Συνταγή διάλυσης

Του Κώστα Βενιζέλου

ΠΙΕΣΕΙΣασκούνται όταν αποδεχθείς ότι μπορείς να εκτεθείς σε αυτές. Κοντολογίς, εάν σε πάρουν χαμπάρι. Σήμερα, μετά από τέσσερα και πλέον χρόνια διαδικασίας απευθείας διαπραγματεύσεων, το αποτέλεσμα είναι τραγικό και οι κίνδυνοι ορατοί. Υπάρχει μια ικανότητα στη γενική ανικανότητα, οι διακηρυκτικοί στόχοι που έχουν τεθεί για αποφυγή κάποιων κακοτοπιών να επιβεβαιώνονται από την ανάποδη. Η γραμμή άμυνας για μη καθορισμό χρονοδιαγράμματος και επιβολή επιδιαιτησίας «έσπασε», καθώς η διαχείριση που έγινε οδήγησε στην επιβολή και των δύο. Η τουρκική πλευρά, στην αντίπερα όχθη, ζήτησε και τα δυο και επιπροσθέτως την εξαγγελία σύγκλησης πολυμερούς διάσκεψης. Στο Greentree τα εξασφάλισε ο Έρογλου και επέστρεψε πίσω αναμένοντας την εφαρμογή του οδικού χάρτη.

Η ανοχή προς τον Ντάουνερ, που σήμερα είναι ο εύκολος στόχος, η παρεξηγημένη έννοια της ευελιξίας, η πρακτική των δώρων, ο φόβος να μην κατηγορηθούμε για «αδιαλλαξία», δεν συνθέτουν τακτική. Αποτελούν ένα συνονθύλευμα προσεγγίσεων και φοβικών συνδρόμων. Δεν υπάρχει καθαρός στόχος και η ακολουθούμενη τακτική δεν οδηγεί σε λύση. Όταν αναλώνεται η προσπάθεια στην απόκρουση μεθοδεύσεων, που αφέθηκαν να αναπτυχθούν και απουσιάζουν πρωτοβουλίες και σχεδιασμοί, πώς μπορεί να προχωρήσουμε προς τη λύση; Μάλλον προς τη διάλυση βαδίζουμε και τραγικό είναι πως ακόμη συζητούν για να βρουν ερμηνείες, ώστε να μην έχουν πολιτικό κόστος στο εσωτερικό…

Η ακολουθούμενη πολιτική απέτυχε. Το χειρότερο, είναι πως από αυτή την πολιτική έχουμε κόστος κι εάν συνεχισθεί θα είναι πολύ μεγαλύτερο. Για την ακρίβεια, οι επιπτώσεις θα είναι καταλυτικές και καταστροφικές. Είναι γι’ αυτό που θα πρέπει να αλλάξει πολιτική και η διαχείριση. Δεν μπορεί να αντέξει ο τόπος μια νέα περιπέτεια, επειδή ο ερασιτεχνισμός και η επιδερμικότητα άφησαν στον Ντάουνερ να έχει τον τελευταίο λόγο και τον Πάσκο να μοιράζει παιχνίδι.

Και κάτι άλλο: Μια σημαντική διάσταση, την οποία δεν φαίνεται να έχει αγγίξει κανείς και δεν απασχολεί μάλλον τα Ηνωμένα Έθνη, είναι η προίκα μιας συμφωνίας. Όπως προκύπτει από τις μέχρι σήμερα συζητήσεις, νόμοι δεν έχουν συζητηθεί και στα ζητήματα των διεθνών συμβάσεων δεν υπήρξε κατάληξη. Συνεπώς, πώς μπορεί να τρέχει το χρονοδιάγραμμα και να έχει καθορισθεί τέλος της διαδρομής με δημοψήφισμα; Θα συμφωνήσουν σε ένα πλαίσιο, που θα παραπεμφθεί σε δημοψήφισμα και μετά να συζητήσουν για τους νόμους που θα ισχύσουν; Προφανώς θα αξιοποιήσουν το υλικό που περιλήφθηκε στο σχέδιο Ανάν. Αλλά κι αυτό να γίνει, που θα είναι ανορθόδοξο από τη στιγμή που απορρίφθηκε το σχέδιο, εάν δεν συμφωνηθούν, τότε θα επέλθει διάλυση. Γιατί είναι πρόδηλο ότι πρώτα θα γίνει συμφωνία και μετά θα αναζητούνται τα βασικά εφόδια λειτουργίας του κράτους.
http://www.philenews.com/