Διανύουμε τη δεύτερη μέρα με μια νέα (μεταβατική και περιορισμένης διάρκειας) κυβέρνηση με συμμετοχή σε αυτή τριών πολιτικών κομμάτων, τα οποία στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές έλαβαν συνολικά 83% των ψήφων.
Την ανάγκη δημιουργίας μιας νέας κυβέρνησης ευρείας αποδοχής τη διαμόρφωσαν ουσιαστικά οι οικονομικές εξελίξεις, απόρροια της αποτυχίας του πολιτικού μας συστήματος. Με δεδομένες τις υποχρεώσεις έναντι των δανειστών μας, αρκετές των οποίων δεν θα έπρεπε να είχαμε αναλάβει, έπρεπε η διαχείριση της κατάστασης να γινόταν από πιο ικανούς διαχειριστές. Το βιοτικό επίπεδο έχει πέσει κατακόρυφα (η πτώση δυστυχώς συνεχίζεται) και η εφευρετικότητα της πασοκικής διοίκησης εξαντλήθηκε στις «οριζόντιες» λύσεις. «Δεν πάει άλλο» έλεγαν μέχρι χθες όλοι για την κατάσταση υπό την ηγεσία Παπανδρέου, ακόμη και οι ίδιοι οι κυβερνώντες. Τελευταία στιγμή αποφύγαμε την έξοδο κινδύνου που έγραφε «Πετσάλνικος» και γνωρίζει ο καθένας τί είδους «λύση» θα ήταν αυτή. Ευτυχώς και αυτή η ελεεινή προσπάθεια της αρρωστημένης νοοτροπίας των πολιτικών μηχανορραφιών αποτελεί παρελθόν.
Δυστυχώς, πριν καν γίνουν γνωστά τα μέλη της σημερινής κυβέρνησης, έσπευσαν μερικοί (δεν αναφέρομαι σε εκείνη τη μερίδα των αριστερών που λένε «όχι» σε όλα) να τοποθετηθούν αρνητικά στις προοπτικές της νέας κυβέρνησης κρίνοντας αρνητικά το παρελθόν του νέου πρωθυπουργού λόγω της συμμετοχής του, ως Διοικητού της Τράπεζας της Ελλάδος, στις εξελίξεις που είχαν οδηγήσει επί Σημίτη την Ελλάδα, με τρόπο ίσως ανορθόδοξο, στην ευρωζώνη. Πρόσθετα, ο σημερινός πρωθυπουργός φέρει το «στίγμα» του ανθρώπου των τραπεζών, δεδομένου ότι η οικονομική κρίση και όσα έχουν αποκαλυφθεί για τις «αγορές», τους οίκους αξιολόγησης, τα spreads και τα CDS, τους χρηματιστές, τους τραπεζίτες και ευρύτερα τους ανθρώπους των τραπεζών, έχουν δικαιολογημένα καταστήσει όλους αυτούς τους εμπλεκόμενους στο εν λειτουργία φαύλο κύκλωμα τουλάχιστον ύποπτους, αν όχι διαβόητους. Τέλος, οι θεωρούμενες «κακές συναναστροφές» του ως αντιπροέδρου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, στο πλευρό του κ. Τρισέ, με όλους αυτούς τους «αφορισμένους» εταίρους μας, που βρίσκονται στο «κάδρο της οργής», έχουν μερίδιο ευθύνης για την εκδήλωση των εν λόγω αρνητικών αντιδράσεων. Παραστατικά θα έλεγα, ότι είναι σαν να έχουμε ένα βασανισμένο και φοβισμένο άτομο, το οποίο, αφού βασανίστηκε πολύ σε ένα ίδρυμα από ανθρώπους που φόραγαν λευκές ιατρικές ενδυμασίες, παίρνει εξιτήριο και μαζί με αυτό αναθέτουν τη φροντίδα του σε κάποιον «ειδικό», που φοράει και αυτός μια από τις γνωστές λευκές ενδυμασίες. Μη παρεξηγήσιμος λοιπόν ο φόβος, αν όντως έχει τα προαναφερθέντα αίτια.
