Ώρα για νέους αγώνες στην Κύπρο

Στην διάρκεια της τουρκικής εισβολής του 1974, σε ένα χωριό του Πενταδάχτυλου, το Δίκωμο, δόθηκαν αιματηρές μάχες. Διμοιρίες του 361 τάγματος πεζικού αντιστάθηκαν επί δύο μέρες απέναντι σε ολόκληρο τουρκικό σύνταγμα. Επικεφαλής εκείνων των ηρώων ήταν ο υπαξιωματικός Νικηφόρος Κομίνης, από την Αθήνα. Τραυματισμένος μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο Λευκωσίας, από όπου δραπέτευσε, επιστρέφοντας στο Δίκωμο, αρνούμενος να εγκαταλείψει τους στρατιώτες του. Ξανατραυματίστηκε ακόμη πιο βαριά από τουρκικά πυρά, αλλά αρνήθηκε μεταφορά του στο νοσοκομείο, παραμένοντας στην πρώτη γραμμή και μαχόμενος με απαράμιλλο ηρωισμό. Τελικά μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο δια της βίας, βαριά πληγωμένος.Την ίδια ώρα, κάποιος νεαρός ονόματι Δημήτρης Χριστόφιας, που μάλιστα ήταν από το Δίκωμο, δεν ήταν εκεί να υπερασπίσει το χωριό του, αφού σύμφωνα με πληροφορίες που κυκλοφορούν στο νησί και ουδέποτε διαψεύστηκαν, «έψαχνε να βρει την μονάδα του να καταταγεί, αλλά δεν μπορούσε να εντοπίσει που ήταν».

του Σταύρου Καρκαλέτση
ιστορικού - συγγραφέα
πολιτευτή Ευβοίας του ΛΑ.Ο.Σ.
H έξωση του Τάσσου Παπαδόπουλου από την προεδρία της Κύπρου, που πέρασε (και) μέσα από την ψήφο του κυπριακού Ελληνισμού, δεν πρέπει να αποτελέσει αφορμή για πολιτικούς επικήδειους και παραίτηση από τους συλλογικούς αγώνες. Θα ήταν το καλύτερο δώρο που θα μπορούσαμε να προσφέρουμε εμείς, οι Έλληνες πατριώτες, στους υπερατλαντικούς νεκροθάφτες των εθνικών μας δικαίων.

Στην μητροπολιτική Ελλάδα δεν κατέστη δυνατή μια ακριβής ανάλυση των αιτίων της ήττας του Τάσσου Παπαδόπουλου. Τα ελλαδικά ΜΜΕ εξ’ άλλου, πιστά στην γνωστή γραμμή, τις ημέρες των εκλογών στην Κύπρο, ασχολούνταν σχεδόν αποκλειστικά με το χιόνι στην Αττική, όσος δε χρόνος περίσσευε αφιερωνόταν στον Ζαχόπουλο. Για την μη επανεκλογή Παπαδόπουλου, τα λένε όλα οι πανηγυρισμοί σε Ουάσιγκτον, Λονδίνο και Άγκυρα. Περιττεύει να υπενθυμιστεί η δήλωση του Ταγίπ Ερντογάν την πρώτη Κυριακή των εκλογών, για το «ότι τώρα μπορούμε επιτέλους να μιλάμε για λύση του Κυπριακού».

Ο Τάσσος Παπαδόπουλος ηττήθηκε, οριακά έστω και με διαφορά 1,5% από τους δύο ανθυποψηφίους του, για μια σειρά από λόγους που δεν έχουν να κάνουν με ιδεολογίες ή προσεγγίσεις επί του Κυπριακού, αλλά σχετίζονται με επικοινωνιακά και οργανωτικά ελλείμματα.

Εν αντιθέσει με τα συμπαγή ΑΚΕΛ και ΔΗΣΥ, που πέτυχαν ισχυρές συσπειρώσεις των ψηφοφόρων τους, ο Τάσσος Παπαδόπουλος στηρίχθηκε από τρία μικρότερα κόμματα, με αποτέλεσμα η συσπείρωση των δικών του οπαδών να είναι καταφανώς μικρότερη.
Κασουλίδης και Χριστόφιας αξιοποίησαν στο maximum δοκιμασμένες επικοινωνιακές τακτικές, περιοδεύοντες συνεχώς και δεχόμενοι μαζικούς φορείς, σωματεία, συλλόγους κτλ. Αντίθετα ο Παπαδόπουλος έμοιαζε να είναι κλεισμένος σε γυάλινο πύργο, επαναπαυόμενος στις δόξες του δημοψηφίσματος και του ΟΧΙ.

Ο Κασουλίδης, θυμήθηκε ξαφνικά τον πατριωτισμό και το «Η Κύπρος είναι ελληνική». Η ρητορική αυτή, κράτησε εγκλωβισμένους στο γαλάζιο στρατόπεδο της Κύπρου (ο ΔΗΣΥ δεν είναι παρά η ντόπια ΝΔ) πατριωτικές πλειοψηφίες, αποτρέποντας διαρροές προς τον Τάσσο Παπαδόπουλο.

Η τακτική αυτή θα πρέπει να προβληματίσει τον ευρύτερο πατριωτικό χώρο στην κυρίως Ελλάδα. Αυτό που υπέστη ο Παπαδόπουλος, θα μπορούσε υπό προϋποθέσεις να επαναληφθεί και εδώ. Εννοώ δηλαδή, πριν από τις επόμενες εκλογές, ο Κώστας Καραμανλής να θυμηθεί, όπως ακριβώς και ο Κασουλίδης, έννοιες όπως πατρίδα, λαθρομετανάστευση, εθνική αξιοπρέπεια και ούτω καθεξής. Με μηδενικό κόστος θα αμφισβητούνταν έτσι η δυναμική του Πατριωτικού Κινήματος και τα εκλογικά του ποσοστά.

