Τουρκικές υπερπτήσεις εις τριπλούν στους Φούρνους

Νέα πρόκληση των Τούρκων στο Αιγαίο, όπου για πρώτη φορά πραγματοποίησαν υπερπτήσεις πάνω από ελληνικό νησί με τα μαχητικά τους να πετούν ταυτόχρονα σε διαφορετικά ύψη.


Σχηματισμός οχτώ τουρκικών αεροσκαφών τύπου F-16 εισήλθε στο FIR Αθηνών, ανατολικά της Ρόδου στις 16:00. Από τον σχηματισμό, 28 λεπτά αργότερα, αποσπάστηκαν τέσσερα αεροσκάφη και πραγματοποίησαν υπερπτήση στους Φούρνους σε ύψος 3.600 ποδών (1.100 μέτρα).

Την ίδια ώρα, τα άλλα τέσσερα τουρκικά μαχητικά, πετώντας σε δύο ζεύγη, πέταξαν και αυτά πάνω από τους Φούρνους σε ύψος 7.800 ποδών (2.380 μέτρα) και 21.000 (6.400 μέτρα) αντίστοιχα. Ελληνικά μαχητικά απογειώθηκαν και έσπευσαν στην περιοχή. Αναγνώρισαν και αναχαίτισαν τα τουρκικά με τα οποία σημειώθηκαν αερομαχίες έως ότου εξέλθουν του FIR Αθηνών στις 16:35, νότια της Σάμου.

Λίγη ώρα νωρίτερα, ο αρχηγός ΓΕΕΘΑ πτέραρχος Ιωάννης Γιάγκος πραγματοποιούσε επίσκεψη στο Αρχηγείο Στόλου, συνοδευόμενος από τον αρχηγό ΓΕΝ αντιναύαρχο Γ. Καραμαλίκη.

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Η πρόκληση Νταβούτογλου

Tου Χρηστου Γιανναρα

Σε δύο άρθρα του στην εφημερίδα το «Εθνος» (2 και 4 Αυγούστου 2009) ο καθηγητής και ακαδημαϊκός κ. Βασίλειος Μαρκεζίνης πρόσφερε στο ελλαδικό κοινό μια συντομογραφική παρουσίαση του «φαινομένου Νταβούτογλου»: Σκιαγράφησε την προσωπικότητα, τις απόψεις και τη σημασία του ρόλου που διαδραματίζει σήμερα στη διεθνή σκηνή ο νέος υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας, η δυναμική των ιδεών του.

Η ανάγνωση των άρθρων γεννάει την ανάγκη να ευχαριστήσει κανείς τον καθηγητή Μαρκεζίνη για την εξαιρετικά γόνιμη πρόκληση και τη σοβαρότητα που κομίζουν οι προβληματισμοί του. Κατατίθενται στο κενό, στο τίποτα – η στελέχωση του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών από τη σημερινή κυβέρνηση υπηρετεί αποκλειστικά μικροκομματικές σκοπιμότητες απίθανης φτήνειας, η ανικανότητα και η μικρόνοια καταντούν γραφική την εξωτερική μας πολιτική. Και το σκηνικό συμπληρώνεται από τους ανάλογης στάθμης «αρμόδιους» εκπροσώπους της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Οσο για τις «δεξαμενές σκέψης» και «μελετών» διεθνολογικού προβληματισμού στην Ελλάδα, μοιάζει να κοπιάρουν τα μεταπτυχιακά ινστιτούτα της αλλοδαπής, όπου κάποτε σπούδασαν οι επιτελείς τους, ή την επεξεργασμένη πληροφόρηση με την οποία τους τροφοδοτούν «συμμαχικές» πρεσβείες. Το φαινόμενο Νταβούτογλου τούς είναι μάλλον «εξωτικό», υπερβαίνει τα ενδιαφέροντά τους.

Αλλά έστω και χωρίς ορατή ελπίδα, οι προβληματισμοί του καθηγητή Μαρκεζίνη παραμένουν γόνιμοι: υπάρχει ακόμα δυναμική ζύμη στην ελληνική κοινωνία, ανίσχυρη εκλογικά, αλλά φορέας των ζυμώσεων που μπορούν να οδηγήσουν σε εκρήξεις ανατροπών. Αξίζει λοιπόν να συζητηθεί η πρόκληση Νταβούτογλου και ποια θα μπορούσε να είναι η ελληνική αξιοποίησή της.

Η συζήτηση δεσμεύεται από πολύ συγκεκριμένα δεδομένα: το 1926, μετά την ανταλλαγή των πληθυσμών, η Τουρκία είχε 13 εκατομμύρια κατοίκους και η Ελλάδα 6,5 εκατομμύρια. Σήμερα η Τουρκία έχει 75 εκατομμύρια και η Ελλάδα 10. Το 2020 οι στατιστικές προβλέπουν για την Τουρκία 100 εκατομμύρια και για την Ελλάδα, το 2080, 2,5 εκατομμύρια.

Το δόγμα περί αναλογίας εξοπλισμών 7 προς 10 έχει από χρόνια εγκαταλειφθεί. Η ελλαδική ρητορεία για το «αξιόμαχον και ετοιμοπόλεμον» των Ενόπλων Δυνάμεων μοιάζει με συναισθηματική γραφικότητα, όταν όλοι (φίλοι και επίβουλοι) ξέρουν ότι:

Η θητεία μειώνεται συνεχώς με τη λογική της ψηφοθηρίας, όχι των αναγκών της άμυνας.

Ο εξοπλισμός της χώρας είναι η χρυσή ευκαιρία για λεηλασία δημόσιου χρήματος από τους πολιτικούς, τα κόμματα, τους μεσάζοντες, όχι για εκσυγχρονισμό της άμυνας.

Το κράτος, στο σύνολο των λειτουργιών του είναι «μπάχαλο» ανοργανωσιάς, ραστώνης και διάλυσης, δεν γίνεται να αποτελούν εξαίρεση οι Ενοπλες Δυνάμεις.

Το πιο ασφυκτικό από τα δεδομένα που οριοθετούν τη συζήτηση για την «πρόκληση Νταβούτογλου» είναι η διαφορά στο «φρόνημα» των δύο λαών: η τουρκική πολιτεία, με οποιαδήποτε κυβέρνηση, καλλιεργεί στα σχολειά και στον δημόσιο βίο ένα ζωντανό πατριωτισμό, εξωραϊσμένη (συχνά και πλαστογραφημένη) ιστορική συνείδηση, αίσθημα συλλογικής αξιοπρέπειας, περηφάνιας, ισχύος και διεθνούς κύρους της τουρκικής πατρίδας. Στην Ελλάδα η εκπαιδευτική πολιτική όλων των κομμάτων καλλιεργεί μεθοδικά τον αφελληνισμό της νεολαίας σαν προετοιμασία «αντίστασης» σε μια φαντασιωδώς επερχόμενη εθνικιστική χούντα. Κατασυκοφαντεί η εκπαίδευση στις συνειδήσεις των παιδιών την ιστορία του λαού τους. Τύπος και τηλεοράσεις χλευάζουν σαν περίπου φασισμό κάθε αναφορά σε πατρίδα, παράδοση, πολιτισμό. Στόχος και «νόημα» της οργανωμένης συλλογικότητας είναι μόνο να εξασφαλίζει με δάνεια τη μεγιστοποίηση της καταναλωτικής ευχέρειας των συνδικαλισμένων.

Εγκλωβισμένος στα ασφυκτικά αυτά δεδομένα ο τυχόν ανήσυχος Ελληνας πρέπει να διαλεχθεί με τα ρεαλιστικά και οξυδερκή πολιτικά οράματα του κ. Νταβούτογλου από θέσεως μηδενικής, κυριολεκτικά, ισχύος. Δεν έχει πια η Ελλάδα περιθώρια να διαπραγματευθεί παρά μόνο, έναντι οποιουδήποτε τιμήματος, την ιστορική συνέχεια ελληνικής παρουσίας στον 21ο αιώνα, τη διάσωση (αποτροπή εξαφάνισης) του ελληνόφωνου κρατιδίου. Οι Τούρκοι αποκλείεται να αγνοούν ότι μπορούν, οποιαδήποτε στιγμή θελήσουν, να καταλύσουν το διαλυμένο και διεφθαρμένο κρατίδιο που μόνο «επανίδρυση» θα το έσωζε. Βλέπουν και κρίνουν πόσο ανίκανοι είναι οι ελλαδίτες πολιτικοί να διαχειριστούν τα απλούστερα των προβλημάτων, πόσο το ενδιαφέρον τους εξαντλείται αποκλειστικά και αρρωστημένα στην εκλογή ή επανεκλογή τους.

Θα συζητούσαν, ίσως, οι Τούρκοι να δώσουν εγγυήσεις παράτασης της ελληνικής παρουσίας, αν πεισθούν ότι υπάρχει συμφερότερη γι’ αυτούς πολιτική από την τμηματική ή συνολική προσάρτηση των ελληνικών εδαφών. Το ενδεχόμενο διαπραγμάτευσης υποδηλώνεται στην περίπτωση Νταβούτογλου: Με τη δική του πολιτική λογική, συμφερότερη για την Τουρκία είναι η οθωμανική προοπτική αυτοκρατορίας, όχι η κεμαλική προοπτική του εθνικιστικού κρατισμού. Η αυτοκρατορία σήμαινε πάντοτε «τάξη πραγμάτων» (ordo rerum), το είδος της ειρηνικής συνύπαρξης διαφορετικών λαών και εθνοτήτων που εγκαινίασε η Ρώμη (pax romana), με άξονα ενότητας έναν ηγεμονικό λαό διαχειριστή κοινών για όλους πολιτιστικών προτεραιοτήτων.

Ο κ. Νταβούτογλου μοιάζει να θέλει την Τουρκία όχι σε ρόλο κρατικής «περιφερειακής υπερδύναμης» που υπηρετεί μιαν αμερικανική Παγκόσμια Τάξη Πραγμάτων και προϋποθέτει την «εσωστρέφεια» του κεμαλικού εθνικισμού. Θέλει την Τουρκία φορέα του ισλαμικού πολιτισμού, με ηγετικό ρόλο στην προαγωγή της συνύπαρξης χωρών που βρίσκονταν κάποτε κάτω από την οθωμανική κυριαρχία. Να αποκτήσει ο ισλαμικός πολιτισμός, στον γεωγραφικό χώρο της άλλοτε οθωμανικής επικράτειας, πολιτική προτεραιότητα έναντι του εθνικού κράτους, το οποίο, ως τυπικά δυτικό προϊόν, είναι δυσαφομοίωτο στην Ανατολή. Αρνείται ο Αχμέτ Νταβούτογλου την αφελή επιδίωξη των ΗΠΑ σήμερα: να ομογενοποιηθεί ο μουσουλμανικός κόσμος με βάση τον εκδυτικισμό του. Προσβλέπει όμως σε ένα Ισλάμ ανοιχτό προς τη Δύση, μετριοπαθές και συμβιβασμένο, γι’ αυτό και ζητάει την είσοδο της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ενωση.

Με αυτή την πολιτική λογική οι μόνοι με τους οποίους θα μπορούσε να συζητήσει ο κ. Νταβούτογλου (και τους χρειάζεται ως καταλύτη ρεαλισμού των στόχων του) είναι οι Ελληνες. Οχι οι «κεμαλικοί» Ελληνες, εθνικιστές κοραϊκοί, που συγκροτούν το σημερινό πολιτικό σύστημα και έχουν αναγάγει τον μηδενισμό σε επίσημη κρατική ιδεολογία. Αλλά οι Ελληνες που ξέρουν ότι για να μετέχουν δημιουργικά (και όχι παρασιτικά) στο γίγνεσθαι της δυτικής πρωτοπορίας, πρέπει να «μην ανήκουν» στη Δύση: να διασώζουν ενεργό και δυναμική την πολιτιστική τους ετερότητα. Με ποιες προϋποθέσεις η προτεραιότητα του πολιτισμού μπορεί να αναδείξει την Τουρκία άξονα μιας αυτοκρατορικής «ειρήνης» στον χώρο της άλλοτε οθωμανικής κυριαρχίας με όρους όχι αντιπαλότητας, αλλά συνεργασίας με τη Δύση; Αυτό μπορούν οι Ελληνες, για δεύτερη φορά στην Ιστορία, να το χειριστούν για λογαριασμό των Τούρκων αποτελεσματικά.

Αλλά η ανάλυση των προϋποθέσεων χρειάζεται μια δεύτερη επιφυλλίδα.

Πηγή kathimerini.gr

Πόσο κοστίζει ένας διορισμός στο Δημόσιο;

Από 30 μέχρι 80 χιλιάδες ευρώ είναι η απάντηση. Τόσα χρήματα απαιτούνται σήμερα, για να γίνει κάποιος Δάσκαλος ή Νηπιαγωγός και να διαβεί σχετικά εύκολα, τη φιλόξενη πόρτα του Δημοσίου.

Ήτοι γύρω στις 30 χιλιάδες και κάτι, στοιχίζει η προετοιμασία του υποψηφίου, με φροντιστήριο και ιδιαίτερα μαθήματα, που συνήθως ξεκινούν από την πρώτη Λυκείου! Άλλες 50 χιλιάδες περίπου, είναι το κόστος των «εκτός έδρας» σπουδών, αν ο υποψήφιος περάσει σε περιφερειακό πανεπιστήμιο, μακριά από τον τόπο διαμονής του!

Στο προαναφερθέν τίμημα, δεν περιλαμβάνεται βεβαίως ο κόπος, οι ατέλειωτες ώρες μελέτης, η αγωνία, αλλά και οι στερήσεις στις οποίες υποβάλλεται ένας νέος άνθρωπος, προκειμένου να αυξήσει τις πιθανότητες επιτυχίας του στις εξετάσεις.

Φέτος ως γνωστόν, είχαμε την εκτίναξη των βάσεων στα τμήματα νηπιαγωγών και δασκάλων, καθώς η υποχρεωτική φοίτηση στα νηπιαγωγεία και η καθιέρωση των ολοήμερων δημοτικών, προσφέρει εύκολη πρόσβαση στην αγορά εργασίας και μάλιστα στο δημόσιο!
Είναι εντυπωσιακό και συμβαίνει για πρώτη φορά, η βάση Παιδαγωγικού Τμήματος (Δυτικής Μακεδονίας), να είναι μεγαλύτερη από τη βάση Νομικής Σχολής (Θράκης).

Είτε μας αρέσει είτε όχι, είναι εμφανές πως υπάρχει μια στροφή στην κοινωνία γενικότερα. Αφ’ ενός η κρίση που βιώνουμε και η μεγάλη αβεβαιότητα για το μέλλον, δεν μπορούσε να αφήσει ανεπηρέαστους χιλιάδες νέους ανθρώπους, που αγωνιούν για το αύριο.

Παιδιά με ταλέντο, μαθητές αριστούχοι, ανταλλάσσουν τις φιλοδοξίες και τα όνειρα τους, με τα «λίγα και σίγουρα» που μπορεί να τους προσφέρει (ακόμη) το Δημόσιο. Πως αλλιώς να εξηγήσει κανείς, την αντιστροφή των πραγμάτων. Την πρωτοτυπία Νομική Σχολή να υπολείπεται στις προτιμήσεις των υποψηφίων, έναντι Παιδαγωγικού Τμήματος.

Άραγε σημαίνει κάτι αυτό; Δανείζομαι ένα μικρό απόσπασμα, από μια εξαιρετική συνέντευξη στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία πριν από καιρό, ενός διαπρεπούς επιστήμονα, του ακαδημαϊκού Σταμάτη Κριμιζή, επικεφαλής διαστημικών προγραμμάτων της ΝΑΣΑ.

Στο ερώτημα τι θα συμβούλευε ένα νέο παιδί με ταλέντο και όνειρα, η απάντηση ήταν: «να προσπαθήσει να φύγει από την Ελλάδα. Σ’ αυτή τη χώρα, οι αξίες που κυριαρχούν ... δεν θα του επιτρέψουν να προοδεύσει. Θα περιμένει να πάρει ένα χαρτί, όχι για να μάθει, αλλά για να διοριστεί (με τη βοήθεια κάποιου συγγενή) στο Δημόσιο. Αυτό δεν είναι φιλοδοξία που θα οδηγήσει τη χώρα στην πρόοδο».

