυτότητα του ΑΚΡ ως «μουσουλμανικό κόμμα φιλικό προς τις ΗΠΑ», προσπαθούν να πάρουν έγκριση και να επισημοποιήσουν την εξουσία τους από τις ΗΠΑ.
Οι προσπάθειες των ΗΠΑ για την πολιτικοποίηση του ΡΚΚ και την επανέναρξη της τρομοκρατικής του δράσης στην Τουρκία συνεχίζονται παράλληλα με τις προσπάθειες για την ίδρυση ενός κουρδικού κράτους στο Βόρειο Ιράκ.
Οι προσπάθειες από την άλλη για τη διάλυση του τουρκικού στρατού έχουν φτάσει σε σημείο να εξοργίσουν την ίδια τη Γενική Γραμματεία του Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας.

Αιχμαλωσία των 11 Στρατιωτικών:
Το Σημαντικότερο Βήμα για την Εξουδετέρωση του Τουρκικού Στρατού

Η επίθεση εναντίον των Τούρκων στρατιωτικών στη Σουλεϊμάνιγια, που πραγματοποιήθηκε πριν από την προγραμματισμένη επίσκεψη Γκιουλ στις ΗΠΑ, αποτέλεσε το σημαντικότερο βήμα για την εξουδετέρωση και τη διάλυση του τουρκικού στρατού από τις ΗΠΑ. Καθ’ όλη τη διάρκεια ζωής της Τουρκικής Δημοκρατίας δεν έχει λάβει χώρα ανάλογο συμβάν. Η επίθεση αυτή αποτελεί το πιο κρίσιμο σημείο για την εξουδετέρωση του στρατού και είναι ιδιαίτερα σημαντική. Η επίθεση αυτή είχε ως στόχο -και σε μεγάλο βαθμό τον πέτυχε- να μειώσει το κύρος του στρατού στα μάτια του τουρκικού λαού και να ισχυροποιήσει τη γραμμή της ολοκληρωτικής παράδοσης της Τουρκίας στις ΗΠΑ.
Εξίσου σημαντική είναι και η στάση που τήρησε η τουρκική κυβέρνηση μετά από αυτά τα επεισόδια. Ο Ταγίπ και ο Γκιουλ δεν άλλαξαν καθόλου το πρόγραμμά τους μετά από τα επεισόδια στη Σουλεϊμανίγια, δείχνοντας με τον τρόπο αυτό πως τα αντιμετώπισαν ως κάτι ασήμαντο, ως κάποιο «τοπικό» επεισόδιο. Ο Ταγίπ αρνήθηκε ευθέως να δώσει κάποια διπλωματική απάντηση στις ΗΠΑ.
Μετά από αυτό, οι δικαιολογίες των ΗΠΑ, έστω και με πλάγιο τρόπο, έγιναν αποδεκτές από την τουρκική κυβέρνηση. Εξετάσθηκε η δράση του τουρκικού στρατού στο Βόρειο Ιράκ και επισημάνθηκε πως οι ενέργειες του τουρκικού κράτους στο Ιράκ θα περάσουν από τη δικαιοδοσία του στρατού στη δικαιοδοσία του υπουργείου εξωτερικών.
Όλα αυτά ήταν στην ουσία μια αμφισβήτηση και εκτόξευση απειλής προς τον τουρκικό στρατό, απειλή που εκτοξεύθηκε από την τουρκική κυβέρνηση, με την υποστήριξη της Ουάσιγκτον, οποία φυσικά ευχαρίστησε ιδιαιτέρως τις ΗΠΑ. Ο Γκιουλ δεν μπήκε καν στον κόπο να αναβάλει την επίσκεψή του στις ΗΠΑ μέχρι αυτές να ζητήσουν συγνώμη, την οποία πραγματοποίησε μάλιστα σε ημέρα που συνέπιπτε με την επέτειο της υπογραφής της Συνθήκης της Λοζάννης.
Η επίθεση αυτή προς την Τουρκία αλλά και τον τουρκικό στρατό θα διατηρήσει τη σημασία της και εκτός του ότι θα αποδεικνύει την εχθρότητα των ΗΠΑ προς την Τουρκία, θα αποδεικνύει επίσης και την πισώπλατη μαχαιριά της τουρκικής κυβέρνησης προς τον τουρκικό στρατό.

