Θρησκευτικός πλουραλισμός και ειρηνική συνύπαρξη (Ορισμένες επισημάνσεις)

26/10/18

Θρησκευτικός πλουραλισμός και ειρηνική συνύπαρξη (Ορισμένες επισημάνσεις)

Αναστάσιος Αρχιεπίσκοπος Tιράνων, Δυρραχίου και πάσης Αλβανίας

Η ενσυνείδητη αποδοχή του θρησκευτικού πλουραλισμού και η ειρηνική συνύπαρξη των διαφόρων κοινοτήτων μπορούν να προέλθουν από δυο αντίθετες αφετηρίες. Είτε από την αδιαφορία για τη θρησκευτική πίστη είτε από τη συνειδητή βίωση της ουσίας της θρησκείας. Αντιστρόφως, η θρησκευτική μισαλλοδοξία ανάμεσα σε συνυπάρχουσες θρησκευτικές κοινότητες και πολιτιστικές παραδόσεις είναι δυνατόν να αναπτυχθεί:
Πρώτον, από σπέρματα θρησκευτικού τύπου, π.χ. από έναν ακραίο φανατισμό.
Δεύτερον, από μη θρησκευτικές ρίζες π.χ. παράγοντες πολιτικούς, εθνικιστικούς, που χρησιμοποιούν τη θρησκεία για άλλες επιδιώξεις. Όλες αυτές οι ρίζες εξακολουθούν να είναι ανθεκτικές σε πολλές περιοχές της υφηλίου.
Ο ανθρώπινος, εντούτοις, πόθος για παγκόσμια ειρήνη παραμένει εναγώνιος. Αξίζει λοιπόν να μελετούμε προσεκτικά το πολυσύνθετο αυτό πρόβλημα για την ορθή αντιμετώπισή του. Στην αποψινή σύντομη ομιλία θα περιοριστώ να διατυπώσω ορισμένες μόνο επισημάνσεις σχετικά με το κρίσιμο αυτό θέμα.
1. Προσωπικά πιστεύω ότι η καλλιέργεια μιας υγιούς θρησκευτικής συνειδήσεως αποτελεί το σταθερότερο θεμέλιο της ειρηνικής συνυπάρξεως. Και όχι η θρησκευτική αδιαφορία.
Στις μονοθεϊστικές θρησκείες που επηρεάζουν τη σημερινή οικουμένη διαπιστώνονται: α) μια αναζήτηση εσωτερικής ειρήνης ̇ β) η χαλιναγώγηση της επιθετικότητος ̇ γ) αρχές ειρηνικής συμβιώσεως ̇ δ) επιδίωξη ειρηνικών σχέσεων με τον Θεό ̇ ε) παροτρύνσεις για τη διατήρηση της ειρήνης στην ανθρωπότητα. Οι χριστιανοί, ιδιαίτερα, προσβλέπουμε σε «Θεό Ειρήνης» και εκζητούμε συνεχώς την επέμβασή Του.
Ύψιστο και άμεσο χρέος όλων των θρησκευτικών ηγετών είναι η επίμονη και συστηματική καλλιέργεια μιας υγιούς πνευματικότητος. Μέσα στα ιερά κείμενα υπάρχουν φωτεινές ακτίνες που συμβάλλουν στην ειρηνική συμβίωση και διευκρινίζουν τον χαρακτήρα της γνήσιας θρησκευτικότητος,
στην οποία ευαρεστείται ο Θεός.
Καταρχήν, επιβάλλεται να καλλιεργείται συνεχώς από όλους τους
θρησκευτικούς φορείς μια ειρηνική θεολογία και ανθρωπολογία, αντλώντας από τον πλούτο των θρησκευτικών αρχών και από τις καλύτερες σελίδες των παραδόσεών μας. Ιδιαίτερα καλούμεθα να στηλιτεύσουμε κάθε μορφή βίας. Υπογραμμίζοντας το χρέος παντός ανθρώπου να σέβεται τη θρησκευτική ελευθερία των συνανθρώπων του. Τις τελευταίες δεκαετίες δεν παύω να τονίζω – με μορφή συνθημάτων - σε διάφορες ευκαιρίες ότι: Η βία εν ονόματι της θρησκείας βιάζει την ουσία της θρησκείας. Και κάθε έγκλημα στο όνομα της θρησκείας είναι έγκλημα κατά της ίδιας της θρησκείας. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να χρησιμοποιεί το λάδι της θρησκείας, για να δυναμώνει τη φωτιά των συγκρούσεων. Η θρησκεία είναι θείο δώρο, δοσμένο για να γαληνεύει τις καρδιές, να θεραπεύει τις πληγές και να φέρνει πλησιέστερα άτομα και λαούς.