Είναι προφανές πως όλες οι περιπτώσεις δεν είναι ίδιες. Δεν παύει όμως η διαπίστωση αυτή, να αντιπροσωπεύει μια πραγματικότητα, σε μια κοινωνία που αλλάζει, μάλλον προς το χειρότερο!

takis.spiliopoulos@gmail.com
Πηγή http://adianoito.blogspot.com/

Πώς ξεκίνησε η ΕΕ

Καθώς κατά πάγια παράδοση η στήλη αυτή δεν απουσιάζει ποτέ από τη θέση της, ακόμη και κατά την περίοδο των θερινών διακοπών, σκέφθηκα να αναφερθώ με σειρά άρθρων εκτός επικαιρότητας στο πάντοτε επίκαιρο αλλά και κινδυνεύον όραμα της Ενωμένης Ευρώπης.

Υπενθυμίζω ότι κατά την προεκλογική περίοδο αλλά και μετά τις ευρωεκλογές ελάχιστα ασχοληθήκαμε με αυτό, εξ ου και οι επικίνδυνες για πολλούς εκπλήξεις από τα αποτελέσματα και την τεράστια αποχή. Ο καλός συνάδελφος, φίλος και γείτονας Γιώργος Ρωμαίος σχολίαζε στο άρθρο του της 14ης Ιουνίου: «Θα τρίζουν τα κόκαλα των ιδρυτών της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας (ΕΟΚ) και των οραματιστών της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης... Οι διάδοχοί τους πολιτικοί ηγέτες όλων των κρατών-μελών και όλων των φιλοευρωπαϊκών κομμάτων “μίκρυναν” την Ευρώπη στα όρια των εθνικών κρατών και ενταφίασαν τη μοναδική ευκαιρία να πληροφορηθούν οι λαοί ποια είναι η ρότα του ευρωπαϊκού σκάφους, που συνεχώς ενισχύεται με ετερόκλητα πληρώματα» . Αλήθεια, πόσοι από τους επιζώντες παλαιότερους θυμούνται και πόσοι από τους νεότερους ξέρουν ποια υπήρξε η αφετηρία του οράματος της Ενωμένης Ευρώπης και σε ποιες αξίες προβλέφθηκε να στηρίζεται;

Και πρώτα πώς ξεκίνησε η ιδέα για την Ενωση της Ευρώπης. Στον αυτοκράτορα των Φράγκων Καρλομάγνο αποδίδουν με πάθος και ιδιοτελή φανατισμό οι ηγεμονεύουσες της ΕΕ Γαλλία και Γερμανία την πρώτη προσπάθεια δημιουργίας της Ενιαίας Ευρώπης, που επιδιώχθηκε πότε με το ξίφος και πότε με τη διπλωματία. Οπως ακριβώς και η προηγηθείσα Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Με μόνη ίσως διαφορά το ότι η συνεκτική δύναμη της καρλομάγνειας αυτοκρατορίας ήταν η χριστιανική θρησκεία. Το 800 μ.Χ. ο Κάρολος Α΄ ή Καρλομάγνος στέφθηκε από τον Πάπα αυτοκράτορας των Φράγκων και της Ευρώπης. Επρόκειτο για εφήμερη προσπάθεια, η οποία άλλωστε επετεύχθη κυρίως με τη βία, με ποταμούς αίματος και τρομοκρατικές πράξεις και πολύ λιγότερη συναίνεση. Στη νεότερη εποχή προβάλλουν ως κορυφαίοι ευρωπαϊστές κυρίως ο Βίκτωρ Ουγκό, ο Αριστίντ Μπριάν και ο Ουίνστον Τσόρτσιλ.

Εμείς οι Ελληνες με βασικό χαρακτηριστικό τον γραικυλισμό και από φόβο μήπως κακοχαρακτηριστούμε ως Ελληναράδες αγνοούμε ότι ο πρώτος ευρωπαίος πολιτικός που πρότεινε την ένωση της Ευρώπης ήταν ο Ιωάννης Καποδίστριας. Την εισηγήθηκε ως υπουργός Εξωτερικών της Τσαρικής Ρωσίας στο περίφημο συνέδριο της Βιέννης το 1815 μετά την ήττα του Ναπολέοντα. Με βάση την Ιερά Συμμαχία τους οι τότε συμμαχικές δυνάμεις χάραξαν σύνορα, αναγνώρισαν κράτη και ρύθμισαν τις σφαίρες επιρροής τους. Το να αποκρύπτουν σήμερα τον ρόλο του Καποδίστρια οι Δυτικοευρωπαίοι κατανοείται, έστω και αν δεν συγχωρείται. Βλέπετε, ο προτείνων ήταν Ρώσος και Ελληνας. Το να τον αγνοούν όμως και οι Ελληνες δείχνει πόσο η ιστορία μας και οι αντιλήψεις μας προσδιορίζονται από ξένες επιρροές και συμφέροντα και πόσο περιφρονούμε εαυτούς και την πολυχιλιετή και γεμάτη προσφορά ιστορία του γένους και του τόπου μας (πολύτιμη η σχετική τεκμηριωμένη έρευνα της αείμνηστης ιστορικού Ελένης Κούκου, καθώς και του Αλέξανδρου Δεσποτόπουλου). Ας σημειωθεί ότι ο Καποδίστριας εκπόνησε το ομοσπονδιακό σύνταγμα της Ελβετίας μετά την απελευθέρωσή της από τα στρατεύματα κατοχής του Ναπολέοντα και αυτό αποτέλεσε κατά κάποιον τρόπο το πρότυπο του σχεδίου της Συνταγματικής Συνθήκης, που έστω και κολοβή συμφωνήθηκε πρόσφατα από τα 27 κράτη-μέλη της ΕΕ. Οι Ελβετοί πάντως τιμούν τον Καποδίστρια με δύο αγάλματά του στη Ζυρίχη και στη Γενεύη, αν θυμάμαι καλά. Εμείς, ως γνωστόν, τον δολοφονήσαμε στο Ναύπλιο και διαπομπεύουμε την εν Αθήναις προτομή του παρέχοντας σχετικό άσυλο και ατιμωρησία στις βέβηλες και αδίστακτες ορδές αναρχικών που καθημερινά καταστρέφουν, χλευάζουν, τρομοκρατούν, ληστεύουν και δολοφονούν.

Η ιδέα της Ενωμένης Ευρώπης προέκυψε αμέσως μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ως διέξοδος στους ως τότε συνεχείς πολέμους μεταξύ των ευρωπαϊκών χωρών. Σκέφθηκαν: Αντί να αλληλοσφαζόμαστε για το ποιος θα έχει περισσότερο ζωτικό χώρο, οικονομικό όφελος και κυριαρχική ισχύ, γιατί να μην ενώσουμε τις χώρες μας και να εναρμονίσουμε από κοινού τα συμφέροντά μας; Ετσι συνεργαζόμενοι να επιτύχουμε όλοι μαζί μια ισχυρή οικονομικά και πολιτικά παρουσία και πορεία στην παγκόσμια σκηνή, ήταν το σκεπτικό τους. Απόλυτα σωστό. Και δικαιώθηκε. Διότι έκτοτε η Ευρώπη ζει μιαν αδιατάρακτη περίοδο ειρήνης και σταθερά αυξανόμενης ευημερίας, έστω και με διακυμάνσεις.

Την ιδέα τη διατύπωσε ως πολιτική πρόταση ο γάλλος διανοητής Ζαν Μονέ, την υιοθέτησε και την προώθησε ο τότε γάλλος υπουργός Εξωτερικών Ρομπέρ Σουμάν (και όχι Ρόμπερτ Σούμαν όπως κατά κανόνα αναφέρεται μολονότι Γάλλος, καθώς οι αμαθέστατοι αγνοούν ότι ο Ρόμπερτ Σούμαν υπήρξε ένας από τους κορυφαίους γερμανούς συνθέτες κλασικής μουσικής). Υλοποιήθηκε ως πρώτος πυρήνας της με την ίδρυση της Ευρωπαϊκής Κοινοπραξίας Ανθρακα και Χάλυβα στις 18 Απριλίου 1951. Ιδρυτικά μέλη ήταν η Γαλλία, η Ιταλία, η Γερμανία, η Ολλανδία, το Βέλγιο και το Λουξεμβούργο. Εξι χώρες. Η επιτυχία του εγχειρήματος της κοινοπραξίας αυτής οδήγησε ύστερα από έξι χρόνια στην ίδρυση της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας, της άλλοτε πασίγνωστης ΕΟΚ ή Κοινής Αγοράς. Η σχετική Συνθήκη της Ρώμης υπογράφηκε στις 25 Μαρτίου 1957.

Πόσοι όμως ξέρουν σήμερα ότι η εφαρμογή της ιδέας της Ενωμένης Ευρώπης ήταν αποτέλεσμα σχετικών πιέσεων, αν όχι απαιτήσεως των Ηνωμένων Πολιτειών; Γι΄ αυτό το γεγονός και άλλα άγνωστα και μάλλον «απαγορευμένης» αναφοράς την επόμενη Κυριακή.

Οι λησμονημένες αξίες της ΕΕ

Πόσοι άραγε γνωρίζουν ότι στην ένωση της Ευρώπης έπαιξε ρόλο κυρίως η σχετική βούληση των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής;

Οι Αμερικανοί πίεσαν για την ένωση για δύο κυρίως λόγους:

α) διότι πλήρωσαν πολύ ακριβά σε αίμα και χρήμα την αλληλοσφαγή των Ευρωπαίων καθώς χρειάστηκε να παρέμβουν στρατιωτικά και στον Α΄ και στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η σωτήρια επέμβασή τους χρειάστηκε δύο φορές για να βάλουν τέλος στην ευρωπαϊκή αιματοχυσία και στην παρ΄ ολίγον κυριαρχία της ναζιστικής Γερμανίας και της φασιστικής Ιταλίας σε ολόκληρη τη Γηραιά Ηπειρο. Και

β) διότι ήδη την πρόσκαιρη συμμαχία των Δυτικών Συμμάχων με τη Σοβιετική Ενωση κατά του Αξονα διαδέχθηκε πολύ σύντομα ο Ψυχρός Πόλεμος και η παγκόσμια ιμπεριαλιστική αναμέτρηση μεταξύ των δύο πυρηνικών υπερδυνάμεων. Οι ΗΠΑ ενθάρρυναν πιεστικά τους Ευρωπαίους να ενωθούν για να εμποδιστεί η περαιτέρω διείσδυση της σοβιετικής κυριαρχίας σε ολόκληρη την ευρωπαϊκή ήπειρο. Και το πέτυχαν οικονομικά με το Σχέδιο Μάρσαλ που οδήγησε στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα και στρατιωτικά με το ΝΑΤΟ, την ατλαντική συμμαχία. Ισως αυτός είναι και ο κύριος λόγος που οι ΗΠΑ έχουν αποφασιστική(;) άποψη στα ευρωπαϊκά πράγματα και περίπου υπαγορεύουν τις σχετικές εξελίξεις. Ακριβώς γι΄ αυτό και ο νέος παράκλητος των «προοδευτικών» δυνάμεων, χαρισματικός πάντως και ευεργετικά τολμηρός (προς το παρόν) πρόεδρος Ομπάμα προωθεί (απαιτεί) την ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ.

Ενα άλλο θεμελιώδες στοιχείο που επιμελώς αποσιωπάται από τους αναλυτές της διαδικασίας προς την ολοκλήρωση του εγχειρήματος της ευρωπαϊκής ενοποίησης είναι το σε ποιες αρχές και αξίες βάσισαν την πρωτοβουλία τους οι ιδρυτές της. Να τους θυμηθούμε:

πρώτα πρώτα οι γάλλοι συντηρητικοί πολιτικοί Μονέ και Σουμάν, βαθύτατα πιστοί χριστιανοί, και φυσικά ο γάλλος ηγέτης στρατηγός Ντε Γκωλ, ο οποίος είχε ως σύμβολό του τον γνωστό σταυρό της Ιωάννας της Λωρραίνης (Ζαν ντ΄ Αρκ). Ηταν επίσης οι χριστιανοδημοκράτες ηγέτες της Γερμανίας Κόνραντ Αντενάουερ και της Ιταλίας Ντε Γκάσπερι, καθώς και ο φανατικός καθολικός βέλγος σοσιαλιστής Ανρί Σπάακ. Είχε προηγηθεί αμέσως μετά τον πόλεμο η ιστορική πρώτη συνάντηση των ηγετών της Γαλλίας και της Γερμανίας Ντε Γκωλ και Αντενάουερ. Τότε με οδηγό τη χριστιανική αγάπη προς τον πλησίον και το «αγαπάτε και τους εχθρούς υμών» επικύρωσαν τη συμφιλίωση των δύο παραδοσιακά εχθρικών χωρών στον περίφημο καθεδρικό ναό της Ρεμς στη Γαλλία, όπου και προσευχήθηκαν από κοινού.

Οι ιδρυτές της Ευρωπαϊκής Ενωσης διακήρυσσαν ότι το όραμά τους για την ενωμένη Ευρώπη στηρίζεται στις αξίες της χριστιανικής πίστης (συμφιλίωση, ειρηνική συνύπαρξη, αγάπη προς τον πλησίον, αλληλεγγύη). Τότε οι περισσότεροι ευρωπαίοι σοσιαλιστές και φυσικά οι κομμουνιστές αλλά και οι ακροδεξιοί απέρριπταν αυτό το όραμα. Οι κομμουνιστές και οι ακροδεξιοί το απορρίπτουν και σήμερα. Και φυσικά οι φονταμενταλιστές άθεοι της Ευρώπης κάθε κόμματος που, όπως και οι παρηκμασμένοι Βυζαντινοί, προτιμούσαν το μουσουλμανικό φέσι από τη χριστιανική τιάρα. Σε αυτό οι Αμερικανοί, βαθύτατα θρησκευόμενοι, γενικώς δεν διαφωνούν. Αφού απορρίπτετε τον χριστιανισμό, συμφωνούμε με τον εξισλαμισμό σας. Αρκεί να πιστεύετε σε κάποια θρησκεία. Σ΄ αυτό θα συμβάλει αποφασιστικά και η Τουρκία, που απαιτούμε να εντάξετε στην ΕΕ, μας λένε.

Θα προσθέσω και κάτι πολύ σημαντικό, που έχει επιμελώς αγνοηθεί από τη μνήμη της ιστορίας και νομίζω ότι δεν αναφέρεται πια σε κανένα επίσημο κείμενο της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Υπάρχει γενικά η εντύπωση ότι ο γνωστός κύκλος με τα αστέρια στη σημαία της άλλοτε ΕΟΚ και σήμερα Ευρωπαϊκής Ενωσης αντιστοιχεί προς τον αριθμό των κρατών-μελών της, όπως συμβαίνει με την αστερόεσσα των Ηνωμένων Πολιτειών.

Πρόκειται για πλάνη αφού τα αστέρια της ευρωπαϊκής σημαίας είναι 12, ενώ η ΕΟΚ ξεκίνησε με έξι κράτη-μέλη και σήμερα αριθμεί 27. Η αλήθεια είναι ότι εκείνοι που σχεδίασαν τη σημαία και που οριστικοποιήθηκε στις 8 Δεκεμβρίου 1955 την εμπνεύστηκαν από την Αποκάλυψη του ευαγγελιστή Ιωάννη και συγκεκριμένα από τη φράση: «Και σημείον μέγα ώφθη εν τω ουρανώ. Γυνή περιβεβλημένη τον ήλιον και η σελήνη υποκάτω των πόδων αυτής, και επί της κεφαλής αυτής στέφανος αστέρων δώδεκα, και εν γαστρί έχουσα, και κράζει ωδίνουσα και βασανιζομένη τεκείν».

Ο καθηγητής της Φιλοσοφίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης κ. Π. Τζαμαλίκος, ο οποίος ερεύνησε επιμελώς το θέμα, υπενθυμίζει: «Η λογική και ο συμβολισμός της ευρωπαϊκής σημαίας δεν είναι άλλος από εκείνη των πιστών χριστιανών που οραματίστηκαν την Ενωση και υπογραμμίζει τον θρησκευτικό χαρακτήρα και το κοινό πολιτιστικό υπόβαθρο των κρατών που συνέστησαν την Ευρωπαϊκή Κοινότητα». Ο τότε ιρλανδός πρόεδρος των υπουργών Εξωτερικών του Συμβουλίου της Ευρώπης Liam Cosgrave υψώνοντας τη σημαία αυτή στο Στρασβούργο στις 13.12.1955 είπε: «Το 12 είναι το σύμβολο της πληρότητας και της απλότητας, έτσι όπως πρέπει να είναι η ενότητα των λαών μας. Να κυματίζει επί μακρόν, ελεύθερα και ειρηνικά, με την ευλογία του Θεού». Και όπως σχολιάζει ο καθηγητής Τζαμαλίκος, «ήταν η εποχή που οι ευρωπαίοι πολιτικοί ηγέτες αναφέρονταν στον Θεό. Σε αντίθεση με το σήμερα, όπου στον Θεό αναφέρονται μόνο οι αγιατολάχ, οι Ταλιμπάν και ο πρόεδρος των ΗΠΑ. Στην Ευρώπη ο Θεός είναι απαγορευμένος από τον δημόσιο πολιτικό λόγο» (περιοδικό «Πανεπιστημιούπολη», Θεσσαλονίκη, 2003). Αλλά θα συνεχίσουμε.

