Καίριος ο ρόλος που μπορεί να έχει το Πεκίνο, ώστε η Τεχεράνη να μην αποκτήσει πυρηνικό όπλο, τόνισε ο πρόεδρος Πέρες.
Η Κίνα διαδραματίζει έναν «κεντρικό» ρόλο στην προσπάθεια της διεθνούς κοινότητας, να εμποδιστεί το Ιράν να αποκτήσει πυρηνικό όπλο, τόνισε ο Ισραηλινός πρόεδρος Σίμον Πέρες υποδεχόμενος σήμερα στην Ιερουσαλήμ τον Κινέζο υπουργό των Εξωτερικών κ. Γιάνγκ Γιετσί.
«Το Ισραήλ έχει το δικαίωμα να υπάρχει και να διαφυλάσσει την ασφάλειά του», επισήμανε ο κινέζος αξιωματούχος από την πλευρά του.
«Οι προσπάθειες του Ιράν, να αποκτήσει οπλοστάσιο πυραύλων, μεγάλης ακτίνας δράσης, δεν θα πρέπει να αφήνουν τους υπεύθυνους ηγέτες σε όλο τον πλανήτη να κοιμούνται ήσυχοι», υπογραμμίστηκε επίσης από τον πρόεδρο Πέρες.
Από πολλές «δυτικές» κυβερνήσεις, συμπεριλαμβανομένης της ισραηλινής, εγείρονται υποψίες ότι το Ιράν μέσω του «πυρηνικού προγράμματος για σκοπό ειρηνικό» επιδιώκει να αποκτήσει πυρηνικό οπλοστάσιο. Η ιρανική ηγεσία, σήμερα, είναι ο «ορκισμένος εχθρός» του Ισραήλ.
ΟΗΕ
Τρεις διαδοχικές δέσμες κυρώσεων έχουν υιοθετηθεί από τον ΟΗΕ κατά της Τεχεράνης, υπενθυμίζεται. Όμως, απτόητη η ιρανική κυβέρνηση συνεχίζει με το «ευαίσθητο» πρόγραμμά της του εμπλουτισμού του ουρανίου, μια πτυχή του πυρηνικού προγράμματός της.
Πάντως, η θέση της ρωσικής και της κινεζικής διπλωματίας είναι ότι «μόνον με τον διπλωματικό διάλογο» μπορεί να επιλυθεί η κρίση με το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν. Τόσο η Ρωσία όσο και η Κίνα, είναι μόνιμα μέλη του 15μελούς Συμβουλίου Ασφάλειας του ΟΗΕ και ως εκ τούτου διαθέτουν και το δικαίωμα του «βέτο».
www.kathimerini.gr με πληροφορίες από ΑΠΕ - ΜΠΕ
Σαββα, σχετικα με μια αναρτηση σου στις 22 Απριλιου 2009 με τιτλο, "Eνα ενδιαφερον αρθρο με.... προεκτασεις" ενας ευγενης αναγνωστης προθυμοποιηθηκε να μας το μεταφραση για να παρουμε και μεις μια γευση (οσοι δεν διαβαζουμε αγγλικα), του τι γινεται στην Πολιτικη σκηνη και στα παρασκηνια της Αμερικης απο τους σιωνοΕβραιους και τα "ξαδερφια τους" του Ισραηλ.
ΑπάντησηΔιαγραφή.....Πως τα "μονιμα θυματα" ανα τους αιωνες δηλαδη, υπονομευουν καθε ανθρωπινη αξια, οπου κι αν βρισκονται, προς χαρην του Ισραηλ τους. Δεν δισταζουν να κατασκοπευσουν υπερ του Ισραηλ, υπονομευοντας ετσι την ασφαλεια, και ακαιρεοτητα της καθε χωρας που τους φιλοξενει, και τους παρεχει ολες τις ελευθεριες να ζουν να εργαζονται και να πλουτιζουν και να αισθανονται ασφαλεις.
Και ομως αυτην την ελευθερια που τους παρεχεται, την προδιδουν!!!!