2. Η ειρήνη συνδέεται άμεσα με τη δικαιοσύνη. Ένας άδικος κόσμος δεν μπορεί να είναι ειρηνικός. Σαφής κανόνας στην Αγία Γραφή είναι: «ποιεῖν δίκαια καὶ ἀληθεύειν ἀρεστὰ παρὰ Θεῷ μᾶλλον ἢ θυσιῶν αἷμα» (Παρ. 21,3). Οι διάφορες εξωτερικές εκφράσεις θρησκευτικότητος δεν επαρκούν. Η
αλήθεια και η δικαιοσύνη εξασφαλίζουν την ουσιαστική σχέση μας με τον Θεό καθώς και τους συνανθρώπους μας. Στον αιώνα μας, η ειρήνη και η δικαιοσύνη έχουν προσλάβει ένα ακόμα συνώνυμο: «την ανάπτυξη». Η φτώχεια παραμένει ο χειρότερος τύπος βίας. Όπως τόνισε ο Αριστοτέλης: «Ἄνευ τῶν ἀναγκαίων ἀδύνατον καί ζῆν καί εὖ ζῆν» Όταν οι άνθρωποι στερούνται των στοιχειωδών μέσων για την επιβίωσή τους, δεν είναι παράξενο να στρέφονται προς άλλες κατευθύνσεις και να υιοθετούν ακραίες θρησκευτικές αντιλήψεις για την επίτευξη μιας δίκαιης κοινωνίας.
Πριν από αρκετά χρόνια είχα διατυπώσει την άποψη ότι σε διάφορα μουσουλμανικά περιβάλλοντα σιγόκαιγε η αγανάκτηση για την αδικία και την υποτίμηση της αξιοπρέπειάς τους, με τις οποίες τούς αντιμετώπιζαν οι πλούσιες χώρες της Ευρώπης και της Αμερικής. Ήταν επόμενο, κάποια στιγμή να αντιδράσουν δυναμικά. Αρχικά οι φτωχότερες θρησκευόμενες ομάδες, αργότερα οι πλουσιότεροι και πλέον μορφωμένοι ανέλαβαν ρόλους καθοδηγητικούς. Στον προηγούμενο αιώνα πολλοί που ένιωθαν καταφρονημένοι επαναστάτησαν χρησιμοποιώντας συνθήματα από αθεϊστικές ιδεολογίες, όπως του διαλεκτικού υλισμού. Υπογράμμιζα τότε ότι θα ήταν τραγικό να έχουμε στον 21ο αιώνα εξεγέρσεις σε διεθνές επίπεδο, τροφοδοτούμενες από θρησκευτικό φανατισμό ̇ κάτι το οποίο σήμερα είναι
μία οδυνηρή πραγματικότητα. Θα είναι τραγικό πολιτικό λάθος, λόγω αμελείας ή υπεροψίας, να αφήνουμε να εξελιχθεί ένα νέο πολύμορφο «προλεταριάτο», το οποίο θα καταχρασθεί την πνευματική «ατομική ενέργεια» μιας θρησκευτικής παραδόσεως.
Προφανώς, υπάρχει μια γενικότερη ευθύνη των μεγάλων δυνάμεων σε διάφορες περιοχές του πλανήτη και ιδιαίτερα στη Μέση Ανατολή. Αποφάσεις για βίαιες αλλαγές ηγεσιών και καθεστώτων, προμήθεια οπλισμού, αδιαφορία για τις παράπλευρες απώλειες, με θύματα εκατομμύρια αθώους και τεράστια κύματα προσφύγων, μόλυνση του περιβάλλοντος και καταστροφή μοναδικών μνημείων πολιτισμού. Καιρός πλέον όλοι οι υπεύθυνοι να αποτινάξουν τον λήθαργο και να δράσουν αποτελεσματικά για την κατάπαυση της τρομερής αιματοχυσίας.
Η ουσιαστικότερη θεραπεία είναι να αναζητηθεί συνειδητά περισσότερη δικαιοσύνη για όλους τους λαούς, ανεξαρτήτως πολιτιστικής ή θρησκευτικής παραδόσεως και να καλλιεργηθεί ο ειλικρινής αλληλοσεβασμός.