Υπάρχει όμως και η άλλη πλευρά του νομίσματος. Η προσωπικότητα του νέου πρωθυπουργού εμφανίζεται ακηλίδωτη και το βιογραφικό του λαμπρό. Είναι ένας άνθρωπος που εκπέμπει ευπρέπεια και εμπνέει εμπιστοσύνη, κάτι που μας είχε λείψει. Πρόκειται για έναν ξεχωριστό επιστήμονα, αναγνωρισμένο διεθνώς, ο οποίος εδώ και χρόνια επικοινωνεί άνετα και σε ένα επίπεδο αυξημένης εμπιστοσύνης με τους εταίρους μας. Είναι τεχνοκράτης με αντικείμενο αυτό που μας ενδιαφέρει ως χώρα άμεσα, μπορεί να διαβάζει ανάμεσα στα σχετικά κείμενα και στους αριθμούς και αυτά που δεν είναι γραμμένα και έχει παρακολουθήσει όλες τις πρόσφατες εξελίξεις της οικονομικής κρίσης από μια θέση που του προσέφερε το σπάνιο πλεονέκτημα να έχει διαθέσιμο έναν ευρύτερο ορίζοντα για πρόσωπα και πράγματα, που συνιστούν κύριους παράγοντες διαμόρφωσης και των περαιτέρω εξελίξεων που μας αφορούν. Βασικό πλεονέκτημά του είναι επίσης, ότι δεν κουβαλάει το «στίγμα» του Έλληνα πολιτικού με ό, τι αυτό σημαίνει. Το «κλέφτες, κλέφτες» δεν τον αφορά, ούτε έχει δεσμεύσεις έναντι κάποιας εκλογικής πελατείας.
Ίσως ο νέος πρωθυπουργός δεν είναι ο τέλειος λόγω των αρνητικών που του χρέωσαν ήδη. Ερωτάται: Υπήρχε καλύτερος υποψήφιος και δεν προτιμήθηκε; Εμένα μου είναι άγνωστος. Μήπως υπήρχε καλύτερη λύση και δεν προτιμήθηκε; Εκλογές; Μα έπρεπε να αλλάξει ο οδηγός με το όχημα εν κινήσει διότι πρέπει να φθάσει σε συγκεκριμένο προορισμό εντός συγκεκριμένου χρονικού διαστήματος. Αν δεν ήταν έτσι δεν θα δέχονταν τα κυριώτερα κόμματα της αντιπολίτευσης τέτοιας διάρκειας μεταβατική περίοδο και θα ζήταγαν εκλογές εντός του έτους.
Ο Παπανδρέου έπεσε. Η αρχή είναι το ήμισυ του παντός. Είναι ώρα να ενεργήσουμε θετικά και να κινηθούμε συντονισμένα, ώστε οι επερχόμενες εκλογές να μας βρουν με λιγώτερα προβλήματα και περισσότερη αυτοπεποίθηση. Οι Γερμανοί, οι Αυστριακοί, οι Ολλανδοί κ.ά. έχουν μάθει από χρόνια να κυβερνώνται από συνασπισμούς κομμάτων και ίσως είναι και αυτός ένας σημαντικός παράγων που τους βοήθησε να έχουν φθάσει στο σημερινό επίπεδο ευημερίας τους, χωρίς κομματικό φανατισμό και συνδικαλιστικούς καταστροφείς κάθε προσπάθειας του αντιπάλου κόμματος. Αντί να συνεχίσουμε, λόγω και κεκτημένης ταχύτητας, να απορρίπτουμε κάθε προσπάθεια κάθε κυβέρνησης, αυτή τη φορά ας δοκιμάσουμε να διαμορφώσουμε συλλογικά το μέλλον όπως το επιθυμούμε αντί να βλέπουμε μόνο αρνητικά στο πρόσωπο του νέου πρωθυπουργού. Αντί να ανησυχούμε για την καταλληλότητα του νέου πρωθυπουργού, θα έπρεπε να ανησυχούμε για το μη ευέλικτο του νέου κυβερνητικού σχήματος (σύνολον 49), την ανομοιογένειά του και κυρίως την ποιότητά του λόγω της σαβούρας που κληρονόμησε ο νέος πρωθυπουργός ως μέλη της κυβέρνησής του. Γύρω στα 20 μέλη της κυβέρνησης, τα οποία ανήκουν στο ΠΑΣΟΚ, δεν θα έπρεπε να συμμετείχαν λόγω διαπιστωμένης ανεπάρκειας. Όμως, οι αδυναμίες αυτές πρέπει να παραβλεφθούν στο όνομα μιας προσπάθειας καλυπτόμενης σε τελευταία ανάλυση από τα κόμματα που εκπροσωπούν το 83% του εκλογικού σώματος. Πρόσθετα, η κυβέρνηση αυτή πρέπει να πετύχει διότι αποτελεί πιλοτική προσπάθεια, που κατά πάσα πιθανότητα θα έχει ανάλογη συνέχεια μετά τις προβλεπόμενες εκλογές του προσεχούς Φεβρουαρίου.
