Ο μεγάλος θυμός …της Άγκυρας

Της Μαρίας Ζαχαράκη

Γκάζια έναντι μπλα-μπλα για κυριαρχία στη Μεσόγειο

Εκείνο που πραγματικά θύμωσε την Τουρκία ήταν ότι οι έρευνες της Κύπρου και του Ισραήλ ανοιχτά του νησιού δεν αποτελούν παρά μίαν άσκηση κυριαρχίας στην περιοχή.Η αντίληψη που θέλει τη Μεσόγειο μία ελληνο-κυπριακή λίμνη στοιχειώνει ακόμη την τουρκική σκέψη και ανάλυση


«Να περάσει πρώτα η μπόρα και θα δούμε...». Η πρώτη μπόρα λοιπόν στην ανατολική Μεσόγειο πέρασε και τώρα ήρθε η ώρα της αποτίμησης. Η Άγκυρα είναι θυμωμένη. Και μάλιστα αρκετά.

Έχει θυμώσει που η Κυπριακή Δημοκρατία ξεκίνησε τελικά τις έρευνες για φυσικό αέριο στο «οικόπεδο 12» ή αλλιώς «Αφροδίτη», στα νότια του νησιού.

Έχει θυμώσει που αυτό βρίσκεται ακριβώς πάνω από το Λεβιάθαν του Ισραήλ, στο οποίο ανακαλύφθηκαν τουλάχιστον 16 τρις κ.μ. αποθεμάτων φυσικού αερίου.

Έχει θυμώσει που αυτό το οικόπεδο είναι ένα από τα μεγαλύτερα που έχουν βρεθεί ποτέ και η ίδια δεν μπορεί να εκμεταλλευτεί ούτε εκατοστό του.

Έχει θυμώσει που την ισραηλινή ανακάλυψη πέρυσι την έκανε η Noble Energy, η ίδια εταιρεία που διεξάγει και φέτος τις έρευνες στο οικόπεδο «Αφροδίτη».

Έχει θυμώσει που η μεγάλη ανακάλυψη φυσικού αερίου στο Λεβιάθαν άνοιξε τις ορέξεις και των Ε/κ, ώστε να ψάξουν να βρουν τα περίπου 200 τρις. κ.μ., που υπολογίζονται ότι υπάρχουν στη Μεσόγειο, αποθεμάτων φυσικού αερίου.

Αυτό το «ποιος θα φτύσει μακρύτερα» στη Μεσόγειο μεταξύ των δύο παραδοσιακών αντιπάλων, Ελλήνων-Τούρκων, αυτό κι αν είναι λόγος θυμού!

Εκείνο όμως που πραγματικά θύμωσε την Άγκυρα ήταν ότι οι έρευνες της Κυπριακής Δημοκρατίας και του Ισραήλ ανοιχτά του νησιού δεν αποτελούν παρά μίαν άσκηση κυριαρχίας στην περιοχή που διεκδικούν τόσο οι Τουρκοκύπριοι όσο και ο Λίβανος, αλλά πρωτίστως η Τουρκία με τις ακτές της.

Όσο... αέρας κι αν ήταν οι εξελίξεις στη θάλασσα, παρόλ' αυτά ήταν φυσικό να... αγγίξει και τις κυπριακές διαπραγματεύσεις. Ή τουλάχιστον αυτήν τη νέα οπτική προσπαθεί να προσθέσει η Άγκυρα στο συνεχιζόμενο αδιέξοδο, καταλογίζοντας στους Ε/κ αδιαφορία πλέον για τη λύση του προβλήματος. Η Άγκυρα επιδιώκει να δημιουργήσει επικοινωνιακά μία ατμόσφαιρα ότι οι Ε/κ είναι και πάλι αρνητικοί. Ότι όχι μόνο έχουν χάσει το ενδιαφέρον τους για λύση, αλλά κι ότι δεν δέχονται καν αυτά τα δικαιώματα από το φυσικό αέριο να παραχωρηθούν σε μία μελλοντική ομόσπονδη κυβέρνηση.