3. Πολλές προσπάθειες έχουν γίνει ιδιαίτερα μετά την 11η Σεπτεμβρίου του 2001 για την ανάπτυξη του διαθρησκειακού διαλόγου. Ο νηφάλιος διάλογος, με τον τονισμό των ειρηνικών αρχών κάθε θρησκείας, συμβάλλει σημαντικά στην καλλιέργεια της αμοιβαίας εμπιστοσύνης. Δυστυχώς, οι φανατικές ερμηνείες των θρησκευτικών κειμένων ενθουσιάζουν ευκολότερα τα πλήθη και υπονομεύουν τη δυνατότητα οποιουδήποτε διαθρησκειακού διαλόγου. Παρά ταύτα πρέπει να ενισχυθούν οι προσπάθειες για ειρηνική αξιοποίηση του θρησκευτικού βιώματος.
Στο Μήνυμα της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου της Ορθοδόξου Εκκλησίας, που συνήλθε στην Κρήτη το 2016, επισημαίνεται: «Οι εκρήξεις φονταμενταλισμού, που παρατηρούνται στους κόλπους διαφόρων Θρησκειών, αποτελούν έκφραση νοσηρής θρησκευτικότητος. Ο νηφάλιος θρησκευτικός διάλογος συμβάλλει σημαντικά στην προώθηση της αμοιβαίας εμπιστοσύνης, της ειρήνης και της καταλλαγής.... Η Ορθόδοξος Εκκλησία καταδικάζει απεριφράστως την επέκταση της πολεμικής βίας, τους διωγμούς, την εκδίωξη και δολοφονία μελών θρησκευτικών κοινοτήτων, τον εξαναγκασμό για την αλλαγή θρησκευτικής πίστεως, την εμπορία προσφύγων, τις απαγωγές, τα βασανιστήρια, τις ειδεχθείς εκτελέσεις».

4. Ας μου επιτραπεί να αναφερθώ ειδικότερα σε ένα συγκεκριμένο παράδειγμα, στην περίπτωση της Αλβανίας. Το αίτημα της ανεξιθρησκείας και της ειρηνικής συνυπάρξεως είχε πρωταρχική σημασία για την πορεία της χώρας μετά την πτώση του αθεϊστικού διωγμού (1991). Στην Αλβανία, ως γνωστό, υπάρχουν πέντε θρησκευτικές κοινότητες: Μουσουλμάνοι, Σουνίτες κατά πλειοψηφία, Μπεκτασί, Ορθόδοξοι, Ρωμαιοκαθολικοί και Προτεστάντες. Επίσης πολλοί παραμένουν εντελώς αδιάφοροι για τη θρησκεία. Τις σχέσεις μεταξύ των Χριστιανών βοήθησε η δημιουργία ενιαίας Βιβλικής Εταιρείας, για τη μετάφραση και τη διάδοση της Αγίας Γραφής.