Για τον Δημήτρη Χριστόφια και το αύριο, δεν χρειάζεται να ειπωθούν πολλά. Για όσους διατηρούν την ικανότητα να θυμούνται, ο νέος πρόεδρος της Κύπρου ανέλαβε την ηγεσία του κόμματος του, παλιότερα, επιβληθείς από τρίτους, ενώ ως πρόεδρος της βουλής προώθησε σκανδαλωδώς δικούς του κοινοτάρχες και οπαδούς, σκοπεύοντας στον όσο τον δυνατόν ασφυκτικότερο έλεγχο της δημόσιας ζωής. Υποστήριξε αρχικά το τερατούργημα που λεγόταν σχέδιο Ανάν, έκανε δε πίσω μόνο όταν διαπίστωσε ισχυρές αντιδράσεις μέσα στο κόμμα του και κατάλαβε θα είχε πολιτικό κόστος.

Ο Δημήτρης Χριστόφιας εκπροσωπεί όχι μόνο ένα κόμμα, το ΑΚΕΛ, αλλά μια ολόκληρη πολιτική αντίληψη που ήθελε και θέλει την Κύπρο κάτι ξέχωρο της Ελλάδος και τους Κύπριους όχι Έλληνες αλλά αορίστως «κάτι άλλο». Η κυπριακή Αριστερά, συναγωνιζόμενη την ελλαδική σε εθνικές μειοδοσίες, πολέμησε και πολεμά κάθε τι ελληνικό, κάθε τι στην Κύπρο που παραπέμπει στο εθνικό κέντρο. Ούτε μια γαλανόλευκη δεν είδαμε στις προεκλογικές συγκεντρώσεις του κ. Χριστόφια, ο δε ανθελληνισμός του ΑΚΕΛ, έφθασε στο σημείο να ζητά το κόμμα αυτό να σταματήσει να εκπέμπει η ΕΡΤ στην Κύπρο.

Ας θεωρηθεί δεδομένο ότι ο νέος πρόεδρος θα απομακρύνει την Κύπρο από την υπόλοιπη Ελλάδα, κάτι που βεβαίως θα ανακουφίσει την εξωτερική πολιτική της χώρας μας από το «αγκάθι» που λέγεται κυπριακό. Ακριβώς γι\' αυτό χάρηκαν Καραμανλής , Παπανδρέου, Μητσοτάκης και το ALTER EGO του ΑΚΕΛ στην Αθήνα: ο ΣΥΝ. Ο ενοχλητικός Παπαδόπουλος τελείωσε. Το λόγο έχουν τώρα οι πολιτικά εύκαμπτοι και ευλύγιστοι. Για να διευθετήσουν το Κυπριακό, όπως κάποιος εθνάρχης κάποτε, κάπου στα 1960.

Υ.Γ. Στην διάρκεια της τουρκικής εισβολής του 1974, σε ένα χωριό του Πενταδάχτυλου, το Δίκωμο, δόθηκαν αιματηρές μάχες. Διμοιρίες του 361 τάγματος πεζικού αντιστάθηκαν επί δύο μέρες απέναντι σε ολόκληρο τουρκικό σύνταγμα. Επικεφαλής εκείνων των ηρώων ήταν ο υπαξιωματικός Νικηφόρος Κομίνης, από την Αθήνα. Τραυματισμένος μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο Λευκωσίας, από όπου δραπέτευσε, επιστρέφοντας στο Δίκωμο, αρνούμενος να εγκαταλείψει τους στρατιώτες του. Ξανατραυματίστηκε ακόμη πιο βαριά από τουρκικά πυρά, αλλά αρνήθηκε μεταφορά του στο νοσοκομείο, παραμένοντας στην πρώτη γραμμή και μαχόμενος με απαράμιλλο ηρωισμό. Τελικά μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο δια της βίας, βαριά πληγωμένος.

Την ίδια ώρα, κάποιος νεαρός ονόματι Δημήτρης Χριστόφιας, που μάλιστα ήταν από το Δίκωμο, δεν ήταν εκεί να υπερασπίσει το χωριό του, αφού σύμφωνα με πληροφορίες που κυκλοφορούν στο νησί και ουδέποτε διαψεύστηκαν, «έψαχνε να βρει την μονάδα του να καταταγεί, αλλά δεν μπορούσε να εντοπίσει που ήταν».

Ο Νικηφόρος Κομίνης, που υπερασπίστηκε μέχρι θανάτου ένα ελληνικό χωριό της Κύπρου, παραμένει μέχρι σήμερα ένας από τους πολλούς άγνωστους ήρωες του 1974. Από αυτούς που ο Δημήτρης Χριστόφιας και το κόμμα του έβριζαν (και βρίζουν) ανηλεώς, ως φασίστες, ακροδεξιούς και πραξικοπηματίες.

Ο Δημήτρης Χριστόφιας, που το 1974 «δεν γνώριζε» που βρισκόταν η μονάδα του, που «δεν γνώριζε» που βρισκόταν το χωριό του για να το υπερασπιστεί, είναι σήμερα ο νέος πρόεδρος της Κύπρου...
Το άρθρο αυτό εκτυπώθηκε από τις ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΓΡΑΜΜΕΣ.
4. Ιανουαρίου 2010