Η εαρινή σύναξη των αγροφυλάκων

....Η πολιτική των μνημονίων δεν έχει ως μοναδικό αποτέλεσμα την εσωτερική υποτίμηση. Καταστρέφει, παράλληλα, και τον παραγωγικό ιστό της χώρας, γεγονός που σημαίνει ότι σε μια αντίστροφη πορεία -αυτή της κοινωνικής και οικονομικής ανάκαμψης- καθίσταται δυσκολότερη όσο μεγαλύτερη είναι η βλάβη. Ο ΣΥΡΙΖΑ, λοιπόν, ως πυρήνας μιας μελλοντικής κυβέρνησης, θα βρεθεί, πέρα των άλλων δυσκολιών, και με διαλυμένη την παραγωγική βάση της χώρας. Παράλληλα θα πρέπει να είναι έτοιμος να εφαρμόσει και μια πολιτική ανάκτησης των δικαιωμάτων των εργαζομένων που είναι αδύνατον να γίνει «σ’ ένα άρθρο, σ’ ένα νόμο». Πράγματι πρώτη δουλειά θα είναι να σταματήσει ο κατήφορος. Αλλά αυτό από μόνο του, δεν αρκεί. Πρέπει να γίνει κατανοητό σ’ όλους ότι όσο νωρίτερα σταματήσει ο κατήφορος τόσο το καλύτερο για την κοινωνία, που πρέπει να γνωρίζει όλες τις δυσκολίες, όπως και το τι ακριβώς θα αντικαταστήσει τα μνημόνια. Τι θα αντικαταστήσει τη λιτότητα των Μνημονίων!...

Του Θόδωρου Μιχόπουλου

Το Μαξίμου γνωρίζει ότι η επόμενη περίοδος είναι δύσκολη. Κοινωνικά και πολιτικά. Ότι η «ηρωική περίοδος» τελείωσε. Ότι δεν μπορεί, πλέον, να επικαλείται την έξοδο από το ευρώ. Ότι πρέπει να παρουσιάσει συγκεκριμένο πρόγραμμα ανάπτυξης, προσανατολισμού της χώρας και όχι διάλυσης. Και τέτοιο πρόγραμμα / όραμα δεν υπάρχει. Αντίθετα βλέπουμε τον Αντ. Σαμαρά να προσκαλεί σε γεύμα στο Μαξίμου εκπροσώπους πολυεθνικών εταιρειών για να τους τάξει φοροαπαλλαγές μήπως και τους πείσει να επενδύσουν στην Ελλάδα...

Μια επίπλαστη εικόνα επιτυχιών προωθεί το Μαξίμου, και οι «λοιπές δυνάμεις» που το στηρίζουν, βοηθούσης της περιόδου που διανύουμε και της αναβολής εφαρμογής των σκληρών μέτρων για μετά τις γιορτές. Παράλληλα βρίσκεται σε εξέλιξη μια επικοινωνιακή επίθεση κατά της Αριστεράς στην οποία προστρέχουν, πάντα υπέρ της συγκυβέρνησης, Ευρωπαίοι τεχνοκράτες και πολιτικοί. Ο Β. Σόιμπλε προσπαθεί να μας πείσει ότι «η Ελλάδα μετά τις εκλογές του Ιουνίου, με την κυβέρνηση Σαμαρά, έχει πάρει για πρώτη φορά στα σοβαρά την εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων», ενώ ο επικεφαλής του Συμβουλίου των εμπειρογνωμόνων του Eurogroup Τόμας Βίζερ δηλώνει ότι «η Ελλάδα δεν θα χρειαστεί άλλο μεγάλο πακέτο λιτότητας, καθώς ο κύριος όγκος των περιοριστικών μέτρων που χρειαζόταν, έχει ήδη ληφθεί» [Καθημερινή, 22.12.12].

Τέλος περιόδου

Η πραγματικότητα, βέβαια, τους διαψεύδει. Σχολεία δεν θα ανοίξουν μετά τις γιορτές λόγω έλλειψη θέρμανσης [ψίχουλα η επιστροφή 6,5 εκατ. ευρώ ως επίδομα για το πετρέλαιο θέρμανσης], οι αυτοκτονίες αυξήθηκαν κατακόρυφα, τα ασθενοφόρα είναι επικίνδυνα και γερασμένα [ένα στα τέσσερα είναι ακινητοποιημένο λόγω βλάβης], φάρμακα δεν υπάρχουν [παρέμβαση εισαγγελέα για τις τεχνητές ελλείψεις], τα νοσοκομεία υπολειτουργούν, το προσδόκιμο ζωής αρχίζει να μειώνεται... Και ακόμη γιατί «με το πραγματικό ΑΕΠ να αναμένεται να συρρικνωθεί κατά 4% - 5% το 2013, ύστερα από συρρίκνωση 6% αυτόν τον χρόνο και την επιπρόσθετη λιτότητα να δοκιμάζει την κοινωνική συνοχή», σύμφωνα με το Διεθνές Χρηματοπιστωτικό Ινστιτούτο [IIF], οι κίνδυνοι για την Ελλάδα είναι σημαντικοί.