Οι σχέσεις μας με τους μουσουλμάνους στηρίχθηκαν αρχικά στην παραδοχή ότι στην πλουραλιστική κοινωνία της χώρας, όπου η παλαιά αθεϊστική ιντελιγκέντσια διατηρούσε έντονη παρουσία και επιρροή, πρωταρχική συμβολή των πιστών -χριστιανών και μουσουλμάνων- ήταν να επισημάνουμε ότι η θρησκευτική πίστη έχει ζωτική σημασία για μια ελεύθερη δημοκρατική κοινωνία. Ότι η θρησκεία δεν είναι ένα υποπροϊόν της ηθικής, της λογικής ή της συναισθηματικής ζωής μιας κοινωνίας, αλλά ανεξάρτητο και πρωτογενές φαινόμενο, που έχει σχέση με την ειδική κατηγορία του Ιερού και του Αγίου. Συμφωνήσαμε ότι οι ιθύνοντες των θρησκευτικών κοινοτήτων οφείλουμε να καλλιεργήσουμε ηθικές αξίες κοινής αποδοχής. Κυρίως τη βεβαιότητα ότι ο άνθρωπος δεν είναι ανεξάρτητος μέσα στο σύμπαν ̇ και ότι το ατομικό συμφέρον, η λατρεία του χρήματος, της ηδονής και εξουσίας δεν μπορεί να γίνουν τα νέα είδωλα, τα μόνα κριτήρια επιτυχίας για τη σύγχρονη αλβανική κοινωνία. Πιο συγκεκριμένα ο θρησκευτικός διάλογος μεταξύ των θρησκευτικών κοινοτήτων κινήθηκε στις αντιλήψεις περί ανθρώπου και την αποδοχή της θρησκευτικής του ελευθερίας.
Τέλος, συμφωνήσαμε με τις ηγεσίες των άλλων θρησκευτικών κοινοτήτων να μην επιτρέψουμε φονταμενταλιστικές ιδέες και ακραίους κύκλους να επηρεάζουν τα μέλη των κοινοτήτων μας. Επιπλέον δημιουργήσαμε το «Διαθρησκειακό Συμβούλιο της Αλβανίας», το οποίο μετέχει ως μέλος στο Παγκόσμιο Συμβούλιο «World Conference of Religion and Peace», ευρύτερα γνωστό ως «Religion for Peace» με έδρα τη Νέα Υόρκη.
Σε περιόδους εσωτερικής κρίσεως στη χώρα, ενώσαμε τη φωνή και τις προσπάθειές μας για ενίσχυση και βοήθεια των αδυνάτων. Και γενικότερα διαπιστώσαμε ότι τα συγκεκριμένα ζητήματα για δημιουργικό διάλογο των διαφόρων θρησκευτικών κοινοτήτων σήμερα είναι: η προστασία του φυσικού περιβάλλοντος, η αντιμετώπιση της φτώχειας, η συμφιλίωση μεταξύ ατόμων και εθνών, η ανάπτυξη, η βιοηθική και κυρίως η επιδίωξη της ειρήνης σε τοπικό και παγκόσμιο επίπεδο. Η Ακαδημαϊκή μου θητεία ως Καθηγητού της Ιστορίας των Θρησκευμάτων και η θεολογική παιδεία συνέβαλαν στις επιλογές αυτές. Ως στόχος δεν ετέθη απλώς η θρησκευτική ανοχή, αλλά η αρμονική συνύπαρξη.

