Η γεωπολιτική της Αν. Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής και η Ελλάδα

Αντγος (ε.α.) Ιωάννης Αθ. Μπαλτζώης*

Είναι ιδιαίτερη χαρά για μένα σήμερα να παρουσιάσω το υπόψη θέμα, στα στελέχη του Πολεμικού μας Ναυτικού,  που είναι όχι μόνο ενδιαφέρον και σημαντικό, αλλά έχει ιδιαίτερη σημασία για την πατρίδα και τον Ελληνισμό γενικότερα και άπτεται της παγκόσμιας ασφάλειας.  Δεν θα αναφερθώ αναλυτικά  στις Ελληνο-τουρκικές  σχέσεις και στα τελευταία γεγονότα στην ΑΟΖ της Κύπρου, παρά μόνο πολύ συνοπτικά. Θα εστιάσω περισσότερο στην Μέση Ανατολή, τις αιτίες, τους πρωταγωνιστές και πως θα διαμορφωθεί τελικά η κατάσταση, σύμφωνα με έγκυρες εκτιμήσεις.  Θα ξεκινήσω με τον ορισμό της γεωπολιτικής, για να αντιληφθούμε καλύτερα το τι συμβαίνει στην Αν. Μεσόγειο, την Μέση Ανατολή και την θέση και τον ρόλο της Ελλάδος στις εξελίξεις αυτές. 
Η γεωπολιτική λοιπόν είναι η επιστήμη, η οποία εξετάζει, μελετά, αναλύει, ερμηνεύει την:

• αλληλεξάρτηση μεταξύ φύσης/γεωγραφικού χώρου (περιβάλλοντος) και ανθρωπίνων δραστηριοτήτων

• πολιτισμική σχέση του ανθρώπου με το φυσικό περιβάλλον, με σκοπό την αξιοποίηση/αύξηση της ισχύος (οικονομικής ή/και στρατιωτικής), στο παρόν και κυρίως στο μέλλον. Ο όρος χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά από τον Σουηδό καθηγητή και φιλόσοφο πολιτικό Rudolf Kjellén τo 1899.

Η γεωπολιτική αποτελεί εργαλείο της στρατηγικής με κεντρικό σημείο την εθνική ισχύ και τον έλεγχο μίας γεωγραφικής επικράτειας. Κράτη που είναι ισχυρότερα στην προβολή των ικανοτήτων τους σε μεγαλύτερες αποστάσεις, αποτελούν τα κυρίαρχα κράτη σε κάθε ιστορική περίοδο μέσα στο διεθνές σύστημα. Επομένως, η γεωπολιτική υπονοεί την ύπαρξη διεθνών ανταγωνισμών και υποστηρίζει τη στρατηγική σχεδίαση σε διάφορους τομείς, πχ της στρατιωτικής ισχύος (γεωστρατηγική), της οικονομίας (γεωοικονομία), της δημογραφίας, του περιβάλλοντος, κτλ.

          Η Μεσόγειος θάλασσα  η περίκλειστη αυτή  θάλασσα των τριών ηπείρων, χωρίς όνομα κατά την αρχαιότητα,   ο Στράβων την ονομάζει σοφά  «η εντός και καθ΄ ημάς λεγομένη θάλασσα» και ο   προσδιορισμός αυτός είναι σαφέστατος  και προσδιορίζει τον ρόλο και την σημασία που έχει για την Ελλάδα. (πιστά μιμήθηκαν αργότερα οι Ρωμαίοι και τον μετέφρασαν ως «Μare Νostrum» (= ημέτερη θάλασσα). Περί τα μέσα του 3ου αιώνα, πρώτος ο Σολίνος τη ονομάζει χαρακτηριστικά «Mare Mediterraneum» ως μεταξύ δύο ηπείρων θάλασσα, καθιστάμενος ιστορικός ανάδοχος του ονόματος αυτής.)

Σε μια αποστροφή του λόγου του, στην τελευταία συνέλευση του ΟΗΕ, ο πρόεδρος Ομπάμα χαρακτήρισε την ουκρανική κρίση, το Ισλαμικό Χαλιφάτο και τον ιό Έμπολα σαν τις «τρεις μάστιγες της ανθρωπότητας».

Ανεξάρτητα αν όντως πρόκειται για «μάστιγες», 0 «πλανητάρχης» δεν θεώρησε σκόπιμο να κάνει την αυτοκριτική του και  ν’ αναφερθεί στις τεράστιες ευθύνες της χώρας του, που, τουλάχιστον στις δύο από αυτές τις «μάστιγες» ήταν πασιφανής – παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των δυτικών ΜΜΕ να τις αποκρύψουν ή τουλάχιστον να τις αμβλύνουν.
Σήμερα είναι ξεκάθαρο πλέον ότι η αμερικανικής εμπνεύσεως περιβόητη «Αραβική άνοιξη» (αφήνοντας στην άκρη την Ουκρανική κρίση)  του 2011 απέτυχε παταγωδώς, εκτός αν αυτός ήταν ο σκοπός,  με αποτέλεσμα αντί της εγκαθίδρυσης της δημοκρατίας στη Μέση Ανατολή, να επικρατεί κενό ισχύος, με συνεχώς αυξανόμενη αστάθεια και με πολέμους που προκαλούν τη διάλυση υφιστάμενων «δεσποτικών» κρατικών οντοτήτων, με αποτέλεσμα να μετονομασθεί «Αραβικός εφιάλτης».  Οι πομφόλυγες περί εισαγόμενης δημοκρατίας σε πολύπαθες μουσουλμανικές χώρες, όπου ακόμη επιβιώνουν η καταπιεστική οθωμανική κληρονομιά και η διαλυτική αποικιοκρατική πολιτική της Δύσης, έχουν αντικατασταθεί από ένα σκληρό δίλημμα: δικτατορία ή χάος, με το τελευταίο, προς το παρόν να επικρατεί.

Ήδη από την αρχή  καταδείξαμε όπως αντιλαμβάνεστε, τον κυρίως υπεύθυνο της κατάστασης που επικρατεί στην περιοχή,  την Αν. Μεσόγειο και Μέση Ανατολή και να συμφωνήσω με την άποψη πολλών αναλυτών, ότι αποτελεί ενιαίο χώρο που επηρεάζεται σε όλη την έκτασή της από τις εξελίξεις οπουδήποτε  και αν συμβαίνουν εντός αυτής.  

ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ. 

«Κάθε φορά που οι ΗΠΑ προσεγγίζουν τη Μέση Ανατολή, κάνουν τα πράγματα χειρότερα. Καιρός να φύγουν και να μην ξαναγυρίσουν» σχολιάζει ο καθηγητής Διεθνών Σχέσεων του ΧάρβαρντStephen M. Walt.

Η  Μέση Ανατολή  ανέκαθεν ήταν στο επίκεντρο των εξελίξεων, μια θερμή περιοχή του πλανήτη,  όπου δύο στοιχεία ανέβλυζαν συνεχώς τις τελευταίες δεκαετίες,  χωρίς σταματημό. Το πετρέλαιο και το αίμα. Το δεύτερο βέβαια συνεπεία του πρώτου, ιδίως τις τελευταίες δεκαετίες. Σήμερα η κατάσταση δεν έχει βελτιωθεί, αλλά θα λέγαμε ότι χειροτέρεψε , καθόσον νέοι παράγοντες-παίκτες εισήλθαν στο φοβερό αυτό σπιράλ της γεωπολιτικής, των προκλήσεων,  του ψυχολογικού και διπλωματικού πολέμου,  των ανελέητων  πολεμικών συρράξεων. Ας δούμε τις εξελίξεις πολύ συνοπτικά: 

Η Τουρκία, παίκτης κλειδί πολλών εξελίξεων, με όραμα και σχεδιασμό το νέο-οθωμανικό δόγμα,  συμμετέχει και παίζει και σε πολλά ταμπλό.

