Περί Ιθαγένειας

του Απόστολου Αποστολόπουλου
Ο σάλος που ξεσήκωσε το νομοσχέδιο για την ιθαγένεια δεν θα κοπάσει ούτε αφού ψηφιστεί, αν ψηφιστεί, επειδή παραμένει ριζικά αντίθετη η πλειοψηφία των Ελλήνων. Θα έχουμε το κωμικό, γελοίο αλλά πολύ επικίνδυνο φαινόμενο ενός γενικευμένου σε όλη τη χώρα «εμφύλιου» μεταξύ «παλαιών» και «νέων» Ελλήνων, στην πραγματικότητα Πακιστανών, Αφγανών κλπ. Όλα τα ΄χε η Μαριορή ο φερετζές της έλλειπε.
Ο διαχωρισμός των νομίμων μεταναστών από τους λαθραίους είναι σημαντικός νομικά αλλά έχει μηδενική αξία επί της ουσίας. Η νομιμότητα παραμονής στην Ελλάδα πχ ενός Πακιστανού δεν τον κάνει περισσότερο Έλληνα από τον παράνομο ομοεθνή του. Η νομιμότητα αφορά στο Κράτος. Όσα συμπυκνώνονται στη ελληνικότητα της «συνείδησης» βρίσκονται πέραν της τυπικής νομιμότητας. Και αυτά είναι τα πλέον σημαντικά.
Η απόδοση της ιθαγένειας είναι μονομερής απόφαση του έθνους/κράτους. Αυτό καθορίζει μονομερώς τους όρους, το χρόνο, το εύρος της παροχής ιθαγένειας με αποκλειστικό, υπέρτατο κριτήριο το εθνικό συμφέρον. Και ειδικότερα την εθνική συνοχή. Αυτό ίσχυε και ισχύει παντού και πάντα, σε όλες τις χώρες και σε όλες τις εποχές. Η ιθαγένεια δεν υπάγεται στα «ανθρώπινα δικαιώματα». Στόχος δεν ήταν ποτέ και πουθενά να προκύψει ένα νέο μίγμα ιθαγενή με πολύ-πολυτισμική συνείδηση απαλείφοντας την εθνική συνείδηση του παλαιού κάτοικου. Στόχος ήταν πάντα η πλήρης ενσωμάτωση στην έννοια του έθνους όπως αυτή έχει προκαθοριστεί από το ίδιο το έθνος. Κορυφαίο παράδειγμα οι ΗΠΑ.
Έχουν όλοι, αδιακρίτως, οι μετανάστες τις προϋποθέσεις να ενσωματωθούν στον εθνικό κορμό λόγω μακράς παραμονής ή επειδή γεννήθηκαν εδώ; Προφανώς όχι. Η Γαλλία έδωσε αφειδώς ιθαγένεια σε πολίτες από τις πρώην κτήσεις της-για να κρατήσει την επιρροή της. Η Γερμανία επίσης σε μετανάστες που ή ίδια προσκάλεσε για να οικοδομήσουν τη χώρα. Ανακαλύπτουν ότι μετά από δυο και τρεις γενιές το χάσμα παραμένει και οξύνεται. Η έξαρση του «εθνικισμού» (με ή χωρίς ισλαμικό μανδύα) στις χώρες καταγωγής συμπαρασύρει και (πολλούς) νέο-ιθαγενείς που αμφισβητούν τον εθνικό κορμό, συχνά βιαίως. Κορυφαίο παράδειγμα ο Ερντογάν που κάλεσε τους Τούρκους στη Γερμανία να παραμείνουν ξένο σώμα.
Τα πολιτισμικά στοιχεία (γλώσσα, θρησκεία, παραδόσεις κλπ) έχουν ουσιαστική σημασία αλλά το μεγαλύτερο βάρος –υπογραμμίζει ο Π. Κονδύλης- έχει η «αυθαίρετη» απόφαση μιας ομάδας ανθρώπων «να ορίσουν τον εαυτό τους ως έθνος, έστω και επιστρατεύοντας μύθους, και να ζήσουν και να πεθάνουν στο όνομα αυτού του έθνους». Φαντάζεστε τους (ελληνοποιημένους) Πακιστανούς ή Αφγανούς να πεθαίνουν στο όνομα του Κολοκοτρώνη;
ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ, Παρασκευή 22-1-10