5. Τελικά, είμαι βέβαιος ότι το αντίθετο της ειρήνης δεν είναι ο πόλεμος αλλά ο εγωκεντρισμός -ο ατομικός, ο συλλογικός, ο εθνικός, ο φυλετικός. Ο εγωκεντρισμός επιστρατεύει τις ποικίλες μορφές βίας, που φονεύουν με διάφορους τρόπους την ειρηνική συμβίωση. Αυτός είναι ο εμπνευστής και τροφοδότης των μεγάλων ή μικροτέρων συγκρούσεων και αυτός αδιάκοπα ανανεώνει το μίσος.
Το αντίδοτο στον εγωκεντρισμό δεν είναι οι γενικόλογες συμβουλές, ούτε οι ποικίλοι νόμοι και οι κρατικοί μηχανισμοί καταστολής ̇ αλλά η ενδυνάμωση της αγάπης μέσα στις καρδιές των ανθρώπων, μέσα στην κοινωνία ̇ μιας πολυδιάστατης αγάπης, που δεν περιορίζεται από σύνορα, προκαταλήψεις ή άλλες διακρίσεις. Σε αυτό το θέμα καλείται να συμβάλει η υγιής θρησκευτική συνείδηση.
Η αγάπη, ακόμα και σε συνθήκες μακροχρόνιων συγκρούσεων, χαρίζει τη δύναμη της συγχωρητικότητος και της συμφιλιώσεως. Μόνο η εξουσία της αγάπης είναι εκείνη που μπορεί να νικήσει την αγάπη για εξουσία.
Αστείρευτη πηγή αγάπης παραμένει η αλήθεια, την οποία, με τον πιο λιτό και συγκλονιστικό τρόπο, διατύπωσε ο Ευαγγελιστής Ιωάννης: «Ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστί, καὶ ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ ἐν τῷ Θεῷ μένει καὶ ὁ Θεὸς ἐν αὐτῷ» (Ά Ιω. 4: 16).
Σχετικά με την αλήθεια αυτή πολύ εύγλωττες είναι οι ιδέες που αποδίδονται στον Αϊνστάιν: «Όταν πρότεινα», γράφει σε μια επιστολή στην κόρη του Lieserl, «τη θεωρία της σχετικότητας, πολύ λίγοι άνθρωποι με κατανόησαν και αυτό που θα αποκαλύψω τώρα, για να μεταδοθεί στην ανθρωπότητα, θα έρθει επίσης αντιμέτωπο με την παρανόηση και την προκατάληψη του κόσμου.... Υπάρχει μια εξαιρετικά ισχυρή δύναμη, για την οποία η επιστήμη δεν έχει βρει μέχρι τώρα μια επίσημη εξήγηση. Είναι μια δύναμη που συμπεριλαμβάνει και κυβερνά όλους και βρίσκεται ακόμη και πίσω από οποιοδήποτε φαινόμενο που υπάρχει στο σύμπαν.... Αυτή η οικουμενική δύναμη είναι η αγάπη.... Για την Αγάπη ζούμε και πεθαίνουμε. Η αγάπη είναι Θεός και ο Θεός είναι αγάπη».
Ο Αϊνστάιν, όμως, επισημαίνει τη μισή μόνο αλήθεια. Πληρέστερα την έχει διατυπώσει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης ̇ ο οποίος δεν μένει μόνο στο «Ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστί», αλλά συμπληρώνει: «καὶ ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ ἐν τῷ Θεῷ μένει καὶ ὁ Θεὸς ἐν αὐτῷ» (Ά Ιω. 4: 16).
Αξιοπρόσεκτη είναι η συνέχεια της σκέψεως του μεγαλοφυούς επιστήμονος: «Για να κάνω ορατή την αγάπη, έκανα μια μικρή αντικατάσταση στην πιο φημισμένη εξίσωσή μου. Αν, αντί για E=mc2 , αποδεχτούμε ότι η ενέργεια για τη θεραπεία του κόσμου μπορεί να βρεθεί από τον πολλαπλασιασμό της αγάπης επί την ταχύτητα του φωτός στο τετράγωνο, φθάνουμε στο συμπέρασμα ότι η αγάπη είναι η πιο ισχυρή δύναμη που υπάρχει, επειδή δεν έχει όρια....» και καταλήγει: «Καθένας κουβαλά μέσα του μια μικρή αλλά ισχυρή γεννήτρια αγάπης, της οποίας η ενέργεια περιμένει να απελευθερωθεί.... η αγάπη είναι η πεμπτουσία της ζωής».
Ανεξάρτητα από τις επιφυλάξεις που έχουν διατυπωθεί για την αυθεντικότητα του κειμένου αυτού, οι σκέψεις που εκφράζει είναι ασφαλώς ιδιαίτερα σημαντικές. Αποτελούν μακρινή αντήχηση του υπέροχου ύμνου της αγάπης του Απ. Παύλου στην Α ́ προς Κορινθίους επιστολή «ἐὰν ταῖς γλώσσαις τῶν ἀνθρώπων λαλῶ καὶ τῶν ἀγγέλων, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, γέγονα χαλκὸς ἠχῶν ἢ κύμβαλον ἀλαλάζον. .... νυνὶ δὲ μένει πίστις, ἐλπίς, ἀγάπη, τὰ τρία ταῦτα· μείζων δὲ τούτων ἡ ἀγάπη.» (Α ́ Κορ. 13:1-13).
Προσωπικά έχω βεβαιωθεί ότι το μυστικό καύσιμο που κινεί την μικρή αλλά ισχυρή «γεννήτρια αγάπης», την οποία αναφέρει ο Αϊνστάιν, είναι η
χριστιανική πίστη. Και ακόμη ότι η μια Αγία Καθολική και Αποστολική Εκκλησία αποτελεί διαχρονικά εργαστήριο αγάπης. Και αυτό παραμένει στους αιώνες το βασικότερο έργο και χρέος της.

**
Ασφαλώς οι συνθήκες που έχουν δημιουργηθεί στον σύγχρονο κόσμο (κατεξοχήν στη Μέση Ανατολή) είναι συγκεχυμένες και ζοφερές. Αυτό το γεγονός δεν πρέπει να οδηγεί σε μελαγχολική απάθεια, αλλά σε αύξηση των προσπαθειών όλων μας (ακαδημαϊκών, πολιτικών, θρησκευτικών λειτουργών, κ.ά.) για την υποστήριξη της αλήθειας, την υπεράσπιση της δικαιοσύνης, την ενδυνάμωση της ελπίδας ότι η παγκόσμια ειρήνη δεν αποτελεί ουτοπία, αλλά άμεση προτεραιότητα όλων όσοι πονούν και αγωνίζονται για έναν καλύτερο κόσμο. «Μακάριοι οἱ εἰρηνοποιοί, ὅτι αὐτοὶ υἱοὶ Θεοῦ κληθήσονται» (Ματθ. 5:9), του Θεού της αγάπης.