Εκτός από την  ενεργό  συμμετοχή της κατά προκλητικό, ξεδιάντροπο, άθλιο  και παράνομο τρόπο στο δράμα της Συρίας, στον τρομακτικό αυτό εμφύλιο που μαίνεται πάνω από τρία χρόνια, απεφάσισε, μη έχοντας μαζί της το διεθνές δίκαιο,   να τρομάξει την μικρή Κύπρο και την φοβική τις τελευταίες δεκαετίες Ελλάδα,

εφαρμόζοντας την προσφιλή και αποδοτική τακτική των διεκδικήσεων, των  απειλών και των προκλήσεων, για την άσκηση των νομίμων δικαιωμάτων μιας χώρας, σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο και το δίκαιο για την θάλασσα, δηλαδή την έρευνα μιας χώρας στην Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη. Σκοπός της τουρκικής τακτικής είναι η καθυπόταξη του Ελληνισμού και η συμμετοχή και το μοίρασμα των υδρογονανθράκων σε Κύπρο και Ελλάδα. 

Το Ισραήλ και οι Παλαιστίνιοι, με τα πρόσφατα γεγονότα των νέας μορφής επιθέσεων, ευρίσκονται ήδη στον προθάλαμο  μιας νέας πολεμικής αντιπαράθεσης, στην για πολλούς ήδη εν εξελίξει νέας Ιντιφάντα, της Τρίτης Παλαιστινιακής Ιντιφάντα , όπου δεν συμπεριλαμβάνεται ο τελευταίος , τρίτος σε 4 χρόνια πόλεμος της Γάζας, ένας υβριδικός, σε αυτή την φάση πόλεμος τέταρτης γενιάς, όπου οι απειλές  δεν είναι δυνατόν να προσδιοριστούν και να προβλεφθούν. 

Το  ISIS συνεχίζει να επεκτείνει τον έλεγχό της σε τμήματα του Ιράκ, εκδιώκοντας εκατοντάδες χιλιάδες μέλη  διαφορετικών εθνοτήτων και θρησκευτικών πεποιθήσεων, όπως οι Γεζίντι , αναγκάζοντας τελικά την κυβέρνηση Ομπάμα να προχωρήσει σε αεροπορικές επιδρομές, οι οποίες δεν μπορούν να φέρουν άμεσα και οριστικά αποτελέσματα.

 Και αυτό κατόπιν της πίεσης της κοινής γνώμης, μετά το σοκ του αποκεφαλισμού του πρώτου Αμερικανού πολίτη, του δημοσιογράφου Φόλει. Πλην όμως,  όπως παραδέχθηκε και ο στρατηγός Ντέμπσευ, ο αμερικανός αρχηγός των γενικών επιτελείων, να μην αναμένονται άμεσα και οριστικά αποτελέσματα και απαιτείται χρόνος. 

 Η κατάσταση στη Λιβύη συνεχίζει να παραμένει ανεξέλεγκτη, χαοτική και χωρίς στην ουσία κυβέρνηση , διαψεύδοντας τις χειραψίες που έκαναν τα φιλελεύθερα γεράκια όταν έπεσε ο Καντάφι. Στη Λιβύη, μετά τον Καντάφι, επικράτησαν οι φυλετικές ομάδες, οι οποίες δεν έχουν σχεδόν τίποτε κοινό μεταξύ τους. Η υποτιθέμενη κυβέρνηση της Τρίπολης, απλώς δεν μπορεί να ασκήσει καμιά εξουσία. 

Στο Αφγανιστάν ένας αμερικανός στρατηγός πυροβολήθηκε και σκοτώθηκε , σε μια κατάσταση  που παραμένει προβληματική  και για μια ακόμα φορά οι αμφισβητούμενες εκλογές απειλούν τη δημοκρατία εκεί και μπορεί να δώσουν στους Ταλιμπάν νέες ευκαιρίες για να αποκομίσουν κέρδη εις βάρος της κυβέρνησης της Καμπούλ.

Στην Αίγυπτο βέβαια μετά την επικράτηση του στρατηγού Αλ Σίσυ , ο οποίος χαρακτηρίζεται και είναι φυλοδυτικού προσανατολισμού και την ήττα και «εξολόθρευση»  των αδελφών Μουσουλμάνων (φυλάκιση και δίκες του πρώην προέδρου Μόρσι και των ηγετικών στελεχών),  η κατάσταση φαίνεται σχεδόν να ομαλοποιείται και να ελέγχεται, αν και έχουμε μερικά περιστατικά τρομοκρατίας, βίας και αίματος (Κάιρο, χερσόνησος Σινά)  και μάλιστα να εξελίσσεται με ευνοϊκό τρόπο για τα εθνικά μας συμφέροντα, μετά την τριμερή διάσκεψη του Καϊρου.

Στην Συρία, στην αιματοβαμμένη και πολύπαθη χώρα,   η κατάσταση παραμένει αμετάβλητη τον τελευταίο καιρό, μετά  την νίκη του Συριακού στρατού κατά των ανταρτών (τζιχάντια, μισθοφόροι κλπ),  με τον εκλεγμένο πλέον πρόεδρο Άσαντ να ελέγχει την δυτική περιοχή της χώρας και τις μεγάλες πόλεις,

οι δε αντάρτες την κεντρική και ανατολική περιοχή και ιδιαίτερα τους ορεινούς όγκους της χώρας. Ελπίδα στην ζοφερή αυτή κατάσταση η διάσκεψη της Μόσχας για την Συρία, που άρχισε στα τέλη Ιανουαρίου και ακόμη είναι σε εξέλιξη.

Η κατάσταση στον Λίβανο προσομοιάζει με τις εξελίξεις στην Συρία, αλλά σε μικρότερη ένταση και μορφή, καθόσον η κυριαρχία της Σιϊτικής οργάνωσης Χεζμπολάχ είναι ισχυρή και προς το παρόν αδιαμφισβήτητη.

 Η Ιορδανία, μια χώρα απόλυτα δεμένη στο αμερικανικό άρμα, στηρίζει την σχετική ηρεμία της στην εξωτερική βοήθεια των ΗΠΑ  και στον αυστηρό  έλεγχο των κοινωνικών ομάδων και οργανώσεων.  

Η προσέγγιση ΗΠΑ-Ιράν φαίνεται να εξελίσσεται απροσδοκήτως ικανοποιητικά, προς μεγάλη απογοήτευση των ορκισμένων εχθρών του, της Σαουδικής  Αραβίας και του Ισραήλ, που μπροστά στο κοινό συμφέρον συμμάχησαν και συνεργάζονται κρυφίως και δολίως, εκπλήσσοντας τους πάντες με την «ανίερη» συμμαχία τους.