Το απερίσκεπτο ξεχείλωμα της ΕΕ

Συνεχίζω για τρίτη Κυριακή το εν πολλοίς άγνωστο οδοιπορικό της Ευρωπαϊκής Ενωσης από το ξεκίνημα έως σήμερα, καθώς θεωρώ ότι είναι χρήσιμο να γνωρίζουμε τι ήταν όταν ορθώς ενταχθήκαμε και πώς βαθμιαία μεταλλάσσεται σε πρωτόγνωρο μεν μόρφωμα, που όμως έχει ή επιδιώκει να έχει τα χαρακτηριστικά μιας αυτοκρατορίας. Ηδη τα συγκρουόμενα ηγεμονικά συμφέροντα αλλοιώνουν μέχρις αφανισμού το αρχικό όραμα και καθιστούν προβληματική την ολοκλήρωσή του.

Στο ξεκίνημά της η Ευρωπαϊκή Ενωση απαρτιζόταν από έξι χώρες (Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία, Ολλανδία, Βέλγιο και Λουξεμβούργο). Η Βρετανία, η οποία δεν ήθελε να επιτύχει το εγχείρημα, επί χρόνια μποϊκοτάριζε με ποικίλους τρόπους την Κοινότητα. Τελικά φοβούμενη μήπως μείνει εκτός του ευρωπαϊκού γίγνεσθαι, αλλά και για να μπορέσει να το κατευθύνει κατά τα συμφέροντά της, αλλά και τα αντίστοιχα των Ηνωμένων Πολιτειών (άλλοτε αποικία της, αλλά και πρόθυμος συνεργός στις στρατηγικές της φιλοδοξίες), αποφάσισε το 1973 να ενταχθεί στην ΕΟΚ μαζί με τη Δανία και την Ιρλανδία. Στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα των εννέα πια εντάχθηκε το 1981 και η Ελλάδα ως δέκατο μέλος.

Μετά πέντε χρόνια, το 1986, η ΕΟΚ διευρύνθηκε ακόμη περισσότερο με την ένταξη της Ισπανίας και της Πορτογαλίας. Μετά 10 χρόνια, το 1996, τρεις ακόμη χώρες (Αυστρία, Σουηδία και Φινλανδία) συγκρότησαν την ΕΟΚ των «15», ενώ με τη Δυτική Γερμανία ενώνεται και η Ανατολική για να αναδείξουν από κοινού την Ομοσπονδιακή Γερμανία στη μεγαλύτερη ευρωπαϊκή χώρα σε πληθυσμό και την πρώτη ευρωπαϊκή οικονομική δύναμη.

Ηδη η ασταμάτητη διεύρυνση της Ευρωπαϊκής Ενωσης παίρνει πια ηπειρωτικές διαστάσεις. Αποκτά το 1999 ενιαίο νόμισμα, που το υιοθετούν 11 χώρες, μαζί με την Ελλάδα, και παίρνει άλλη υφή και προσανατολισμό. Γίνεται πολύ μεγάλη. Με πλήθος από αρκετά ετερόκλητους λαούς, δυσκίνητη, με τεράστιες ανισότητες, πολυδιάστατη, με πολυέξοδη και σπάταλη γραφειοκρατία και με αδυναμία λήψεως ομόφωνων αποφάσεων. Η κατάσταση επιδεινώνεται καθώς αποφασίζεται και η περαιτέρω διεύρυνσή της με την ένταξη 10 ακόμη χωρών (Εσθονία, Λετονία, Λιθουανία, Ουγγαρία, Πολωνία, Σλοβακία, Σλοβενία, Τσεχία, Μάλτα και Κύπρος). Μετά τρία χρόνια εντάσσονται η Βουλγαρία και η Ρουμανία. Ετσι ο κολοσσός αυτός αντιμετωπίζει πια πλήθος δυσλειτουργιών και αδιεξόδων. Είναι δύσκολες έως αδύνατες οι αποφάσεις του, τεράστια τα συγκρουόμενα συμφέροντα και βαθιές οι ανισότητες.





Ως μόνη διέξοδος θεωρήθηκε η έγκριση μιας Συνταγματικής Συνθήκης που θα δεσμεύει ως Καταστατικός Χάρτης όλες τις χώρες-μέλη και θα προωθεί πέραν της οικονομικής και την πολιτική ένωση, που εξακολουθεί να μην υφίσταται. Το λεγόμενο Σύνταγμα εν τούτοις δεν εγκρίθηκε από όλες τις χώρες. Στη Γαλλία και στην Ολλανδία αποδοκιμάστηκε με δημοψήφισμα, ενώ η Βρετανία, παρά την ειδική ευνοϊκή μεταχείρισή της, αρνείται στην ουσία να το αποδεχθεί, μολονότι το είχε προσυπογράψει η κυβέρνησή της. Επίσης θεωρείται βέβαιο ότι αν γίνει δημοψήφισμα στη Βρετανία το Σύνταγμα θα απορριφθεί με μεγάλη πλειοψηφία. Η παταγώδης αποτυχία των Εργατικών στις ευρωεκλογές και η σχεδόν βέβαιη ανάδειξη κυβερνήσεως συντηρητικών στις προσεχείς εθνικές εκλογές συνεπάγεται δημοψήφισμα και βέβαιη απόρριψη και της Μεταρρυθμιστικής Συνθήκης και εκ νέου απόρριψη του ευρώ.

Για να αποτραπεί ο κίνδυνος παράλυσης και το ενδεχόμενο διάλυσης οι 27 χώρες υιοθέτησαν το 2007 αντί του Συντάγματος μια Μεταρρυθμιστική Συνθήκη, γνωστή σήμερα ως Συνθήκη της Λισαβόνας, που όμως θα εφαρμόζεται περίπου «α λα καρτ». Και αυτό γιατί έγιναν δεκτές σχεδόν όλες οι απαιτήσεις ορισμένων χωρών για τις οποίες άλλα θα ισχύουν. Ελπίζεται πάντως ότι, έστω και κολοβή, συνεχίζεται η πορεία της Ευρωπαϊκής Ενωσης, αλλά χωρίς εμβάθυνση και συνοχή και με άγνωστο μέλλον, ιδίως τώρα με την παγκόσμια οικονομική κρίση. Ηδη έχει κατ΄ αρχάς εγκριθεί περαιτέρω διεύρυνσή της με την Τουρκία και ορισμένες άλλες μικρές βαλκανικές χώρες, αλλά με ένταση και αμφισβητήσεις. Ο γάλλος πρόεδρος Σαρκοζί αρνείται π.χ. να δεχθεί τη συμμετοχή της Τουρκίας. Το ίδιο και η καγκελάριος Μέρκελ.

Ενώ οι κυριαρχούντες άθεοι του διαφωτισμού και οι πρώην κομμουνιστές, μαζί με τους μαρξίζοντες σοσιαλιστές, αρνούνται κάθε αναφορά στις χριστιανικές αξίες, πάνω στις οποίες εν τούτοις θεμελιώθηκε η Ευρωπαϊκή Ενωση. Ετσι διευκολύνεται με κάθε τρόπο ο εξισλαμισμός της, ώστε να μην έχει τον χαρακτήρα χριστιανικής λέσχης. Η εμμονή του νέου αμερικανού προέδρου στην ένταξη της Τουρκίας είναι αμφίβολο ότι δεν θα ικανοποιηθεί από τους προς το παρόν απορρίπτοντες την ουσιαστική αυτοκτονία της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Θα υπενθυμίσω και θα υπογραμμίσω το θεμελιώδες στοιχείο το οποίο συνιστούσε την ελκτική δύναμη για την ένωση: την ισότητα μεγάλων και μικρών στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα· την ομοφωνία. Με τη διεύρυνσή της η ομοφωνία καθίσταται εκ των πραγμάτων αδύνατη. Ετσι η απλή ή αυξημένη πλειοψηφία τείνει να επικρατήσει παντού. Αναπόφευκτα, αντί ενιαίου χώρου, δημιουργούνται μπλοκ κρατών με κοινά συμφέροντα ή ιστορικές παραδόσεις. Παράλληλα οι μεγάλες χώρες τείνουν να αγνοούν το συμφέρον και τις ευαισθησίες των μικρών. Αυτό ήδη το αντιληφθήκαμε οδυνηρά στην περίπτωση της Κύπρου. Ετσι το ισχύον ακόμη βέτο της δεν προβάλλεται, επειδή υπάρχει φόβος ότι θα αγνοηθεί, ενώ η Ελλάδα σε πολλά θέματα θεωρείται ήδη δεύτερης κατηγορίας συγγενής. Και οι θλιβεροί συμβιβασμοί μας ακολουθούν ο ένας τον άλλον. Ηδη έχει τεθεί έντονα το ερώτημα: Ποια είναι τα όρια της Ευρώπης; Αλλά γι΄ αυτά την επόμενη Κυριακή.

Ποια είναι τα όρια της Ευρώπης;

Μα ποια είναι επιτέλους τα όρια της Ευρώπης και με ποια κριτήρια θεωρείται μια χώρα ευρωπαϊκή; Το ερώτημα απασχολεί κάθε σοβαρό μελετητή του ευρωπαϊκού γίγνεσθαι αλλά ελάχιστα την πολιτική ηγεσία των 27 χωρών. Οι νέοι στρατηγικοί προσανατολισμοί της υπερδύναμης, η παγκοσμιοποίηση, το ενεργειακό πρόβλημα, η εκ νέου διεκδίκηση ρόλου υπερδύναμης από τη Ρωσία και η πρωτόγνωρη οικονομική κρίση έχουν αλλάξει ριζικά το σκηνικό και σκιάζουν ακόμη περισσότερο το μέλλον της Ευρώπης. Είναι σαφέστερο τώρα ότι θα πρέπει επιτέλους να απαντηθεί το ερώτημα που θέτει πια ευθέως ο νέος δυναμικός ηγέτης της Γαλλίας Σαρκοζί: Ποια είναι η Ευρώπη και ποια τα όριά της;

Οσο κι αν φαίνεται περίεργο, όχι μόνο δεν υπάρχει σαφής ορισμός της Ευρώπης, αλλά αποφεύγεται όπως από τον Διάβολο το λιβάνι ακόμη και κάθε σχετική συζήτηση.

Εξ όσων γνωρίζω σε καμία συνθήκη, σε κανένα επίσημο κείμενο της Ευρωπαϊκής Ενωσης δεν προσδιορίζεται ποια είναι η Ευρώπη. Στο άρθρο 1 της Συνθήκης για την Ευρωπαϊκή Ενωση αναφέρεται ως στόχος της η στενότερη ένωση των λαών της Ευρώπης, αλλά δεν προσδιορίζεται ποιοι είναι οι λαοί της Ευρώπης. Το ίδιο αναπάντητη παραμένει η σχετική απορία και από το περίφημο Σχέδιο Συντάγματος της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Στο άρθρο 1 του Σχεδίου αναφέρεται: «Με βάση τη βούληση των πολιτών και των κρατών της Ευρώπης να οικοδομήσουν το κοινό μέλλον τους, το παρόν Σύνταγμα ιδρύει την Ευρωπαϊκή Ενωση». Και πιο κάτω προσθέτει: «Η Ενωση είναι ανοικτή σε όλα τα ευρωπαϊκά κράτη, που σέβονται τις αξίες της και δεσμεύονται να τις προάγουν από κοινού». Παραμένει όμως και πάλι αναπάντητο το ερώτημα: «Ποια είναι τα ευρωπαϊκά κράτη;». Φαίνεται να θεωρείται αυτονόητη η απάντηση. Κι όμως στην πραγματικότητα οι συντάκτες των νεότερων συνθηκών βρίσκονται σε αμηχανία και προτιμούν να αποφεύγουν να γίνουν σαφείς. Κυρίως για λόγους πολιτικής σκοπιμότητας και στρατηγικών επιδιώξεων.

Αν ετίθετο σε οποιονδήποτε απλό πολίτη το ερώτημα ποιες είναι οι ευρωπαϊκές χώρες, η απάντηση θα ήταν πιθανότατα ότι είναι εκείνες που βρίσκονται στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Ωστόσο ο γεωγραφικός προσδιορισμός της Ευρώπης, αυτονόητος πριν από λίγα χρόνια, σήμερα απορρίπτεται από τους επίσημους εκφραστές της Ευρωπαϊκής Ενωσης και από τους περισσότερους δεδηλωμένους υπέρμαχους της Ενωμένης Ευρώπης. Αντίθετα, η έννοια της Ευρώπης τείνει βαθμιαία να ταυτιστεί με την Ευρωπαϊκή Ενωση. Αλλά και αυτή η απάντηση είναι αβάσιμη, αφού υπάρχουν αναμφίβολα ευρωπαϊκές χώρες, όπως η Νορβηγία, η Ελβετία, η Ισλανδία και οι περισσότερες Βαλκανικές, που γεωγραφικά ανήκουν στην Ευρώπη αλλά δεν είναι μέλη της ΕΕ.

Γίνεται επίσης δεκτό ότι γεωγραφικά μη ευρωπαϊκές χώρες, όπως η Τουρκία, είναι ευπρόσδεκτες ως μέλη της ΕΕ. Ακριβώς γι΄ αυτό απορρίπτονται ως στοιχείο της ευρωπαϊκής ταυτότητας και τα γεωγραφικά όρια και τα κοινά πολιτιστικά χαρακτηριστικά. Γι΄ αυτό προβάλλεται η πολυπολιτισμικότητα, όχι ως αποδοχή και προστασία της διαφορετικότητας, αλλά ως απόρριψη της κυρίαρχης ευρωπαϊκής ταυτότητας. Απορρίπτεται ακόμη και η Ιστορία. Αλλά αν θεωρήσουμε ως Ευρώπη αυτή την Ευρωπαϊκή Ενωση, πρόκειται για μια ιδιότυπη συνένωση κρατών και λαών, που ξεκίνησε και τείνει να ολοκληρωθεί ως ενιαία αγορά, που λειτουργεί με βάση τους κανόνες της ελεύθερης οικονομίας και του ελεύθερου ανταγωνισμού, ως χώρος ελευθερίας, ασφάλειας, δικαιοσύνης, χωρίς εσωτερικά σύνορα. Αλλά αν αρκούν τα προαναφερθέντα, η διεύρυνση της Ευρωπαϊκής Ενωσης τείνει να μην έχει όρια. Αφού έτσι μπορεί ή και οφείλει να περιλάβει στους κόλπους της και κάθε άλλη εκτός αυτής χώρα που υιοθετεί ή δηλώνει ότι υιοθετεί, σέβεται και εφαρμόζει ή δέχεται να εφαρμόσει στην πράξη αυτό το κοινωνικοοικονομικό και πολιτικό μοντέλο. Αρα είναι μια έννοια ρευστή, η οποία έκτοτε συνεχώς διευρύνεται, χωρίς να μπορεί κανείς να αρνηθεί την ένταξη σε αυτήν απροσδιορίστου αριθμού χωρών. Οχι μόνο εκείνων που από αιώνων απαρτίζουν την ευρωπαϊκή ήπειρο αλλά και χωρών εκτός αυτής. Αρκεί αυτές να καλύπτουν τις προαναφερθείσες προϋποθέσεις.

Ετσι εξηγείται το γιατί γίνεται αποδεκτή ως μέλος της ΕΕ και η Τουρκία, μολονότι είναι ασιατική χώρα. Για τον ίδιο λόγο έχει υποβάλει υποψηφιότητα το Μαρόκο. Απολύτως εύλογη είναι η αντίστοιχη φιλοδοξία της Ουκρανίας, της Γεωργίας, της Αρμενίας και- γιατί όχι;της Ρωσίας, αν και όποτε αυτή εκδηλωθεί.

