Οι αντιδράσεις για ένα βιβλίο

"Αναβε φωτιές καλόγερε.

Στα χαμένα καίς.

Από τις στάχτες της φωτιάς σου

της ιδέας ο χρυσαετός απλώνει τις φτερούγες πιό πλατιές

 προς τα ύψη

 προς το φώς!.."

 της Ελίνας Γαληνού 
Απ΄ότι γνωρίζουμε, η καύση βιβλίων ήταν ένα φαινόμενο σκοταδισμού που χαρακτήριζε τον Μεσαίωνα και κάποιες άλλες μεταγενέστερες περιόδους της Ιστορίας. Η απαγόρευση βιβλίων, ήταν ανέκαθεν συνυφασμένη με ανελεύθερα καθεστώτα, κάθε άλλο παρά δημοκρατικά.
Στην Ελλάδα, έχουμε ζήσει τέτοιες εμπειρίες, οι οποίες δυναμίτισαν περισσότερο την ανάγκη για ελευθερία διακίνησης ιδεών και λόγου. Ο Κωστής Παλαμάς στον "Δωδεκάλογο του Γύφτου", αφιέρωσε μια ενότητα γι΄αυτό το θέμα, εμπνεόμενος από το βιβλίο του Πλήθωνα που έκαψε ο Σχολάριος για να εμποδιστεί η διάδοση ιδεών, οι οποίες, σύμφωνα με τους κύκλους του Πατριάρχη, αντιστρέφονταν το πνεύμα του χριστιανισμού τότε. Μέσα από τους εξαίσιους στίχους του ο ποιητής, τονίζει την δική του άποψη για την ελευθερία ιδεών και πώς αυτή μπορεί να επηεραστεί από ανάλογες ενέργειες.
"Αναβε φωτιές καλόγερε. Στα χαμένα καίς. Από τις στάχτες της φωτιάς σου/ της ιδέας ο χρυσαετός απλώνει τις φτερούγες πιό πλατιές / προς τα ύψη / προς το φώς!.."
Τα προϊόντα του πνεύματος ωστόσο, έχει τύχει να δικαστούν και να διωχτούν πολλές φορές μαζί με τους δημιουργούς τους. Αυτό συμβαίνει, γιατί οι άνθρωποι χαρακτηρίζονται γενικά από μια τάση παρέμβασης σε οτιδήποτε τους ξενίζει, ή τους ταράζει τα κατά την άποψή τους καλώς κείμενα, πιστεύοντας ενδεχομένως ότι μ΄αυτήν την παρέμβαση, θα διορθώσουν ή θα προλάβουν κάτι.. Εχουν όμως και την τάση να αναζητούν, πράγμα που πολλές φορές έχει αποδειχτεί πολύτιμη κινητήρια δύναμη για την επίτευξη λαμπρών αποτελεσμάτων.
Σήμερα, στην εποχή του 21ου αιώνα, του αιώνα "της κοινωνίας της πληφορορίας", τα μέσα μας επιτρέπουν να έχουμε μεγάλη έκταση πληροφόρησης. Είναι γεγονός ότι τις συνθήκες που απολαμβάνουμε, δεν τολμούσαν ούτε να τις ονειρευτούν οι κοινωνίες άλλων εποχών. Και οι άνθρωποι σήμερα, θα έπρεπε να μη φοβούνται την αναζήτηση της αλήθειας, παρά να την επιδιώκουν. Η ευκαιρία που δίνει η ανίχνευση ενός ιστορικού παρελθόντος ενός λαού, θα έπρεπε να μη φοβίζει έναν άλλον λαό, παρά να διδάσκονται όλοι από τις όποιες αποκαλύψεις και να αναθεωρούν στάσεις. Αναφέρομαι σ΄αυτά, με αφορμή ένα γεγονός που έλαβε χώρα πριν λίγες μέρες, με την παρουσίαση του βιβλίου για το Κουρδιστάν, στο Πολεμικό Μουσείο. Το γεγονός όπως ξέρουμε, δεν πέρασε απαρατήρητο, για τους γνωστούς λόγους που δημοσιοποιήθηκαν στα ΜΜΕ...Ασχετα με το πόσοι ενδιαφέρονταν για το συγκεκριμένο θέμα, τελικά είναι πολλοί εκείνοι που παραξενεύτηκαν με τις αντιδράσεις που ανέκυψαν εκ μέρους της Τουρκίας. Η Αγκυρα θορυβήθηκε και ζήτησε από την Αθήνα τον λόγο... Η Αθήνα, απάντησε με το πνεύμα της κατευναστικής πολιτικής που ακολουθεί χρόνια τώρα. Αυτά σε διπλωματικό επίπεδο.
