Το Μαξίμου θέλει τον Πάγκαλό του

Του Αλεξη Παπαχελα
Οταν θα τελειώσει η επικοινωνιακή καταιγίδα της νέας κυβέρνησης και θα προσγειωθεί στην άκρως σκληρή δημοσιονομική και καθημερινή πραγματικότητα, δεν είναι λίγοι εκείνοι που ελπίζουν πως θα έλθει η ώρα του Θόδωρου Πάγκαλου. Ο διορισμός του στη θέση του αντιπροέδρου-συντονιστή θεωρείται ίσως η μεγαλοφυέστερη κίνηση του κ. Παπανδρέου. Πέραν της όποιας εσωκομματικής σημειολογίας που έχει αξία για τους «κρεμλινολόγους» του ΠΑΣΟΚ, στον κ. Πάγκαλο βασίζουν πολλοί τις ελπίδες τους για να μην κατατμηθεί σε αυτόνομα φέουδα η νέα κυβέρνηση.

Ο έμπειρος πολιτικός έχει ορισμένα χαρακτηριστικά τα οποία μπορούν να αποδειχθούν πολύτιμα, ειδικά όταν ξεσπούν διαφωνίες μεταξύ υπουργών. Είναι πρώτα απ’ όλα βαθύτατα ρεαλιστής και δεν συγκινείται από νεφελώδεις αναλύσεις και διακηρύξεις. Σε αυτό το σημείο της καριέρας του αντιμετωπίζει το πολιτικό κόστος σαν μια πάθηση ή όχληση, αλλά όχι σαν πραγματικό εμπόδιο για να γίνει αυτό που θεωρεί σωστό.

To σημαντικότερο όμως είναι ότι δύσκολα φαντάζεται κανείς έναν υπουργό, ακόμη και από τις «βεντέτες», να «αντιμιλά» στον αντιπρόεδρο ή να τον αγνοεί συστηματικά. Για την παγκάλεια άλλωστε υστεροφημία δεν θα μπορούσε να υπάρξει καλύτερο φινάλε σε μια πολυτάραχη, και γεμάτη αυτοκαταστροφικές βέβαια παρενθέσεις, πολιτική καριέρα.

Ο κ. Πάγκαλος έχει εξάλλου την τάση να θέλει να «καθαρίσει» τις πιο δύσκολες καταστάσεις, χωρίς να ζυγίζει με το δράμι το προσωπικό ρίσκο που αναλαμβάνει. Το έκανε στα Ιμια, όταν ο αρμόδιος επί αμυντικών θεμάτων συνάδελφός του τον κοιτούσε απλανώς και είχε να επιλέξει ανάμεσα σε δυνάμει καταστροφικές επιλογές. Τη χειρίσθηκε με ρεαλισμό, απέφυγε τη σύρραξη, αλλά και την αναγκαστική προσέλευση σε μια διάσκεψη υπό ατιμωτικούς όρους. Ακόμη και στην υπόθεση Οτσαλάν ο κ. Πάγκαλος ανέλαβε να «καθαρίσει» μια χαμένη υπόθεση, γνωρίζοντας ότι είχε σημαντικές πιθανότητες να καεί.

Ασφαλώς και ελλοχεύουν κίνδυνοι στην ανάθεση ενός κρίσιμου ρόλου στον έμπειρο πολιτικό. Κανείς δεν θέλει να σκεφθεί τι θα συμβεί αν θεωρήσει ότι ο ρόλος του είναι περισσότερο διακοσμητικός ή αν θα διαφωνήσει έντονα με κάποιον κορυφαίο υπουργό. Η εμπειρία του από διάφορα πόστα, ακόμη και το γεγονός ότι έχει χειρισθεί τις σημαντικότερες μεταπολιτευτικές κρίσεις, τον καθιστά κομβικό «παίκτη» σε ένα σύστημα που δεν έχει ποτέ δοκιμασθεί σε πραγματικές συνθήκες. Οπως άλλωστε είπε ο Γουόρεν Κρίστοφερ όταν πρωτομπήκε στον Λευκό Οίκο του Κλίντον και είδε πολλά «παιδιά» να γυρίζουν γύρω γύρω χωρίς κατεύθυνση, «καλό θα ήταν να έλθει κανένας “γέρος” με γκρίζα μαλλιά και λίγη κοιλίτσα να σας βάλει τάξη...».
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