Θεωρητικά, ακόμη και η Αυστραλία μπορεί να ζητήσει να γίνει μέλος της ΕΕ. Γιατί με βάση τα προαναφερθέντα κοινά οικονομικά και πολιτικά χαρακτηριστικά και η Αυστραλία, αλλά επίσης οι ΗΠΑ, ο Καναδάς και η Νέα Ζηλανδία θα μπορούσαν να διεκδικήσουν την ένταξή τους στην ΕΕ. Πολύ περισσότερο μάλιστα καθώς έχουν εποικιστεί κυρίως από Ευρωπαίους και με τα ίδια περίπου πολιτικοοικονομικά και πολιτισμικά χαρακτηριστικά που προσδιορίζουν την έννοια της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Και ασφαλώς πολύ περισσότερο από όσο η Τουρκία, το Μαρόκο ή και το Ισραήλ. Μια τέτοια σκέψη κανείς εξ όσων γνωρίζω δεν υιοθετεί, μολονότι προς τα εκεί κατατείνει η Ευρωπαϊκή Ενωση. Και αυτό από τη στιγμή που ως βασικό χαρακτηριστικό της καθορίζεται πια η αποδοχή μόνο των οικονομικών, πολιτικών και ορισμένων ανθρωπιστικών αξιών που τη διέπουν. Αυτονόητες όμως είναι και οι ενστάσεις που υπαγορεύουν η γεωγραφία, η ιστορία, ακόμη και η χαρτογραφία, αλλά κυρίως η πολιτιστική ταυτότητα της Ευρώπης.

Αλλά περί αυτών την επόμενη Κυριακή.

Ο χριστιανισμός και η ΕΕ

Η Ιστορία θέλει την Ευρώπη να έχει αφετηρία την ελληνική μυθολογία και βάση τις πολιτικές και πολιτιστικές αξίες που πήγασαν από την αρχαία Ελλάδα και την αρχαία Ρώμη. Αυτά τα δύο συστήματα αξιών και κανόνων εμπλουτίσθηκαν και συνδιαμορφώθηκαν υπό την καταλυτική επήρεια της χριστιανικής θρησκείας, που κυριάρχησε στην ευρωπαϊκή κυρίως ήπειρο και στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία, με ενοποιητικό κρίκο την Αναγέννηση. Ας θυμηθούμε ότι ο Απόστολος Παύλος διδάσκοντας τον χριστιανισμό στο μεγαλύτερο μέρος τού τότε γνωστού κόσμου επονομάστηκε Απόστολος των Εθνών. Αλλωστε και ο διαφωτισμός, με καθυστέρηση αιώνων, βασίσθηκε στις θεμελιώδεις αρχές και αξίες του χριστιανισμού, όπως διακηρύχθηκαν από τον Απόστολο Παύλο, έστω και αν πολύ βολικά το λησμονούν αυτό οι «προοδευτικοί» πολέμιοι της καθοριστικής χριστιανικής συμβολής στον ευρωπαϊκό πολιτισμό. Μολονότι ακόμη και ο άθεος Βολταίρος αναγνώρισε τον χριστιανικό χαρακτήρα της Ευρώπης.

Νομίζω ότι η αγνόηση της πολιτιστικής και ανθρωπιστικής διάστασης και των συνεκτικών δεσμών, που δημιούργησε η χριστιανική θρησκεία στον γεωγραφικό χώρο της Ευρώπης, απ΄ όπου διαδόθηκε σε ολόκληρο σχεδόν τον πλανήτη αυτό που ονομάζεται δυτικός πολιτισμός, συνιστά ανεπίτρεπτη αγνόηση της Ιστορίας ή προσέγγισή της με παρωπίδες. Από τον φόβο του θρησκευτικού φονταμενταλισμού, ο οποίος βαρύνεται και με πλήθος εγκλημάτων (που όμως και αυτά συνθέτουν την Ιστορία της Ευρώπης και σφράγισαν τον πολιτισμό της), καταλήγουμε στον αθεϊστικό φονταμενταλισμό: πρόκειται για κληρονομιά εν μέρει και του καταρρεύσαντος μαρξιστικού προτύπου δικτατορικής διακυβέρνησης, η οποία ποικιλότροπα στηρίχθηκε από την «προοδευτική» αριστερή διανόηση της Δυτικής Ευρώπης και εξακολουθεί ακόμη να επηρεάζει αποφασιστικά. Ο αθεϊστικός φονταμενταλισμός είναι αυτός κυρίως που υπαγορεύει την αγνόηση του ρόλου της χριστιανικής θρησκείας στη διαμόρφωση και επικράτηση του δυτικού πολιτισμού. Ο εβραίος διανοούμενος, καθηγητής Weiler, αντιτείνει: «Είναι όντως γελοίο να μην αναγνωρίζεται ο χριστιανισμός ως ένα εξόχως σημαντικό στοιχείο στον καθορισμό τού τι εννοούμε ως ευρωπαϊκή ταυτότητα στο καλό και στο κακό της, στην τέχνη, στη λογοτεχνία, στη μουσική και στη γλώσσα, ακόμη και στην πολιτική κουλτούρα μας».

Αρα η πολιτιστική ταυτότητα της Ευρώπης, όπως προκύπτει από τις ρίζες της, την Ιστορία και το ανθρωπιστικό περιεχόμενό της είναι απόρροια του χριστιανισμού ως κυρίαρχης θρησκείας του γεωγραφικού αυτού χώρου. Και γι΄ αυτό δεν νοείται να μη συνιστά και αυτή βασικό στοιχείο, που θα πρέπει να λαμβάνεται υπ΄ όψιν κατά τον καθορισμό των ορίων της Ευρώπης μαζί φυσικά με τη γεωγραφία. Το να αναγνωρίζεται σθεναρά ότι δεν θα πρέπει να προσδιορισθούν για την Ευρωπαϊκή Ενωση σύνορα, πλην εκείνων που επιβάλλουν το κοινοτικό κεκτημένο και οι θεμελιώδεις ανθρωπιστικές και δημοκρατικές αρχές, οδηγεί βαθμιαία σε μια πλανητική Ευρώπη, η οποία λογικά δεν μπορεί να υπάρξει, αφού θα πάψει να είναι Ευρώπη. Γιατί Ευρώπη χωρίς πολιτιστική ταυτότητα δεν νοείται, το δε πολυπολιτισμικό υποκατάστατο, εν ονόματι του οποίου απορρίπτεται η χριστιανική πηγή του ευρωπαϊκού και κατά προέκταση του δυτικού πολιτισμού, είναι παραίτηση από την έννοια της Ευρώπης.

Συνεπώς είναι επείγουσα ανάγκη να προσδιορισθούν επιτέλους τα όριά της, με βάση τα προαναφερθέντα και κυρίως το όραμα των ιδρυτών της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Οπως είχε τονισθεί προ ετών σε σχετική ημερίδα στις Βρυξέλλες η Ευρώπη δεν μπορεί να στρέφεται κατά της ταυτότητάς της. Δεν μπορεί να στρέφεται κατά του εαυτού της. Αυτό υποστήριξε με σθένος ο φινλανδός ευρωβουλευτής κ. Αρι Βατάνεν, ενώ ο ευρωβουλευτής της Μάλτας κ. Φένεκ υποστήριξε: «Ο χριστιανισμός μάς έκανε Ευρωπαίους. Αλλιώς θα ήμαστε μουσουλμανικές χώρες, όπως και οι χώρες της Βόρειας Αφρικής». Το Ισλάμ το επιδίωξε προ αιώνων δύο φορές διά του ξίφους, ανεπιτυχώς. Τώρα το επιδιώκει με την ένταξη της Τουρκίας.

Είναι γνωστή η ένσταση. Η Ευρώπη δεν είναι χριστιανική λέσχη. Ασφαλώς δεν είναι κλειστή λέσχη μόνο για χριστιανούς. Δεν μπορεί όμως να απεκδυθεί της πολιτιστικής ταυτότητάς της, που ταυτίζεται εν πολλοίς με τον χριστιανισμό. Σε αυτήν καταφεύγουν από κάθε άλλη περιοχή διωκόμενοι ή πενόμενοι μετανάστες, με άλλη θρησκευτική πίστη και πολιτιστική ταυτότητα, και γίνονται δεκτοί ως ευρωπαίοι συμπολίτες, με την προϋπόθεση ότι σέβονται τις αξίες, τους νόμους και την ισότητα όλων, κάτι όμως που δεν είναι αυτονόητο για πολλούς αλλόθρησκους.

Αν οι Ευρωπαίοι και πολύ περισσότερο οι Ελληνες δεν προσαρμοστούν εγκαίρως στις κοσμογονικές μεταβολές που συντελούνται με μπροστάρη τον καλπασμό των τεχνολογικών ανακαλύψεων, τότε το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ενωσης αλλά και της Ελλάδας, ως μέλους της, φοβούμαι ότι δεν θα είναι ρόδινο και ελπιδοφόρο όπως το ελπίσαμε και το δρομολόγησαν οι θεμελιωτές της. Η πρόσφατη πρωτοφανής οικονομική κρίση και το αβέβαιο μέλλον της παγκόσμιας και ιδιαίτερα της ευρωπαϊκής οικονομίας, η αυξανόμενη ανεργία καθώς και το ασυγκράτητο κύμα των λαθρομεταναστών, που μαζί με τη διεκδίκηση του δικαιώματος επιβίωσης και ενός καλύτερου αύριο μεταφέρουν συχνά και τη φιλοδοξία να επιβάλουν βαθμιαία και την κυριαρχία της ισλαμικής θρησκείας στη θρησκευτικά αδιάφορη Ευρώπη, δεν επιτρέπουν μεγάλα περιθώρια αισιοδοξίας. Τα πρόσφατα γεγονότα στην Αθήνα από φανατικούς μουσουλμάνους που έχουν καταφύγει στην Ελλάδα προοιωνίζονται απρόβλεπτης εκτάσεως δεινά. Βεβαίως είναι απαράδεκτο να μη διευκολύνεται η ανέγερση ενός μεγάλου τεμένους για να προσεύχονται. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι το θρησκευτικό τους «πιστεύω» μπορεί να γίνει ανεκτό να εκδηλώνεται με πράξεις μίσους κατά των άπιστων (χριστιανών και εβραίων).
Πηγή tovima.gr

Διαψεύδει τα περί πυραύλων η Τουρκία

Στη Μόσχα υπήρξε αντίδραση από τον πρώην πρέσβη της Ρωσίας στην Άγκυρα, Αλεξάντερ Λέμπεντεβ, που δήλωσε ότι σε περίπτωση που εγκατασταθεί στην Τουρκία η αντιπυραυλική ασπίδα θα διαταραχθούν σοβαρά οι σχέσεις Κρεμλίνου-Άγκυρας και ότι η Ρωσία θα αντιδράσει.


«Ούτε από πλευράς ΗΠΑ αλλά ούτε και από το ΝΑΤΟ υπήρξε κάποιο αίτημα για εγκατάσταση αντιπυραυλικής ασπίδας στο έδαφός μας», δήλωσε ο υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας, Αχμέτ Νταβούτογλου, από τη Λιουμπλιάνα της Σλοβενίας διασκεδάζοντας τις εντυπώσεις από το σχετικό άρθρο των New York Times.

Η αμερικανική εφημερίδα είχε δημοσιεύσει εναλλακτικό σχέδιο της κυβέρνησης Ομπάμα για την αντιπυραυλική ασπίδα που σχεδίαζε να εγκαταστήσει σε Πολωνία και Τσεχία η κυβέρνηση Μπους, αναφέροντας την Τουρκία και βαλκανικές χώρες.

Ο Νταβούτογλου είπε ότι η πληροφορία βασίζεται σε ψέματα και ότι δεν προτίθεται ούτε καν να σχολιάσει «αναφορές που δεν έχουν καμιά σχέση με την αλήθεια».

Οι New York Times σημείωναν ότι η τελική απόφαση δεν έχει ληφθεί προς το παρόν και πως όλα τα ενδεχόμενα παραμένουν σε ισχύ, ακόμη και το πρόγραμμα της Πολωνίας και της Τσεχίας.

Στη Μόσχα υπήρξε αντίδραση από τον πρώην πρέσβη της Ρωσίας στην Άγκυρα, Αλεξάντερ Λέμπεντεβ, που δήλωσε ότι σε περίπτωση που εγκατασταθεί στην Τουρκία η αντιπυραυλική ασπίδα θα διαταραχθούν σοβαρά οι σχέσεις Κρεμλίνου-Άγκυρας και ότι η Ρωσία θα αντιδράσει.

Η δήλωση Λέμπεντεβ έρχεται σε αντίθεση με παλαιότερη δήλωση του Βλαντιμίρ Πούτιν που έγινε στη Γερμανία τον Ιούνιο 2007 κατά τη διάρκεια της Συνόδου G8 και όταν αυτός ήταν ακόμη πρόεδρος της Ρωσίας.

Ο Πούτιν είχε πει ότι οι πύραυλοι αμυντικής ανίχνευσης θα μπορούσε να εγκατασταθούν στο Ιράκ και στην Τουρκία ή να τοποθετηθούν σε πλατφόρμα στη θάλασσα, ώστε να αποδειχθεί ότι οι ΗΠΑ δεν επιδίωκαν την περικύκλωση της Ρωσίας χρησιμοποιώντας βάσεις σε χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ.


ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ

Σε Ιράκ και Συρία ο Τούρκος ΥΠΕΞ

Το Ιράκ και τη Συρία επισκέπτεται σήμερα ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών σε μια προσπάθεια συμφιλίωσης των δύο γειτόνων της Τουρκίας, που ανακάλεσαν τους πρεσβευτές τους μετά τη διπλή αιματηρή επίθεση στο κέντρο της Βαγδάτης.
Ο Αχμέτ Νταβούτογλου θα συναντηθεί με τον σύρο πρόεδρο Μπασάρ αλ-Ασαντ και τον ομόλογο του Ουαλίντ Μουάλεμ στη Δαμασκό, αλλά και με τον ιρακινό πρωθυπουργό Νούρι αλ-Μαλίκι και τον υπουργό Εξωτερικών Χοσιάρ Ζεμπάρι στη Βαγδάτη.
«Θα κάνουμε τα πάντα για να αποκαταστήσουμε το κλίμα εμπιστοσύνης ανάμεσα στις δύο πλευρές. Αν υπάρχει εμπιστοσύνη και κοινή λογική θα είναι πιο εύκολο να ξεπεραστεί η κρίση», δήλωσε λίγο πριν αναχωρήσει από την τουρκική πρωτεύουσα.
«Έχουμε ορισμένες ιδέες για τους τρόπους που θα βοηθήσουν να ξεπεραστεί η κρίση», πρόσθεσε.
Το Ιράκ ζήτησε από τη Συρία να εκδώσει τους δύο Ιρακινούς που πιστεύεται ότι είχαν εμπλακεί στις δύο επιθέσεις, στις 19 Αυγούστου, οι οποίες προκάλεσαν το θάνατο 95 ανθρώπων και τον τραυματισμό 600 στην ιρακινή πρωτεύουσα.
Στην αρχή της εβδομάδας το Ιράκ ανακάλεσε τον πρεσβευτή του από τη Δαμασκό και λίγες ώρες αργότερα η Συρία απάντησε ανακαλώντας τον δικό της πρεσβευτή από τη Βαγδάτη.
Πηγές: ΑΠΕ-ΜΠΕ, Γαλλικό Πρακτορείο, Ναυτεμπορική

"Το τραπέζι δεν έχει ακόμα κάποιο συγκεκριμένο σχέδιο"

"Αυτό είναι ένα σχέδιο εθνικής ενότητας, αδερφοσύνης και ευημερίας. Ως ομόλογο παίρνουμε μόνο το έθνος".