Κι αν το κανουν στην Αμερικη γιατι να μην το κανουν και ας πουμε ....στην Γαλλια, η στην Γερμανια, η και ΑΛΛΟΥ....
Τραγικωτατο.
Εγω προσωπικα ευχαριστω θερμα τον κ. Βασιλη Χ. για τον κοπο του.
................................
[Κύριε Καλεντερίδη, σας αποστέλλω παρακάτω μία πρώτη προσπάθεια μετάφρασης (αρκετά ελεύθερης) του εν λόγω άρθρου μαζί με τα συγχαρητήριά μου για το πάντοτε άρτια πληροφορημένο ιστολόγιό σας και τις ευχές μου για Καλή Δύναμη και Καλή Συνέχεια.
Με εκτίμηση,
Βασίλης Χ.
Το άρθρο:
H Σύγκλιση της Harman (Harmanic Convergence, λογοπαίγνιο με τη φράση 'Harmonic Convergence' – Αρμονική Σύγκλιση)
Η Jane Harman, το AIPAC και η υπόθεση κατασκοπείας Rosen-Weissman
Πέρα από την εκπληκτική ειρωνεία της μεταμόρφωσης της Jane Harman από επιφανή Δημοκρατική υπέρμαχο των υποκλοπών χωρίς εντάλματα της διακυβέρνησης Bush σε μέγιστη υποστηρίκτρια των ελευθεριών των πολιτών – η οποία περιγράφηκε αναλυτικά από τον Glenn Greenwald στο Salon – η ιστορία του πώς αυτή η κορυφαία “Δημοκρατική της εθνικής ασφάλειας” ξεπούλησε την ασφάλεια του έθνους της για λογαριασμό μιας ξένης δύναμης υπογραμμίζει την πανταχού παρούσα και φθοροποιό επίδραση του Ισραηλινού λόμπυ στις ΗΠΑ. Η Harman ηχογραφήθηκε σε συνομιλία της με “φερόμενο ως Ισραηλινό πράκτορα”, σύμφωνα με την Congressional Quarterly, όπου συμφώνησε να παρέμβει στο Υπουργείο Δικαιοσύνης των ΗΠΑ και στον Λευκό Οίκο προκειμένου να μειωθούν οι κατηγορίες για κατασκοπεία εναντίον δύο υπαλλήλων του AIPAC. Σε αντάλλαγμα ο Ισραηλινός πράκτορας υποσχέθηκε ότι το AIPAC θα ασκούσε πίεση στην Πρόεδρο του Κογκρέσσου, Nancy Pelosi, προκειμένου η Harman να διοριστεί πρόεδρος της επιτροπής αντικατασκοπείας (intelligence) του Κογκρέσσου. Η πίεση αυτή θα περιλάμβανε απειλές από τον Haim Saban – του οποίου η οικονομική ισχύς υποστηρίζει το Saban Center στο Brookings, καθώς και έναν αριθμό οργανώσεων του Δημοκρατικού Κόμματος – ότι θα διακόψει την παροχή χρηματοδότησης, αν η Pelosi δεν ενέδιδε.
Το AIPAC, φυσικά, είναι η Αμερικανοϊσραηλινή Επιτροπή Δημοσίων Υποθέσεων (American – Israeli Public Affairs Committee), το μεγαλύτερο και αποτελεσματικότερο από τα λόμπυ της Ουάσιγκτον που αντιπροσωπεύουν κράτη, το οποίο γενικά συγκαταλέγεται μαζί με οργανώσεις όπως η NRA και η AARP στους “μεγιστάνες” των δημοσίων σχέσεων. Όπως πολλοί άλλοι σχολιαστές, έχω επισημάνει επανειλημμένα την παραμορφωτική επίδραση που είχε το συγκεκριμένο λόμπυ σε αποφάσεις διαμόρφωσης πολιτικής και την επιβλαβή δράση του για τα εθνικά μας συμφέροντα. Το antiwar.com, όμως, και ιδιαίτερα ο υπογράφων έχει πάει πιο μακριά από όσο τόλμησε οποιοσδήποτε άλλος, προκειμένου να ρίξει φως στη σκοτεινή ζώνη όπου οι δημόσιες σχέσεις αλληλοεπικαλύπτονται με την κατασκοπεία.