Σήμερα το μείζον είναι να περάσουμε με επιτυχία κατ’ αρχήν όλα τα εμπόδια που βρίσκονται στην εθνική μας διαδρομή μέχρι τα τέλη Φεβρουαρίου, έστω με αυτή την κυβερνητική σύνθεση. Με συλλογική προσπάθεια μπορούμε και εφόσον το καταφέρουμε θα έχουμε κερδίσει τη μάχη κατά του φόβου που μας διακατέχει, ότι δήθεν δεν έχουμε προοπτική, ότι δήθεν, ότι δήθεν… Το μέλλον είναι άγνωστο, αλλά πρέπει να προσπαθήσουμε να το διαμορφώσουμε οι ίδιοι και όχι να το αφήσουμε στην τύχη, διότι «τίποτε δεν εξαρτάται από την τύχη, αλλά όλα από την ορθή κρίση και την προνοητικότητα» (Πλούταρχος).
Γεώργιος Ε. Δουδούμης
Οικονομολόγος – Συγγραφέας
gdoudoumis@yahoo.com
Την ανάγκη δημιουργίας μιας νέας κυβέρνησης ευρείας αποδοχής τη διαμόρφωσαν ουσιαστικά οι οικονομικές εξελίξεις, απόρροια της αποτυχίας του πολιτικού μας συστήματος. Με δεδομένες τις υποχρεώσεις έναντι των δανειστών μας, αρκετές των οποίων δεν θα έπρεπε να είχαμε αναλάβει, έπρεπε η διαχείριση της κατάστασης να γινόταν από πιο ικανούς διαχειριστές. Το βιοτικό επίπεδο έχει πέσει κατακόρυφα (η πτώση δυστυχώς συνεχίζεται) και η εφευρετικότητα της πασοκικής διοίκησης εξαντλήθηκε στις «οριζόντιες» λύσεις. «Δεν πάει άλλο» έλεγαν μέχρι χθες όλοι για την κατάσταση υπό την ηγεσία Παπανδρέου, ακόμη και οι ίδιοι οι κυβερνώντες. Τελευταία στιγμή αποφύγαμε την έξοδο κινδύνου που έγραφε «Πετσάλνικος» και γνωρίζει ο καθένας τί είδους «λύση» θα ήταν αυτή. Ευτυχώς και αυτή η ελεεινή προσπάθεια της αρρωστημένης νοοτροπίας των πολιτικών μηχανορραφιών αποτελεί παρελθόν.
Δυστυχώς, πριν καν γίνουν γνωστά τα μέλη της σημερινής κυβέρνησης, έσπευσαν μερικοί (δεν αναφέρομαι σε εκείνη τη μερίδα των αριστερών που λένε «όχι» σε όλα) να τοποθετηθούν αρνητικά στις προοπτικές της νέας κυβέρνησης κρίνοντας αρνητικά το παρελθόν του νέου πρωθυπουργού λόγω της συμμετοχής του, ως Διοικητού της Τράπεζας της Ελλάδος, στις εξελίξεις που είχαν οδηγήσει επί Σημίτη την Ελλάδα, με τρόπο ίσως ανορθόδοξο, στην ευρωζώνη. Πρόσθετα, ο σημερινός πρωθυπουργός φέρει το «στίγμα» του ανθρώπου των τραπεζών, δεδομένου ότι η οικονομική κρίση και όσα έχουν αποκαλυφθεί για τις «αγορές», τους οίκους αξιολόγησης, τα spreads και τα CDS, τους χρηματιστές, τους τραπεζίτες και ευρύτερα τους ανθρώπους των τραπεζών, έχουν δικαιολογημένα καταστήσει όλους αυτούς τους εμπλεκόμενους στο εν λειτουργία φαύλο κύκλωμα τουλάχιστον ύποπτους, αν όχι διαβόητους. Τέλος, οι θεωρούμενες «κακές συναναστροφές» του ως αντιπροέδρου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, στο πλευρό του κ. Τρισέ, με όλους αυτούς τους «αφορισμένους» εταίρους μας, που βρίσκονται στο «κάδρο της οργής», έχουν μερίδιο ευθύνης για την εκδήλωση των εν λόγω αρνητικών αντιδράσεων. Παραστατικά θα έλεγα, ότι είναι σαν να έχουμε ένα βασανισμένο και φοβισμένο άτομο, το οποίο, αφού βασανίστηκε πολύ σε ένα ίδρυμα από ανθρώπους που φόραγαν λευκές ιατρικές ενδυμασίες, παίρνει εξιτήριο και μαζί με αυτό αναθέτουν τη φροντίδα του σε κάποιον «ειδικό», που φοράει και αυτός μια από τις γνωστές λευκές ενδυμασίες. Μη παρεξηγήσιμος λοιπόν ο φόβος, αν όντως έχει τα προαναφερθέντα αίτια.