 Ο ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ- ΟΙ ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ

         

Ο πρόεδρος της Ρωσίας Βλαδίμηρος Πούτιν πριν 2 χρόνια, σε ένα συνέδριο για την ειρήνη και την ασφάλεια στο Βερολίνο και μπροστά στην καγκελάριο Άγκελα Μέρκελ  αναφέρθηκε  στον μονοπολικό κόσμο και την επιδίωξη των ΗΠΑ.   Ας δούμε τι είναι ο μονοπολικός κόσμος;

Αναφέρεται σαν ένας τύπος κατάστασης. Δηλαδή ένα κέντρο εξουσίας, ένα κέντρο δύναμης, ένα κέντρο λήψης αποφάσεων. Είναι ένας κόσμος που υπάρχει μια κυρίαρχη δύναμη, όπου όμως στο τέλος νομοτελειακά η κατάσταση αυτή καταλήγει στον όλεθρο όχι μόνο για αυτούς που ανήκουν στο σύστημα, αλλά και για την ίδια την κυρίαρχη δύναμη. 

Η συνεχής και αδυσώπητη προσπάθεια των ΗΠΑ (και των συμμάχων της) για παγκόσμια κυριαρχία είναι η γενεσιουργός αιτία για όλα αυτά τα τραγικά που βιώνουμε από την Μέση Ανατολή και την Βόρεια Ευρώπη, μέχρι την Άπω Ανατολή. Η αυτοκρατορία (ΗΠΑ) συνεχίζει την προσπάθειά της για την πλήρη επιβολή του μονοπολικού κόσμου, την Νέα Τάξη Πραγμάτων και τον παγκόσμιο έλεγχο. Πίσω από την αυτοκρατορία, οι πραγματικοί ηγέτες και μυστικοί εντολείς, το διεθνές   τραπεζο-οικονομικό σύστημα, το αδυσώπητο, ανάλγητο και αδηφάγο διεθνές κεφάλαιο.  Και για να είμαστε απόλυτοι και ειλικρινείς, να πούμε ότι αιτία των πάντων είναι αυτό που όλοι σκέπτονται:Οικονομία και Ενεργειακοί πόροι. Και στην Μέση Ανατολή, που όλοι γνωρίζουμε την σημασία της για την παγκόσμια οικονομία,  αλλά και στην Αν. Μεσόγειο  αιτία της έντασης είναι τα τεράστια ενεργειακά κοιτάσματα υδρογονανθράκων που ανακαλύφθηκαν πρόσφατα. Άρα εκεί θα πρέπει να εστιάσουν τώρα για την επίτευξη του τελικού αντικειμενικού σκοπού, που είναι ο έλεγχος των ενεργειακών αποθεμάτων, ώστε στο τέλος να  υποταχθούν στον μονοπολικό κόσμο,  η Ρωσία και η Κίνα.  Πως; Δείτε τα δύο θερμά μέτωπα , στην Ουκρανία και στην Μέση Ανατολή και θα διαπιστώσετε ότι ομοιάζουν με μια θανατηφόρο λαβίδα, που επεκτείνεται προς Ανατολάς, προς Ρωσία σε πρώτη φάση, με τελική κατάληξη στην Κίνα.

Το 2000, το NationalEnergy Policy DevelopmentGroup  (NEPDG) υπό την προεδρία του Dick Cheney είχε εντοπίσει μέσω δορυφορικών εικόνων  και δεδομένων από γεωτρήσεις, τα παγκόσμια αποθέματα πετρελαίου και φυσικού αέριου και είχε παρατηρήσει τα τεράστια  συριακά αποθέματα φυσικού αερίου.

Έτσι το  2001, μετά την 11^η Σεπτεμβρίου  η Ουάσιγκτον αποφάσισε να επιτεθεί διαδοχικά σε οκτώ χώρες (Αφγανιστάν, Ιράκ,  Λιβύη,  Λίβανος και Συρία, Σουδάν, Σομαλία, Ιράν) για να αρπάξουν τους φυσικούς πόρους τους. Το επιτελείο του υιοθέτησε τότε το σχέδιο για την αναδιαμόρφωση της «Ευρύτερης Μέσης Ανατολής» (το οποίο περιλαμβάνει επίσης τη  μερική διάλυση της Τουρκίας και της Σαουδικής Αραβίας), ενώ το υπουργείο Εξωτερικών δημιούργησε το επόμενο έτος το τμήμα ΜΕΝΑ για να οργανώσει την «Αραβική Άνοιξη», η οποία υλοποιήθηκε δέκα χρόνια αργότερα.  

 Συγκεκριμένα  το 2001, ο πρόεδρος Τζορτζ Μπους αποφάσισε να τοποθετήσει, εκτός των άλλων αραβικών  κρατών και την Συρία στον κατάλογο του των στόχων ,  αποσκοπούσε τρεις επιδιώξεις:  

·        Να καταστραφεί ο «άξονας της αντίστασης» στην Μέση Ανατολή και να ευνοηθεί ο ισραηλινός επεκτατισμός.

·        Να βάλει χέρι στα τεράστια αποθέματα φυσικού αερίου,  

·        Να αναδιαμορφώσει την «Ευρύτερη Μέση Ανατολή».

Τα πολεμικά σχέδια  των ΗΠΑ  απέτυχαν το 2005 και το 2006, λαμβάνοντας τελικά τη μορφή της «Αραβικής Άνοιξης» το 2011: Ένας πόλεμος 4ης γενιάς που έπρεπε να φέρει τη Μουσουλμανική Αδελφότητα και μετριοπαθή ισλαμικά στοιχεία στην εξουσία, κατά το πρότυπο των ισλαμιστών της Τουρκίας του Ερντογάν. Τα αποτελέσματα της λανθασμένης τελικά πολιτικής αυτής είναι φανερά σε όλους μας σήμερα.

Ως γνωστόν,  όταν οι χώρες δεν κυβερνώνται στην ολότητά τους, η διεθνής ή η περιφερειακή τάξη διασαλεύεται. Η κατάρρευση ενός κράτους μετατρέπει το έδαφός του σε βάση τρομοκρατών. Και ποιους εξυπηρετούν τελικά  οι τρομοκράτες; Μα  αυτούς που ωφελούνται από την διαμορφούμενη κατάσταση, όπως  τους σχεδιαστές της Νέας Τάξης Πραγμάτων, του μονοπολικού κόσμου, της παγκόσμιας διακυβέρνησης. Αυτή την στιγμή οι ζώνες ακυβερνησίας στον μουσουλμανικό κόσμο επηρεάζουν τη Λιβύη, την Αίγυπτο, την Υεμένη, τη Λωρίδα της Γάζα, τον Λίβανο, τη Συρία, το Ιράκ, το Αφγανιστάν, το Πακιστάν, τη Νιγηρία, το Μάλι, το Σουδάν και την Σομαλία. Έτσι η Μέση Ανατολή βιώνει σήμερα μια σύγκρουση που μοιάζει, αλλά είναι ευρύτερη από αυτή της Ευρώπης των θρησκευτικών πολέμων του 17ου αιώνα.

Να αναφέρουμε σαν ένα παράδειγμα για το πώς και που  εκπαιδεύονται σήμερα οι τρομοκράτες: Σήμερα, ενδεικτικά,  οι τρομοκράτες εκπαιδεύονται σε μόνιμα στρατόπεδα της Αλ Κάιντα, της οργάνωσης που  οι ΗΠΑ είναι (υποτίθεται) σε διαρκή πόλεμο, που βρίσκονται στη λιβυκή έρημο, χώρα υπό πλήρη διάλυση, με απόλυτη ακυβερνησία και υπό μερικό έλεγχο   από το ΝΑΤΟ.