Πρέπει να σημειωθεί ότι αυτή δεν ήταν μια υποκλοπή χωρίς ένταλμα, όπως αυτές που υπερασπιζόταν η Harman, αλλά ήταν εγκεκριμένη από ειδικό ομοσπονδιακό δικαστήριο. Φυσικά η Harman εξέδωσε αμέσως μία δήλωση, όπου αρνούνταν τις κατηγορίες και ισχυριζόταν ότι αυτή η “ανυπόστατη φήμη” δεν είναι κάτι καινούριο. Είναι αλήθεια ότι μέρος αυτής της ιστορίας διέρρευσε το 2006 αλλά, όπως αναφέρει στο άρθρο του ο ανταποκριτής της CQ, Jeff Stein, “το καινούριο στοιχείο είναι ότι η Harman φέρεται να ηχογραφήθηκε σε εξουσιοδοτημένη από δικασήριο υποκλοπή της NSA, η οποία στόχευε να διερευνήσει πιθανές δραστηριότητες κατασκοπείας του Ισραήλ στην Ουάσιγκτον”.
Αυτή η υπόθεση μοιάζει πολύ με αυτό που συνέβη στους Steve Rosen και Keith Weissman, τους δύο αξιωματούχους του AIPAC – οι οποίοι έκτοτε απολύθηκαν με συνοπτικές διαδικασίες από τον εργοδότη τους – και τον συνένοχό τους στη συνωμοσία, πρώην υπεύθυνο του γραφείου του Πενταγώνου για το Ιράν, Larry Franklin. Να λοιπόν που οι Rosen και Weissman κάθονταν αμέριμνοι μαζί με τον Naor Gilon σε ένα εστιατόριο του Άρλινγκτον στη Βιρτζίνια και σκότωναν την ώρα τους, όταν ξαφνικά εμφανίζεται ο Franklin και τους προσφέρεται να τους “πλασάρει” διαβαθμισμένο υλικό. Ήταν απλά ευτυχής σύμπτωση ότι η υπηρεσία αντικατασκοπείας του FBI είχε παγιδεύσει το χώρο και υπέκλεπτε τη συνομιλία όταν ο Franklin προσφερόταν εθελοντικά να δραστηριοποιηθεί σε κατασκοπεία για λογαριασμό του Ισραήλ;
Ο Gilon, υπεύθυνος πολιτικών υποθέσεων στην πρεσβεία του Ισραήλ, ήταν υπό παρακολούθηση τουλάχιστον από το 2001 όταν, όπως ανέφερε ο Richard Sale, “το FBI ανακάλυψε νέες, μαζικής κλίμακας κατασκοπευτικές δραστηριότητες του Ισραήλ στην Ανατολική Ακτη, συμπεριλαμβανομένης της Νέας Υόρκης και του New Jersey” σύμφωνα με “πρώην υψηλόβαθμο στέλεχος της κυβέρνησης των ΗΠΑ” (περιέγραψα καποιες από αυτές τις δραστηριότητες στο σύντομο βιβλίο μου, “Το Αίνιγμα του Τρόμου” - The Terror Enigma).
O Sale συνεχίζει: “Το FBI ξεκίνησε εντατική παρακολούθηση συγκεκριμένων Ισραηλινών διπλωματών και άλλων υπόπτων και βιντεοσκοπούσε τον Naor Gilon ενώ αυτός γευμάτιζε σε ξενοδοχείο της Ουάσιγκτον μαζί με δύο λομπίστες του AIPAC. Οι ομοσπονδιακοί πράκτορες ανέφεραν ότι “έπεσαν κάτω” από την έκπληξη όταν είδαν τον Franklin να έρχεται και να κάθεται στο τραπέζι τους.”
Ήταν η σύνδεση με τον Gilon το στοιχείο που οδήγησε στον εντοπισμό της Harman; Ο ίδιος εμφανίζεται ξανά σε φήμες που θέλουν αυτόν να ήταν ο “Ισραηλινός πράκτορας” με τον οποίο συνομιλούσε η Harman.