Υπάρχει όμως και η άλλη πλευρά του νομίσματος. Η προσωπικότητα του νέου πρωθυπουργού εμφανίζεται ακηλίδωτη και το βιογραφικό του λαμπρό. Είναι ένας άνθρωπος που εκπέμπει ευπρέπεια και εμπνέει εμπιστοσύνη, κάτι που μας είχε λείψει. Πρόκειται για έναν ξεχωριστό επιστήμονα, αναγνωρισμένο διεθνώς, ο οποίος εδώ και χρόνια επικοινωνεί άνετα και σε ένα επίπεδο αυξημένης εμπιστοσύνης με τους εταίρους μας. Είναι τεχνοκράτης με αντικείμενο αυτό που μας ενδιαφέρει ως χώρα άμεσα, μπορεί να διαβάζει ανάμεσα στα σχετικά κείμενα και στους αριθμούς και αυτά που δεν είναι γραμμένα και έχει παρακολουθήσει όλες τις πρόσφατες εξελίξεις της οικονομικής κρίσης από μια θέση που του προσέφερε το σπάνιο πλεονέκτημα να έχει διαθέσιμο έναν ευρύτερο ορίζοντα για πρόσωπα και πράγματα, που συνιστούν κύριους παράγοντες διαμόρφωσης και των περαιτέρω εξελίξεων που μας αφορούν. Βασικό πλεονέκτημά του είναι επίσης, ότι δεν κουβαλάει το «στίγμα» του Έλληνα πολιτικού με ό, τι αυτό σημαίνει. Το «κλέφτες, κλέφτες» δεν τον αφορά, ούτε έχει δεσμεύσεις έναντι κάποιας εκλογικής πελατείας.
Ίσως ο νέος πρωθυπουργός δεν είναι ο τέλειος λόγω των αρνητικών που του χρέωσαν ήδη. Ερωτάται: Υπήρχε καλύτερος υποψήφιος και δεν προτιμήθηκε; Εμένα μου είναι άγνωστος. Μήπως υπήρχε καλύτερη λύση και δεν προτιμήθηκε; Εκλογές; Μα έπρεπε να αλλάξει ο οδηγός με το όχημα εν κινήσει διότι πρέπει να φθάσει σε συγκεκριμένο προορισμό εντός συγκεκριμένου χρονικού διαστήματος. Αν δεν ήταν έτσι δεν θα δέχονταν τα κυριώτερα κόμματα της αντιπολίτευσης τέτοιας διάρκειας μεταβατική περίοδο και θα ζήταγαν εκλογές εντός του έτους.
