Για τα ναυάγια δεν φταίνε ποτέ τα βράχια

Σε ποιο παράλληλο σύμπαν παρωχημένων ιδεών και αντιλήψεων ζούνε άραγε οι κυβερνώντες; Πως είναι δυνατόν να παίρνουν αποφάσεις που βρίσκονται στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση από αυτή που κινείται όχι μόνο η ελληνική κοινωνία αλλά ολόκληρος ο δυτικός κόσμος;

Ο νέος υπουργός Παιδείας αποφάσισε ότι η αδυναμία του ελληνικού πανεπιστημίου να ανταγωνισθεί τα ιδρύματα των προηγμένων χωρών δεν είναι η έλλειψης πόρων, προγραμματισμού και  στόχων. Ούτε οι συνεχείς  καταλήψεις και το κλίμα πολιτικού χαβαλέ και  εκπαιδευτικής χαλαρότητας που επικρατεί στα ελληνικά ΑΕΙ. 
Αλλά η έλλειψη αρκετής δημοκρατίας στα Πανεπιστήμια. Έτσι η απάντηση του  κ. Μπαλτά ,ο οποίος θεωρεί ότι η "αριστεία είναι ρετσινιά", ήταν να επαναφέρει το άσυλο στις σχολές, να σταματήσει  την αξιολόγηση των καθηγητών και να καταργήσει τα Συμβούλια Ιδρυμάτων στα οποία μετέχουν και καθηγητές μεγάλων πανεπιστημίων του εξωτερικού επαναφέροντας το δικαίωμα των φοιτητών να εκλέγουν τον Πρύτανή τους !

             
Η αναπληρώτρια υπουργός μεταναστευτικής πολιτικής Τασία Χριστοδουλοπούλου που δηλώνει  ότι οι μετανάστες δεν μένουν στις πλατείες απλώς βγαίνουν  για να λιαστούν, αποφάσισε να καλέσει στην Ελλάδα τους Σύρους πρόσφυγες που εγκαταλείπουν τη χώρα τους, προσφέροντάς τους φιλοξενία σε ανοικτούς καταυλισμούς με φαγητό, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη αλλά και ταξιδιωτικά έγγραφα σε μία χρονική συγκυρία που η υπόλοιπη  Ευρώπη προσπαθεί να βάλει φρένο στο τσουνάμι των εκατομμυρίων μεταναστών για να περιφρουρήσει την αξιοπρεπή διαβίωση των πολιτών της.

Για περισσότερα πατήστε BHMA

Στη χώρα του Πουθενά

Αν κανείς επιθυμεί να σκιαγραφήσει την καρικατούρα ενός υπουργού τότε διαθέτει ένα άριστο δείγμα, τον κ. Πανούση. Προφανώς ο κ. υπουργός αντιμετωπίζει το πρόβλημα που παγίως αντιμετωπίζουν οι καθηγητές των πανεπιστημίων μας. Την αδυναμία διαχείρισης της πραγματικότητας. Βλέπετε οι καθηγητές των ξένων πανεπιστημίων προτιμούν τα αμφιθέατρα και τα εργαστήριά τους. Τιμούν μέχρι τέλους την επιστήμη τους. Στην Ελλάδα προτιμούν να συνδιαλέγονται με την εξουσία. Το αποτέλεσμα είναι οικτρό. Ο κ. Πανούσης είναι θύμα ενός ιδιόμορφου bullying. Τον έχουν πάρει στο ψιλό στην Κουμουνδούρου, στο Μαξίμου, βεβαίως και στα Εξάρχεια. Βλέποντας τα σκούρα αποζητά την προστασία του αφεντικού του. Επί ματαίω. Διερωτάται κανείς αν ο κ. Πανούσης θα ήταν αποτελεσματικότερος ως διαχειριστής ενός Kindergarten. Μάλλον όχι. Τα βρέφη βλέπετε είναι εξαιρετικά απαιτητικά, τα δε μικρά παιδιά είναι πολύ έξυπνα. Προφανώς ο κ. καθηγητής επιδίωκε να τερματίσει την καριέρα του ως μέλος μιας κυβέρνησης. Της όποιας κυβέρνησης. Τώρα ψελλίζει κάτι περί «βελούδινου διαζυγίου». Το σύνδρομο της Δημοκρατικής Αριστεράς τον καταδιώκει. Δυστυχώς η Ιστορία δεν του επιφυλάσσει ούτε μία αναφορά. Δεν διαθέτει καν τα χαρίσματα ενός Βαρουφάκη. Δεν θα έβλεπε ποτέ τον εαυτό του σε πρωτοσέλιδο ενός «Paris Match» όσο και αν το επιδίωκε. Άντε και καλή σύνταξη.

H σημερινή κυβέρνηση τοποθέτησε την κυρία Χριστοδουλοπούλου ως υπουργό επί της Μετανάστευσης. Καμία αντίρρηση, αρκεί μία υπουργός να διαθέτει τη δυνατότητα να διαχωρίζει τον κυβερνητικό της ρόλο από εκείνον του μέλους του γνωστού FORUM. Ανέμενε την Τρίτη της Λαμπρής για να εκστομίσει το απαράμιλλο: «Κανείς πρόσφυγας δεν μένει στο δρόμο. Τους βλέπετε στην Ομόνοια γιατί λιάζονται». Αν ήμουν πρόσφυγας ή οικονομικός μετανάστης θα αισθανόμουν προσβεβλημένος. Δεν θα είχα ξεκινήσει από το Χαλέπι ή το Τικρίτ με ένα μπογαλάκι για να σωθώ, ούτε θα σκυλοπνιγόμουν ανοιχτά της Γαύδου στο δρόμο για την Ιταλία, ούτε θα πλήρωνα από το υστέρημα της οικογένειάς μου 3.000 ευρώ σε κάποιον απατεώνα Αιγύπτιο διακινητή ανθρώπινων ψυχών για να μπαρκάρω σε ένα σαπάκι, για να ακούσω μία υπουργό μιας αριστερής κυβέρνησης στην Ελλάδα ότι λιάζομαι στην Ομόνοια. Η κυρία υπουργός αντιλαμβάνεται προφανώς το μεταναστευτικό ζήτημα ως άσκηση επί χάρτου σε κάποιο γραφειάκι της Amnesty International στο Λονδίνο. Νομίζει ότι η προσφυγιά είναι μία υπόθεση χωροταξικής ή ακόμη και ξενοδοχειακού τύπου διαχείρισης. Κανείς δεν λιάζεται, κυρία μου, όταν είναι ασφαλής, έχει δουλειά, σχολειό για το παιδί του, ένα πιάτο φαΐ στο τραπέζι του, ένα φάρμακο για τη σύντροφό του και πέντε γρόσια για να τα στείλει πίσω στο χωριό του. Λιάζεται όταν δεν έχει τίποτε από τα παραπάνω και λαχταρά ακόμη και να παρανομήσει για να τα αποκτήσει. Αυτή είναι η προσφυγιά, κυρία μου, αν ποτέ αναλογιστήκατε ότι το φαινόμενο είναι πολύ παλαιότερο σε ηλικία από ένα σύνθημα σε διαδήλωση και από μία ανούσια δημοσιογραφική κουβέντα σε κάποιον τηλεοπτικό σταθμό. Υπάρχει μία διαφορά, βλέπετε, μεταξύ της επικοινωνιακής παρακμής και ενός μείζονος πολιτικού και στρατηγικά οικονομικού ζητήματος που είναι το σύγχρονο τσουνάμι μετανάστευσης από την Ανατολή στη Δύση.

Για περισσότερα  Athens Voice