Παρεμπιπτόντως, ο Gilon μόλις πρόσφατα διορίστηκε σε κορυφαία θέση στο Υπουργείο Εξωτερικών του Avigdor Lieberman. Όπως επισημαίνει ο Richard Silverstein, η αμηχανία που προκαλείται από το γεγονός αυτό στις σχέσεις ΗΠΑ-Ισραήλ ίσως είναι ηθελημένη.
“Στο Ισραήλ, αν ασκήσεις επιτυχημένη κατασκοπεία έναντι των ΗΠΑ, ανταμείβεσαι με υψηλά αξιώματα και υπουργικούς θώκους. Είμαι επίσης αρκετά σίγουρος ότι αυτός είναι και ένας τρόπος για τον Lieberman να “μπει στο μάτι” του Obama, να του πει “νομίζεις ότι μπορείς να με απομονώσεις; Θα σου δείξω. Θα κάνω δεξί μου χέρι κάποιον που γελοιοποίησε την κυβέρνησή σου”.”
Δεδομένου του διορισμού του Uzi Arad, ενός άλλου ισραηλινού κατασκόπου αναμεμιγμένου στην υπόθεση Rosen – Weissman, σε κορυφαία θέση στο συμβούλιο εθνικής ασφαλείας του πρωθυπουργού Benjamin Netanyahu, μπορούμε αυτό να το θεωρήσουμε μία διπλά προσβητική πρόκληση.
Ευχαριστούμε πολύ, Jane – είσαι μια πραγματική πατριώτισσα και σίγουρα προώθησες την εθνική ασφάλεια των ΗΠΑ – τουλάχιστον με βάση τη δική σου διεστραμμένη αντίληψη των πραγματων.
Ο Stein αναφέρει “έναν πρόσφατα συνταξιοδοτηθέντα αξιωματούχο της εθνικής ασφάλειας” ως φερόμενο να δηλώνει: “Είναι το βαθύτερο είδος διαφθοράς, το οποίο προετοιμαζόταν για χρόνια. Είναι μια ιστορία για τη διαφθορά της κυβέρνησης – όχι απαραίτητα νομική διαφθορά, αλλά ηθική διαφθορά.”
Αυτή η ηθική διαφθορά είναι που επέτρεψε στη Harman να πιστεύει ότι μπορεί να αναρριχηθεί εκβιαστικά στην προεδρία μίας επιτροπής του Κογκρέσσου παίζοντας το χαρτί του AIPAC. Η ίδια ηθική διαφθορά οδήγησε αυτή την οξυδερκή πολιτικό στο να θεωρήσει ότι ο Naor Gilon περισσότερο από οποιονδήποτε Αμερικανό είχε τον αποφασιστικό λόγο όταν επρόκειτο για διορισμούς σε επιτροπές στο Κογκρέσσο των ΗΠΑ. Δεν είναι αυτό μια ακραία ερμηνεία της λεγόμενης “ειδικής σχέσης”;
Σε κάθε περίπτωση το προφανές είναι ότι η κοινότητα της αντικατασκοπείας έχει εδώ και καιρό εκδηλώσει ενδιαφέρον για το διευρυνόμενο πεδίο και την αυξανόμενη κλίμακα των μυστικών επιχειρήσεων του Ισραήλ στις ΗΠΑ, ακόμη και αν τα παραδοσιακά μας ΜΜΕ αποφεύγουν το θέμα.[Οι υπηρεσίες αντικατασκοπείας] παρακολουθούν αυτές τις ομάδες 24 ώρες το 24ωρο εδώ και χρόνια, όπως φαίνεται από την παραπομπή των Rosen, Weissman και Franklin, η οποία αναφέρεται σε πράξεις που ξεκινούν από το 1999. Έτσι έπιασαν τον Franklin και κατάφεραν να φτάσουν και στον Ben Ami Kadish, ο οποίος μοιραζόταν τον ίδιο Ισραηλινό χειριστή με τον διαβόητο Jason Pollard. Ο Kadish συνελήφθη την επομένη της μέρας που επικοινώνησε μαζί του ο χειριστής του και τού ζήτησε να πει ψέματα: Άλλη μία υποκλοπή της NSA με δικαστική εντολή, άλλος ένας Ισραηλινός κατάσκοπος στο δόκανο. Πράγμα που απλώς αποδεικνύει ότι η Jane Harman, το AIPAC και η απολυταρχική φράξια των Ρεπουμπλικανών έκαναν λάθος: Δε χρειαζόμαστε υποκλοπές χωρίς ένταλμα, γιατί και οι νόμιμες κάνουν τη δουλειά τους μια χαρά.