«Για να ελαχιστοποιήσουν μάλιστα αυτήν την εντύπωση της ''απληστίας'' τους μπροστά στο φυσικό αέριο που βρήκαν, στην τριμερή συνάντηση στη Νέα Υόρκη, ο Δημήτρης Χριστόφιας δήλωσε ότι θα εκχωρήσει το ''γενναιόδωρο'' 20% του αερίου που θα εξορυχθεί στους Τουρκοκυπρίους. Παρόλο που οι Αμερικανοί πρότειναν στον Χριστόφια το 50%», σχολίαζε σκωπτικά ο Γιουσούφ Κανλί στην τουρκική εφημερίδα «Χουριέτ», γνωστός αναλυτής επί του Κυπριακού.

Είναι αναμφισβήτητα άσκηση εξουσίας και από τις δύο πλευρές και μάλιστα προσπάθεια η καθεμία να ασκήσει αυτό το δικαίωμα κυριαρχικά και χωρίς τη συναίνεση του άλλου.

Το πολύ το μπίρι μπίρι...

Μπροστά στην επερχόμενη ενεργειακή υπεροχή της Κύπρου, η Άγκυρα ήταν ηθικά και γεωστρατηγικά αναγκαίο να αντιδράσει. Ας εξετάσουμε όμως τον τρόπο με τον οποίο προσπαθεί να το πετύχει η Τουρκία, γιατί η Κύπρος ως γνωστό βάζει μπροστά τα... γκάζια.

Η αντίληψη που θέλει τη Μεσόγειο μία ελληνο-κυπριακή λίμνη στοιχειώνει ακόμη την τουρκική σκέψη και ανάλυση. Αυτό που συνεχίζει να φοβάται η Άγκυρα είναι ότι η Ελλάδα με τα νησιά της και η Κύπρος με τη συμφωνία της ΑΟΖ και την εξόρυξη αερίου θεμελιώνουν περισσότερα δικαιώματα στη Μεσόγειο απ' ό,τι η Τουρκία, στην οποία θα αφήσουν τα... κοκαλάκια.

Καλλιεργείται, δηλαδή, η εντύπωση στο γραπτό και προφορικό λέγειν της ότι η Τουρκία έχει κυριαρχικά δικαιώματα στη Μεσόγειο, όπως κι έχει βέβαια, αλλά είναι περισσότερα απ' ό,τι της Ελλάδας, της Κύπρου και του Ισραήλ, που προσπαθούν να τη βγάλουν από τη μέση. Ξεκινώντας λοιπόν από τη ρητορική και το πολύ το μπίρι μπίρι,, στο τέλος καταφέρνει να δημιουργήσει μία συγκεκριμένη και, το κυριότερο, απόλυτη εντύπωση πρώτα στον λαό και μετά στο εξωτερικό, περί κυριαρχικών δικαιωμάτων. Τα οποία, μέχρι συνάψεως συμφωνίας μέσω του Διεθνούς Δικαίου, κανένας δεν τα αμφισβητεί, αλλά και δεν τα αναγνωρίζει. Αλλά ειδικά το τελευταίο είναι που κάνει την Τουρκία να θυμώνει. Και για να το ξεπεράσει, αρχίζει να το συζητάει και να το αναλύει.

Κι όσο γίνεται συζήτηση για ένα θέμα, στο τέλος αυτό εδραιώνεται, και μάλιστα ως θέσφατο, στο μυαλό των μερών. Η συμφωνία με τη λεγόμενη «ΤΔΒΚ» είναι μεν ανυπόστατη διεθνώς, αφού το ένα μέρος δεν αναγνωρίζεται ως κράτος, ωστόσο μέσω Ηνωμένων Εθνών θα προσπαθήσει να κατοχυρώσει αποκλειστική οικονομική ζώνη στις συντεταγμένες 32-16-18, που προβλέπει η λεγόμενη «συμφωνία», και να εντρυφήσει σιγά-σιγά και στη διεθνή αντίληψη τη δική της άποψη περί μετρήματος στη Μεσόγειο.
http://www.sigmalive.com/simerini/politics/reportaz/437114