Πηγή

4 σχόλια:

Dimitris D26 Οκτωβρίου 2018 στις 1:39 μ.μ.
Γέρνει προς το οικουμενισμό. Το ισλάμ δεν είναι θρησκεία ειρήνης, το λένε οι πρώην Έλληνες μουσουλμάνοι, το λέει η ιστορία των νεομαρτύρων, το λέει και η σύγχρονη ιστορία όπως τα σεπτεμβριανά του 55 στην τουρκία, το 74 στην Κύπρο και οι σφαγές του ISIS. Γενικά η νοοτροπία τους είναι: δεν έχω χωράφια, θα σκοτώσω τον χριστιανό γείτονα και θα του πάρω το χωράφι => η σημερινή τουρκική εξωτερική πολιτική(και η σημερινή αλβανική εσωτερική πολιτική;).
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Nikolaos Kavasilas26 Οκτωβρίου 2018 στις 8:49 μ.μ.
Ὄχι ἁπλῶς "γέρνει πρός τόν οἰκουμενισμό" ὁ Ἀναστάσιος ἀλλά μᾶλλον εἶναι στόν πυρῆνα του.
Αὐτό συνεπάγεται ὅτι: Συγχέει τίς ἀναγκαστικές τακτικές, ὅταν χρειάζονται γιά νά μήν σφαγῆ ἤ προσηλυτισθῆ διά τῆς βίας τό ὀρθόδοξο λογικό ποίμνιο,
μέ τήν ὀρθόδοξη χριστιανική πίστη καί τήν ὀρθόδοξη χριστιανική συνείδηση (φρόνημα).

Θεωρεῖ φανατισμό τήν ἀκρίβεια στά τῆς πίστεως, καί χρησιμοποιεῖ δύο γλῶσσες.
Μία γιά αὐτά πού πιστεύει καί κάνει, καί μία γιά νά φαίνεται ὡς ὀρθόδοξος χριστιανός στήν πίστη του (ἔχει γραφῆ σχετική κριτική τῶν λεγομένων του).

Ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός εἶπε ὅτι δέν ὑπάρχει τίποτα τό κοινό μεταξύ τοῦ φωτός καί τοῦ σκότους, καί ὅτι ἐκεῖ πού φωτίζει τό φῶς (τοῦ Χριστοῦ) τό σκότος διαλύεται. Εἶπε ἀκόμη ὅτι ἐν τῶ κόσμῳ τούτῳ θά ἔχουμε θλίψεις, ὅτι αὐτοί πού μᾶς σκοτώνουν θά νομίζουν ὅτι προσφέρουν λατρεία στόν Θεό. Βλέπετε ἄρα στά θέματα πίστεως δυνατότητα διαλόγου μέ παπικούς; μέ μουσουλμάνους;
Στά θέματα πίστεως, μόνο δυνατότητα ὁμολογίας ὀρθοδόξου πίστεως ὑπάρχει καί τοῦτο μόνον, ὅποτε εἰλικρινῶς τήν ζητήσουν.