Ενώ τρία άλλα στρατόπεδα της Αλ Κάιντα είναι εγκατεστημένα στη Şanlıurfa, Osmaniye και Karaman, στη Τουρκία, χώρα μέλος του ΝΑΤΟ. Και να επισημάνουμε και το ανησυχητικό για την εθνική μας ασφάλεια,  το ήδη διαπιστωμένο, δηλαδή  της εκπαίδευσης  ισλαμιστών τρομοκρατών, στην γειτονιά μας, στο Κόσσοβο, εδώ και πολλά χρόνια.

ΙΣΛΑΜΙΣΜΟΣ - ΕΞΕΛΙΞΗ

Σε ένα εκπληκτικό του άρθρο ο πολυσυζητημένος πρώην ΥΠΕΞ των ΗΠΑ Χένρι Κίσιντζερ, με τίτλο «Theworld in flames» στις  31 Αυγούστου 2014, περιέγραφε  την δημιουργία των αδελφών μουσουλμάνων και την μετεξέλιξη διαφόρων παραφυάδων των στις σημερινές  τρομοκρατικές οργανώσεις,

που όλοι γνωρίζουμε  σήμερα, περισσότερο από τις φρικαλεότητες που διαπράττουν, παρά από την ιδεολογικά και θρησκευτικά πιστεύω των. 

Ας δούμε λίγο την ιστορία. Την άνοιξη του 1947 ο Αιγύπτιος δάσκαλος και θρησκευτικός ακτιβιστής Χασάν αλ Μπανά πρότεινε στον τότε βασιλιά Φαρούκ την ίδρυση ενός θρησκευτικού ισλαμικού κράτους.

Ο αλ Μπανά εξέφρασε τότε  τις αρχές και τις προσδοκίες των Αιγύπτιων Αδελφών Μουσουλμάνων, που η οργάνωση  ιδρύθηκε το 1928, με σκοπό να πολεμηθεί  η δυτική επιρροή στον  παραδοσιακό τρόπο ζωής  των μουσουλμάνων Αιγυπτίων.

Ο αλ Μπανά εξέφρασε τότε τις αρχές και τις προσδοκίες των Αιγύπτιων Αδελφών Μουσουλμάνων, που η οργάνωση  ιδρύθηκε το 1928, με σκοπό να πολεμηθεί η δυτική επιρροή στον παραδοσιακό τρόπο ζωής των μουσουλμάνων Αιγυπτίων.
Η Δύση, κατά τον αλ Μπανά, είναι χρεοκοπημένη και παρηκμασμένη. Ο αλ Μπανά είπε, ουσιαστικά, ότι η παγκόσμια τάξη, όπως την δημιούργησε η Δύση, είχε χάσει την ισχύ αλλά και τη νομιμοποίηση.
Στην πραγματικότητα «παγκόσμια τάξη» δεν υπήρξε ποτέ. Το σύγχρονο πολιτικό οικοδόμημα δημιουργήθηκε περίπου 400 χρόνια πριν, στη Βεστφαλία, με την ομώνυμη συνθήκη (1648 μ.Χ.) μετά από έναν αιώνα πολέμων στην Ευρώπη. Βασίστηκε σε ένα σύστημα ανεξάρτητων κρατών και στον περιορισμό των φιλοδοξιών εκάστου από αυτά, μέσα από έναν μηχανισμό ισορροπίας δυνάμεων. 

Το 1964 ο ιεροδιδάσκαλος και θεωρητικός της Μουσουλμανικής Αδελφότητας Σαΐντ Κουτμπ πρότεινε το Ισλάμ να ανατρέψει με πόλεμο την υπάρχουσα παγκόσμια τάξη. Η πρόταση αυτή αποτελεί το θεμέλιο της σκέψης των σύγχρονων ισλαμιστών. Αποστολή του Ισλάμ είναι, κατά τον Κουτμπ, να αποτινάξει όλα αυτά και να τα αντικαταστήσει με την παγκόσμια εφαρμογή των δογμάτων του κορανίου. Όπως όλες οι ουτοπίες, για την πραγματοποίηση αυτής, χρειάζονται ακραία μέτρα. Σε μια παγκοσμιοποιημένη, κοσμική, δημοκρατική  κοινωνία οι απόψεις του Κουτμπ φαίνονται ακραίες και ανάξιες λόγου.

Όμως για τους ισλαμιστές φονταμενταλιστές οι απόψεις  αυτές εμπεριέχουν αλήθειες  πέραν της υφιστάμενης  διεθνούς τάξης. Αποτελούν την πολεμική ιαχή των ακραίων ισλαμιστών (των τζιχαντιστών) στη Μέση Ανατολή και  πέραν αυτής,  εδώ και δεκαετίες.

Τις αναπαράγουν η αλ Κάιντα, η Χαμάς, η Χεζμπολάχ, οι Ταλιμπάν, η ιρανική θεοκρατία κατά κάποιο τρόπο τουλάχιστον στο αρχικό στάδιο, το Κόμμα της Απελευθέρωσης (Χιζμπ ουτ Ταχρίρ), που δραστηριοποιείται στη Δύση, η Μπόκο Χαράμ στη Νιγηρία, το Μέτωπο αλ Νούσρα στην Συρία και το Ισλαμικό Κράτος του Ιράκ και του Λεβάντε, η Ισλαμικό Χαλιφάτο , το ISIS, το οποίο εκτόξευσε τη μεγάλη του επίθεση, που εξέπληξε τους πάντες με την ραγδαία προέλαση και την κατάκτηση τόσου μεγάλου εδαφικού χώρου στο Ιράκ και την Συρία.
Με δυο λόγια η ισλαμική αγνότητα και όχι η σταθερότητα, είναι η βασική αντίληψη της νέας αυτής παγκόσμιας ισλαμικής αντίληψης. 

 ΠΕΡΙ ΤΟΥ ISIS- ΑΝΑΛΥΣΗ-ΕΠΑΦΕΣ

Αρχικά θέλω να αναφερθώ  ξεχωριστά και ιδιαίτερα στον αμερικανό γερουσιαστή Τζον Μακ Κέιν, καθόσον θεωρώ ότι είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση και η αιχμή του δόρατος  της  συγκεκαλυμμένης  και αόρατης αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής.  Πρώην αμερικανός πιλότος, έλαβε μέρος στον πόλεμο του Βιετνάμ, που καταρρίφθηκε ,αιχμαλωτίστηκε και παρέμεινε αιχμάλωτος επί έξη χρόνια και θεωρείται και είναι βέβαια ήρωας πολέμου για την αμερικανική κοινή γνώμη.  Ο γερουσιαστής Μακ Κέιν, σύμφωνα με τον Γάλλο πρώην διπλωμάτη, ιστορικό και συγγραφέα Tierry Meyssan, του δικτύου Voltaire   έλαβε μέρος σε όλες τις χρωματιστές επαναστάσεις των τελευταίων είκοσι χρόνων!!! Για να δώσουμε μερικά παραδείγματα, πάντα στο όνομα της «δημοκρατίας» η δράση του,ετοίμασε το αποτυχημένο πραξικόπημα κατά του συνταγματικά εκλεγμένου προέδρου Ούγκο Τσάβες στη Βενεζουέλα, την ανατροπή του συνταγματικά εκλεγμένου προέδρου Jean-Bertrand Aristide στην Αϊτή, την απόπειρα ανατροπής του συνταγματικά εκλεγμένου προέδρου Mwai Kibaki στην Κένυα και του συνταγματικά εκλεγμένου προέδρου της Ουκρανίας, Βίκτορ Γιανουκόβιτς.