Αυτή η ιστορία θα “περπατήσει” στην κοινή γνώμη, αν μη τι άλλο γιατί αποτελεί ένα πρώτης τάξεως παράδειγμα της διαφθοράς της εποχής Bush. Σύμφωνα με αναφορές ο Alberto Gonzales “έθαψε” την υπόθεση της Harman – για την οποία αναφέρθηκε εκτεταμένα και λανθασμένα ότι δεν οδήγησε πουθενά – γιατί χρειαζόταν τη βοήθεια της Harman στο θέμα των μη εντεταλμένων υποκλοπών. Έκανε άραγε μια ξεκάθαρη συναλλαγή μαζί της, ή μήπως το πάρε-δώσε ήταν περισσότερο συγκεκαλυμμένο; Είναι μια δυσάρεστη μέρα αυτή που πρέπει να υποκλέπτουμε τις συνομιλίες των δικών μας κυβερνητικών αξιωματούχων για να ξεθάψουμε την αλήθεια και να προστατέψουμε την εθνική μας ασφάλεια, αλλά καλύτερα αυτούς παρά εμάς τους υπόλοιπους. Στο κάτω κάτω αυτοί είναι η πηγή της διαφθοράς: πράγματι, ίσως δεν είναι κακή ιδέα να επιτρέπονται παρακολουθήσεις χωρίς ένταλμα αλλά μόνο για τους κυβερνητικούς αξιωματούχους, τόσο τους αιρετούς όσο και τους διορισμένους. Αυτό πραγματικά θα “τσαλάκωνε” την κουλτούρα της διαφθοράς.
Η υπόθεση Harman για τη διαφθορά της Δικαιοσύνης διαφωτίζει ένα ζήτημα που υπέβοσκε εδώ και καιρό χωρίς να καλύπτεται σχεδόν καθόλου από τα συμβατικά ΜΜΕ, και αυτό είναι η επικείμενη δίκη των κατηγορούμενων του AIPAC, η οποία έχει αναφερθεί τόσο λίγο στον τύπο ώστε να μην μπορώ καν να βρω μία αναφορά στην ημερομηνία έναρξής της, παρά μόνο ότι θα γίνει “προσεχώς” και ότι έχει προγραμματιστεί να αρχίσει κάποια στιγμή τον Ιούνιο. Κατηγορούμενοι είναι ο Steve Rosen, εδώ και καιρό κινητήριος δύναμη της επιτυχημένης – κάποιοι θα έλεγαν υπέρ το δέον επιτυχημένης – στρατηγικής δημοσίων σχέσεων του AIPAC, και ο Keith Weissman, ο κορυφαίος ειδικός του AIPAC στα θέματα του Ιράν. Πρόκειται για μία δίκη η οποία υπέστη τόσες αναβολές που η παράθεσή τους με χρονολογική σειρά θα καταλάμβανε τον περισσότερο χώρο αυτής της στήλης. Αρκεί να αναφέρουμε ότι οι κατηγορούμενοι του AIPAC έχουν αγωνιστεί σκληρά καθυστερώντας τη δίκη επί χρόνια, απαιτώντας από την κυβέρνηση να επιτρέψει την κατάθεση διαβαθμισμένου υλικού στα πρακτικά του δικαστηρίου και υποχρεώνοντας πρόσωπα υψηλού προφίλ όπως η Condoleeza Rice και ο Steve Hadley να εμφανιστούν ως μάρτυρες. Ένας δικαστής ευνοϊκά διακείμενος προς αυτούς τούς έχει δώσει αρκετά μεγάλο περιθώριο ελιγμών και έχουν εγκλωβίσει σχεδόν ολοκληρωτικά τους κατηγόρους με απειλές για αποκάλυψη κρατικών μυστικών.