Το Σχέδιο Λόρενς της Αραβίας Νο 2:
Τούρκοι Εναντίον των Αράβων

Στο πρόγραμμα που ο Γκιουλ δέχτηκε στις ΗΠΑ προστέθηκε τώρα και το 5ο άρθρο, που προβλέπει την αποστολή τουρκικού στρατού στο Ιράκ. Στο σημείο αυτό εγκλωβίστηκαν και οι συζητήσεις πριν και μετά τη συνάντηση του Γκιουλ στις ΗΠΑ. Κι αυτό διότι αυτοί που πιστεύουν ότι η κρίση των αμερικανοτουρκικών σχέσεων οφείλεται μόνο στην απόρριψη του νομοσχεδίου της 1ης Μαρτίου, τώρα λένε πως οι σχέσεις με τις ΗΠΑ θα κριθούν από τούδε και στο εξής από τη στάση που θα τηρήσει η Τουρκία στο άρθρο αυτό. Κατά τους ίδιους μάλιστα, οι ΗΠΑ ενώ στην πραγματικότητα δεν έχουν ανάγκη από στρατό, ζητούν από την Τουρκία να στείλει στρατό στο Ιράκ για να βολιδοσκοπήσουν και να μετρήσουν τις προθέσεις της!
Μία σωστή, ωστόσο, αξιολόγηση της εχθρότητας και της στρατηγικής που επιδεικνύουν οι ΗΠΑ προς την Τουρκία, αποδεικνύει πως τα πράγματα δεν είναι και τόσο απλά. Οι ΗΠΑ απαιτούν από την Τουρκία να αποσύρει τα στρατεύματά της που βρίσκονται εδώ και δέκα περίπου χρόνια στις περιοχές των Κούρδων στο Βόρειο Ιράκ και να στείλει άλλα στις περιοχές των Αράβων σουνιτών στο κεντρικό Ιράκ.
Αν αναλογιστούμε την πολιτική της στρατηγικής πολιορκίας που ασκούν οι ΗΠΑ προς την Τουρκία, θα διαπιστώσουμε πως το μόνο μέτωπο που μακροπρόθεσμα μπορεί να βλάψει τις ΗΠΑ είναι αυτό της Μέσης Ανατολής. Η Τουρκία εκμεταλλευόμενη την αντίδραση του Ιράν, της Συρίας και των Αράβων έχει την ευκαιρία να ματαιώσει τα σχέδια των ΗΠΑ στην περιοχή και να διαρρήξει την πολιορκία που επιχειρείται να της επιβληθεί. Η Τουρκία είναι σε θέση να κάνει τις ΗΠΑ να καταναλώσουν ολόκληρη την ενέργειά τους για τη γεωγραφία αυτή.
Τα ΜΜΕ από την άλλη πλευρά τονίζουν σε κάθε ευκαιρία ότι «γείτονάς μας δεν είναι πλέον το Ιράκ αλλά οι ΗΠΑ». Η ανάλυση αυτή είναι εύκολη, ευτελής και λανθασμένη. Ακόμα και αν οι ΗΠΑ καταφέρουν να ιδρύσουν μία εικονική κυριαρχία στο Ιράκ -αφού ανέτρεψαν την εξουσία του Σαντάμ- δεν υπάρχει περίπτωση το Ιράκ να μη μετατραπεί σε μία δεύτερη Παλαιστίνη. Η πραγματικότητα του Ιράν και της Συρίας αποδεικνύουν ότι οι ΗΠΑ δε θα μπορέσουν ποτέ να προαχθούν από τη θέση του «κατακτητή» στη θέση του «γείτονα» στην περιοχή μας.
Έτσι οι ΗΠΑ θα προσπαθήσουν να αφανίσουν τη σοβαρότατη απειλή που αποτελεί η συμμαχία Τουρκίας-Αράβων-Ιράν με ένα Σχέδιο Λόρενς της Αραβίας Νο 2. Με βάση το σχέδιο αυτό θα πρέπει να προκληθεί εχθρότητα μεταξύ Τούρκων και Αράβων. Την ίδια στιγμή δύο εχθρικές προς τις ΗΠΑ πλευρές (Τουρκία και Άραβες του Ιράκ), θα καταναλώσουν τις δυνάμεις τους και θα αποδυναμωθούν, πολεμώντας η μια την άλλη. Το μεγαλύτερο όφελος των ΗΠΑ από αυτό θα είναι ο οικονομική αποδυνάμωση της Τουρκίας και η ψυχολογική αποδυνάμωση του τουρκικού στρατού.