Ο Παπανδρέου έπεσε. Η αρχή είναι το ήμισυ του παντός. Είναι ώρα να ενεργήσουμε θετικά και να κινηθούμε συντονισμένα, ώστε οι επερχόμενες εκλογές να μας βρουν με λιγώτερα προβλήματα και περισσότερη αυτοπεποίθηση. Οι Γερμανοί, οι Αυστριακοί, οι Ολλανδοί κ.ά. έχουν μάθει από χρόνια να κυβερνώνται από συνασπισμούς κομμάτων και ίσως είναι και αυτός ένας σημαντικός παράγων που τους βοήθησε να έχουν φθάσει στο σημερινό επίπεδο ευημερίας τους, χωρίς κομματικό φανατισμό και συνδικαλιστικούς καταστροφείς κάθε προσπάθειας του αντιπάλου κόμματος. Αντί να συνεχίσουμε, λόγω και κεκτημένης ταχύτητας, να απορρίπτουμε κάθε προσπάθεια κάθε κυβέρνησης, αυτή τη φορά ας δοκιμάσουμε να διαμορφώσουμε συλλογικά το μέλλον όπως το επιθυμούμε αντί να βλέπουμε μόνο αρνητικά στο πρόσωπο του νέου πρωθυπουργού. Αντί να ανησυχούμε για την καταλληλότητα του νέου πρωθυπουργού, θα έπρεπε να ανησυχούμε για το μη ευέλικτο του νέου κυβερνητικού σχήματος (σύνολον 49), την ανομοιογένειά του και κυρίως την ποιότητά του λόγω της σαβούρας που κληρονόμησε ο νέος πρωθυπουργός ως μέλη της κυβέρνησής του. Γύρω στα 20 μέλη της κυβέρνησης, τα οποία ανήκουν στο ΠΑΣΟΚ, δεν θα έπρεπε να συμμετείχαν λόγω διαπιστωμένης ανεπάρκειας. Όμως, οι αδυναμίες αυτές πρέπει να παραβλεφθούν στο όνομα μιας προσπάθειας καλυπτόμενης σε τελευταία ανάλυση από τα κόμματα που εκπροσωπούν το 83% του εκλογικού σώματος. Πρόσθετα, η κυβέρνηση αυτή πρέπει να πετύχει διότι αποτελεί πιλοτική προσπάθεια, που κατά πάσα πιθανότητα θα έχει ανάλογη συνέχεια μετά τις προβλεπόμενες εκλογές του προσεχούς Φεβρουαρίου.
Σήμερα το μείζον είναι να περάσουμε με επιτυχία κατ’ αρχήν όλα τα εμπόδια που βρίσκονται στην εθνική μας διαδρομή μέχρι τα τέλη Φεβρουαρίου, έστω με αυτή την κυβερνητική σύνθεση. Με συλλογική προσπάθεια μπορούμε και εφόσον το καταφέρουμε θα έχουμε κερδίσει τη μάχη κατά του φόβου που μας διακατέχει, ότι δήθεν δεν έχουμε προοπτική, ότι δήθεν, ότι δήθεν… Το μέλλον είναι άγνωστο, αλλά πρέπει να προσπαθήσουμε να το διαμορφώσουμε οι ίδιοι και όχι να το αφήσουμε στην τύχη, διότι «τίποτε δεν εξαρτάται από την τύχη, αλλά όλα από την ορθή κρίση και την προνοητικότητα» (Πλούταρχος).
Γεώργιος Ε. Δουδούμης
Οικονομολόγος – Συγγραφέας
gdoudoumis@yahoo.com
Ποιος και Τι ορίζει πραγματικά την Ζωή μας και το Μέλλον μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠοιος είναι και Που βρίσκεται ο Πραγματικός μας πρωθυπουργός.
Μέσα στην σκέψη μας, στις καταγραφές μας, στα πιστεύω μας, ίσως ;
http://www.istorikathemata.com/2011/11/himairablogspotcom-himaira.html
Ρίκα Κ. (3:48μμ): "Ποιος και Τι ορίζει πραγματικά την Ζωή μας και το Μέλλον μας"
ΑπάντησηΔιαγραφήΡίκα, ενδιαφέρον το ερώτημα σου, αλλά και η παραπομπή που παραθέτεις. Και τα μεν ρεμάλια στην παραπομπή δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να προσπαθούν να ποσοτικοποιήσουν και να κωδικοποιήσουν πανάρχαια ευτελή ερωτήματα τού τύπου: "Πώς θα κάνω τον άλλο να κάνει ότι θέλω εγώ;". Ερωτήματα κρίσιμα (και χρήσιμα) για κάθε επίδοξο εξουσιαστή, όπως τα βλέπει από την πλευρά του.
Από την άλλη μεριά, από την πλευρά δηλαδή τού εξουσιαζόμενου, ένας πολύ εύστοχος τρόπος διατύπωσης τού ερωτήματός σου είναι για μένα αυτός εδώ.