Άραγε η υπόθεση θα καταπέσει πριν φτάσει στα δικαστήρια; Ο χόνος κυλάει και σύντομα θα γνωρίζουμε την απάντηση σε αυτό το ερώτημα (καθώς ολοκληρώνω αυτό το άρθρο η Washington Post αναφέρει ότι είναι πολύ πιθανό οι κατήγοροι να αποσύρουν την υπόθεση). Καθώς οι σχέσεις ΗΠΑ-Ισραήλ συνεχίζουν να οξύνονται, πάντως, η υπόθεση Rosen-Weissman είναι ένα αρκετά αξιόπιστο βαρόμετρο της αυξανόμενης αμοιβαίας εχθρότητας μεταξύ Ουάσινγκτον και Τελ Αβίβ. Η καινούρια δεξιά κυβέρνηση του Ισραήλ ετοιμάζεται να αναμετρηθεί με τη διακυβέρνηση Ομπάμα στο Παλαιστινιακό ζήτημα, το ζήτημα του Ιράν και τη συνεχιζόμενη επέκταση των [επ]οικισμών. Αν ο Ομπάμα επιζητεί μια συμφωνία, πιθανολογείται ευρέως ότι θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει το ζήτημα του Ιραν ως διαπραγματευτικό χαρτί: υποσχόμενος να υιοθετήσει μία σκληρότερη στάση απέναντι στην Τεχεράνη με αντάλλαγμα την αντιμετώπιση από το Ισραήλ με μια έστω επίφαση λογικής της πιθανότητας δημιουργίας παλαιστινιακού κράτους. Η υπόθεση Rosen – Weissman θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ένα ακόμη τέτοιο διαπραγματευτικό χαρτί: μια ανταλλαγή που θα μας κάνει λιγότερο ασφαλείς, προωθώντας ταυτόχρονα την καριέρα ενός φιλόδοξου πολιτικού – ενός πολιτικού που υπό αυτή την έννοια δε διαφέρει πολύ από τη Jane Harman.
Το σημαντικό στην υπόθεση Harman είναι ότι όλα εκείνα τα στοιχεία που έδωσαν στο Ισραηλινό λόμπυ τέτοια ισχύ στην Ουάσινγκτον – πολιτικό εκτόπισμα, αφθονία χρήματος και η ανάγκη δημιουργίας εξαιρέσεων στα πλαίσια της “ειδικής σχέσης” - συναντώνται εδώ σε ένα είδος “σύγκλισης Harman (Harmanic Convergence)”, αν θέλετε, για να καταδείξουν πώς και γιατί η επιρροή του λόμπυ είναι φθοροποιός.
Όσο συντομότερα η κοινή γνώμη λάβει αυτό το μήνυμα, τόσο γρηγορότερα θα ανταποκριθούν οι νομοθέτες μας. Και η κατάλληλη αντίδραση, κατ' αρχήν, είναι να υποχρεωθεί το AIPAC να κάνει αυτό που υποχρεούται να κάνει κάθε ξένος λομπίστας, δηλαδή να συμμορφωθεί με την Foreign Agents Registration Act δηλώνοντας επίσημα την ταυτότητά του ως παράγοντα ξένης δύναμης. Αυτό θα έθετε περιορισμούς, οι οποίοι θα περιόριζαν το λόμπυ στο σωστό μέγεθος και θα βοηθούσαν να διορθωθεί η ισραηλοκεντρική παραμόρφωση της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής, η οποία έχει στρεβλωθεί τόσο πολύ και για τόσο καιρό προς τη λάθος κατεύθυνση εξαιτίας ντόπιων πολιτικών πιέσεων. Είναι ήδη πια καιρός να κοπεί αυτή η πίεση από τη ρίζα της].