Αταλάι: «Ομόλογος μας το έθνος»
Ο Τούρκος υπουργός Εσωτερικών έκανε μια γενική εκτίμηση των συνομιλιών για το δημοκρατικό άνοιγμα

Ο υπουργός Εσωτερικών Μπεσίρ Αταλάι είπε ότι στο πλαίσιο του δημοκρατικού ανοίγματος άκουσαν τις απόψεις μεγάλου μέρους της κοινωνίας και ότι θα συνεχίσουν να πράττουν αυτό.Ο κος Αταλάι στη συνέντευξη τύπου που παραχώρησε στην Άνκαρα έκανε μια γενική εκτίμηση των συνομιλιών που είχε μέχρι σήμερα στο πλαίσιο του δημοκρατικού ανοίγματος και είπε ότι για την επίλυση του προβλήματος υπάρχει ανάγκη για τη συμβολή όλων.
Ο Μπεσίρ Αταλάι αναφέροντας πως μπορεί να υπάρξουν και διαφορετικές απόψεις εξαιτίας της φύσεως της διαδικασίας τόνισε "Αυτό είναι ένα σχέδιο εθνικής ενότητας, αδερφοσύνης και ευημερίας. Ως ομόλογο παίρνουμε μόνο το έθνος".
Ο υπουργός Εσωτερικών υπογράμμισε τέλος ότι με τη λήξη της διαδικασίας η τρομοκρατία θα αποτελεί παρελθόν και ότι θα ενισχυθούν τα αισθήματα ενότητας, ομόνοιας και αδερφοσύνης στη χώρα.

Σε νέα ευθεία το Δημοκρατικό Άνοιγμα
Ολοκληρώθηκε ο μαραθώνιος διαβουλεύσεων του υπουργού Εσωτερικών. Σειρά έχει η εξαγγελία του σχεδίου.Σε νέα ευθεία η πρωτοβουλία της τουρκικής κυβέρνησης, το επονομαζόμενο Δημοκρατικό Άνοιγμα.Ο υπουργός Εσωτερικών Μπεσίρ Αταλάι ολοκλήρωσε τον γύρο των επαφών του. Ακούστηκαν απόψεις από κάθε κοινωνικό στρώμα, κόμματα, συνδικαλιστικές και μη κυβερνητικές οργανώσεις μέχρι και καλλιτέχνες.

Το επόμενο βήμα είναι η ανασκόπηση των δεδομένων και μια εφ’ όλης της ύλης δήλωση σε σχέση με τις λεπτομέρειες της κυβερνητικής πρωτοβουλίας.

Το πρώτο σινιάλο
Τα πρώτα σινιάλα για το ξεκίνημα της διαδικασίας Δημοκρατικό Άνοιγμα, ήρθαν από τον πρόεδρο της Δημοκρατίας Αμπντουλάχ Γκιούλ και τον πρωθυπουργό Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.
Ο υπουργός Εσωτερικών πρώτα ζήτησε τη γνώμη των δημοσιογράφων διοργανώνοντας ένα Εργαστήρι για το Κουρδικό.Έπειτα ο πρωθυπουργός Ερντογάν συναντήθηκε με την ηγεσία του κόμματος Δημοκρατικής Κοινωνίας (DTP) με την ιδιότητα όμως του αρχηγού του κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (AKP).
Έτσι λοιπόν έγινε το πιο αποφασιστικό, το πιο επαναστατικό βήμα στο πρόβλημα που παραμένει άλυτο εδώ και 30 χρόνια.Ο ΥΠΕΣ Αταλάι που είναι υπεύθυνος συντονισμού στο Δημοκρατικό Άνοιγμα, επιδόθηκε σε πυρετώδεις διαβουλεύσεις.Το τραπέζι δεν έχει ακόμα κάποιο συγκεκριμένο σχέδιο.Η πρώτη φάση της διαδικασίας ήταν η ακρόαση των προτάσεων που είχε να καταθέσει ο κάθε τομέας.

Πρώτος σταθμός το DSP (κόμμα Δημοκρατικής Αριστεράς)
Ο Αταλάι δήλωσε: «Αυτό που θέλουμε είναι η Μεγάλη Εθνοσυνέλευση να γίνει ο βασικός φορέας που θα στεγάσει το πρόβλημα, το σχέδιο αυτό. Θέλουμε να προχωρήσει σαν ένα σχέδιο του κράτους γιατί δεν είναι πρόβλημα μόνο του ΑΚΡ, μόνο της κυβέρνησης αλλά κάτι που επηρεάζει όλους μας».

Χτύπησαν όλες τις πόρτες
Ο Μπεσίρ Αταλάι χτύπησε μία-μία όλες τις πόρτες.Συνομιλητές του θέματος θεωρήθηκαν όλοι οι τομείς, πολιτικά κόμματα, μη κυβερνητικές οργανώσεις, συνδικάτα, η ένωση των δικηγορικών συλλόγων, οι δημοσιογράφοι.Μαθεύτηκε η άποψη όλων.Δεν έλειψαν οι αντιδράσεις.Μέρα με τη μέρα εκδηλώθηκε όλο και μεγαλύτερη υποστήριξη αλλά δεν έλειψαν και οι αντιδράσεις.Οι πρώτες δηλώσεις που έκανε το Ρεπουμπλικανικό Λαϊκό κόμμα χαρακτηρίστηκαν από πλήρη αντίθεση.Με τον καιρό οι αντιδράσεις αντικαταστάθηκαν από μία ηπιότητα και το CHP, όσο και αν δεν κανονίζει συνάντηση με τον ΥΠΕΣ, δίνει το σήμα πως θα συνεισφέρει στη διαδικασία.

Σκλήρυνε το MHP
Ωστόσο το κόμμα Εθνικιστικής Δράσης παρέμεινε αμετάβλητο στη στάση του και μάλιστα τη σκλήρυνε.
Η αντίδραση του MHP έφτασε στο ζενίθ όταν εκφράστηκε πλήρης υποστήριξη στο άνοιγμα από το Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας.
Ο πρόεδρος του κόμματος Ντεβλέτ Μπάχτσελι επέκρινε με σκληρή γλώσσα και τον πρωθυπουργό, και τον πρόεδρο της Δημοκρατίας αλλά και το ΣΕΑ.
Οι κύριοι Ερντογάν και Γκιούλ από την πλευρά τους, άσκησαν κριτική στο ύφος του κου Μπάχτσελι.

Το μήνυμα του ΣΕΑ: «Προχώρα»
Το μήνυμα που απηύθυνε το Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας στο δημοκρατικό άνοιγμα συνιστώντας να συνεχίσει το δημοκρατικό άνοιγμα, εκλήφθηκε ως συνέχεια αυτού που είχε πει ο ΥΠΕΣ Αταλάι: «Το άνοιγμα είναι ένα σχέδιο του κράτους».

Ο Μπεσίρ Αταλάι έτσι ολοκλήρωσε τον μαραθώνιο των διαβουλεύσεων.Σειρά έχει η εξαγγελία
Τί ακριβώς σημαίνει δημοκρατικό άνοιγμα; Ήρθε πια η ώρα να εξηγηθεί.Ο πρωθυπουργός Ερντογάν είχε πει ότι ο ίδιος θα ανακοινώσει τις λεπτομέρειες του σχεδίου.Συνεπώς, τώρα όλες οι ματιές στράφηκαν στον πρωθυπουργό.TRT

Τουρκία: Έρευνα κατά 10χρονης που δίδασκε κουρδικά

Οι τουρκικές αρχές ξεκίνησαν έρευνα για την 10χρονη Medya Örmek η οποία δίδασκε κουρδικά σε δέκα παιδιά, στο σπίτι της στο Ντιγιαρμπακίρ. Η αστυνομία ανέκρινε και τους γονείς της 10χρονης.


Ο δήμαρχος του χωριού, Abdullah Demirbaş λέει πως η μικρή προσέφερε μαθήματα κουρδικών σε άλλα παιδιά, στο πλαίσιο ενός προγράμματος του δήμου, με τίτλο «ένα παραμύθι για κάθε νύχτα μετατρέπει το κάθε σπίτι σε κέντρο μόρφωσης». Σύμφωνα με τον δήμαρχο, η έρευνα για τη δραστηριότητα της 10χρονης ξεκίνησε όταν η ιστορία της έφτασε στις μεγάλες εφημερίδες.

«Συνεισέφερα στις προσπάθειές της πνευματικά και υλικά. Ο δήμος δεν παρείχε καμία οικονομική βοήθεια. Στήριξε μοναχά τις προσπάθειες του κοριτσιού πνευματικά. Το κορίτσι δεν είναι ένοχο. Δεν διέπραξε κανένα έγκλημα.» σημειώνει ο δήμαρχος του χωριού και συμπλήρωσε ότι η 10χρονη θα καταθέσει στις αρχές στα κουρδικά αφού δεν γνωρίζει τουρκικά.
TVXS

Εντοπίσθηκαν οι σοροί των δύο τελευταίων στρατιωτών

Οι σοροί των δύο τελευταίων Αυστραλών στρατιωτών που αγνοούνταν στο Βιετνάμ, επέστρεψαν σήμερα στην Αυστραλία σχεδόν τέσσερις δεκαετίες μετά την κατάρριψη του μαχητικού αεροπλάνου, στο οποίο επέβαιναν.


Ένα στρατιωτικό μεταγωγικό τύπου "Ηρακλής" μετέφερε στην αεροπορική βάση Ρίτσμοντ του Σίδνει, τα λείψανα των δύο 24χρονων αεροπόρων, του υποσμηναγού Μάικλ Χέρμπερτ και του ανθυποσμηναγού Ρόμπερτ Κέιρβερ, οι οποίοι είχαν χαρακτηρισθεί ως αγνοούμενοι το Νοέμβριο του 1970, όταν το τύπου "Καμπέρα" βομβαρδιστικό τους δεν επέστρεψε από αποστολή πάνω από το Βιετνάμ.

Όμως εφέτος, 39 χρόνια αργότερα, βρέθηκαν συντρίμμια του αεροπλάνου τους και τον προηγούμενο μήνα βρέθηκαν και οι σοροί τους.

Στο Βιετνάμ υπηρέτησαν περίπου 60.000 Αυστραλοί, 500 από τους οποίους σκοτώθηκαν εκεί. Οι σοροί έξι από αυτούς δεν είχαν βρεθεί όταν οι αυστραλιανές δυνάμεις αποσύρθηκαν από την χώρα το 1971, αλλά έκτοτε οι τέσσερις είχαν εντοπισθεί και επαναπατρισθεί.
ΣΗΜΕΡΙΝΗ

ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΤΡΕΜΟΠΟΥΛΟΥ-ΧΡΙΣΤΟΦΙΑ

«Χαίρομαι που οι προτάσεις μας για μια πράσινη, ειρηνική και αποστρατιωτικοποιημένη Κύπρο βρίσκουν εύφορο έδαφος στη Μεγαλόνησο. Η Αμμόχωστος, με τη συμβολή Ελληνοκυπρίων, Τουρκοκυπρίων και της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο σχεδιασμό και την υλοποίηση, μπορεί να αποτελέσει ένα πρότυπο πράσινης και πολυπολιτισμικής πόλης, ως έμπρακτη απόδειξη ότι το Κυπριακό ζήτημα είναι δυνατόν να επιλυθεί και ταυτόχρονα να γίνει ένα ελκυστικό υπόδειγμα για ολόκληρο τον κόσμο».

Σήμερα Πέμπτη, 27 Αυγούστου, στις 12 το μεσημέρι, ο ευρωβουλευτής των Οικολόγων Πράσινων Μιχάλης Τρεμόπουλος είχε επίσημη συνάντηση με τον πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας κ. Δημήτρη Χριστόφια. Πριν τη συνάντηση στο προεδρικό μέγαρο της Λευκωσίας, ο Μ. Τρεμόπουλος επισκέφθηκε τον υπουργό Εξωτερικών κ. Μάρκο Κυπριανού με τον οποίο είχε μια εποικοδομητική συζήτηση και ενημέρωση.

Η συνάντηση με τον Κύπριο Πρόεδρο, που διάρκεσε πάνω από μία ώρα, έγινε σε θερμό και φιλικό κλίμα και οι δύο πλευρές δήλωσαν την ικανοποίησή τους για τη δημιουργική ανταλλαγή απόψεων σε θέματα που ενδιαφέρουν την Κύπρο και την Ευρώπη.

Ο Έλληνας Πράσινος ευρωβουλευτής ευχαρίστησε κατ' αρχήν τον κ. Χριστόφια για την άμεση και ουσιαστική βοήθεια που πρόσφερε η Κύπρος στην αντιμετώπιση της τεράστιας οικολογικής καταστροφής στην Αττική. Στη συνέχεια έγινε αναλυτική συζήτηση για τη φάση στην οποία βρίσκεται σήμερα το κυπριακό ζήτημα και τις προοπτικές επίλυσής του. Ο Μ. Τρεμόπουλος κατέθεσε επίσης προτάσεις για μια άλλη προοπτική πράσινης ανάπτυξης της Κύπρου.

Μετά το πέρας της συνάντησης, ο Μ. Τρεμόπουλος δήλωσε μεταξύ άλλων:

«Χαίρομαι που οι προτάσεις μας για μια πράσινη, ειρηνική και αποστρατιωτικοποιημένη Κύπρο βρίσκουν εύφορο έδαφος στη Μεγαλόνησο. Η Αμμόχωστος, με τη συμβολή Ελληνοκυπρίων, Τουρκοκυπρίων και της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο σχεδιασμό και την υλοποίηση, μπορεί να αποτελέσει ένα πρότυπο πράσινης και πολυπολιτισμικής πόλης, ως έμπρακτη απόδειξη ότι το Κυπριακό ζήτημα είναι δυνατόν να επιλυθεί και ταυτόχρονα να γίνει ένα ελκυστικό υπόδειγμα για ολόκληρο τον κόσμο».
ecogreens-gr.org

Απομακρύνουν πιέσεις από Τουρκία

Η Κομισιόν υποστηρίζει ότι το 2009 δεν είναι προθεσμία εφαρμογής του Πρωτοκόλλου

Απομακρύνουν πιέσεις από Τουρκία

Η Κομισιόν υποστηρίζει ότι το 2009 δεν είναι προθεσμία εφαρμογής του Πρωτοκόλλου
Του Κώστα Βενιζέλου costas.venizelos@phileleftheros.com


ΗΕρωπαϊκή Επιτροπή δεν θεωρεί ότι ο Δεκέμβριος είναι το τέλος της διαδρομής για την Τουρκία σε σχέση με την εφαρμογή του επιπρόσθετου πρωτοκόλλου. Όπως συναφώς πληροφορούμαστε, αξιωματούχοι της Κομισιόν στις επαφές που έχουν, αλλά και στις συζητήσεις στα όργανα του Οργανισμού, τονίζουν ότι το 2009 δεν συνιστά προθεσμία για την εφαρμογή του Πρωτοκόλλου, «όπως επιμένουν κάποια κράτη-μέλη», εννοώντας κυρίως την Κύπρο και την Ελλάδα.

Η άποψη του Επιτρόπου για τη Διεύρυνση, Όλι Ρεν, είναι πως η στάση της Τουρκίας «θα αξιολογηθεί τώρα αλλά και στη συνέχεια…», δίνοντας ουσιαστικά ανάσες αλλά και χρόνο στην Άγκυρα για να υλοποιήσει τις υποχρεώσεις της έναντι της Ε.Ε., πρωτίστως τις κυπρογενείς. Αυτή η προσέγγιση, που έρχεται σε αντίθεση με τις αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου του 2006, απομακρύνει πιέσεις από την Τουρκία. Ουσιαστικά εξουδετερώνει την απόφαση του Συμβουλίου και διευκολύνει την Άγκυρα ώστε να μην εφαρμόσει το Πρωτόκολλο.

Παράλληλα ακυρώνει και την τακτική Αθήνας και Λευκωσίας, οι οποίες επένδυαν στο Δεκέμβριο, ώστε η Άγκυρα είτε να συμμορφωθεί είτε να έχει κόστος. Αυτή η λογική απομακρύνει και το ενδεχόμενο, η Τουρκία κάτω από πιέσεις να συνεργασθεί στο Κυπριακό στα πλαίσια της διαδικασίας. Είναι δε προφανές πως το σκηνικό που διαμορφώνεται κατευθύνει τις πιέσεις προς την ελληνοκυπριακή πλευρά.

Η Διεύθυνση Διεύρυνσης υποστηρίζει, όπως αναφέρουν συναφείς πληροφορίες, ότι η Τουρκία θα αξιολογείται για την πορεία των μεταρρυθμίσεων συνεχώς και οι Βρυξέλλες «θα υποδεικνύουν στην Άγκυρα πως πρέπει να εφαρμόσει το Πρωτόκολ λο καθώς αυτό θα επηρεάζει την ενταξιακή της πορεία και τη διαδικασία στο Κυπριακό». Την ίδια ώρα θα ενημερώνουν την Άγκυρα για τους κινδύνους που υπάρχουν από τη μη εφαρμογή του πρωτοκόλλου.

