ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΕΚΛΟΓΕΣ ΚΡΥΒΟΥΝ ΤΙΣ ΑΛΛΕΣ

ΑΠ. ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΣ
Οι κυρίαρχες, αυτή τη στιγμή, νεοφιλελεύθερες, δυνάμεις στην ΕΕ επιμένουν αδιάλλακτα στην ανελέητη λιτότητα στην Ελλάδα και τις άλλες χώρες του ευρωπαϊκού νότου, εκβιάζουν ώστε να μην συντριβούν οι εγχώριοι υποτελείς τους, φοβούνται, ωστόσο, ότι δίνουν χαμένη μάχη.
Οι αντιδράσεις στη λιτότητα πληθαίνουν, αγγίζουν πια τον σκληρό πυρήνα της βόρειας Ευρώπης, την Ολλανδία. Ωστόσο τα αποτελέσματα των εκλογών στη Γαλλία (και η αναμενόμενη νίκη Ολάντ στον δεύτερο γύρο)υποδεικνύουν ότι οι λαοί επιλέγουν, παρά την ένταση της κρίσης, τους ήπιους δρόμους και όχι τους ακραίους, την εξέγερση. Σ’ αυτό το κλίμα μπορεί να ερμηνευτεί η απόφαση του Μελανσόν να στηρίξει χωρίς συζήτηση τον Ολάντ.
 Το ερώτημα είναι αν οι κυρίαρχοι έχουν τη διάθεση να βάλουν νερό στο κρασί τους ή αν θα επιμείνουν στην αδιάλλακτη πολιτική τους, με αποτέλεσμα την πόλωση, την οξύτητα, τη σύγκρουση. Σε μια τέτοια περίπτωση, για την πιο μικρή επιτυχία, θα πρέπει και οι πιο μετριοπαθείς να γίνουν ριζοσπάστες. Αλλιώς θα συνθλιβούν.
Και στην Ελλάδα, καλώς ή κακώς, πάμε σε εκλογές όχι με το ερώτημα αν θα ανατραπεί ο καπιταλισμός ή αν θα ανοίξει η προοπτική για τον σοσιαλισμό αλλά, πολύ πιο πεζά, αν θα καταφέρουμε να διώξουμε το μνημονιακό δίδυμο πριν να ολοκληρώσει την καταστροφή μας. Μερικοί το θεωρούν ασήμαντο, αδιάφοροι στο γεγονός ότι η απήχησή τους στον κόσμο βρίσκεται στα ακραία χαμηλά. Υποτιμούν, μεταξύ άλλων, το πολιτικό βάρος (αλλά και το ψυχολογικό σοκ) που θα έχει και στον κόσμο και στις κυρίαρχες, υποτελείς, ελίτ το ότι,  με την ψήφο του, οι Έλληνες πολίτες θα ανατρέψουν, όχι το σύστημα, αλλά το κατεστημένο πολιτικό προσωπικό. Χάριν της ανέφικτης, εδώ και τώρα, ανατροπής του συστήματος, καταπολεμούν την απελευθερωτική πράξη απαλλαγής από την «αυτονόητη» επικράτηση του πολιτικού κατεστημένου.
Η πολυδιάσπαση και δεξιά και αριστερά είναι το χαρακτηριστικό της περιόδου. Αλλά το μνημονιακό στρατόπεδο έχει ήδη θέσει τις βάσεις συνεργασίας, με τη συγκυβέρνηση Παπαδήμου. Και θα συνεχίσει απτόητα τον ίδιο δρόμο μετεκλογικά. Αν βέβαια τα εκλογικά αποτελέσματα τους επιτρέπουν να σχηματίσουν κυβέρνηση. Πράγμα διόλου, μα διόλου, σίγουρο.
Αντίθετα, στην αντιμνημονιακή πλευρά οι διαφωνίες παραμένουν, ιδιαίτερα το ΚΚΕ απορρίπτει εκ των προτέρων κάθε ιδέα συνεργασίας. Όσο στην Αριστερά επικρατούν απόψεις ότι κάθε επαφή με τους «Ανεξάρτητους Έλληνες» είναι αδιανόητη, δεν είναι πιθανή μια, μερική η ευρύτερη, αντιμνημονιακή συμφωνία. Η μόνη περίπτωση μιας συμμαχίας των δυνάμεων της Αριστεράς, ή ευρύτερων δυνάμεων, είναι αυτή να επιβληθεί από την πίεση της λαϊκής βάσης. Αν, δηλαδή, το εκλογικό αποτέλεσμα «σπρώχνει» με σαφήνεια προς αυτή την κατεύθυνση.
Τώρα τέτοια πίεση δεν υπάρχει. Η αντιμνημονιακή λαϊκή βάση αναζητά, αυτή τη στιγμή, την αυτοδικαιολόγηση των μετακινήσεων και των επιλογών της, γιατί να ψηφίσει Τσίπρα και όχι ΚΚΕ ή Καμμένο, κλπ.  Η αγανάκτηση εναντίον των πάντων (σε πολιτική ορολογία: ή αντισυστημική ψήφος) οδηγεί και στη Χρυσή Αυγή, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις. Μόνο πολύ ανόητοι θα θεωρήσουν «ακροδεξιούς και φασίστες» αυτούς τους ψηφοφόρους. Με κίνδυνο να τους εγκλωβίσουν εκεί που δεν ανήκουν.
Μια μνημονιακή συγκυβέρνηση δεν θα ενισχύσει «την ενότητα του αστικού κόσμου», όπως υποστηρίζουν οι «αντικαπιταλιστές». Αλλά, αντίθετα, θα διαλύσει ότι έχει απομείνει όρθιο. Τα νέα μέτρα που προαλείφονται, αυτό εγγυώνται.
Οι εκβιασμοί περί ακυβερνησίας είναι απλώς γελοίοι, προδίδουν τρόμο. Το αίτημα νέων εκλογών (αν δεν έχει την αυτοδυναμία !) θέτει επίμονα ο κ. Σαμαράς, όχι η Αριστερά, αλλά ο εκβιασμός είναι κατά των αντιμνημονιακών. Σε κάθε περίπτωση, νέες εκλογές, αμέσως ή λίγο αργότερα, μπορούν να προεξοφληθούν από τώρα. Αν τυχόν σχηματιστεί μνημονιακή κυβέρνηση, τα νέα μέτρα που θα λάβει θα προσκρούσουν σε ισχυρές αντιδράσεις. Ούτε η βλακεία δεν θα δικαιολογεί, στις νέες εκλογές,  αρνητική απάντηση στο αίτημα της ευρύτατης ενότητας ώστε να αντιμετωπιστεί το οξύ δίλημμα «ή εμείς ή αυτοί».