Τι είναι ο Στρατός;

Του Σταύρου Κουτρή

Τι είναι ο Στρατός σήμερα για την Ελληνική κοινωνία; Άλλη μια Δημόσια Υπηρεσία, στην οποία βολεύονται κάποιοι για να μειώσουμε την ανεργία και να τακτοποιούμε εύκολα “κομματικές εκκρεμότητες”; Κάτι σαν τους προσκόπους στο χειρότερο; Ο οργανισμός που κάνει καλές παρελάσεις, μοιράζει τρόφιμα στους σεισμούς, παρεμβαίνει στις πλημμύρες στον Έβρο και “φυλάει τα σύνορα (!)”;
Στη χώρα μας, που σχεδόν όλος ο ανδρικός πληθυσμός έχει υπηρετήσει στις Ένοπλες Δυνάμεις, κατορθώσαμε το “αδύνατο”, να μη τις γνωρίζουμε. Να έχουμε βιώσει ανεπίτρεπτες καταστάσεις κατά την υπηρεσία μας σε αυτές με αποτέλεσμα να διαμορφώνουμε αρνητική και λανθασμένη αντίληψη.
Οι ΕΔ υπάρχουν απλά για να πολεμούν και να νικούν. Μα σήμερα μπορούμε να μιλάμε για πόλεμο; Ας γυρίσουμε μια ματιά στην ευρύτερη γειτονιά μας και ας πάψουμε να “θάβουμε το κεφάλι μας στην άμμο”. Ναι σήμερα περισσότερο από άλλοτε και κυρίως στη Χώρα μας πρέπει να σκεφτόμαστε τον Πόλεμο και πώς και από ποιούς αυτός σήμερα διεξάγεται.
Το σύγχρονο πεδίο μάχης είναι ιδιαίτερα πολύπλοκο, σύνθετο και απαιτητικό. Δοκιμάζει στον ύψιστο βαθμό Στρατό και Κρατικές Δομές,  εθνική ομοψυχία και διατιθέμενους πόρους, κυρίως όμως την πίστη, τη θέληση και την αντοχή των ατόμων. Για την επικράτηση επιβάλλεται ηθική προπαρασκευή Έθνους και Κοινωνίας και ύπαρξη Ε.Δ. με άριστο, τεχνολογικά προηγμένο και αξιόπιστο εξοπλισμό, σωστή οργάνωση, επίπονη εκπαίδευση, σύγχρονες επιχειρησιακές αντιλήψεις, εμπνευσμένη Ηγεσία και κυρίως με Στρατιωτικό Πνεύμα. Αυτό σε κάθε μονάδα αποτελεί το άυλο συστατικό που μετατρέπει προσωπικό και εξοπλισμό σε μάχιμη δύναμη. Αυτό δημιουργεί στρατιωτική ζωή με αμοιβαίο σεβασμό και  εμπιστοσύνη μεταξύ υφισταμένων και προϊσταμένων, εμπιστοσύνη στο υλικό, και πνεύμα συναδελφικότητας. Αυτό καλλιεργεί τις αρχές του ομαδικού πνεύματος, της αυτοθυσίας, της συλλογικής δράσης, του εθελοντισμού, της αυτοπειθαρχίας και της ισονομίας και αξιοκρατίας, που είναι στη φύση των Ε.Δ.
Ο πραγματικός πολλαπλασιαστής ισχύος των Ε.Δ. είναι ο άνθρωπος. Ο στρατιωτικός καλείται να διαθέτει  υψηλό βαθμό προσωπικής και συλλογικής δέσμευσης και ανάπτυγμένες ψυχικές, ηθικές και σωματικές δυνάμεις. Τοποθετώντας τις ανάγκες Έθνους και Στρατού πάνω από τις δικές του και της οικογενείας του, αποποιούμενος οικειοθελώς πολλά ατομικά δικαιώματα που απολαμβάνουν όλοι οι συμπολίτες του και υποβάλλοντας εαυτό και οικογένεια σε παντοειδείς στερήσεις και δυσκολίες, δικαιούται να αναμένει από την Πολιτεία τιμή, σεβασμό και αμοιβή ανάλογη της προσφοράς, ενώ η Πολιτεία επιβάλλεται να αγκαλιάζει το στρατιωτικό προσωπικό, εν ενεργεία, εφέδρους και αποστράτους με ένα Εθνικό Συμβόλαιο στο οποίο να αναγνωρίζεται η ιδιαιτερότητα της Στρατιωτικής Υπηρεσίας και να επιδεικνύεται αυτή η φροντίδα και η τιμή.
Αυτός είναι ο Στρατός ξεχωριστός και ιδιαίτερος απ´ όλους τους άλλους δημόσιους οργανισμούς. Τι από τα παραπάνω αναφερόμενα εξασφαλίζει σήμερα η Πολιτεία; Λαός σαστισμένος, χωρίς όραμα. Στρατός που σκοτώνει όνειρα και πίστη χιλιάδων νέων, λίγος για να δεχθεί στην αγκαλία του τόσους ευέλπιδες νεαρούς. Μονάδες που δε βγαίνουν απ’ τα στρατόπεδα από φόβο “υπέρβασης του παγίου των καυσίμων”. Ασκήσεις που δε γίνονται. Προσωπικό που προσπαθεί να επιβιώσει και κατεβαίνει στους δρόμους σε δημόσια διαμαρτυρία! Αξιωματικοί που οι αμοιβές τους προκαλούν οίκτο και δημιουργούν ειρωνικά σχόλια στις δημόσιες συζητήσεις.
Ας καταλάβουμε ότι οι Ε.Δ είναι ένας ευαίσθητος ανθρωποκεντρικός οργανισμός που κτίζεται δύσκολα και υποσκάπτεται  εύκολα και γρήγορα. Το τελευταίο δυστυχώς αποκαλύπτεται αργά και συνοδεύεται με επώδυνες εθνικές ήττες. Στη διεθνή σκηνή οι απόψεις και οι προθέσεις των κρατών αλλάζουν εύκολα και άμεσα, η στρατιωτική ισχύς όμως αναπτύσσεται σε πολύ χρόνο, με πολύ κόπο και χρήμα. Ποιός αλήθεια αντιλαμβάνεται στη σημερινή Ελλάδα τη βαρύτητα του Στρατού ως παραγόντα ισχύος του Κράτους;