Παράλληλα, η Κομισιόν θα αρχίσει βαθμηδόν να αυξάνει την εμπλοκή της στις προσπάθειες λύσης, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα αντικαταστήσει τα Ηνωμένα Έθνη. Θα παρέχει βοήθεια σε όλα τα επίπεδα μέσω της Ομάδας Δράσης για τους Τ/κ και θα ενημερώνει τους πολίτες. Σε ό,τι αφορά την πολιτική εμπλοκή, πληροφορίες αναφέρουν πως θα στείλει έναν ειδικό στην Κύπρο, «όταν ωριμάσουν οι συνθήκες στις διαπραγματεύσεις», χωρίς αυτό να προσδιορίζεται χρονικά.

Σε ό,τι αφορά «τα κρίσιμα ζητήματα», τα οποία θέτει η τουρκική πλευρά, για αλλαγή του Πρωτοκόλλου 10 για την ένταξη της Κύπρου στην Ε.Ε. και της υιοθέτησης της συμφωνίας ως πρωτογενές Δίκαιο, η Κομισιόν αποφεύγει απαντήσεις επί της ουσίας.

Σύμφωνα με πληροφορίες, σε ό,τι αφορά το Πρωτόκολλο 10, η Κομισιόν περιορίζεται να παραθέτει τις εκατέρωθεν απόψεις. Για υιοθέτηση της συμφωνίας ως πρωτογενές δίκαιο οι τοποθετήσεις είναι αρκούντως διπλωματικές: Δεν αποδέχεται η Ε.Ε. μόνιμες παρεκκλίσεις, είναι όμως έτοιμη να δεχθεί όσα θα συμφωνήσουν οι δυο πλευρές στην Κύπρο, φτάνει να εδράζονται στις αρχές που διέπουν τη λειτουργία της.

Σε ό,τι αφορά την Προεδρία, οι Σουηδοί τονίζουν σε συνομιλητές τους ότι «προτεραιότητα για την Ευρώπη είναι η λύση του Κυπριακού». Υποδεικνύουν ότι η λύση εξυπηρετεί τα συμφέροντα της Ε.Ε. και πως θα επιδράσει θετικά και στην ενταξιακή πορεία της Τουρκίας. Δεν έχουν, ωστόσο, αποφασίσει πότε θα παρέμβουν στο Κυπριακό, είναι όμως προφανές ότι αυτό θα γίνει πριν την αξιολόγηση της Τουρκίας. Άλλωστε, οι σχεδιασμοί για διευκόλυνση της Άγκυρας προϋποθέτουν και κινητικότητα στο Κυπριακό.

ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ

Στον Ντάουνερ έγγραφο για τη Θράκη

Έγγραφο με τις συνθήκες διαβίωσης της μουσουλμανικής μειονότητας της Θράκης, ενεχείρησαν στον Αλεξάντερ Ντάουνερ, οι συνομιλητές του στο τουρκικό ΥΠΕΞ.

Στον Ντάουνερ έγγραφο για τη Θράκη

Έγγραφο με τις συνθήκες διαβίωσης της μουσουλμανικής μειονότητας της Θράκης, ενεχείρησαν στον Αλεξάντερ Ντάουνερ, οι συνομιλητές του στο τουρκικό ΥΠΕΞ.

Αυτό, όπως πληροφορούμαστε, έγινε τον περασμένο Μάιο, όταν ο αξιωματούχος του Διεθνούς Οργανισμού επισκέφθηκε την Άγκυρα για επαφές. Στο τουρκικό ΥΠΕΞ τού έδωσαν και έγγραφο «για την επικρατούσα κατάσταση στη Δυτική Θράκη και τις συνθήκες κάτω από τις οποίες ζουν οι μουσουλμάνοι».

Αυτό έγινε προφανώς για να αναδειχθεί «η στάση και η συμπεριφορά της ελληνικής πλευράς» έναντι των μειονοτήτων. Θέλησαν να κάνουν έναν παραλληλισμό με τους Τουρκοκύπριους πριν από το 1974 και ταυτόχρονα να θέσουν ένα ζήτημα που συνεχώς προβάλλουν, σε έναν αξιωματούχο του ΟΗΕ.

Πηγή των Ηνωμένων Εθνών ανέφερε πως ο Διεθνής Οργανισμός παρέλαβε το έγγραφο αν και θεωρεί πως το περιεχόμενό του δεν αφορά την αποστολή του κ. Ντάουνερ. Είναι, πάντως, προφανές πως η κίνηση αυτή εντάσσεται στους ευρύτερους σχεδιασμούς της Άγκυρας έναντι της Ελλάδος και της Κύπρου.

ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ
Του Κώστα Βενιζέλου
costas.venizelos@phileleftheros.com

Οι πόνοι της υποχρεωτικής ομοσπονδίας στην Κύπρο

Από ανάγκη γεννήθηκε η ιδέα για ομοσπονδιακό σύστημα στην Κύπρο. Δεν ήταν οικειοθελής, δηλαδή. Η τουρκική επέμβαση το 1974 ανάγκασε την ελληνική πλευρά να τη δεχθεί. Πριν το 1974 δεν γινόταν καν λόγος για κάτι τέτοιο.

Τότε το δικαίωμα που μπορούσε να δοθεί στους Τουρκοκύπριους ήταν μια αυτόνομη διοίκηση το πολύ. Κάτι που η ελληνική πλευρά θεωρούσε μάλιστα ότι ήταν και πολύ. Αν δεν έκανε απόβαση στο νησί ο τουρκικός στρατός, αν δεν έπαιρνε τη μισή Κύπρο και αν η ελληνική πλευρά δεν έχανε την ελπίδα της ότι θα τον έδιωχνε από το νησί σύντομα, σίγουρα δεν θα δεχόταν ποτέ το ομόσπονδο σύστημα. Κοντολογίς, η ομοσπονδία είναι μια συνταγή που επέβαλαν οι συνθήκες που διαμορφώθηκαν στο νησί. Γι' αυτό δεν έχει κανένα νόημα να εξιδανικεύεται. Είναι μια συμφωνία ανάμεσα στην πλευρά που έχασε και στην πλευρά που κέρδισε το 1974. Όχι συμφωνία μεταξύ ίσων πλευρών. Ο κερδισμένος υπαγορεύει τους όρους του στον χαμένο. Μάλιστα, αποδυναμώνει και την ομοσπονδία. Την τραβάει προς τη συνομοσπονδία.
Υπάρχουν δύο βασικοί λόγοι που αναγκάζουν την ελληνική πλευρά να υποκύψει στους τουρκικούς όρους. Ο πρώτος είναι το γεγονός ότι η διεθνής κοινότητα δεν ασκεί πιέσεις στην Τουρκία να αποσυρθεί από την Κύπρο. Ίσως να υπήρχαν μεγάλες ελπίδες προς αυτήν την κατεύθυνση τις αμέσως επόμενες μέρες της εισβολής του 1974. Αλλά διαλύονταν όσο περνούσαν τα χρόνια. Ο κόσμος παρέμεινε θεατής στην εγκατάσταση της Τουρκίας στο νησί, στη μεταφορά πληθυσμού εκ μέρους της και στη λεηλασία των ελληνικών εδαφών.
Ο δεύτερος λόγος είναι το κόμπλεξ ενοχής, νομίζω. Η τουρκική επέμβαση δεν πραγματοποιήθηκε έτσι στα καλά καθούμενα. Η Ελλάδα έκανε πραξικόπημα στο νησί. Έτσι απηύθυνε πρόσκληση στην Τουρκία να επέμβει. Αν ο τουρκικός στρατός αποβιβαζόταν στο νησί χωρίς να υπάρχει κανένας λόγος, σίγουρα τα πάντα θα ήταν διαφορετικά ύστερα. Τότε η ελληνική πλευρά δεν θα καθόταν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων ενόσω δεν αποσυρόταν ο στρατός από το νησί και προπάντων δεν θα δεχόταν καθόλου την ομοσπονδία. Το κόμπλεξ ενοχής την ανάγκασε να τα δεχτεί όλα. Επιπλέον, έχει και μητρώο από το παρελθόν. Για χρόνια πολλά επιδίωκε την ένωση. Τη δεκαετία του 1960 έφερε στο νησί χιλιάδες παράνομους στρατιώτες, ακριβώς όπως έκανε και η Τουρκία. Και διέπραξε και αυτή εγκλήματα. Όλα αυτά την αποδυνάμωναν όταν υπέβαλλε τις απαιτήσεις της. Ήταν ταυτόχρονα και αδικημένη και ένοχη. Όμως, αν ήταν αδικημένη εκατόν τοις εκατό, θα ακουγόταν στεντόρεια η φωνή της.
Το γεγονός ότι η ελληνική πλευρά κάθισε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων ενώ το μισό νησί βρίσκεται ακόμη υπό κατοχή, αποτελεί ουσιαστικά μια υποχώρηση προς την τουρκική πλευρά από την αρχή κιόλας της υπόθεσης. Η ελληνική πλευρά θα μπορούσε κάλλιστα να πει ότι "δεν συνομιλώ ενόσω δεν αποσύρεται ο στρατός από το νησί". Δεν το είπε όμως. Κάθισε στο τραπέζι θέλοντας και μη. Και δέχτηκε ένα παζάρεμα κάτω από αυτές τις συνθήκες. "Θα είναι μια λύση επώδυνη", λέει συνεχώς τώρα ο Χριστόφιας. Θα είναι επώδυνη φυσικά. Η τουρκική πλευρά ποτέ δεν θα δεχτεί να παραιτηθεί των εγγυήσεων, ούτε και να αποσύρει τον πληθυσμό της. Ούτε να δώσει πίσω τη Μόρφου και την Καρπασία. Όσο βαρύ τίμημα πλήρωσε η ελληνική πλευρά από το γεγονός ότι κάθισε στο τραπέζι την περίοδο του Σχεδίου Ανάν έχοντας την έγνοια να φανεί πως υποστηρίζει τη λύση και την ειρήνη, άλλο τόσο θα κληθεί να πληρώσει και τώρα. Η διεθνής κοινότητα, που δεν καταβάλλει καμία απολύτως συγκεκριμένη προσπάθεια για να αλλάξει το στάτους κβο στο νησί, δίνει και πάλι περισσότερη βαρύτητα στην Τουρκία προς την κατεύθυνση των δικών της συμφερόντων. Ειδικά μετά τις τελευταίες συμφωνίες που υπέγραψε η Τουρκία με τη Ρωσία, φαίνεται ότι έχει αυξηθεί περισσότερο αυτός ο κίνδυνος για την ελληνική πλευρά. Επιπλέον, θα ήταν καλό να σημειώσουμε και το εξής: Στην Τουρκία ακόμη το πάνω χέρι έχουν οι στρατιωτικοί και όχι οι πολιτικοί. Αυτό φάνηκε ξανά λόγω του "κουρδικού ανοίγματος". Μόλις βρυχήθηκε ο αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Στρατού Στρατηγός Ιλκέρ Μπάσμπουγ, η κυβέρνηση Ερντογάν υποχώρησε αμέσως. Και απογοήτευσε εκ νέου όσους είχαν εναποθέσει ελπίδες πάνω της. Έτσι αντιλήφθηκαν ότι ξεγελάστηκαν όσοι κοίταζαν την υπόθεση Εργκένεκον και νόμιζαν ότι ο στρατός βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο. Να μην αμφιβάλλετε καθόλου ότι ο στρατός θα πει τον τελευταίο λόγο και στην Κύπρο.



Σενέρ Λεβέντ

Κωδικός άρθρου: 893167

ΠΟΛΙΤΗΣ - 31/08/2009, Σελίδα: 13

Μας καίνε

Του Απόστολου Αποστολόπουλου
Μας καίνε για να μας γονατίσουν. Να κατεβάσουμε τα χέρια, να γίνουμε μοιρολάτρες. Η ευθύνη της κυβέρνησης δεν είναι τόσο ότι δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τις πυρκαγιές (αφού εκδηλωθούν) όσο ότι πέντε χρόνια δεν ενδιαφέρθηκε για μια στοιχειώδη πολιτική πρόληψης και προστασίας του περιβάλλοντος. Το κακό άρχισε στην Ηλεία και ολοκληρώνεται τώρα στην Αττική. Συμπτωματικά (;) και οι δυο καταστροφές έγιναν σε προεκλογική περίοδο. Πέρυσι ίδιος ήταν ο άνεμος τον Αύγουστο αλλά οι πυρκαγιές ήταν στο «μηδέν». Ωστόσο μόνο όσοι φορούν κομματικές παρωπίδες θα αποδώσουν τις φετινές πυρκαγιές απλώς στην πρόθεση κάποιων αδίστακτων να ρίξουν την κυβέρνηση. Διότι ο όποιος διάδοχος θα παραλάβει κυριολεκτικά «καμένη γη». Και θα κληθεί να πληρώσει την οργή από τις καταστροφές. Όσες πολιτικάντικες υποσχέσεις και αν δοθούν η «νεκρή φύση» χρειάζεται είκοσι χρόνια για να αναστηθεί-αν αναστηθεί. Τα αυθαίρετα δεν βάζουν τις φωτιές, καίγονται από αυτές. Ούτε όμως «απλοί οικοπεδοφάγοι» τις βάζουν. Για καταστροφές όπως στην Ηλεία ή στην Αττική χρειάζεται επιτελικό σχέδιο και συντονισμός. Χρειάζεται γνώση «λεπτό προς λεπτό» των μετεωρολογικών συνθηκών. Και τέτοιες πληροφορίες μόνο μέσω δορυφόρου μπορεί να τις έχει κανείς. Χρειάζεται επίσης να γνωρίζουν οι εμπρηστές όχι μόνο τις αδυναμίες και τις ελλείψεις (γνωστές άλλωστε) του κρατικού μηχανισμού αλλά ιδίως το σχεδιασμό για την αντιμετώπιση έκτακτων αναγκών. Για να «αξιοποιήσουν» τις αδυναμίες του. Μετά ο στρατηγός άνεμος αναλαμβάνει να τελειώσει τη δουλειά. Πικρή δικαίωση για τον κ. Πολύδωρα.
Όποιος θέλει να καταλάβει τους στόχους των πυρκαγιών πρέπει να τους αναζητήσει στις επιπτώσεις. Οι εμπρηστές γνωρίζουν ( και πάντως ελπίζουν) ότι άμεσα το τίμημα θα το πληρώσει η κυβέρνηση, μετά ο διάδοχός της αλλά και όλος ο πολιτικός κόσμος. Οι συνήθεις (και αναμενόμενες) αλληλοκατηγορίες θα ολοκληρώσουν την απαξίωσή του, θα τον καταστήσουν πλήρως υποχείριο. Αλλά ούτε αυτό είναι αρκετό επειδή, παρά τις απογοητεύσεις, ο κόσμος εξακολουθεί να ελπίζει, να απαιτεί, να το παλεύει. Ζορίζεται αλλά αντέχει, ξοδεύει λιγότερο, βλέπει ότι το πρόβλημα είναι παγκόσμιο. Εξακολουθεί να απαιτεί στοιχειωδώς έντιμη λύση στο Σκοπιανό, κάνει υπομονή με την Τουρκία αλλά δεν εννοεί να δεχθεί εθνικές απώλειες. Οι σπασμένες βιτρίνες και οι φωτιές στο κέντρο της Αθήνας δεν απέδωσαν τα αναμενόμενα, η οργή στράφηκε κυρίως κατά των εμπρηστών, οι ζημιές αποκαταστάθηκαν, η ζωή συνεχίστηκε. Χρειαζόταν κάτι μεγαλύτερο και μονιμότερο. Με στόχο να επικρατήσει η θλίψη, η απογοήτευση, η παραίτηση. Όποια πολιτική ηγεσία καταλάβει και εμπνεύσει κουράγιο και ελπίδα θα είναι άξια να κυβερνήσει.
Εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ, Παρασκευή 28-08-09

Νέα μαρτυρία για ομαδική σφαγή Ελληνοκυπρίων το 1974

Η εφημερίδα Αφρίκα δημοσιεύει μαρτυρία Τουρκοκύπριου αυτόπτη μάρτυρα σύμφωνα με τον οποίο οκτώ λεωφορεία, στο καθένα από τα οποία επέβαιναν 40 Ελληνοκύπριοι αιχμάλωτοι, σφαγιάστηκαν με λόγχες και ξιφολόγχες από Τούρκους στρατιώτες.