Η Άρνηση του Νέου Σχεδίου Λόρενς θα Αποφέρει Οφέλη
Στο Σχέδιο Λόρενς Νο 1 οι Τούρκοι είχαν υποδαυλιστεί και κινήθηκαν εναντίον των Αράβων. Το όπλο όμως αυτό αργότερα, με τους πολέμους ανεξαρτησίας των Αράβων, λειτούργησε ως μπούμερανγκ για τα αμερικανικά συμφέροντα. Η εφαρμογή του Σχεδίου Λόρενς Νο 2 είναι ακόμα πιο δύσκολη. Το Ιράκ είναι μία περιοχή που κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο δεν πρόδωσε την Οθωμανική Αυτοκρατορία και προκάλεσε σοβαρότατα πλήγματα στους Άγγλους. Επίσης το σημερινό τουρκικό κράτος δεν είναι η Οθωμανική Αυτοκρατορία των αρχών του 20ου αιώνα. Το κράτος που δημιούργησε ο Ατατούρκ είχε ιδιαίτερη σημασία για τους πολέμους ανεξαρτησίας των Αράβων που ακολούθησαν. Η αλληλεγγύη που αναπτύσσεται μεταξύ των κρατών της περιοχής και η πρόθεσή τους να συμμαχήσουν με την Τουρκία για να αντιμετωπίσουν από κοινού το πρόβλημα του κουρδικού κράτους/«μαριονέτας» του Βορείου Ιράκ αποτελεί ένα εφιαλτικό σενάριο για τις ΗΠΑ.
Για το λόγο αυτό οι ΗΠΑ προσπαθούν να στείλουν τον τουρκικό στρατό εναντίον των Αράβων και να προκαλέσουν καχυποψία μεταξύ των χωρών αυτών και εχθρότητα μεταξύ Αράβων και Τούρκων. Όσον αφορά την κυβέρνηση του ΑΚΡ, σε αυτήν οι ΗΠΑ έχουν αναθέσει το ρόλο του Δούρειου Ίππου.
Η αποστολή ωστόσο του τουρκικού στρατού στο Ιράκ δε μοιάζει καθόλου με την αποστολή του στην Κορέα. Το θέμα αυτό δεν είναι δυνατό να γίνει αποδεκτό από τον τουρκικό λαό, να χυθεί δηλαδή άδικα αίμα για να πολεμήσει ο Τούρκος στρατιώτης ομόθρησκούς του. Αν η Τουρκία παγιδευτεί σε μία τέτοια κατάσταση θα υποστεί σοβαρότατα πλήγματα.
Η άρνηση στις απαιτήσεις και τα σχέδια των ΗΠΑ είναι πολύ πιθανό να προκαλέσει μία τέτοια κατάσταση στη Μέση Ανατολή, η οποία θα είναι άκρως καθησυχαστική για την Τουρκία. Η ενθάρρυνση στην αντίσταση απέναντι στις ΗΠΑ και η συσπείρωση δυνάμεων που θα προκαλέσει στη Μέση Ανατολή η άρνηση της Τουρκίας, θα είναι πολύ μεγαλύτερη από την αναμενόμενη. Αν υπολογίσουμε πως η μη έγκριση του νομοσχεδίου την 1η Μαρτίου προκάλεσε μεγάλη χαρά στους Άραβες, μπορούμε να φανταστούμε τη δύναμη που θα αποκτήσει η Τουρκία αν συνεχίσει έμπρακτα τον αγώνα της απέναντι στην πολιτική και τις επιδιώξεις των ΗΠΑ στην περιοχή.
Μετά από μια τέτοια στάση οι εξελίξεις στις αραβοτουρκικές σχέσεις θα εφησυχάσουν την Τουρκία στην Κύπρο και στο Αιγαίο και θα καταπνίξουν το Αρμενικό Ζήτημα πριν ακόμα αυτό εμφανιστεί. Η αντιαμερικανική στάση της Τουρκίας μπορεί να προκαλέσει τέτοιες εξελίξεις.