Στά νομικά καί στά κοινωνικά θέματα, ναί, μπορεῖ νά ὑπάρξῃ διάλογος : Π.χ.
- γιά τό ἄν ἔχουμε καί μεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι δικαίωμα νά λατρεύουμε ἐλεύθερα τόν Θεό πού πιστεύουμε,
- γιά τό ἄν ἔχουμε καί μεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι δικαίωμα νά διδάσκουμε τούς ὀρθοδόξους χριστιανούς τήν ἀντιαιρετική ὁμολογία πίστεώς μας, ὥστε νά μήν παραπλανῶνται ἀλλά καί γιά νά μποροῦν να διαστέλλουν τήν πίστη μας ἀπό τίς παγίδες τῶν ἑτεροδόξων ἔμπειρων στήν στρατολόγηση ὀπαδῶν, κλπ.
- στό πῶς μιά Ἐλληνίδα πού τήν παντρεύθηκε μουσουλμάνος - εἴτε μετά ἀπό ἄσκηση βίας, εἴτε μετά ἀπό ἄσκηση γοητείας του, εἴτε ἀπό ἄγνοιά της περί τήν ὀρθόδοξη πίστη, εἴτε ἀπό πλάνη της ὅτι τό θέμα τέτοιου γάμου δέν ἐπηρεάζει τήν πίστη της στόν Χριστό, κλπ, ἤ καί ἔνεκα ὄλων αὐτῶν -
- στό πῶς λοιπόν θά διασφαλισθῆ ὡς ἄνθρωπος αὐτή, ἀπό διάφορες ἀπαράδεκτες γιά τήν πίστη μας συμπεριφορές, ὅπως τό ἐνδεχόμενο νά πάρῃ αὐτός δεύτερη σύζυγο, ἤ νά θέλῃ νά τῆς ἐπιβάλλῃ νά γίνουν τά παιδιά τους μουσουλμάνοι χωρίς τήν θέλησή τους, ἤ νά παντρέψῃ τήν κόρη τους στά 13 της χρόνια, κ.ο.κ.
- στό πῶς σέ μιά θρησκευτική γιορτή, δέν θά σφαχτοῦν οἱ κοινότητες μεταξύ τους, δηλαδή οἱ ὀρθόδοξοι χριστιανοί ἀπό τούς μουσουλμάνους....

Αὐτά δέν εἶναι θέματα πού λύνονται μέ τήν ἀγαπολογία. Οὔτε μέ τό νά βάζουμε νερό στό κρασί μας στα τῆς πίστεως, σέ ὅτι ἀφορᾶ τήν, ἐν Ἀληθείᾳ μόνον, ἀγάπη.

Γιά ρωτῆστε τον, πιστεύει ὅτι ὁ Ἰησούς Χριστός, εἶναι ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ πού ἔγινε ἄνθρωπος, σταυρώθηκε καί ἀναστήθηκε,
ὄχι μόνον διότι μόνο διά τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καί ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι γνωρίζεται ὁ Θεός Πατήρ,
ὄχι μόνον διότι μόνο διά τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καί ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι ὑπάρχει σωτηρία στόν ἄνθρωπο,
ἀλλά καί διότι καμία θρησκεία δέν ὁδηγεῖ στήν αἰώνια ζωή καί σωτηρία, παρά μόνον ἡ μετοχή στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ;

(ἄλλο τό τί θά κάνῃ τελικῶς ὁ Θεός μέ μούς ἑτεροδόξους καί ἐτεροθρήσκους, ὅταν αὐτοί δικαιολογημένα πλανῶνται).

Φοβοῦμαι ὅτι ὁ Ἀναστάσιος συγχέει μονίμως τούς ὀρθοδόξους χριστιανούς πιστούς, μέ τούς φανατικούς ἐκ τῶν παλαιοημερολογητῶν, "ἐπίτηδες".
Φαίνεται ὅτι ὅποιος θέλει νά ἀρέσει στόν κόσμο, ἔχει πρόβλημα μέ την ἀκρίβεια τῆς ὀρθοδόξου πίστεως, ἄρα καί μέ τον ἀληθινό Θεό.