Λευκωσία: Άλλη μια συγκλονιστική μαρτυρία σφαγής Ελληνοκυπρίων αιχμαλώτων κατά την τουρκική εισβολή του 1974 δημοσιεύεται σήμερα στον τ/κ Τύπο. Η εφημερίδα Αφρίκα δημοσιεύει μαρτυρία Τουρκοκύπριου αυτόπτη μάρτυρα σύμφωνα με τον οποίο οκτώ λεωφορεία, στο καθένα από τα οποία επέβαιναν 40 Ελληνοκύπριοι αιχμάλωτοι, σφαγιάστηκαν με λόγχες και ξιφολόγχες από Τούρκους στρατιώτες.
Το περιστατικό σύμφωνα με τη μαρτυρία συνέβη την ώρα που 320 συνολικά Ελληνοκύπριοι αιχμάλωτοι έφτασαν με τα λεωφορεία στην παραλία της Κερύνειας και στο σημείο της απόβασης, προκειμένου να επιβιβαστούν σε πλοίο και να μεταφερθούν στην Τουρκία. Την ίδια ώρα κατέφθασε πλοίο με Τούρκους στρατιώτες, οι οποίοι αφού έμαθαν ποιοι ήταν οι αιχμάλωτοι τους επιτέθηκαν με τις λόγχες και τις ξιφολόγχες των όπλων τους, σφαγιάζοντας τους στην παραλία.

Από το αίμα των αιχμαλώτων η θάλασσα κοκκίνισε, αναφέρει χαρακτηριστικά ο μάρτυρας στην Αφρίκα, ο οποίος παραδέχθηκε ότι φοβήθηκε και ο ίδιος για τη ζωή του λόγω της μανίας των Τούρκων στρατιωτών.

Ο αυτόπτης μάρτυρας που δεν θέλει να αποκαλυφθεί το όνομά του δήλωσε ότι οι Ελληνοκύπριοι αιχμάλωτοι πιθανόν να θάφτηκαν σε κάποιο χώρο κοντά στο ξενοδοχείο Maremonte της Κερύνειας.

Η σφαγή έγινε στα τέλη Αυγούστου 1974.
ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ

AΝΑΝΕΩΣΗ
Μαρτυρία Τουρκοκύπριου σε σφαγή Ελληνοκύπριων αιχμαλώτων

Η τουρκοκυπριακή εφημερίδα «Αφρίκα» αναφέρεται, σε σημερινό δημοσίευμα, σε δηλώσεις Τουρκοκύπριου, ο οποίος, ήταν αυτόπτης μάρτυρας σφαγής Ελληνοκύπριων αιχμαλώτων κατά την τουρκική εισβολή, σύμφωνα με τα λεγόμενα του.

Σύμφωνα με την εφημερίδα, ο Τ/κ δήλωσε ότι είχαν παραδώσει Ε/κ αιχμαλώτους για να τους μεταφέρουν στην Τουρκία.

«Τη στιγμή που αυτοί (Ε/κ αιχμάλωτοι) οδηγήθηκαν στο σημείο της εισβολής, προκειμένου να επιβιβαστούν στο πλοίο, κατέφθαναν Τούρκοι στρατιώτες από την Τουρκία και μόλις τους είδαν δεμένους ρώτησαν περί τίνος πρόκειται και όταν πήραν την απάντηση ότι ήταν Ε/κ αιχμάλωτοι, τους επιτέθηκαν με λόγχες και ξιφολόγχες» ανέφερε στις δηλώσεις του ο Τ/κ.

«Από το αίμα των αιχμαλώτων η θάλασσα κοκκίνισε», είπε ο Τ/κ.

Ο δημοσιογράφος ρώτησε τον Τ/κ αν φοβήθηκε από τη σκηνή και αυτός απάντησε καταφατικά και πρόσθεσε ότι φοβήθηκε για τη ζωή του επειδή είχε θολώσει σε τέτοιο βαθμό το μάτι των Τούρκων στρατιωτών και δεν αποκλείονταν να σφάξουν και τους ιδίους.

Είπε ότι επρόκειτο για οκτώ λεωφορεία, στα οποία επέβαιναν 40 αιχμάλωτοι, ένας «αγωνιστής», ένας «αστυνομικός» και ένας οδηγός στο κάθε λεωφορείο.

Υπεύθυνος για τη φάλαγγα ήταν ο Τ/κ λοχίας Χουσεϊν Ταχίρ.

Ο αυτόπτης μάρτυρας, που δεν θέλει να αποκαλυφθεί τα όνομά του, δήλωσε ότι ίσως να έθαψαν τους νεκρούς σε κάποιο χώρο κοντά στο ξενοδοχείο Μάρε Μόντε.

Προσθέτει ότι το συμβάν έλαβε χώρα στα τέλη του Αυγούστου.

Αναφέρει ότι στους Τούρκους στρατιώτες που διέπραξαν τα εγκλήματα, προτού αποσταλούν στην Κύπρο, είχε λεχθεί ότι οι Ε/κ υπέβαλαν σε φρικτά βασανιστήρια τους αιχμάλωτους Τούρκους στρατιώτες.

Ο Τ/κ δημοσιογράφος Αλί Οσμάν, ο οποίος συνομίλησε με τον Τ/κ αυτόπτη μάρτυρα, γράφει ότι αυτός προέβη στις αποκαλύψεις τώρα επειδή τον τελευταίο καιρό ο Τύπος της Τουρκίας αναφέρεται στη δολοφονία στο χωριό Τζιάος και αφήνει να νοηθεί ότι δολοφόνοι ήταν μόνον οι Τ/κ.
ΣΗΜΕΡΙΝΗ

Το καθεστώς των μουσουλμάνων στην Ελλάδα

Της Ελίνας Γαληνού
Με κάθε ευκαιρία που θα παρουσιαστεί μέσα από διπλωματικές συνομιλίες μας, η Τουρκία επικαλείται το θέμα "καταπίεσης" των μουσουλμανικών μειονοτήτων που διαβιούν στην Ελλάδα. Ο ισχυρισμός της αυτός που διατυπώνεται με αρκετά αόριστο τρόπο όμως, σε ποιά στοιχεία βασίζεται; Γιατί μέχρι τώρα, αν και δεν μας έχει δώσει συγκεκριμένα στοιχεία τα οποία να στηρίζουν έναν τέτοιο ισχυρισμό, επιμένει να τον χρησιμοποιεί σαν "διαπραγματευτικό χαρτί".
Ας δούμε όμως μια συνοπτική εικόνα του καθεστώτος των εν Ελλάδι Μουσουλμάνων όπως αυτό διαμορφώθηκε από τα πρώτα έτη σύστασης του Νέου Ελληνικού Κράτους. Μετά την Επανάσταση του 21 και την ανακήρυξη της Ελλάδας σε ανεξάρτητο κράτος, είχε αποφασιστεί να θεωρούνται "έλληνες πολίτες" μόνο οι Χριστιανοί Ορθόδοξοι. Σύμφωνα με αυτήν την απόφαση όμως, οι Καθολικοί που ζούσαν στην ελληνική επικράτεια θα παραμερίζονταν και αυτό δυσαρεστούσε τις Προστάτιδες Δυνάμεις, δεδομένου ότι οι Ευρωπαίοι είχαν βοηθήσει έμπρακτα στον Απελευθερωτικό μας Αγώνα. Και έτσι, τελικά αποφασίστηκε να ισχύσει καθεστώς ανεξιθρησκείας που επέτρεπε πολιτικά δικαιώματα σε όλες τις ετερόθρησκες μειονότητες της ελληνικής επικράτειας. Ανάμεσα σ΄αυτές ήταν και μουσουλμάνοι... Η Ελληνική Πολιτεία έκτοτε, κατέβαλε μεγάλες προσπάθειες για να υπερφαλαγγίσει τις περίπλοκες νομικές δυσχέρειες και να εξασφαλίσει το δυνατόν ευνοικότερο καθεστώς στην διαβίωση και προστασία των μουσουλμανικών μειονοτήτων.
Μελέτες νομικών και ιστορικών που αναφέρονται κυρίως στα ιδιοκτησιακά θέματα των μειονοτήτων αυτών, καταδεικνύουν αυτήν την αλήθεια. Μια ενδεικτική περίπτωση είναι εκείνη των "βακουφιών". Τα βακούφια (αφιερώματα) είναι κτηματικές περιουσίες των εν Ελλάδι Μουσουλμάνων οι οποίες έχουν αφιερωθεί απ΄αυτούς σε ευαγείς σκοπούς, είναι δε δύο ειδών, τα ευαγή και τα προσοδοφόρα. Μέσω βακουφιών, οι μουσουλμάνοι μπορούν να εξασφαλίζουν περιουσία για ίδιον συμφέρον βάσει κληρονομικού δικαιώματος. Η διεκδίκηση των δικαιωμάτων των μουσουλμάνων της Ελλάδας, υπάγεται στο καθεστώς των μουφτήδων (ιεροδίκες), που επιτρέπει σημαντικές εξουσίες στη μουσουλμανική μειονότητα της χώρας μας. Σύμφωνα με την Συνθήκη της Λωζάνης η οποία υπογράφτηκε και από τις δύο χώρες (Ελλάδα-Τουρκία), ορίζεται ότι οι μειονότητες αυτές είναι θρησκευτικές και όχι εθνικές, ενώ οι μουφτήδες τους δεν είναι αιρετοί αλλά διορίζονται. Το ισχύον καθεστώς των μουφτήδων, κυρώθηκε το 1990 από την Ελληνική Βουλή. Οι 3 μουφτήδες της Θράκης μισθοδοτούνται από το ελληνικό Δημόσιο, ενώ οι αποφάσεις που εκδίδουν, επικυρώνονται από τα Ελληνικά Δικαστήρια, τα οποία πάντοτε φροντίζουν να σέβονται τις ιδιοτυπίες της νομοθεσίας μουσουλμάνων, δεδομένου ότι σε μεγάλο βαθμό η νομοθεσία τους συνδέεται με το Κοράνι...
Κατά πόσο όμως ίσχυσε και ισχύει η αμοιβαιότητα μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, όσον αφορά τον σεβασμό των ελληνικών μειονοτήτων που βρέθηκαν στα τουρκικά εδάφη; Παρ΄όλο που οι Συνθήκες όριζαν ξεκάθαρα τα δικαιώματά τους, η Τουρκία βρήκε πολλούς τρόπους να τα παραβιάσει. Οσο γι΄αυτό το θέμα, υπάρχουν πολλές μαρτυρίες που μπορούν να το βεβαιώσουν...

Γράφεται σήμερα ο τραγικός επίλογος της δολοφονίας Κορέλλη το ‘74

Κηδεύεται το απόγευμα άλλος ένας άνανδρα δολοφονημένος στη διάρκεια της τουρκικής εισβολής του 1974, ο Αντώνης Κορέλλης, από την Κυθραία.

Λευκωσία: Κηδεύεται το απόγευμα άλλος ένας άνανδρα δολοφονημένος στη διάρκεια της τουρκικής εισβολής του 1974, ο Αντώνης Κορέλλης, από την Κυθραία. Πρόκειται για τον ένα από τους πέντε στρατιώτες που εκτελέστηκαν στο Τζιάος. Τα οστά του βρέθηκαν σε πηγάδι και ταυτοποιήθηκαν με τη μέθοδο του DNA.

Η κηδεία του τελείται στις 5 το απόγευμα, από τον Ιερό Ναό Αποστόλου Ανδρέα στο Συνοικισμό Στρόβολος 3.
Της νεκρώσιμου ακολουθίας θα προστεί ο Αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος.
ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ

Τις ανακρίσεις ακολουθούσε μια σφαίρα στο κρανίο

Ένας 17χρονος τότε αιχμάλωτος αποκαλύπτει μια συγκλονιστική ιστορία

Ο Ραούφ Ντενκτάς έσωσε το 1974 ένα 17χρονο παιδί από την εκτέλεση στο στρατόπεδο της ΤΟΥΡΔΥΚ.ΔΕΝ ΕΙΧΑΝ ΟΛΟΙ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΥΧΗ

Τέσσερις στρατιώτες είχαν εκτελεσθεί δύο μήνες μετά τον πόλεμο

Τις ανακρίσεις ακολουθούσε μια σφαίρα στο κρανίο
ΤΟΥ ΑΔΩΝΗ ΠΑΛΛΗΚΑΡΙΔΗ

Ένας 17χρονος τότε αιχμάλωτος αποκαλύπτει μια συγκλονιστική ιστορία

Ο Ραούφ Ντενκτάς έσωσε το 1974 ένα 17χρονο παιδί από την εκτέλεση στο στρατόπεδο της ΤΟΥΡΔΥΚ.

ΔΕΝ ΕΙΧΑΝ ΟΛΟΙ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΥΧΗ

Τέσσερις στρατιώτες είχαν εκτελεσθεί δύο μήνες μετά τον πόλεμο

Άλλη μια συγκλονιστική ιστορία, που διαδραματίσθηκε το 1974, έρχεται στο φως μετά από 35 ολόκληρα χρόνια. Στρατιώτες μας, που βρίσκονταν στα μπουντρούμια του Αττίλα για μήνες, εκτελέστηκαν εν ψυχρώ μετά το πέρας των ανακρίσεων. Η καταγγελία είναι κι αυτήν τη φορά ατράντακτα τεκμηριωμένη. Η αποκάλυψη για τους πέντε εκτελεσθέντες στο Τζιάος ήταν που ώθησε τον άνθρωπο, ο οποίος μας αφηγήθηκε την ιστορία που δημοσιεύουμε σήμερα, να ανακαλέσει στη μνήμη του γεγονότα συγκλονιστικά. Κατάγεται από την Αγία Τριάδα Καρπασίας και θέλει να κρατήσει την ανωνυμία του, γιατί συγγενείς και φίλοι του είναι ακόμη εγκλωβισμένοι. Το όνομά του δόθηκε με τη συγκατάθεσή του στη Διερευνητική Επιτροπή για τους Αγνοουμένους και η μαρτυρία του θα κατατεθεί επισήμως σύντομα.

Το μπερέ με το σήμα «ΕΟΚΑ Β»
Ήταν ακόμη 17 χρονών όταν ο Αττίλας κούρσεψε την Κύπρο και ορμούσε με όλες του τις δυνάμεις για το ξεκαθάρισμα της Καρπασίας. Αττίλες και Τουρκοκύπριοι φανατικοί της ΤΜΤ όργωναν τα χωριά και μάζευαν ό,τι τους φαινόταν ύποπτο. Ο 17χρονος από την Αγία Τριάδα, εμποτισμένος στο κλίμα του 1972-74, είχε πάρει τότε το τουφέκι του πατέρα του και, φορώντας ένα στρατιωτικό πουκάμισο και ένα πράσινο μπερέ με το σήμα της ΕΟΚΑ Β, ανέβηκε σε μια χαρουπιά. Οι Τούρκοι τον βρήκαν, τον ξυλοφόρτωσαν, τον μετέφεραν στη Λευκωσία και ακολούθως στα Άδανα, στην κόλαση των τουρκικών μπουντρουμιών.
Με χαμένη την αίσθηση του χρόνου, από το ξύλο και τους εξευτελισμούς, τον έφεραν πίσω στην Κύπρο και βρέθηκε με πολλούς άλλους στο Γκαράζ Παυλίδη. Τέλος Σεπτεμβρίου άρχισαν να φεύγουν λίγοι λίγοι οι αιχμάλωτοι. Άλλοι πήγαιναν για ανταλλαγή αιχμαλώτων και άλλοι σε άλλα σημεία κράτησης. Ο ίδιος μεταφέρθηκε σε κρατητήρια της ΤΟΥΡΔΥΚ, όπου τον ανέκριναν εξαντλητικά και τον βασάνισαν φρικτά.

Κανείς δεν έφυγε ζωντανός
Το κλίμα ήταν βαρύ. Οι δεσμοφύλακες έλεγαν ότι κανείς δεν έφυγε ζωντανός από τα κρατητήρια της ΤΟΥΡΔΥΚ. Προηγείτο εξαντλητική ανάκριση και μετά όλα τελείωναν με μια σφαίρα στο κρανίο. Ήταν αρχές Οκτωβρίου 1974, όταν ο Ραούφ Ντενκτάς, χωρίς επισημότητες, μπήκε στα κρατητήρια. Τον αντελήφθη ο 17χρονος τότε μαθητής και του φώναξε δυνατά: «Κύριε Ντενκτάς , κύριε Ντενκτάς, είμαι χριστιανός...». Αυτός κοντοστάθηκε, πλησίασε και έκανε νόημα στους φρουρούς ν' αφήσουν τον κρατούμενο να βγεί έξω. Εκεί, άγνωστο γιατί, μια χημεία αναπτύχθηκε ανάμεσά τους. Ίσως το ύφος του παιδιού, το βλέμμα θανάτου που είχε, αυτά που γνώριζε ο κατοχικός ηγέτης ότι περίμεναν όλους τους κρατουμένους σ' εκείνο το στρατόπεδο - κρατητήριο... Ζήτησε από τους συνοδούς του να τον πάρουν μαζί τους. Αυτό κι έγινε.