Το Μαξίμου γνωρίζει ότι η επόμενη περίοδος είναι δύσκολη. Κοινωνικά και πολιτικά. Ότι η «ηρωική περίοδος» [να πάρουμε τη δόση, κ.λπ.] τελείωσε. Ότι δεν μπορεί, πλέον, να επικαλείται την έξοδο από το ευρώ. Ότι πρέπει να παρουσιάσει συγκεκριμένο πρόγραμμα ανάπτυξης, προσανατολισμού της χώρας και όχι διάλυσης -πουλάμε τον ΟΠΑΠ, τα Κρατικά Λαχεία, την Ε.Β. Ζάχαρης, κ.ά. Και τέτοιο πρόγραμμα / όραμα δεν υπάρχει. Αντίθετα βλέπουμε τον Αντ. Σαμαρά να προσκαλεί σε γεύμα στο Μαξίμου εκπροσώπους πολυεθνικών εταιρειών για να τους τάξει φοροαπαλλαγές μήπως και τους πείσει να επενδύσουν στην Ελλάδα...

Αναζητώντας το θαύμα

Το Μαξίμου αναζητεί ένα θαύμα. Με την κοινωνία απέναντι, όμως, κανένα θαύμα δεν θα έρθει -η πραγματικότητα είναι αμείλικτη. Ούτε τα ταξίδια του Αντ. Σαμαρά σε Γερμανία [στις 8 Ιανουαρίου μιλά στο συνέδριο της εφημερίδας Die Welt] και ΗΠΑ [την άνοιξη, πιθανή συνάντηση με Μπ. Ομπάμα] θα αποτρέψουν τις κοινωνικές εντάσεις και πολιτικές διενέξεις που, άλλωστε, τις αναμένουν! [Β. Σόιμπλε: «Όταν έχει κανείς να αντιμετωπίσει μια τόση δύσκολη διαδικασία εξυγίανσης, όπως αυτή στην Ελλάδα, τότε αυτό συνδέεται με έντονες εσωπολιτικές αντιπαραθέσεις και κοινωνικές διενέξεις»].

Μπροστά σ’ αυτές τις αναμενόμενες εξελίξεις ο Αντ. Σαμαράς προσπαθεί να «ηρεμήσει» όσα μέτωπα μπορεί. Κατ’ αρχάς τη συγκυβέρνηση αποκλείοντας ανασχηματισμό [θα γίνει μετά το συνέδριο του ΠΑΣΟΚ] και εκλογές -«θα πρότεινα αυτές τις δύο έννοιες, “ανασχηματισμός” και “πρόωρες εκλογές”, να τις αποφύγουμε για αρκετό διάστημα» -συνέντευξη στην εφημερίδα Παραπολιτικά. Γνωρίζει ότι σύντομα θα βρεθεί εν μέσω τριών πυρών: Της τρόικας [που θα ζητά και άλλα μέτρα ή να ενεργοποιηθεί η «αυτόματη λήψη διορθωτικών μέτρων»], επιχειρηματιών που τον στήριξαν και δεν βλέπουν να επωφελούνται όσο θα ήθελαν [ορισμένοι, μάλιστα, εκτιμούν ότι κινδυνεύουν να χάσουν και τα μονοπώλια που κατείχαν καθώς αρχίζουν να εμπλέκονται και πολυεθνικές στα «πόδια» τους], καθώς και την πλειοψηφία των πολιτών που, εκτός των άλλων, καλούνται να υλοποιήσουν το «πιο άδικο, αντικοινωνικό, φοροληστρικό και αντιαναπτυξιακό νομοθέτημα που έχει γράψει νεοφιλελεύθερο χέρι», δηλαδή το φορολογικό νομοσχέδιο.

