του Κ. Αναγνώστου
Πολλές φορές φαντάστηκα τον εαυτό μου να γράφει αυτό το post. Και αυτό γιατί πολλές φορές τα τελευταία 5μησι χρόνια ετοιμάστηκα ψυχολογικά να κάνω το μεγάλο βήμα, αυτό που αποφάσισα επιτέλους οριστικά να κάνω τώρα. Είναι αλήθεια ότι το άργησα (και το βήμα και το post) πολύ, αλλά κάλιο αργά παρά ποτέ.
Δυστυχώς οι εικόνες και οι εμπειρίες μου από την Ελλάδα τα τελευταία 5μησι χρόνια δεν μπορώ να πω ότι ήταν οι καλύτερες. Μη θέλοντας να συμβιβαστώ και να μιζεριάσω σε μια θέση στο Δημόσιο δοκίμασα το δρόμο του ελεύθερου επαγγελματία αρχικά φτιάχνοντας ιστοσελίδες. Γρήγορα κατάλαβα ότι ο Έλληνας δεν μπορεί να εκτιμήσει την ποιότητα εύκολα και ότι άδικα έχανα το χρόνο μου προσπαθώντας να τον πείσω για την χρησιμότητα της τάδε λειτουργίας και γιατί θα έπρεπε να υπάρχει (και να ανεβάσει τη τιμή). Μέσω συνεργασιών με επιχειρήσεις που αναπτύσσουν έργα από το 3ο ΚΠΣ έμαθα την έννοια της υπερτιμολόγησης για μηδενικό κόστος ανάπτυξης του έργου και το πώς σκορπιούνται άδικα τα λεφτά με έργα που ποτέ δεν γνώρισαν εφαρμογή (παρά μόνο στα χαρτιά).
Μέσω μιας θέσης τεχνικής υποστήριξης ενός Πληροφοριακού Συστήματος για τις Περιφέρειες που ανέπτυξε η ALTEC (άλλο τρανό παράδειγμα πεταμένων χρημάτων από Ευρωπαϊκά Κονδύλια καθώς δεν αξιοποιήθηκε ποτέ κανονικά), γνώρισα το μεγαλείο του Δημοσίου και τις απίστευτες ώρες κουτσομπολιού και τσιγάρου που δαπανώνται καθημερινά. Εκεί άκουσα μνημειώδεις φράσεις όπως «για καφέ μας πληρώνουν, καφέ θα πίνουμε» ως απόκριση στην παρατήρηση μιας Προϊσταμένης στις υπαλλήλους της ότι χασομερούν πολύ.
Μέσω της θέσης Διδάσκοντα για το μάθημα Γραφικά με Υπολογιστές που προκηρύχτηκε στο Ιόνιο γνώρισα το πόσο λίγο εκτιμώνται οι γνώσεις και οι εμπειρίες κάποιου στην Ελλάδα, όταν έμαθα ότι το μάθημα θα γίνει συνδιδασκαλία με κάποιο νεοεκλεγμένο Επίκουρο (με εντελώς διαφορετικό αντικείμενο) για να μπορέσει να συμπληρώσει τις ώρες του. Όταν αντέτεινα ότι το άτομο αυτό δεν έχει τις γνώσεις και ότι θα επιθυμούσα να έχω εγώ τον έλεγχο του μαθήματος (καθώς έχω και ακαδημαϊκή και εργασιακή εμπειρία στο αντικείμενο), πήρα την απάντηση ότι «αυτός είναι Επίκουρος και εσύ απλό ΠΔ (συμβασιούχος)» (Μετά την απόκριση αυτή πήγα σε μια συνάντηση με το Πρόεδρο με σκοπό να του πω χάρισμα του η θέση και ότι αποσύρω την αίτηση μου. Ευτυχώς -ή δυστυχώς όπως αποδείχθηκε τελικά- ο Επίκουρος ήταν συμφοιτητής μου στην Πάτρα και καλό παιδί και έκανε πίσω όσον αφορά το μάθημα).
Μέσω του Πανεπιστημίου γνώρισα την τρομερή εσωστρέφεια που υπάρχει στην Ελλάδα. Όσες φορές δοκίμασα να κάνω συνεργασίες με άλλα πανεπιστήμια η απόκριση που λάμβανα ήταν «φυσικά και να το κάνουμε, αλλά ας υπάρχει και ένα πρόγραμμα χρηματοδότησης». Και ποτέ δεν γινόταν τίποτα, κανείς δεν δούλευε αν δεν υπήρχε χρηματοδότηση από πίσω. Όταν επρόκειτο όμως να κάνουμε πρόταση χρηματοδότησης με έπαιρναν τηλέφωνο οι ίδιοι (αν δεν μπορούσαν φυσικά να βρουν ανάλογο αντικείμενο σε μεγάλο πανεπιστήμιο-βιομηχανία προτάσεων όπως το Μετσόβιο).
Από τους φοιτητές είδα ένα κλίμα γενικής αδιαφορίας, ούτε ένα μάθημα όπως η ανάπτυξη βιντεοπαιχνιδιών δεν φάνηκε να τους συγκινεί ιδιαίτερα. Ελάχιστοι ενδιαφέρθηκαν να κάνουν κάτι παραπάνω από το ελάχιστο που απαιτείται για να περάσουν το μάθημα. Και σχεδόν κανένας δεν έβλεπε πέρα από τα 4-5 χρόνια των σπουδών. Φυσικά εξίσου με τους φοιτητές ευθύνη αποδίδω και στο πανεπιστήμιο (γενικά) που αποτυγχάνει να τους εμπνεύσει.