Πού ενώ σε πρώτη φάση εκφράζει την αγωνιώδη αναζήτηση:
"πού πήγε αυτός που ξέρει να μιλά
που ξέρει πιο πολύ και να πιστεύει;",
τελικά οδηγεί αναπόδραστα στην απάντηση: αυτός είμαι εγώ, εσύ, ο καθένας που πραγματικά τον βασανίζει το ερώτημα. Υπεραισιόδοξο; Δεν νομίζω, αρκεί να θυμηθούμε τι έγινε όσες φορές ο ελληνισμός έδωσε αυτή ακριβώς την απάντηση.
Καλημέρα Πιγκουίνε,
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ απάντηση που έδωσες μέσω του τραγουδιού του Μίκη Θεοδωράκη, με τους στίχους του Μάνου Ελευθερίου, είναι η ΛΥΣΗ στο πρόβλημα της εποχής : Σύστημα εναντίον Ανθρώπου. Αυτό που ηττήθηκε στο Λάθος του Αντώνη Σαμαράκη, αυτό που ηττάται όταν ο Άνθρωπος θυμηθεί να πετάξει το περιττό από την Ζωή του, να θέσει τα σωστά ερωτήματα, και να προστατέψει την Σκέψη του από τις σειρήνες του συστήματος. Ποιο είναι το συμβατικά αποδεχόμενο «χειρότερο» που θα μπορούσε να μας συμβεί ; Τι είναι αυτό που φοβόμαστε στο τέλος – τέλος ; Τον Θάνατο, ίσως ; Είμαστε τόσο σοφοί ; Ο Σωκράτης στην Απολογία μας είπε ότι μόνο όποιος νομίζει ότι είναι σοφός φοβάται τον Θάνατο. Άδικο είχε ; Πως μπορούμε να φοβόμαστε κάτι που δεν γνωρίζουμε, εκτός αν είμαστε σοφοί, αν όμως ήμασταν σοφοί δεν θα μας κυβερνούσαν οι αρουραίοι, έτσι δεν είναι ;
"πού πήγε αυτός που ξέρει να μιλά
που ξέρει πιο πολύ και να πιστεύει;"
Εδώ είναι, μαζί μας, απλά τον παραμερίσαμε, γι’ αυτό και «χρειαζόμαστε» τα ανασφαλή παράγωγα της Τριμερούς, της Goldman Sachs, της Bilderberg να μας λύσουν τα «προβλήματα», γι’ αυτό το επιτρέψαμε αυτό. Να έχουμε «ανάγκη» ανθρώπους εξαρτημένους και ανασφαλείς που δεν υπάρχουν έξω από την «θαλπωρή» μυστικών συνάξεων.
Αν μάθουμε «πιο πολύ» να πιστεύουμε, είναι όλα πιθανά, η Απάντηση που λες έχει δοθεί πολλές φορές, άλλη μια θα ακολουθήσει, όσο κι αν αργήσει, μήπως και την καταλάβουν κάποια στιγμή οι ανεπίδεκτοι μαθήσεως εξουσιαστές, επικυρίαρχοι, και το εγχώριο, εξευτελισμένο στην κοινωνική συνείδηση, ταριχευμένο πλέον πολιτικό σύστημα, που παριστάνει το ζωντανό χωρίς επιτυχία, κρυμμένο μέσα στο ΠΑΡΑΝΟΜΟ ΜΟΡΦΩΜΑ ΠΟΥ ΥΠΟΔΥΕΤΑΙ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ.
Είναι περίεργο, και χωρίς την αρχή της συγχρονικότητας του Carl Jung, θα δυσκολευόμουν να το εξηγήσω, αλλά το υπέροχο τραγούδι του Θεοδωράκη στο οποίο παραπέμπεις, παρότι είχα καιρό να το ακούσω, τριγυρνούσε στο μυαλό μου τις τελευταίες μέρες : «ποιος την ζωή μας κυβερνά». Από εμάς εξαρτάται ποιος θα είναι ο κυβερνήτης μας στο τέλος του δρόμου της απώλειας που περπατάμε, εμείς ή το σύστημα, όπως εκφράζεται. Ας αναλάβουμε τις ΕΥΘΥΝΕΣ μας, κι ας μην έχουμε κανένα να κατηγορήσουμε μετά, για τα δικά μας λάθη.
Να γίνουμε, όπως ωραία μας θύμισες : Αυτός που ξέρει να μιλά, ΑΛΛΑ ΞΕΡΕΙ ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΚΑΙ ΝΑ ΠΙΣΤΕΥΕΙ.