Στο σπίτι του ηγέτη της κατοχής
Ο Ραούφ Ντενκτάς πήρε τον 17χρονο στο σπίτι του και μέχρι τις 3 το πρωί τού μιλούσε και του έλεγε διάφορα. Του είπε ότι ο Μακάριος ήταν μάγος και του κλείδωνε το στόμα και τη σκέψη όταν τον κοίταζε. Του είπε ακόμη ότι η υπόθεση της Κύπρου είχε κριθεί με την επέμβαση της Τουρκίας και ότι στο μέλλον θα υπήρχαν στο νησί δύο εξουσίες και δύο κράτη. Μαζί με τον Ντενκτάς ήταν και οι δύο γιοι του, ο Ραΐφ και ο Σερντάρ Ντενκτάς. Ο 17χρονος (τότε) θυμάται ότι ο Ραΐφ τού έδειξε καλοσύνη και προσπάθησε να τον συνεφέρει από το σοκ της αιχμαλωσίας. Ο Ραούφ Ντενκτάς έκανε το μεταφραστή σε άπταιστα ελληνικά.
Την επόμενη ημέρα, στις 10 το πρωί, παραδόθηκε στα Ηνωμένα Έθνη στο Λήδρα Πάλας κι από εκεί πέρασε στην ελεύθερη Κύπρο

Ανέλπιστη ελευθερία... Επιστροφή από τον Άδη.

Ακριβώς έτσι ήταν, γιατί πήγαινε για εκτέλεση και αυτό φάνηκε από την τύχη που είχαν οι άλλοι τρεις συγκρατούμενοί του. Δυο Ελληνοκύπριοι στρατιώτες και ένας Ελλαδίτης. Το όνομα του Ελλαδίτη το θυμάται. Νικόλαος Τσουκαλάς του Δημητρίου από το Βόλο ή χωριό του Βόλου. Από τον κατάλογο αγνοουμένων αναγνώρισε ο ήρωάς μας τους δύο. Δεν τους είδε νεκρούς και δεν ήθελε να πει κακά μαντάτα στους δικούς τους. Περιμένει κι αυτός το χρόνο ν' αποκαλύψει το μυστικό. Κι αυτό έγινε. Στη Γιόλου της Πάφου τάφηκε πριν από λίγους μήνες ο Σάββας Αντωνιάδης του Χρυσάνθου.Τον θυμάται ο ήρωάς μας, θυμάται την αγωνία του και το συνεχή βήχα που τον ταλαιπωρούσε. Ήθελε πολύ να ξαναδεί τη μάνα του και τον πατέρα του. Όλες οι συζητήσεις τους είναι καταγραμμένες ανεξίτηλα στη μνήμη του.

Ραούφ Ντενκτάς: Έχω φωτογραφίες - ντοκουμέντα

Πενήντα τριών χρονών σήμερα ο τότε αιχμάλωτος, δεν ησυχάζει. Πριν από λίγες ημέρες επεδίωξε και συνάντησε τον Ραούφ Ντενκτάς. Το ευχαρίστησε που του έσωσε τη ζωή. Ο Ντενκτάς, μπροστά στη σύζυγο τού 53χρονου, λέει πολλά για την ελληνική του καταγωγή. Λέγει ότι η γιαγιά του ήταν χριστιανή και κλέφτηκε με τον παππού του. Αποκαλύπτει ότι έχει και μια εικόνα της Παναγίας, κληρονομιά από τη γιαγιά του. Ίσως η λέξη «χριστιανός», που του φώναξε το παιδί τότε, τον επηρέασε. Του το θύμισε ο ήρωάς μας: «Σου φώναξα ότι είμαι Έλληνας και συ σταμάτησες». Ο Ντενκτάς τον διόρθωσε «Όχι. Δεν μου φώναξες ότι είσαι Έλληνας, μου φώναξες ότι είσαι χριστιανός».
Ο Ντενκτάς πήρε από τα συρτάρια του ένα άλπουμ και του έδειξε τη φωτογραφία της απελευθέρωσής του, στο Λήδρα Πάλας. Δεν έχω αρνητικά, του είπε, για να σου εμφανίσω μία. Έχω απαθανατίσει πολλά.
Άνθρωπος που βρίσκεται για χρόνια κοντά στον Ντενκτάς, αποκάλυψε στον ήρωά μας ότι οι δύο συγκρατούμενοί του εκτελέστηκαν τις επόμενες ημέρες, όταν προσπάθησαν να δραπετεύσουν. Η τύχη του τέταρτου είναι άγνωστη και η φωτογραφία του βρίσκεται στον κατάλογο αγνοουμένων. Το 17χρονο τότε παιδί θυμάται ότι έβηχε πολύ, το ίδιο και ο Σάββας, όπως κι ο άλλος στρατιώτης, που δεν θυμάται το όνομά του. «Δεν αποκλείεται», μας λέγει, «να πέθανε και από φυσικά αίτια, από την οστρακιά που τότε θέριζε. Ας δουν τα οστά των ταυτοποιηθέντων, ας το ψάξουν».

Σημερινη

Επίθεση κατά την «Ημέρα της Νίκης».Τέσσερις Τούρκοι στρατιώτες νεκροί από έκρηξη που αποδίδεται στο PKK

Ο θάνατος τεσσάρων στρατιωτών σκίασε τους εορτασμούς για τις Ένοπλες Δυνάμεις της Τουρκίας

Έκρηξη στην τουρκική επαρχία Χακάρι, στα σύνορα της χώρας με το Ιράκ, κόστισε την Κυριακή τη ζωή σε έναν Τούρκο υπαξιωματικό και τρεις στρατιώτες, σύμφωνα με το γραφείο του Τούρκου πρωθυπουργού, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.

Η επίθεση σημείωθηκε την «Ημέρα της Νικης», που είναι αφιερωμένη στις Ένοπλες Δυνάμεις της χώρας, καθώς τιμάται η λήξη του τουρκικού πολέμου ανεξαρτησίας.

Σύμφωνα με τον κυβερνήτη της επαρχίας, Μουαμάρ Τουρκέρ, αντάρτες πέταξαν χειροβομβίδα σε ομάδα στρατιωτών την ώρα που επέστρεφαν από επιχείρηση.

H τουρκική κυβέρνηση έχει δηλώσει την πρόθεσή της να προχωρήσει σε συνομιλίες ώστε να λυθεί οριστικά το Κουρδικό. Από το 1984, όταν το κουρδικό PKK ξεκίνησε τον ένοπλο αγώνα του, έχουν χάσει τη ζωή τους 40.000 άνθρωποι.

Newsroom ΔΟΛ, με πληροφορίες από Associated Press

Ειρήσθω:Αρχηγός Τουρκικού Ναυτικού

Ο στόλος των νοτίων ναυτικών δυνάμεων της Τουρκίας, με έδρα τη Μερσίνα και την ονομασία «Ασπίδα Μεσογείου», πολλαπλασίασε εσχάτως την ισχύ του με την πρόσκτηση άλλων δύο φρεγατών και δύο επιπλέον κανονιοφόρων.Οι κυβερνήσεις Λευκωσίας και Αθήνας θα πρέπει να ενεργοποιηθούν στην ΕΕ, στον ΟΗΕ, στο ΝΑΤΟ, στον ύψιστο βαθμό, καταγγέλλοντας τις τουρκικές απειλές. Οι κυβερνήσεις Λευκωσίας και Αθήνας θα πρέπει ΕΠΕΙΓΟΝΤΩΣ να αναστήσουν το Δόγμα του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου.

Ειρήσθω:Αρχηγός Τουρκικού Ναυτικού
ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΜΕ ΤΟΝ ΛΑΖΑΡΟ ΜΑΥΡΟ

Υ Ψ Ι Σ Τ Η ΚΡΑΤΙΚΗ σπουδαιότητα σηματοδοτούσε η παρουσία του προέδρου της Τουρκίας Αμπντουλάχ Γκιουλ και του πρωθυπουργού Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, στην τελετή «παράδοσης - παραλαβής» της αρχηγίας του Πολεμικού Ναυτικού στην Άγκυρα. Και, συνεπώς, ύψιστη κρατική επισημότητα έχουν τα όσα διακήρυξε, κατά την ομιλία του στην τελετή, ο παραλαβών τα καθήκοντα νέος αρχηγός, ναύαρχος Χασάν Ακσάι. Κι οι απειλές χρήσης πολεμικής βίας, που διατύπωσε ξεκάθαρα εναντίον της Κυπριακής Δημοκρατίας, για τις έρευνες υποθαλάσσιων κοιτασμάτων πετρελαίου. «Οι ναυτικές δυνάμεις της Τουρκίας, δεν θα επιτρέψουν στην Κύπρο να προχωρήσει σε έρευνες πετρελαίου στη Μεσόγειο», είπε ο ναύαρχος Ακσάι. Και διαβεβαίωσε ότι το ναυτικό «θα συνεχίσει να προστατεύει τα δικαιώματα της Τουρκίας στα χωρικά ύδατα και τις οικονομικές ζώνες της χώρας», μέσα στις οποίες η Τουρκία συμπεριλαμβάνει ως δική της ΚΑΙ την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη της Κυπριακής Δημοκρατίας, ακόμα και στις νότιες θάλασσες. Όπου μοίρα του τουρκικού στόλου κατ’ επανάληψη προέβη σε παρενοχλήσεις πλοίων, που για λογαριασμό της Κύπρου αναζητούσαν κοιτάσματα. Ο στόλος των νοτίων ναυτικών δυνάμεων της Τουρκίας, με έδρα τη Μερσίνα και την ονομασία «Ασπίδα Μεσογείου», πολλαπλασίασε εσχάτως την ισχύ του με την πρόσκτηση άλλων δύο φρεγατών και δύο επιπλέον κανονιοφόρων.
Δ Ε Δ Η Λ Ω Μ Ε Ν Η με σαφήνεια η απειλή χρήσης πολεμικής βίας και ξεκάθαρος ο τουρκικός επεκτατισμός που επιχειρεί να καταβροχθίσει την ΑΟΖ της Κύπρου, αλλά και την ΑΟΖ της Ελλάδος από την περιοχή Καστελορίζου. Όλα τα σενάρια των τουρκικών αεροναυτικών ασκήσεων τα τελευταία χρόνια έχουν στόχο την ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ στην Αν. Μεσόγειο. Την ΚΑΘΥΠΟΤΑΞΗ Ελλάδας και Κύπρου, με τις απειλές πολεμικής βίας. Ο εκπρόσωπος του ναυτικού της Τουρκίας, υποναύαρχος Γκιούρντενιζ, στην άσκηση «Θαλασσόλυκος 08» είχε δηλώσει με περισσή έπαρση: «Τα πολεμικά μας πλοία έχουν τη δυνατότητα να εκδιώξουν οποιοδήποτε πλοίο που ενεργεί για λογαριασμό της ελληνοκυπριακής διοίκησης και δεν μας ενδιαφέρει αν τους Eλληνοκυπρίους υποστηρίζει η Ευρωπαϊκή Ένωση».
Κ Α Τ Α Γ Γ Ε Λ Ι Α των νέων απειλών του ναυάρχου Ακσάι έκαμε, με επιστολή του προς το Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα και τους σοσιαλιστές βουλευτές της Ευρωβουλής, ο πρόεδρος της ΕΔΕΚ Γιαννάκης Ομήρου. Δεν αρκεί όμως. Οι κυβερνήσεις Λευκωσίας και Αθήνας θα πρέπει να ενεργοποιηθούν στην ΕΕ, στον ΟΗΕ, στο ΝΑΤΟ, στον ύψιστο βαθμό, καταγγέλλοντας τις τουρκικές απειλές. Ιδίως τώρα που κρίνεται στην ΕΕ η «πρόοδος» της Τουρκίας. Και οι κυβερνήσεις Λευκωσίας και Αθήνας θα πρέπει ΕΠΕΙΓΟΝΤΩΣ να αναστήσουν το Δόγμα του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου.

Χαϊδεύουν τον Γκρούεφσκι οι Αμερικανοί

Η πρεσβεία των ΗΠΑ στα Σκόπια

Τις προηγούμενες ημέρες μάλιστα ο αμερικανός πρέσβης στη γειτονική χώρα κάλεσε τον κ. Γκρουέφσκι και τον ξενάγησε στο επιβλητικό νέο κτίριο της πρεσβείας, ενώ γενικότερα η Ουάσινγκτον αντιμετωπίζει τον σκοπιανό πολιτικό ως το «χαϊδεμένο παιδί» της.Η Ντ. Μπακογιάννη δηλώνει σε κάθε ευκαιρία ότι οι αμέσως επόμενοι μήνες είναι κρίσιμοι για τα εθνικά μας θέματα, ωστόσο οι διαπιστώσεις της δεν συνοδεύονται από τις αντίστοιχες πρωτοβουλίες και κινήσεις.

ΚΑΙ ΕΔΩ ΛΕΝΕ ΟΤΙ Η ΟΥΑΣΙΝΓΚΤΟΝ ΤΟΝ ΠΙΕΖΕΙ ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΝΑΙ ΑΚΡΑΙΟΣ...
Χαϊδεύουν τον Γκρούεφσκι οι Αμερικανοί

Τον κάλεσε ο πρέσβης τους να τον ξεναγήσει στο νέο κτίριο της πρεσβείας των ΗΠΑ στα Σκόπια!

ΣΤΑΣΙΜΟΤΗΤΑ επικρατεί στο ζήτημα των Σκοπίων, καθώς η τελευταία μεσολαβητική προσπάθεια του Μάθιου Νίμιτς απέβη άκαρπη και δεν δρομολογήθηκαν οι διαδικασίες για την εξεύρεση μιας αμοιβαία αποδεκτής λύσης.

Σύμφωνα μάλιστα με όλες τις πληροφορίες και τις ενδείξεις, δεν πρέπει να αναμένονται εξελίξεις τους αμέσως προσεχείς μήνες, πόσω μάλλον να προκύψει οριστική συμφωνία στο θέμα του ονόματος μέχρι το τέλος του χρόνου, όπως... οραματιζόταν ο ειδικός μεσολαβητής του ΟΗΕ.
Αντίθετα με όσα διατείνονται στο υπουργείο Εξωτερικών, ότι δηλαδή οι ΗΠΑ θα ασκήσουν πιέσεις προς τον Ν. Γκρουέφσκι να υιοθετήσει μια πιο διαλλακτική στάση που θα διευκολύνει την προσέγγιση με την Αθήνα, κάτι τέτοιο δεν φαίνεται στον ορίζοντα. Τις προηγούμενες ημέρες μάλιστα ο αμερικανός πρέσβης στη γειτονική χώρα κάλεσε τον κ. Γκρουέφσκι και τον ξενάγησε στο επιβλητικό νέο κτίριο της πρεσβείας, ενώ γενικότερα η Ουάσινγκτον αντιμετωπίζει τον σκοπιανό πολιτικό ως το «χαϊδεμένο παιδί» της.
Η αντιμετώπιση αυτή, όμως, στην ουσία ενισχύει την αδιαλλαξία και την εθνικιστική λογική του κ. Γκρουέφσκι, που είναι γνωστό ότι διαπνέεται από οράματα περί «μίας και ενιαίας Μακεδονίας», με την... προσάρτηση μέρους της ελληνικής επικράτειας.
Στην αντίπερα όχθη, το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών παρακολουθεί τις εξελίξεις και αντιδρά κατόπιν εορτής ή όταν δεν μπορεί να πράξει διαφορετικά. Η Ντ. Μπακογιάννη δηλώνει σε κάθε ευκαιρία ότι οι αμέσως επόμενοι μήνες είναι κρίσιμοι για τα εθνικά μας θέματα, ωστόσο οι διαπιστώσεις της δεν συνοδεύονται από τις αντίστοιχες πρωτοβουλίες και κινήσεις.
ΠΑΡΟΝ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