Οι ΗΠΑ Στρατηγικός Εχθρός και όχι «Υπερδύναμη»
Το μεγαλύτερο εμπόδιο στη δημιουργία μία Πολιτικής Εθνικής Ασφάλειας η οποία να χαρακτηρίζει τις ΗΠΑ ως στρατηγικό εχθρό της Τουρκίας, είναι ψυχολογικό.
Οι ΗΠΑ μέχρι σήμερα δε χαρακτηρίστηκαν ποτέ ως «υπερδύναμη», ούτε ως σύμμαχος αλλά ούτε ως εχθρός. Η έννοια της «υπερδύναμης» είναι ιδεολογική. Ερμηνεύεται ως μία δύναμη που αν δε βρεθεί αντιμέτωπη με μία άλλη υπερδύναμη δεν πρόκειται να ηττηθεί.
Το λογικό αποτέλεσμα αυτού είναι ο αφοπλισμός ολόκληρου του κόσμου. Διότι σε μία τέτοια ερμηνεία, δεν υπάρχει άλλη επιλογή πλην της ολοκληρωτικής κυριαρχίας των ΗΠΑ. Οι ανάγκες όμως είναι κάπως διαφορετικές. Οι μύθοι για την οικονομική αλλά και πολιτική δύναμη των ΗΠΑ έχουν καταρριφθεί προ πολλού. Δεν απέχει πολύ και η κατάρριψη του μύθου για τη στρατιωτική ισχύ των ΗΠΑ.
Η Τουρκία βρίσκεται αντιμέτωπη με την εξής επιλογή σε σχέση με τη στάση της απέναντι στις ΗΠΑ: Μπορεί να προσπαθήσει να τις αντιμετωπίσει σε μία κατάσταση και έναν τομέα που είναι αρκετά δυνατή. Μπορεί, δηλαδή, να κάνει κάποια αντίποινα στις επιθέσεις και τις απειλές που δέχεται από τις ΗΠΑ. Ειδάλλως, αφού είναι φανερό πως με την παθητική της στάση κάθε μέρα θα αποδυναμώνεται, κάποια στιγμή θα βρεθεί αντιμέτωπη με μία πολιορκία των ΗΠΑ.
Για το λόγο αυτό η Τουρκία, λαμβάνοντας υπ’ όψιν της την έννοια της εξωτερικής απειλής, που προέρχεται από:
• Το κουρδικό κράτος στο Βόρειο Ιράκ
• Το ΡΚΚ
• Τους Έλληνες και τους Ρωμιούς
• Το Αρμενικό Ζήτημα και
• Την Κύπρο,
πρέπει να δημιουργήσει ένα νέο Δόγμα Ασφάλειας που θα παράγει πολιτικές και θα υπερασπίζεται την άμυνα και την ακεραιότητα της πατρίδας χωρίς να συνυπολογίζεται μια συμμαχική σχέση με τις ΗΠΑ, και το οποίο δόγμα θα προβλέπει συμμαχία ακόμη και με το Ιράν, το Ιράκ και τη Συρία, έτσι ώστε να μην υπάρχει πρόβλημα για διεξαγωγή κάποιων επιχειρήσεων στη Μέση Ανατολή και τον Καύκασο.
Όταν αυτό το Δόγμα Ασφάλειας γίνει αντιληπτό από την τουρκική κοινή γνώμη, θα προκαλέσει και το σχετικό εσωτερικό αντίκτυπο, που θα οδηγήσει στη διάλυση όλα τα στοιχεία στο εσωτερικό της Τουρκίας που επιδιώκουν συνεργασία με τις ΗΠΑ, αναδεικνύοντας ταυτόχρονα ένα ισχυρό κράτος.
Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στο περιοδικό TÜRKSOLU στις 4 Αυγούστου 2003 και αναδημοσιεύεται στη μνήμη του συντάκτη του, Ερκίν Γιουρτακούλ, που διετέλεσε Γενικός Διευθυντής Έκδοσης του περιοδικού μέχρι το θάνατό του (22 Δεκεμβρίου 2003).
Τέλος άρθρου

Μετάφραση-Επιμέλεια: Σάββας Καλεντερίδης
Πηγή: Περιοδικό TÜRKSOLU, 17.12.2007, Αρ. 166
http://www.turksolu.org/166/yurdakul166.htm+ABD+stratejik+dusman