Ήταν ο συντονιστής της Συριακής αντιπολίτευσης, τουλάχιστον στα αρχικά στάδια και στην ουσία ο καθοδηγητής του ΙΚΙΛ, ηISIS, ή Ισλαμικό Κράτος, ή Ισλαμικό Χαλιφάτο, αφού ο αρχηγός του ΙΚΙΛ έπαιρνε οδηγίες από τον ίδιο τον γερουσιαστή, όπως φαίνεται από αδιαμφισβήτητα γεγονότα

To ISIS είναι το τέρας που δημιούργησαν οι ΗΠΑ (και  που έχουν χάσει τελικά τον έλεγχο του),   όπως  στην ιστορία  της γοτθικής και ρομαντικής νουβέλας  της Αγγλίδας συγγραφέαΜαίρη Σέλεϊ, « ο Φρανκεστάιν και το τέρας»,   με την αρωγή Βρετανίας και Τουρκίας και χορηγούς και μέγα χρηματοδότες –σπόνσορες  την Σαουδική Αραβία και το Κατάρ, με σκοπό να πολεμήσει μαζί με την Συριακή αντιπολίτευση, για την ανατροπή του προέδρου Άσαντ ,  την εγκαθίδρυση Σουνιτικού Ισλαμικού καθεστώτος και να διαρρήξουν τον Σιιτικό άξονα Ιράν- Ιράκ-Συρία-Λίβανος.  Πολέμησε μαζί με την Αλ Νούσρα , υπό την σκέπη της Αλ Κάιντα, καθώς και με άλλες Ισλαμιστικές Σουνιτικές οργανώσεις, αλλά ηττήθηκε, όπως και η Συριακή αντιπολίτευση από τον Συριακό στρατό και τον Σιιτικό Χεζμπολάχ, του Λιβάνου.

Το ISIS που όπως είπαμε είναι το άθλιο δημιούργημα των Αμερικανών, αφού ο σημερινός ηγέτης του ο Ιμπραχίμ αλ-Μπαντρί (Ibrahim al-Badri), επίσης γνωστός ως Αμπού Du'a, η ως Αμπού Μπακρ αλ-Μπαγκντάντι,  ως Χαλίφης Ιμπραχίμ, είναι μισθοφόρος του ΠρίγκιπαAbdul Rahman al-Faisal, χρηματοδοτούμενος από τη Σαουδική Αραβία, το Κατάρ και τις Ηνωμένες Πολιτείες.  Συντονιστής της όλης επιχείρησης όπως προαναφέραμε ένας γερουσιαστής των ΗΠΑ, ο ήρωας πολέμου στο Βιετνάμ, ο Τζον Μακέιν. Ιδού η σχετική   φωτό, που  αποδεικνύει την απόλυτη αλήθεια. 

 

Ο Χαλίφης Ιμπραχίμ, Ιρακινός γεννημένος στην Σαμάρρα, πρώην τρόφιμος των αμερικανικών φυλακών, που τον απελευθέρωσαν ανεξήγητα οι αμερικανοί , (γιατί άραγε;),  είναι ένας σύγχρονος κοντοτιέρος (condottiere=μισθοφόρος). 

Παρά το γεγονός ότι είναι υπό τις διαταγές του Πρίγκιπα Αμπντούλ Ραχμάν (Abdul Rahman)  (Μέλος της φατρίας των Sudeiris), δεν θα ήταν έκπληξη  να συνεχίσει την εποποιία του στη Σαουδική Αραβία  (μετά από μια σύντομη  παράκαμψη στο Λίβανο,  ή ακόμα και στο Κουβέιτ).

Το Ισλαμικό Κράτος αποτελεί ένα νέο βήμα στα μισθοφορικά.

Σε αντίθεση με τις τζιχαντιστικές ομάδες που πολέμησαν στο Αφγανιστάν, τη Βοσνία-Ερζεγοβίνη (υπήρχε στρατόπεδο Ταξιαρχίας Μουτζαχεντίν έξω από την πόλη Ζένιτσα, όπου προσωπικά το έχω δει και αναφέρει, όταν υπηρετούσα στην ECMM,  το 1993-1994)  και στη Τσετσενία γύρω από τον Οσάμα μπιν Λάντεν, δεν αποτελούν μια προσθετική δύναμη, αλλά ένα στρατό από μόνο του.  

Σε αντίθεση με τις προηγούμενες ομάδες στο Ιράκ, τη Λιβύη και τη Συρία, γύρω από το πρίγκιπα Μπαντάρ μπιν Σουλτάν (Bandar bin Sultan), διαθέτουν εξελιγμένες υπηρεσίες επικοινωνίας,  που καλούν για ένταξη και στρατολόγηση, χρησιμοποιώντας τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και τα διεθνή ΜΜΕ, καθώς   και πολιτικούς αξιωματούχους, που έμαθαν

τη δουλειά στις  μεγάλες δυτικές σχολές, ικανούς να αναλάβουν αμέσως τη διοίκηση μιας περιοχής, κάτι που το βλέπουμε στις καταληφθείσες περιοχές, όπου εφαρμόζεται άμεσα η ισλαμική διοίκηση, συνεπικουρούμενοι βέβαια με το καθεστώς τρόμου που εφαρμόζουν άμεσα με σχέδιο, οργάνωση, αποφασιστικότητα και με γνώσεις του διεθνούς marketing, όπως τους δημόσιους αποκεφαλισμούς και  την προβολή των στα κοινωνικά μέσα, στα διεθνή ΜΜΕ κλπ.

                  

          ΕΛΛΑΔΑ-ΣΧΕΣΕΙΣ ΜΕ ΧΩΡΕΣ ΜΕΣΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ

         

          Αν αναρωτηθεί κάποιος ποιο είναι το καλύτερο διαβατήριο για να ταξιδεύσει στην Μέση Ανατολή, ίσως η απάντηση να τον εκπλήξει. Μα το Ελληνικό και ισχύει για όλο τον αραβικό κόσμο.

Πάντα η Ελλάδα (Γιουνάν για άραβες, Γιαβάν για τους Ισραηλινούς) ήταν η φιλική χώρα, η αδελφική χώρα για πολλούς άραβες και σε ένα μεγάλο βαθμό ισχύει ακόμη. Είναι το αποτέλεσμα της στάσης της Ελλάδος σε πολλά θέματα και ιδιαίτερα μετά την διπλωματική στάση και συμπεριφορά της κυβέρνησης Ανδρέα Παπανδρέου την δεκαετία του 80.

Σε γενικές γραμμές η στάση των αράβων παραμένει ακόμη φιλική. Δυστυχώς η Ελληνική εξωτερική πολιτική, αδύναμη και αναιμική έως ανύπαρκτη  τελευταία,  με ανεξήγητα φοβικά σύνδρομα  και με έλλειψη ιδεών και πρωτοβουλιών και ακόμη χειρότερα, υποταγμένη στις θελήσεις και απαιτήσεις των μεγάλων της Ε.Ε. και των ΗΠΑ ακολουθεί και εκτελεί τις αποφάσεις των χωρίς να λαμβάνει υπόψη εθνικά συμφέροντα, παραδοσιακές σχέσεις και μακροχρόνιες επιτυχημένες πολιτικές. Έτσι  καταστρέφοντας φιλίες δεκαετιών και δημιουργώντας δυσαρέσκειες, καχυποψίες και αμφισβητήσεις  χάνει τα φιλικά ερείσματα και την διπλωματική και όχι μόνο συμπαράσταση από πολλές αραβικές χώρες. Να υπενθυμίσουμε την λανθασμένη στάση  της χώρας μας  στο θέμα της Λιβύης, της Συρίας και του Ιράν, χώρες με παραδοσιακές εξαιρετικά καλές σχέσεις. Βέβαια σε ότι αφορά την στάση της απέναντι στην τουρκική προκλητική και διεκδικητική πολιτική θα μπορούσε κάποιος να την χαρακτηρίσει από φοβική και υποχωρητική μέχρι εθνικά εγκληματική.