Σεβασμιώτατε,
_ Δεν πιστεύουμε στον ἴδιο Θεό, με τίς μονοθεϊστικές θρησκεῖες ἰουδαϊσμό και μουσουλμανισμό
Διότι, δεν ἔχει σχέση ἡ Ἁγία Τριάς,
μέ αὐτό στο ὁποῖο ἔνας μουσουλμάνος ἤ ἕνας ἰουδαϊστής «δικαιοῦται» κατά τήν πίστη του νά πιστεύῃ ὡς Θεόν του .
_ Δεν εἴμαστε ὅλοι παιδιά τοῦ ἴδιου Θεοῦ,
Διότι ὁ Κύριος ἔδωσε ἐξουσία σε μᾶς τούς βαπτισμένους ὀρθοδόξους χριστιανούς να γίνουμε τέκνα Θεοῦ,
Και γιά τό ἀν ἔδωσε και τί, ἤ τί θά δώσῃ ἐνδεχομένως, ἤ τί δέν θά δώσῃ, στους μη βαπτισμένους ὡς ὀρθοδόξους χριστιανούς, δεν το γνωρίζουμε.
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Μαρία Π.27 Οκτωβρίου 2018 στις 1:58 μ.μ.
Ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος ναι μεν έχει κάνει μεγάλο έργο, (σε μια χώρα που μετά την πτώση του κομμουνιστικού συστήματος και το άνοιγμα των συνόρων φάνηκαν τα συντρίμμια σε όλα τα επίπεδα οικονομικο-πολιτικό και κοινωνικό-θρησκευτικό), αναστήλωσε την Εκκλησία κυριολεκτικά απ΄το μηδέν και στήριξε χρηματικά (ιδιαίτερα στην Β.Ήπειρο), σχολεία, Νοσοκομεία και κοινωνικές παροχές.
Επιπλέον κατανοούμε ότι όταν κάποιος ζει σε περιοχές με τόσες εθνικιστικές εξάρσεις όπως η Αλβανία (ή η Τουρκία, ή οι χώρες της Μ.Ανατολής, της Β.Αφρικής κ.α.), βιώνει πολύ έντονα όλα αυτά που περιέγραψε, όπως επίσης θεωρεί επιτακτική ανάγκη να βρεθούν τρόποι καλής συνύπαρξης, ώστε να μπορέσει και η Εκκλησία να επιτελέσει το έργο της, και να μην διώκονται οι χριστιανικοί πληθυσμοί.
Από κει και πέρα όμως σαν Ιερωμένος, είναι απαράδεκτο να μιλά για τις 3 «μονοθεϊστικές θρησκείες» και την υποτιθέμενη «κοινή» επιδίωξη της ειρήνης.
Δεν υπάρχει αυτό το πράγμα ούτε κατά διάνοια.
Γνωρίζουμε πολύ καλά πως συμπεριφέρονται οι Ισραηλινοί (οι οπαδοί του Ιουδαϊσμού) όπως και οι Μουσουλμάνοι.Ο Ιουδαϊσμός έχει ως ηθικό Νόμο το «οφθαλμόν αντί οφθαλμού» και μάλιστα «επταπλασίως».
Το ίδιο είναι και το Ισλάμ με τη διαφορά ότι εδώ δεν χρειάζεται καν να υπάρχει η πρόφαση του «οφθαλμού».
Εδώ υπάρχει το «δια πυρός και σιδήρου» (η διάδοση της θρησκείας τους), υπάρχει το μίσος για τους «άπιστους», και όσους δεν τηρούν τον δικό τους Νόμο... οι γυναίκες χωρίς μπούργκα ή μαντήλα, είναι «πόρνες»... κτλ...
Αυτά υπάρχουν μέσα στην ιδιοσυγκρασία τους όσο και αν προσπαθούν να μην τα εκδηλώνουν όταν βρίσκονται εκτός μουσουλμανικών χωρών.
Αν υποθέσουμε ότι ο Αρχιεπίσκοπος μιλά με μια «διπλωματική γλώσσα», προσπαθώντας υποτίθεται να βρει ένα κοινό τόπο, ώστε να τους προσεγγίσει για το καλό της ειρήνης, και πάλι είναι απαράδεκτο να εμπλέκει θεολογικές έννοιες, οι οποίες είναι πλήρως διαχωρισμένες, και με τον τρόπο αυτό συσκοτίζονται.
Ας μιλήσει με μια κοινωνική γλώσσα, ας μιλήσει για την ανθρώπινη συνείδηση, για το καλό και το κακό, το σωστό και το λάθος... και ας αφήσει τις θεολογικές προσεγγίσεις απ΄έξω.
Από που εως που θα βάλουμε την μία αλήθεια μέσα σε μία ομάδα που αποκαλείται «3 μονοθεϊστικές θρησκείες»;
Τι σχέση έχει ο Θεός ο δικός μας με τον Αλλάχ ή με τον Θεό των Ιουδαϊστών που έχουν απορρίψει τον Χριστό, και ο Ίδιος τους είπε, όταν του έλεγαν ότι πιστεύουν στον αληθινό Θεό, ότι «ο δικός σας πατέρας είναι ο διάβολος, γιατί εάν πιστεύατε στον αληθινό Θεό της αγάπης, θα αναγνωρίζατε Εμένα»;

ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις

Προσθήκη σχολίου

Υφίσταται μετριασμός των σχολίων.

- Παρακαλούμε στα σχόλια σας να χρησιμοποιείτε ένα όνομα ή ψευδώνυμο ( Σχόλια από Unknown θα διαγράφονται ).
- Παρακαλούμε να μη χρησιμοποιείτε κεφαλαία γράμματα στη σύνταξη των σχολίων σας.