Η ΖΩΝΗ ΤΟΥ ΕΥΡΩ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ

ΑΠ. ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΣ

Από το «εσωστρεφές» σαιξπηρικό ερώτημα να φύγει ή να μη φύγει η Ελλάδα από το ευρώ, έχουμε περάσει στο αν θα επιζήσει η ευρωζώνη, τραγική ερώτηση αρχαιοελληνικού δράματος. Μόλις προχθές η Μέρκελ εξέφρασε αμφιβολίες για τη μακροβιότητα του ευρωπαϊκού νομίσματος, αλλά οι ενδιαφερόμενοι σφυρίζουν ακόμα αδιάφορα. Η καρδούλα τους το ξέρει. Πριν ακόμα γίνει η οποιαδήποτε, αναγκαία, ανάλυση μπορεί να διατυπωθεί το συμπέρασμα, σχηματικά:
Το Μεγάλο Βιομηχανικό Κεφάλαιο δεν θέλει επιστροφή στο (ακριβό) μάρκο. Αντίθετα οι Γερμανοί Τραπεζίτες το γλυκοκοιτάζουν. Αν επικρατήσουν οι Βιομήχανοι και σωθεί η ευρωζώνη κανείς δεν θα θέλει να ξηλωθεί το «πουλόβερ» με μια ελληνική έξοδο. Ωστόσο δεν υπάρχει λόγος χαράς. Θα μείνουμε ως νέο-αποικία. Όπως και ο υπόλοιπος Νότος της Ευρώπης. Ενδοευρωπαϊκό πρόβλημα: η απειλή του Μπερλουσκόνι να επανέλθει στην ηγεσία της Δεξιάς, της «εθνικιστικής» Δεξιάς, της Δεξιάς που συνήθως ονομάζουμε «εθνική αστική τάξη», και περιλαμβάνει, στην Ιταλία, και μερίδα του Μεγάλου Κεφαλαίου όχι μόνο μερικούς ισχνούς μικρομεσαίους.  «Ο λαός της Ελευθερίας» του Μπερλουσκόνι απειλεί το Βερολίνο ότι θα αναζητήσει την τύχη του εκτός ευρώ. Λίγα λέει ο Τσίπρας.
  Ίσως αυτά προκαλούν φρίκη στους ακραιφνείς που αδυνατούν να φανταστούν κάτι άλλο εκτός του ιστορικού ρόλου της  εργατικής τάξης, αλλά τι να κάνουμε; Έξω από τη σχολαστική ανάγνωση των ιερών Βιβλίων υπάρχει η ρέουσα πραγματικότητα, εκτός από την πάλη των τάξεων υπάρχει και ο ανταγωνισμός των Εθνών/Κρατών. Με ταξικό υπόστρωμα, δεν λέω. Αλλά άμα η εργατική τάξη δεν δύναται, ουδείς την περιμένει, άλλος οδηγεί το χορό. Όποιος μπορέσει, όποιος προλάβει.
Υπάρχει και το εξω-ευρωπαϊκό πρόβλημα, οι ΗΠΑ και το δολάριο. Εδώ αρχίζουν οι κοινοτοπίες. Χωρίς Ευρώπη οι ΗΠΑ προσεγγίζουν το μηδέν, από κοσμοκράτορας θα ξεμείνουν με αντίπαλο τον Τσάβες, τον Μοράλες και τον Κάστρο, το στρατιωτικό, οικονομικό και γεωπολιτικό ασήμαντο, για το μέγεθός τους. Αν ΗΠΑ και ΕΕ δρουν από κοινού είναι μεγαλοδύναμες, αν ανταγωνίζονται, οι ΗΠΑ χάνουν την ηγεμονία, λέει ο Μπρζεζίνσκι, σύμβουλος του προέδρου Κάρτερ αλλά και του Ομπάμα. Η Γερμανία τα ξέρει άριστα αυτά. Όταν η Μέρκελ δηλώνει αμφιβολίες για την επιβίωση του ευρώ μάλλον απειλεί τους ανυπάκουους εταίρους ότι θα τους αφήσει μόνους παρά σκέπτεται τη διάλυση της ευρωζώνης. Πολλοί μιλούν για τον άξονα Βερολίνου-Μόσχας. Χωρίς την Γαλλία και την Ιταλία; Χωρίς να λογαριαστεί το φιλοαμερικανικό «λόμπι» στην ίδια τη Γερμανία; Δίχως αναλυτική γνώση της κατανομής των ισχυρών οικονομικών και πολιτικών δυνάμεων στη Γερμανία, αυτά είναι μάλλον ευχές (ή κατάρες) παρά πολιτικές εκτιμήσεις. Όταν η εργατική τάξη δηλώσει την ύπαρξή της θα γίνει λόγος και γι’ αυτήν.
Υπάρχει φυσικά και η Ρωσία, ο Πούτιν είναι ο μόνος ηγέτης που αγκάλιασε δημοσίως (επίσκεψη στο Βερολίνο) την Μέρκελ, πέραν των τυπικών, δόλιων, ασπασμών. Αλλά και πάλι. Πόσες πόρτες θα κλείσει η Μόσχα για τις αγκαλίτσες με την Μέρκελ; Άλλωστε, αν πέσει ο Άσαντ, η Μόσχα θα αποδείξει στη διεθνή κοινότητα (και στους εγχώριους θαυμαστές) τις υπαρκτές αλλά περιορισμένες δυνατότητες παρέμβασης που διαθέτει.
Οι υποτελείς κατηγορούν όσους αντιστέκονται ως συνομωσιολόγους. Λες και οι ισχυροί, Κεφάλαιο, Κράτη κλπ περιμένουν την τελευταία στιγμή (όπως εμείς) να σκεφτούν το αύριο, το αφήνουν στην τύχη, δεν το σχεδιάζουν, μακροπρόθεσμα. Στους ακραιφνείς, ο Γολγοθάς της ανατροπής του διεφθαρμένου, υποτελούς, καθεστώτος, τους φαίνεται ασήμαντο κατόρθωμα κι ας βασανίζει τη χώρα από το 1825.  
Στην Αθήνα οι τρεις κυβερνητικοί αρχηγοί νομίζουν ότι αν συμφωνήσουν μεταξύ τους, οι Βρυξέλλες θα αποδεχθούν τα αιτήματά τους. Σ’ αυτή τη δημόσια «διαπραγμάτευση» με τους εταίρους συναντούν συμπεριφορά αφέντη προς υποτελή. Άγνωστο αν και πόσο θα αντέξουν πέραν του τρέχοντος έτους.