Οι... φωστήρες
 Η μόνη, όμως, πολιτική δύναμη που απειλεί συγκυβέρνηση και Αντ. Σαμαρά είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Κι’ αυτός είναι ο στόχος. Άλλωστε αυτό που παρακολουθούμε είναι η προετοιμασία της εαρινής επίθεσης του συστήματος. Επίθεση που σήμερα εκδηλώνεται με δημοσιεύματα για αλλαγές στον εκλογικό νόμο προς όφελος των μνημονικών δυνάμεων, καθώς και με την προσπάθεια μετακίνησης της αντίθεσης μνημόνιο / αντιμνημόνιο όσο πιο ακροδεξιά γίνεται. Ήδη η φαεινή ιδέα που διακινείται υποδεικνύει το μπόνους των 50 εδρών να μην δίνεται στο πρώτο κόμμα αλλά στα κόμματα που σχηματίζουν κυβέρνηση συνεργασίας [!] ενώ, έτερος φωστήρας, εξ Αμερικής, προσπαθεί να μας πείσει ότι «η απλή αναλογική όχι μόνο δεν βγάζει κυβέρνηση, αλλά δεν θέτει καν το πρόβλημα της κυβέρνησης στο μυαλό των ψηφοφόρων»! [Γ. Τσεμπελής, Καθημερινή, 16.12.12].

Δεν αρκούντα βέβαια, μόνο σ’ αυτά. Βλέπουμε τον μεν Αντ. Σαμαρά να προσπαθεί να ανασυγκροτήσει ένα φιλοευρωπαϊκό - «μεταρρυθμιστικό» κόμμα και το ΠΑΣΟΚ με την ΔΗΜ.ΑΡ. -η αλήθεια είναι ότι η τελευταία δεν δείχνει και ιδιαίτερη προθυμία, για διαφορετικούς λόγους- να αναστήσουν τον σοσιαλδημοκρατικό χώρο. Ακόμα το σύστημα προσπαθεί να δημιουργήσει ένα σοβαρό [άκρο]δεξιό ανάχωμα μεταξύ ΝΔ και Χρυσής Αυγής [στα πρότυπα του ΛΑΟΣ] από τους αποχωρήσαντες των Ανεξάρτητων Ελλήνων και [ορισμένων] διαγραμμένων από τη Ν.Δ. Θα ελέγχει έτσι τους «αντάρτες» καθώς οι Ανεξάρτητοι Έλληνες φαίνεται να αποσυντίθεται κάτω από το βάρος των θέσεων που διατυπώνει ο Π. Καμμένος.Ο νέος φορέας δεν θα συνομιλεί με τον ΣΥΡΙΖΑ, όπως δηλώνουν πρωτοκλασάτα στελέχη του, ενώ, παρόλο που δηλώνουν αντιμνημονιακοί, δεν θεωρούν πολιτικό και ιδεολογικό σύνορο τη γραμμή μνημόνιο / αντιμνημόνιο. Τι σημαίνει αυτό; Ότι μπορεί να τους δούμε να στηρίζουν και αποφάσεις της συγκυβέρνησης...

Μετά τη λιτότητα, τι;
 Η πολιτική των μνημονίων δεν έχει ως μοναδικό αποτέλεσμα την εσωτερική υποτίμηση. Καταστρέφει, παράλληλα, και τον παραγωγικό ιστό της χώρας, γεγονός που σημαίνει ότι σε μια αντίστροφη πορεία -αυτή της κοινωνικής και οικονομικής ανάκαμψης- καθίσταται δυσκολότερη όσο μεγαλύτερη είναι η βλάβη.Ο ΣΥΡΙΖΑ, λοιπόν, ως πυρήνας μιας μελλοντικής κυβέρνησης, θα βρεθεί, πέρα των άλλων δυσκολιών, και με διαλυμένη την παραγωγική βάση της χώρας. Παράλληλα θα πρέπει να είναι έτοιμος να εφαρμόσει και μια πολιτική ανάκτησης των δικαιωμάτων των εργαζομένων που είναι αδύνατον να γίνει «σ’ ένα άρθρο, σ’ ένα νόμο». Πράγματι πρώτη δουλειά θα είναι να σταματήσει ο κατήφορος. Αλλά αυτό από μόνο του, δεν αρκεί. Πρέπει να γίνει κατανοητό σ’ όλους ότι όσο νωρίτερα σταματήσει ο κατήφορος τόσο το καλύτερο για την κοινωνία, που πρέπει να γνωρίζει όλες τις δυσκολίες, όπως και το τι ακριβώς θα αντικαταστήσει τα μνημόνια. Τι θα αντικαταστήσει τη λιτότητα των Μνημονίων!