Ελεύθεροι πολιορκημένοι, σήμερα...

  της Ελίνας Γαληνού
Ηταν και τότε μήνας Απρίλης..."Μάγεμα η φύση και όνειρο στην ομορφιά και χάρη..." όπως έλεγε ο ποιητής. Οι πολιορκημένοι στο κάστρο του Μεσολογγίου, κι΄ο Τούρκος απ΄έξω, καραδοκούσε την κατάλληλη στιγμή. Οι δυνάμεις έφθιναν μέρα τη μέρα, όχι όμως και η ελπίδα. Κι΄ας ήταν βαρύ το τουφέκι, κι΄ας το΄ξερε ο Αγαρηνός. Πάνω απ΄όλα, το διακύβευμα ήταν ένα και μοναδικό για τους αγωνιστές εκείνων των χρόνων. Ελευθερία ή θάνατος.
Ετσι τόλμησαν την Εξοδο. Μια αποκοτιά που γράφτηκε με χρυσά γράμματα στην Ιστορία της Νεώτερης Ελλάδας αλλά και της Ευρώπης. Εκείνη η βραδιά που κατέληξε σε σφαγή και αποκαίδια για τους Μεσολογγίτες, συγκλόνισε τους ευρωπαικούς λαούς. Θυμάμαι κάθε χρόνο τέτοια μέρα, την ιστοριούλα εκείνη που είχε καταγράψει ένας πρόγονός μου στα προσωπικά του αρχεία. Επαύριος της ηρωικής εξόδου στο Μόναχο. Μόλις είχε πληροφορηθεί ο κόσμος στην αγορά το συμβάν και την τύχη των πολιορκημένων και τραβούσε τα μάγουλά του από απελπισία..Ενας μικρός πλησίαζε εκείνη την στιγμή το κάρρο μιας μανάβισσας και της ζητούσε να αγοράσει φραγκοστάφυλλα. Τα παιδικά του μάτια κοιτούσαν απορημένα τη γυναίκα που σπάραζε ψελλίζοντας μια λέξη "Μεσολόγγι". "Φρουλάιν, θέλω αυτά τα φραγκοστάφυλλα..." της ξανάπε. "Πώς;" του απάντησε αγριεμένη. "Το Μεσολόγγι έπεσε και συ...θέλεις να φάς φραγκοστάφυλλα;"
Ηταν κι΄αυτή μια ιστορία που φωτογράφιζε την απήχηση του ηρωικού αγώνα των Ελλήνων στην Ευρώπη. Οι ηρωικές στιγμές, ανεξάρτητα από την έκβασή τους, οι μάχες, οι αγώνες και τα πρόσωπα των αγωνιστών, αποτελούσαν τον δυναμίτη του φιλελληνισμού στις ψυχές των ευρωπαίων. Κι΄ένας λόγος για τον οποίο ήρθαν με τόση προθυμία να σταθούν δίπλα στον ιερό μας Αγώνα και να χύσουν το αίμα τους, ήταν η δική μας αποφασιστική στάση, η αλύγιστη στην ώρα της σκληρής δοκιμασίας. Κι΄έτσι έμεινε στην Ιστορία ο θρύλος "μιας χούφτας Ελλήνων" που παλεύοντας, επιβεβαίωναν για άλλη μια φορά ότι "τ΄αγαθά κόποις κτώνται.."
Κι΄ερχόμαστε στο σήμερα, μια εποχή τόσο διαφορετική από κείνη την παλιά μα και τόσο ίδια. Απρίλης και πάλι, λίγες μέρες πριν την επέτειο της Ηρωικής Εξόδου του Μεσολογγίου. Ενας απελπισμένος Ελληνας, λυγίζει από το βάρος μιας απάνθρωπης πραγματικότητας που όλοι βιώνουμε εδώ και δύο χρόνια. Και μέσα στο μάγεμα της φύσης που πάλι είναι όνειρο στην ομορφιά και χάρη, βάζει τέλος στη ζωή του στην πλατεία Συντάγματος. Στην πόλη που γεννήθηκε η Δημοκρατία και στο σημείο όπου θεμελιώθηκε ο ακρογωνιαίος λίθος της, το Σύνταγμα. Από το ιδιόχειρο σημείωμά του, φαίνεται να πιστεύει ότι το φταίξιμο ανήκει στους κυβερνώντες μας. Δεν έχει άδικο, άλλωστε την άποψη αυτή τη συμμερίζονται πάρα πολλοί συμπολίτες του. "Μας πρόδωσαν εκείνοι που κάποτε ψηφίσαμε.." λένε, "και τώρα είμαστε καταδικασμένοι να πεθάνουμε".
Η είδηση κάνει τον γύρο του κόσμου και η Ελλάδα, σήμερα φωτογραφίζεται σαν η χώρα όπου ο λαός της λυγίζει από το βάρος της τρόικα, του Μνημονίου και των άστοχων πολιτικών της ηγεσίας της ευρωζώνης. Η οργή κατά του κόσμου, ξεχειλίζει με αποκορύφωμα κάποιες δηλώσεις πολιτικών που δείχνουν σαφώς πόσο έχουν αποστασιοποιηθεί από την κοινωνική πραγματικότητα. Εστω, κανείς δεν αντιλέγει ότι αυτά είναι αλήθειες. Ομως ένα κράτος, μια χώρα, δεν αποτελούνται μόνο από πολιτικούς. Η κοινωνία πού βρίσκεται όταν ο συνάνθρωπος υποφέρει κι΄απελπίζεται; Πού είναι ο συγγενής, ο φίλος, ο συμπολίτης; Πού ήταν τόσα χρόνια η κοινωνία, όταν αμέριμνη μέσα στον εφησυχασμό της, άφηνε να περνούν απαρατήρητες καθημερινά, μικρές και μεγάλες αδικίες ανάμεσα στα μέλη της; Είναι άραγε περίεργο το πόσο φούσκωσε το ποτάμι της αδικίας σήμερα, ώστε κοντεύει να μας πνίξει όλους;
Ανακαλώ στην μνήμη μου την πεποίθηση του Μπέρνταλντ Ράσσελ, κατά την οποία "αλίμονο σ΄όποιους εθίζονται στην ηδονή του λάθους.." Και μου έρχονται στο νού τα περήφανα λόγια που πρόφερε ένας γέροντας οπλαρχηγός της Ελληνικής Επανάστασης, την ώρα που ξεψυχούσε. "Εχεις καμιά παραγγελιά σεβασμιώτατε;" τον ρώτησαν οι παρευρισκόμενοι. "Τώρα τι να ορίσω πια. Για τα παιδιά μου, το Εθνος ας λάβει φροντίδα. Εγώ σας αφήνω την ευχή μου και μια πατρίδα λεύτερη, κληρονομιά σας...".
Θέλει όμως αρετή και τόλμη για να αξιωθεί κανείς το φώς της ελπίδας.