Ευτυχώς τελευταία η Ελληνική εξωτερική πολιτική , ή μάλλον η ευτυχής συγκυρία, λόγω ταύτισης των εθνικών μας συμφερόντων με άλλα συμφέροντα,  κατέγραψε δύο πολύ καλές κινήσεις ,  λόγω των συγκυριακών συνθηκών και όχι λόγω σχεδιασμού,   που θα έχουν καταλυτικά αποτελέσματα στον τομέα της γεωστρατηγικής και ιδιαίτερα στον τομέα των στρατηγικών συμμαχιών και των εθνικών μας συμφερόντων.

Αναφέρομαι στην πρόσφατη τριμερή συμφωνία Ελλάδος-Κύπρου-Αιγύπτου, που στην ουσία είναι τετραμερής με την  μη εμφανή συμμετοχή του Ισραήλ. Η δεύτερη επιτυχημένη κίνηση είναι η υπογραφή τον Σεπτέμβριο του 2011 της οικονομικής, διπλωματικής , οικονομικής και μυστικής στρατηγικής συμφωνίας Ελλάδος – Ισραήλ.

Το ότι δεν έχουν δημοσιοποιηθεί τα περισσότερα στοιχεία της συμφωνίας αυτής αποδεικνύει και την σοβαρότητα και την υψηλή αξία αυτής. Εδώ θα πρέπει να επισημάνω και θα πρέπει να προσέξουμε, ότι η συμφωνία αυτή να μην αποτελέσει αιτία μείωσης των εξαιρετικών μας  σχέσεων με τους Παλαιστινίους, το πιο έξυπνο αραβικό φύλο και  ταυτόχρονο το πιο ταλαιπωρημένο και αδικημένο από την διεθνή κοινότητα , καθόσον αγωνίζεται επί δεκαετίες για το όνειρο που δεν ήλθε, την δημιουργία Παλαιστινιακού κράτους.  Η πραγματική φιλία με τους δύο λαούς , Ισραηλινούς και Παλαιστινίους είναι επιβεβλημένη και εφικτή, με το σωστό μίγμα πολιτικής  από  την Ελλάδα. Και οι δύο λαοί αγαπούν και σέβονται τους Έλληνες και θέλουν την φιλία τους και την συνεργασία τους. Έτσι η  Ελλάδα θα μπορούσε να είναι ο έντιμος ενδιάμεσος  μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινίων, που θα μπορούσαν να εμπιστεύονται και οι δύο πλευρές και να την χρησιμοποιούν στις συνομιλίες των και στην προσπάθεια επίλυσης του μακροβιότερου και πιο δύσκολου προβλήματος , του Παλαιστινιακού.  Χρειαζόμαστε την φιλία και την συμμαχία του ισχυρού Ισραήλ  σε πολλά θέματα (οικονομικά, εμπορικά, διπλωματικά, στρατιωτικά, πληροφοριακά), όπως και την φιλία και στήριξη των Παλαιστινίων και κατ΄ επέκταση του αραβικού κόσμου. Ναι είναι εφικτό και επιβεβλημένο για μια πολιτική με όραμα και προοπτική.  

Σε ότι αφορά τις σχέσεις μας με την Τουρκία να αναφερθώ επιγραμματικά:

Η Ελλάδα όπως προείπαμε, διακατέχεται από ένα ανεξήγητο φοβικό σύνδρομο, με αποτέλεσμα να επιλέγει την πολιτική κατευνασμού απέναντι πολιτική που όχι μόνο δεν έχει αποδώσει μέχρι τώρα ,

αλλά έχει δημιουργήσει γκρίζες ζώνες, αύξηση της τουρκικής προκλητικότητας, δηλαδή  την έχει εγκλωβίσει σε ένα επικίνδυνο για τα εθνικά θέματα σπιράλ αβεβαιότητος, έλλειψης σχεδιασμού, πρωτοβουλίας, αμυντικής τακτικής, που της στερεί κάθε δίκαιο και κάθε νομικό πλεονέκτημα και που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην «φιλανδοποίηση» , δηλαδή  την παραχώρηση εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων και αλλοίμονο , εθνικού χώρου, χωρίς πόλεμο.

Η ΝΕΑ ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ

          Είναι σαφές πλέον ότι η Μέση ανατολή όπως την γνωρίζαμε μέχρι τώρα, σε λίγο δεν θα υπάρχει ούτε στους χάρτες.  Ήδη στην πράξη τα υφιστάμενα όρια κρατών δεν ισχύουν σε πολλές περιπτώσεις και όπως θα δούμε κράτη διαμελίζονται και νέα κράτη θα δημιουργηθούν. Η επαναχάραξη των συνόρων είναι ήδη δεδομένη και έχει αρχίσει να συντελείται. Όχι εκ του μηδενός, καθόσον οι λαοί υπήρχαν από παλαιά στην περιοχή, πλην όμως οι ισχυροί είτε τους αγνόησαν στο παρελθόν εξυπηρετώντας συμφέροντα και σκοπιμότητες, είτε δεν είχε έλθει η ώρα της εθνικής των συνείδησης. Αυτά που βλέπουμε σήμερα και πριν με τις έριδες, τις διαμάχες και τις συγκρούσεις,  είναι το αποτέλεσμα της αυθαίρετης διαίρεσης της περιοχής  από δύο συνταγματάρχες το 1916. Τον Άγγλο Σάικς και τον Γάλλο Πικό.

  

Η χάραξη των συνόρων από τους Σάικς-Πικό εξυπηρετούσε τα Αγγλο-Γαλλικά συμφέροντα της εποχής και είναι η αιτία όλων των δεινών που επηκολούθησαν στην περιοχή, συμβάλλοντας βέβαια σε αυτό και ο μαύρος χρυσός, που ανακαλύφθηκε  και αποδείχθηκε τελικά ευχή και κατάρα για τους αυτόχθονες κατοίκους.  Για το πώς θα διαμορφωθεί τελικά η Μέση Ανατολή, μας διαφωτίζουν δύο χάρτες που «αποκαλύπτουν» τους αμερικανικούς σχεδιασμούς στην περιοχή.Σταδιακά και υπό το πρίσμα των νεώτερων εξελίξεων, το αμερικάνικο Γενικό Επιτελείο αναθεώρησε το σχέδιο του για την αναδιαμόρφωση της «Ευρύτερης Μέσης Ανατολής» (Greater Middle East Initiative), όπως ορίστηκε το 2001, και του οποίου ο χάρτης δόθηκε στη δημοσιότητα από το συνταγματάρχη Ralph Peters στη διάρκεια των  συζητήσεων της Επιτροπής Μπέικερ-Χάμιλτον.