Μέσω του μεταπτυχιακού του τμήματος είδα την άσχημη νοοτροπία και την αγωνία των Ελλήνων για την απόκτηση χαρτιών (για να ανέβουν μισθολογικά ή για να έχουν να κάνουν κάτι όντας άνεργοι). Τόσο που κινούσαν Γή και ουρανό προκειμένου να εξασφαλίσουν μια θέση στο πρόγραμμα.
Το πανεπιστήμιο όπως φάνηκε μετά από λίγα χρόνια δεν είχε και πολύ μέλλον για μένα και μόλις έσκασε η κρίση στράφηκα ακόμα περισσότερο στον ιδιωτικό τομέα για συνεργασίες στην ανάπτυξη games και εικονικών κόσμων. Δυστυχώς και εκεί η κατάσταση δεν ήταν πολύ καλύτερη και οι επιλογές στις επιχειρήσεις συνήθως ήταν 2, είτε να βάλεις ο ίδιος από την τσέπη σου τα λεφτά για να αναπτύξεις το παιχνίδι με την ελπίδα ότι θα πουλήσει είτε να περιμένει η επιχείρηση για χρηματοδότηση. Σχεδόν καμία επιχείρηση δεν σε πλήρωνε για να της φτιάξεις κάτι (το φαινόμενο αυτό έγινε ακόμα πιο έντονο πρόσφατα – κανείς δεν βάζει το χέρι στην τσέπη). Πολύ λίγα από τα project με τα οποία ασχολήθηκα μου απέδωσαν κάποιο κέρδος δυστυχώς, σίγουρα όχι αρκετά για να περάσει κανείς καθόλη την διάρκεια του έτους.
Τον τελευταίο χρόνο έγινε πλέον ξεκάθαρο ότι το πανεπιστήμιο δεν ήταν βιώσιμη λύση για μένα καθώς κανένας δεν μπορούσε να εγγυηθεί πότε, πόσα ή αν θα πληρωθείς. Βέβαια αυτό δεν το εμπόδιζε από το να σου δίνει 6 μαθήματα το ακαδημαϊκό έτος (3 στο μεταπτυχιακό!) να διδάσκεις δωρεάν. Το οικονομικό κλίμα ήταν (και είναι) άθλιο, αλλά επειδή δεν είμαι άτομο που αρέσκεται στο να κάθεται και να ελπίζει για κάτι καλύτερο αποφάσισα να αφήσω κατά μέρος το Πανεπιστήμιο και να φτιάξω μια επιχείρηση (ΟΕ κιόλας!) που να έχει ως αντικείμενο την ανάπτυξη βιντεοπαιχνιδιών. Είχαμε βρει και όνομα, κλείσαμε και το domain name, κάναμε μεγάλα σχέδια – έως ότου μια ωραία πρωία βγήκε ο Βενιζέλος και ανακοίνωσε από το πουθενά τον αυθαίρετο και άδικο νόμο για την έκτακτη εισφορά ακινήτων μέσω της ΔΕΗ. Τότε κάτι έσπασε μέσα μου και έχασα κάθε όρεξη να κάνω κάτι στην Ελλάδα. Με τέτοια αστάθεια και αβεβαιότητα μου ήταν αδύνατο να αφοσιωθώ και να κάνω κάτι εδώ, όταν δεν ξέρεις τι μπορεί να σου ξημερώσει αύριο. Η ιδέα της εταιρίας πέθανε συνοπτικά πριν καν γεννηθεί.
Επειδή είχα πλέον κουραστεί να το παλεύω στην Ελλάδα, μόνη επιλογή για μένα ήταν η επιστροφή στην Αγγλία. Έστειλα τις αιτήσεις σε μερικές εταιρίες game development και σε ενάμιση μήνα μέσα είχα δουλειά ως graphics programmer στην ομάδα Research and Development της Blitz στην οποία αρχίζω πολύ σύντομα.
Η αλήθεια είναι ποτέ δεν εγκλιματίστηκα στην Ελλάδα, ποτέ δεν αισθάνθηκα οικείο το περιβάλλον. Πολλά πράγματα με ενοχλούσαν, από την κουλτούρα των περισσότερων Ελλήνων μέχρι την αναξιοκρατία που κυριαρχεί. Ίσως η Ελλάδα αλλάξει κάποτε (τώρα που υπάρχει ο ζυγός των ευρωπαίων), αλλά δεν ελπίζω ότι θα γίνει σύντομα αυτό. Ίσως οι επόμενες γενιές να βρουν μια Ελλάδα πιο φιλόξενη και αξιοκρατική από εμένα, με καλύτερη νοοτροπία και κουλτούρα και περισσότερες ευκαιρίες. Όμως εμένα προσωπικά δεν με παίρνει χρονικά να περιμένω να γίνει αυτό. Όσο είμαι ακόμα παραγωγικός θα το πολεμήσω όσο μπορώ, όπου μπορώ.
Έτσι κλείνει για μένα (και την οικογένεια μου) το κεφάλαιο Ελλάδα και ξανανοίγει το κεφάλαιο Αγγλία. Ξέρω ότι θα είναι δύσκολη η αλλαγή, καθώς όσο μεγαλώνει και αυξάνουν οι υποχρεώσεις κάποιου τόσο «βαραίνει», αλλά θα την κάνουμε. Η προοπτική και μόνο ενός περιβάλλοντος με περισσότερες ευκαιρίες και αξιοκρατία το αξίζει. Μετά από εκεί ποιος ξέρει, ο κόσμος είναι μεγάλος!
«για καφέ μας πληρώνουν, καφέ θα πίνουμε»
ΑπάντησηΔιαγραφήLoosers του κόσμου ενωθείτε!!!