Ασυλο ανιάτων

Δέκα περίπου χρόνια κύλησαν από την ημέρα που ο «Ελλην λαός», όπως τον αποκαλούσε ο τότε πρωθυπουργός του, έφαγε κατραπακιά και έκλινε ως ικέτης την κεφαλήν εις τους δανειστάς του. Τίποτε το φοβερόν. Ο κόσμος μας είναι έτσι φτιαγμένος που τέτοια συμβαίνουν και στις καλύτερες οικογένειες. 
Ο «Ελλην λαός» άρχισε να αναζητεί τον οικογενειακό του πλούτο που νόμιζε ότι έχει, για να ανακαλύψει ότι δεν έχει. Εψαξε στα βαθιά τα σεντούκια του, έβγαλε τα χρυσαφικά του, θυμήθηκε τη γερμανική κατοχή, ξελαρυγγιάστηκε από την αγανάκτηση και οχυρώθηκε στις επάλξεις των κεκτημένων του: τα δικαιώματα της δημοσιοϋπαλληλίας, που σε εμάς επέχουν θέση διακηρύξεως των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, και τη σωτηρία των συνταξιούχων, στόχο ζωής του «Ελληνος λαού».
 Ακάματος, πεισματάρης, με τον πλούτο της ιστορικής πείρας, που του επέτρεψε να επιβιώσει, δεν σταμάτησε να διεκδικεί τα χαμένα περιουσιακά του στοιχεία. Μακριά απ’ αυτόν η σκέψη ότι θα ήτο ίσως φρονιμότερον, ή εν πάση περιπτώσει αποτελεσματικότερον, αν, αντί να ξεσκαλίζει τα άδεια του οικογενειακά σεντούκια, επινοήσει τρόπους παραγωγής νέου πλούτου.
 Στη χώρα των δημοσίων υπαλλήλων και των συνταξιούχων η παραγωγή πλούτου είναι τουλάχιστον ύποπτη δραστηριότητα, αν όχι παράνομη. Ως εκ τούτου, δέκα χρόνια μετά ο «Ελλην λαός» συνεχίζει να ψάχνει τα σεντούκια, να αναζητεί θέσεις στον δημόσιο τομέα και να εργάζεται, εάν εργάζεται εκτός Δημοσίου, για να συντηρήσει τους συνταξιούχους του.

Για τη συνέχεια Kathimerini