Αυτοί που (μας) λείπουν…

ΜΑΝΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ | 

Μια θεωρία που, ίσως και να μην απέχει πολύ από την πραγματικότητα, ισχυρίζεται ότι κάποιος ο οποίος έχει πλήρη συνειδητοποίηση της πραγματικότητας, δυσκολεύεται να είναι ευτυχισμένος. Να βιώσει το αίσθημα της ολοκλήρωσης, ακόμη και προσωρινά, μιας και κάπου εκεί βαθιά στο μυαλό και την καρδιά του, θα ακούει και θα νιώθει κάτι να λείπει. Κάτι και κάποιους.

Κάθε περίοδος εορτών, ειδικά των Χριστουγέννων που εκ φύσεως είναι περισσότερο ζεστή και ανθρωποκεντρική, αποτελεί ευκαιρία για ενδοσκόπηση. Να κοιτάξει κανείς μέσα του. Να ρωτήσει και να είναι έτοιμος για την απάντηση που θα ακούσει. Και στη συνέχεια, να προχωρήσει μπροστά.
Εκείνοι και όσα μας λείπουν λοιπόν, “είναι” πολύ πιο έντονα μαζί μας την περίοδο των εορτών. Ένα αγαπημένο πρόσωπο που χάθηκε. Μια στιγμή που πέρασε και δεν θα επιστρέψει. Μια άλλη που… ακόμη περιμένουμε. Η αυτονόητη και διαρκής μάχη με τον πληγωμένο εγωισμό, τις ακυρωμένες προσδοκίες, τα όνειρα που αποδείχτηκαν… όχι ακριβώς έτσι.

Είναι στιγμές που η ισορροπία γίνεται εξαιρετικά απαιτητική. Όσο και οριακή. Δεν θέλει και πολύ να λυγίσεις και να πέσεις. Ειδικά όταν ζούμε σε μια εποχή προχωρημένης εθνικής μελαγχολίας. Όπου κοιτάζεις γύρω σου και βλέπεις σκυθρωπά πρόσωπα. Ματιές που δεν ατενίζουν τον ορίζοντα, ούτε κοιτάζουν ψηλά, αλλά μάλλον χαμηλά, αναζητώντας ενδεχομένως τη χαμένη αισιοδοξία τους.

Εκεί… κάτω βέβαια, δεν θα βρούμε τίποτα, παρά μόνο περίσσευμα απογοήτευσης και προβληματισμού. Μέσα μας, εκεί είναι οι απαντήσεις. Χωρίς να χρειάζεται το μυαλό να επιβάλλει τίποτα στην καρδιά. Ούτε και εκείνη να τρέχει αχαλίνωτη σε ένα αβέβαιο μέλλον.

Το “Μίσος” μας δίδαξε ότι σημασία δεν έχει η πτώση, αλλά η πρόσκρουση. Δεν μετράει πόσες φορές θα πέσει κανείς, αλλά πόσες φορές θα σηκωθεί. Και κυρίως, πόσο πεισμωμένος θα είναι, αφού σηκωθεί.

Ας μην ξεχάσουμε λοιπόν κανέναν από αυτούς που δεν είναι μαζί μας. Τίποτα από όσα μας λείπουν, είτε τα είχαμε, είτε προσδοκούσαμε να τα αποκτήσουμε. Ας παραμείνουμε πρωταγωνιστές και σκηνοθέτες της δικής μας προσωπικής διαδρομής. Και ας μην ξεχνάμε, έστω κι αν το κάνουμε για να μην… μελαγχολήσουμε περισσότερο και εκ των προτέρων, την ιστορική ρήση μιας προσωπικότητας που ανάγκασε την Ιστορία να παραδοθεί στη γαλήνη της ειρηνικής επανάστασης που είχε κηρύξει.
Ο Μαχάτμα Γκάντι, το είχε πει όσο πιο εκκωφαντικά μπορούσε: Στην αρχή σε αγνοούν… Μετά, γελούν μαζί σου… Μετά σε πολεμούν… Και μετά κερδίζεις.
ΥΓ: Αφιερώστε ένα δάκρυ για εκείνους που λείπουν περισσότερο αυτές τις μέρες. Θα τους δροσίσει. Γιατί βγαίνει κατευθείαν από την καρδιά…