Άλλη μια αυτοκτονία;

Γράφει η Έφη Χ. Μαυροπούλου                         

                                                                      Αν για να σ' αντιμετωπίσω πρέπει ν'               

                                                                            απαρνηθώ τ' ανθρωπινά μου

                                                                            τότε σου προσφέρω, άκοπη τη νίκη.

                                                                            Τίτος Πατρίκιος

Η αυτοκτονία του Δημήτρη Χρήστουλα στο Σύνταγμα πυροδότησε πλήθος αναλύσεων και αναφορών σε όλα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης τόσο στην Ελλάδα, όσο και στα διεθνή μέσα. Σε μια Ελλάδα που από το 2009 οι αυτοκτονίες μαζί με τις απόπειρες φτάνουν τις 2000 περίπου, η συγκεκριμένη αυτοκτονία, κατάφερε να κάνει την Ελληνική κοινωνία να αντιδράσει και να σταθεί.

Πέραν του προσωπικού συμβολισμού που έτσι κι αλλιώς κάθε αυτοκτονία εμπεριέχει η συγκεκριμένη εμπεριέχει και επικοινωνιακά μηνύματα.

Συγκεκριμένα, η πράξη είχε μεγάλο συμβολικό χαρακτήρα γι' αυτό και επιλέχθηκε να έχει μεγάλη θεατότητα (Πλατεία Συντάγματος, 9 η ώρα το πρωί). Επομένως, επιλέχτηκε ο τρόπος και ο τόπος για να δοθεί η απαιτούμενη δημοσιότητα, που θα προκαλέσει. Ο αυτόχειρας ήθελε και τελικά, κατάφερε να προσδώσει μια πολιτική στάση, που μπορεί μεν να' ναι ασαφής αλλά η κοινωνία την αντιλαμβάνεται με ιδιαίτερο συμβολισμό. Και βέβαια το συγκεκριμένο γεγονός έχει λάβει διεθνείς διαστάσεις γιατί για πρώτη φορά γίνεται κάτι τέτοιο στο κέντρο Ευρωπαϊκής  πρωτεύουσας.

Έτσι, η κοινωνία αντιδρά όχι μόνο απέναντι σ' ένα τραγικό προσωπικό γεγονός αλλά συνεγείρεται γιατί διαπιστώνει την τραγική κατάσταση της ελληνικής κοινωνίας. Διαπιστώνει ότι οι θυσίες των τελευταίων χρόνων δεν έχουν αντίκρυσμα, και δυστυχώς, η κοινωνία παρακολουθεί ανήμπορη και φοβισμένη, ότι ένα χέρι που θα μπορούσε να γίνει βίαιο γίνεται τελικά αυτοκαταστροφικό. Ενώ, οι διαδηλώσεις περιέχουν έντονο θυμικό και πολιτικό χαρακτήρα άρα, μπορούν εύκολα να οδηγήσουν σε αναταραχή και μεγάλη κοινωνική έκρηξη.

 Κι όμως, απέναντι σε όλα αυτά τα γεγονότα η αντίδραση του πολιτικού κόσμου ήταν στην πλειοψηφία πρωτοσταντούντος του κ. Μπεγλίτη και του κ. Κουκουλόπουλου προκλητική έως προσβλητική και σίγουρα κατώτερη του γεγονότος.

Δυστυχώς, ορισμένοι πολιτικοί δείχνουν, να μην έχουν καταλάβει, ότι τα τραγικά γεγονότα δεν προσφέρονται για πολιτική εκμετάλλευση και ότι η όποια προσπάθεια εκμετάλλευσης οδηγεί σε αντίθετα αποτελέσματα. Τέτοια γεγονότα απαιτούν τουλάχιστον μια συγγνώμη. Μια συγγνώμη όχι απέναντι στην οικογένεια του αυτόχειρα αλλά απέναντι σε μια ολόκληρη κοινωνία που καλείται να συνεχίσει να ζει σε ένα δρόμο τραχύ και δύσβατο. Η ορατότητα του γεγονότος επέβαλε μια πολιτική συγγνώμη, ως πολιτική στάση, και όχι λεκτική,  για να δείξει συμπόνια σε έναν λαό που υποφέρει. Διαφορετικά, η σιωπή είναι επιβεβλημένη.

 Τα εγκλήματα πέρα από φυσικούς αυτουργούς πολλές φορές έχουν και ηθικούς αυτουργούς. Και σε αυτή τη περίπτωση όχι μόνο υπάρχουν οι ηθικοί αυτουργοί αλλά καλούνται να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Κι αν η πράξη είναι ένοχη, εξίσου ένοχη είναι η αποσιώπηση και η παράλειψη απέναντι σε ένα έγκλημα. 

effiemavropoulou@hotmail.com