 

 Η Ουάσιγκτον δεν επιθυμεί πλέον να ανατρέψει την Αραβική Δημοκρατία της Συρίας, επειδή θεωρεί την συριακή αντιπολίτευση,  ως ανίκανη να κυβερνήσει και επειδή δεν θέλει να δει τη χώρα να βουλιάξει σε μια ανεξέλεγκτη αναρχία, όπως στην Λιβύη και  Ιράκ. Πράγματι, σε αντίθεση με τη Λιβύη και το Ιράκ, η Συρία γειτνιάζει με το Ισραήλ και το χάος σε αυτό το μέρος θα μπορούσε να αποβεί μοιραίο για τον προστατευόμενο της. Ο χάρτης αυτού του νέου σχεδίου δημοσιεύθηκε τον Σεπτέμβριο του 2013, από την δημοσιογράφο Ρόμπιν Ράιτ, τότε ερευνήτρια στο Ινστιτούτο για την Ειρήνη των Ηνωμένων Πολιτειών, δεξαμενής σκέψης (think tank) του Πεντάγωνου. 

 

Έτσι ο χάρτης αυτός προβλέπει τη δραστική μείωση κατά τριών τετάρτων του εδάφους της Συρίας.   Το ειρηνευτικό σχέδιο των «φιλελεύθερων γερακιών» έγκειται επομένως στο να κατορθώσει τους αρχικούς στόχουςδιαιρώντας τη Συρία στα δύο: μια ζώνη που θα κυβερνάται από την Δαμασκό και μια άλλη από τους «μετριοπαθείς αντάρτες» (δηλαδή από το Πεντάγωνο).  Στην Συριακή Αραβική Δημοκρατία: η πρωτεύουσα και η μεσογειακή ακτή.Στο Πεντάγωνο: η συριακή έρημος και τα αποθέματά της σε αέριο (δηλ, η απελευθερωμένη ζώνη από τις επιδρομές του ΙΚ με τους βομβαρδισμούς του στρατηγού John Allen).  Στο νότο το κρατίδιο των Δρούζων, απαίτηση των Ισραηλινών για να μην είναι σε επαφή με το σουνιτικό Ισλαμικό κράτος.
Η Ουάσινγκτον προτίθεται να διατηρήσει τη Συριακή Δημοκρατία τουλάχιστον στα ισραηλινά σύνορα, στη Δαμασκό και τις ακτές της Μεσογείου. Σε αντίθεση, η Γαλλία και η Τουρκία δεν θέλουν μια σύντηξη του ιρακινού Κουρδιστάν και της Βόρειας Συρίας, αποτέλεσμα του οποίου θα οδηγούσε αναπόφευκτα σε απώλεια εδαφών  της Τουρκίας. 

Βλέπουμε στον χάρτη τις αλλαγές συνόρων, όπου και εδώ είναι το σημαντικότερο όλων, η δημιουργία του κράτους του Κουρδιστάν, που θα περιλαμβάνει εδάφη από την Συρία, το Ιράκ , το Ιράν και την Τουρκία.  Το αν τοKουρδιστάν θα ακουμπήσει τελικά στην Μεσόγειο είναι το επιθυμητόν για τους Κούρδους και τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα,

καθόσον από εκεί θα περάσει ο  νέος αγωγός μεταφοράς υδρογονανθράκων,  από τα πλούσια κοιτάσματα της Μοσούλη και αν τελικά θα επιτευχθεί ο στόχος καθόσον αναμένεται σφοδρή αντίδραση των Τούρκων, ή ανταλλάγματα και από πού θα δοθούν;. Μήπως εις βάρος των Ελληνικών συμφερόντων; Απλά προβληματισμός.

Η  Ουάσινγκτον ελπίζει να περιορίσει την επιρροή του Ιράν στην περιοχή. Ωστόσο, λαμβάνοντας υπόψη τις στρατιωτικές ήττες της από το 2006, φαίνεται ότι θα ικανοποιηθεί με το πάγωμα της σημερινής ισορροπίας δυνάμεων. Ως εκ τούτου, εκτιμάται ότι θα μοιράσει τον αραβικό κόσμο μεταξύ φιλο-Σαουδαραβών και φιλο-Ιρανών με τη διαβεβαίωση των δύο πλευρών ότι δεν θα θίξουν την ζώνη επιρροής του άλλου. Έτσι σύμφωνα με το νέο σχέδιο, ο αραβικός κόσμος θα μοιραστεί μεταξύ του Ιράν και της Σαουδικής Αραβίας, το καθένα από τα κράτη αυτά θα είναι αντίστοιχα υπεύθυνο για τους σιίτες και τους σουνίτες.  Η κυβέρνηση Ομπάμα φαίνεται να έχει διευθετήσει και  τη διαδοχή του Βασιλιά Αμπντουλάχ εγγυώμενη στη καθεμία από τις φατρίες των Σαούντ τη κληρονομική διατήρηση των υφιστάμενων προνομίων της. Κάτι που τελικά έγινε πρόσφατα με τον θάνατο του Βασιλιά Αμπντουλάχ και την ήρεμη διαδοχή του από τον αδελφό του.

Φέρεται επίσης ότι  οι ΗΠΑ να έχουν  αποδεχθεί τη συνεχιζόμενη επιρροή του Ιράν υπό την προϋπόθεση ότι το τελευταίο θα παραιτηθεί από κάθε επέκταση δια της βίας.  Οι Σουνίτες θα αναγκαστούν να θεωρήσουν για πάντα τους Γουαχαμπίτες  ως μουσουλμάνους, ενώ οι Σιίτες θα πρέπει να αποδεχθούν την ιρανική εξουσία, ακόμη και αν η Τεχεράνη έχει ήδη παγώσει τα ιδανικά του Ιμάμη Χομεϊνί. 

Δεν θα υπάρχουν ούτε νικητές ούτε νικημένοι, αλλά θα ηττηθούν ορισμένοι παράγοντες,  στο δικό τους στρατόπεδο. Μεταξύ των άλλων, η Τουρκία που θα χάσει την επιρροή της μεταξύ των σουνιτών, τιμωρημένη για τις εμμονές της εναντίον της Συρίας και τον άκρατο μεγαλοϊδεατισμό της και το νέο-Οθωμανικό  της όραμα, με την εγκαθίδρυση της  νέας μορφής Οθωμανικής αυτοκρατορίας, με Σουλτάνο τον πρόεδρο Ερντογάν. Εξάλλου το λευκό παλάτι σε τι παραπέμπει;

           Οι ασκήσεις επί χάρτου και για τους χάρτες της Μέσης Ανατολής φαίνεται ότι δεν τελειώνουν εδώ.

Ήδη κυκλοφορεί μυστικά νέος χάρτης της Μέσης Ανατολής, όπου φαίνεται η διαμόρφωση της περιοχής μετά από μια δεκαετία, μέχρι  το 2025, όπου όπως βλέπουμε είναι παρεμφερής με τον χάρτη του 2013, με πιο φρέσκες ιδέες.

         ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Για τις Ηνωμένες Πολιτείες, το πάγωμα της κατάστασης στον αραβικό κόσμο θα τους επιστρέψει να επικεντρώσουν τη στρατιωτική τους δύναμη κατά της Ρωσίας και της Κίνας, που όπως προείπαμε είναι και ο τελικός τους στόχος  και επιδίωξη για τον μονοπολικό κόσμο που ονειρεύονται για την παγκόσμια κυριαρχία και την τελική Νέα Τάξη πραγμάτων, που έχουν ορισθεί να εφαρμόσουν. Για αυτό τον λόγο αποσύρουν τις στρατιωτικές των δυνάμεις από την περιοχή της Μέσης Ανατολής  και τις μεταφέρουν στην νέα  Ζώνη ενδιαφέροντος  και στρατηγικών των επιδιώξεων, της Άπω Ανατολής, στον Ινδικό και Ειρηνικό Ωκεανό, περικυκλώνοντας τον τελικό των ΑΝΣΚ, όπως προείπαμε, που είναι η Κίνα.  Όλα τα παραπάνω αποτελούν σχεδιασμούς επιθυμητούς, που ενδεχομένως να υλοποιηθούν όλως ή μερικώς, ή ακόμη και ουδόλως.

Να επισημάνουμε,  ότι εκτός όλων των παραπάνω, σημαντικό και καθοριστικό ρόλο παίζει και η ενεργειακή πολιτική του διεθνούς τραπεζικο-οικονομικού συστήματος και των μεγάλων πετρελαϊκών εταιρειών, με τους αγωγούς μεταφοράς υδρογονανθράκων στην περιοχή.

Χαρακτηριστικά αναφέρουμε αυτά που επιμελώς αποκρύπτεται από τα διεθνή ΜΜΕ: Δηλαδή ότι το πετρέλαιο που κλέβεται από το Μέτωπο Αλ-Νούσρα στη Συρία, πωλείται από την Exxon-Mobil (η εταιρεία των Ροκφέλερ που βασιλεύει στο Κατάρ), ενώ εκείνο που κλέβει το  ΙΚΙΛ στο Ιράκ, εκμεταλλεύεται από την Aramco (ΗΠΑ / Σαουδική Αραβία).

   Με την ευκαιρία, θυμίζουμε ότι κατά τη διάρκεια της σύγκρουσης της Λιβύης, το ΝΑΤΟ είχε επιτρέψει στο Κατάρ (δηλαδή στην Exxon-Mobil) να πουλήσει το πετρέλαιο των «απελευθερωμένων περιοχών» από την Αλ-Κάιντα. 

Για το Παλαιστινιακό, προσωπικά είμαι αισιόδοξος ότι θα υπάρξει επιτέλους λύση και η αναγνώριση του Παλαιστινιακού κράτους είναι αναπόφευκτη. Παρά τις δυσοίωνες σήμερα εξελίξεις, ενδεχομένως  μιας τρίτης Ιντιφάντα  ήδη προ των πυλών, εν τούτοις το διεθνές κλίμα έχει αλλάξει. Μεγάλες  χώρες της Δύσης αναγνωρίζουν το Παλαιστινιακό κράτος και αυτό δεν είναι τυχαίο. Με ή χωρίς Νετανιάχου  (εκλογές στις 17 Μαρ. 2015),  το Ισραήλ και η Παλαιστινιακή Αρχή θα προχωρήσουν στην ολική η μερική λύση (Δυτική Όχθη, χωρίς την Γάζα της Χαμάς) και τα δύο κράτη (side by side)  θα συμβιώνουν και θα συνεργάζονται, αφήνοντας πίσω το αιματοβαμμένο παρελθόν τους. Όχι χωρίς προβλήματα βεβαίως και χωρίς οδυνηρές αναμνήσεις.

Σε ότι αφορά την Ελλάδα δείτε  το χάρτη που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο, όπου υπάρχουν μαζεμένες  όλες οι μέχρι τώρα διεκδικήσεις των γειτόνων μας εις βάρος της Ελλάδος. Βέβαια μπορεί όλα αυτά αν φαίνονται υπερβολικά και ακραία, αλλά ποιος μπορεί να  προβλέψει τις μελλοντικές εξελίξεις και να αποκλείσει οτιδήποτε. Δείτε τι συνέβη στην περιοχή μας μετά την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, τι συμβαίνει  τώρα με την αραβική άνοιξη, τι συμβαίνει τώρα στην Ουκρανία.

Έτσι για την πατρίδα, έχω την άποψη  ότι επιτέλους θα πρέπει να αλλάξει αυτή η καταστροφική πολιτική, να διαμορφώσει εθνική στρατηγική, με ρεαλισμό και αποφασιστικότητα, χωρίς φοβίες και υποχωρητικά σύνδρομα, να είναι παρών στα διεθνή δρώμενα της περιοχής και να απαντά στις προκλήσεις με αποφασιστικότητα  και σταθερή και αυστηρή όπου είναι απαραίτητο πολιτική και οδηγό φυσικά το διεθνές δίκαιο.

Να μην επιτρέπει πλέον  σε ανύπαρκτες ή ασθενικά στρατιωτικά γειτονικές χώρες να αυθαδιάζουν, να προκαλούν, να διεκδικούν εθνικά εδάφη, να παραχαράζουν την ιστορία και εμείς να τους αντιμετωπίζουμε με αφωνία, με ανεξήγητη κατανόηση, με αδράνεια, χωρίς κόστος , με ότι αυτό συνεπάγεται.

 Δεν συνεπάγεται απαραίτητα πόλεμος και το επισημαίνω και ως παράδειγμα να αναφέρω δύο γνωστές διπλωματικές έννοιες, που εφαρμόζονται διεθνώς από σοβαρά και υπεύθυνα κράτη, δηλαδή την επίδειξη Σημαίας και την επίδειξη Δύναμης και όλοι καταλαβαίνουμε τις δύο αυτές έννοιες και την διπλωματική σημασία και ισχύ των και όχι μόνο.

Τελειώνοντας θα ήθελα να αναφέρω και να υπενθυμίσω σε σας, τα στελέχη του ενδόξου Πολεμικού μας Ναυτικού,  το περίφημο τραγικό απόσπασμα του Θουκυδίδη, στο 5^ο βιβλίο της Ιστορίας του, από τον διάλογο των ασθενικών στρατιωτικά Μηλίων, με τους ισχυρούς Αθηναίους, ώστε να αντιληφθούμε την σημασία ύπαρξης των ισχυρών αποτρεπτικών δυνάμεων του Έθνους και  την σπουδαιότητα  και σημασία  των Ενόπλων δυνάμεων μιας χώρας για την ύπαρξη και επιβίωσή της. Λέγουν οι ισχυροί  Αθηναίοι, στους ασθενικούς Μηλίους:

…ὅ­τι δί­και­α μὲν ἐν τῷ ἀν­θρω­πε­ί­ῳ λό­γῳ ἀ­πὸ τῆς ἴ­σης ἀ­νάγ­κης κρί­νε­ται, δυ­να­τὰ δὲ οἱ προ­ύ­χον­τες πράσ­σου­σι καὶ οἱ ἀ­σθε­νεῖς ξυγ­χω­ροῦ­σιν. 

δηλαδή

 

…πως κατά την ανθρώπινη λογική μπορούμε να μιλάμε για δίκαιο όταν και τα δύο μέρη έχουν ίση ισχύ και ότι οι ισχυροί πράττουν ότι τους επιτρέπει η δύναμή τους και οι αδύναμοι υποχωρούν όσο τους επιβάλλει η αδυναμία τους.

Σας ευχαριστώ πολύ. 

Αθήνα 29-1-15

Ιωάννης Αθαν. Μπαλτζώης

Αντιστράτηγος (ε.α.) 

Πρώην ΑΚΑΜ Τελ Αβίβ, ειδικός σε θέματα Μέσης Ανατολής