Ο κόσμος όμως, μέσα του και μεταξύ του, λέει άλλα πράγματα...Αναρωτιέται ως πού φτάνει το θράσσος της Τουρκίας, να παρεμβαίνει τώρα και στις πολιτιστικές μας εκδηλώσεις, στα βιβλία που κυκλοφορούν και στο πού θα παρουσιαστούν. Μια Τουρκία η οποία έχει μετατρέψει την Θράκη σε ξέφραγο αμπέλι μέσω του τουρκικού προξενείου, προκαλώντας συνεχώς με τη συμπεριφορά των εκεί απεσταλμένων της, μια Τουρκία που ουδέποτε σέβεται τις συμφωνίες και μονίμως ζητάει, μια Τουρκία που συγχέει την έννοια της αμοιβαιότητας με την υποχώρηση, τι δουλειά έχει να ζητάει τον λόγο για ένα τέτοιο θέμα; Ποιός της έχει δώσει τέτοια δικαιώματα εκ μέρους της Ελλάδας; Θα μου πείτε, πού να ξέρουμε τι αναφέρεται στις nonpaper συμφωνίες που έγιναν, τον καιρό που καλωσορίζαμε τους εκπροσώπους της στο "κοινό μας σπίτι"...Αλλά ακόμα και αν δεν αναφέρονται πουθενά τέτοια δικαιώματα, η Τουρκία δεν έχει πρόβλημα διότι ξέρει και τα παίρνει από μόνη της. Οσον αφορά εμάς, γιατί άραγε έπρεπε να καταπιούμε τη γλώσσα μας για να αποφευχθούν τα επεισόδια με την εκ πεποιθήσεως επεισοδιακή μας γειτόνισσα; Είμαστε ή δεν είμαστε ευρωπαική χώρα; Εχουμε ή δεν έχουμε Σύνταγμα που κατοχυρώνει την ελευθερία έκφρασης και διακίνησης ιδεών; Αν η άλλη χώρα έχει πρόβλημα μ΄αυτά τα θέματα και κρίνει εξ ιδίων τα αλλότρια, δικός της ο λογαριασμός. Είναι ευνόητο βέβαια ότι ένα βιβλίο με την ιστορία του Κουρδιστάν και τη διαδρομή του απελευθερωτικού αγώνα των Κούρδων, δεν θα ήταν ό,τι πιό ευχάριστο για την Τουρκία!! Εδώ όμως, είναι Ελλάδα και δεν έχουμε καμία υποχρέωση να συμμεριζόμαστε τα ίδια συναισθήματα με τους Τούρκους. Ούτε να φοβόμαστε τις ίδιες ιστορικές αλήθειες, κι΄ας ξέρουμε ότι πολλές απ΄αυτές δεν τις αντέχουν.
Εχουμε όμως πεί ότι το ν΄αντικρύζεις την ιστορική αλήθεια κατάματα, είναι ο μόνος τρόπος να συμφιλιωθείς με το παρελθόν σου σωστά και να ξεπεράσεις τις αδυναμίες σου. Η διαδικασία της αυτογνωσίας, θέλει μεγάλη προσπάθεια και όταν προσφέρονται εργαλεία της, είναι τουλάχιστον ανοησία να μένουν ανεκμετάλλευτα από τους λαούς σήμερα. Δυστυχώς απ΄ότι είδαμε, η Τουρκία απέδειξε για άλλη μια φορά πόσο απέχει απ΄αυτόν τον δρόμο.