16/10/18

Φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντας

Αυτοί που μας συμβούλεβαν να κάνουμε τον ψόφιο
όταν μας επισκέπτονταν επίδοξοι ληστές 
και να τους διευκολύνομε να παίρνουνε ατόφιο
το όποιο μας κομπόδεμα που είχαμε μέχρι χτες,

αυτοί που υποθήκεψαν την δόλια μας πατρίδα 
και διόλου δεν τους ένοιαζε αν οι Έλληνες πεινούν,
τώρα που βλέπουν εκλογές, λαγούς με πετραχήλια,
μας τάζουνε νομίζοντας πως έτσι θα σωθούν.

Γιατί ποντάρουν στην γνωστή (γι΄αυτούς) αφέλειά μας
που δεν απέχει και πολύ απ΄ τον πραγματικό
τον τρόπο που σκεπτόμαστε εμεις και τα παιδιά μας 
που τά διωξαν νωρίς – νωρίς στο εξωτερικό.

Έτσι, λοιπόν πιστεύουνε πως όντας χωρισμένοι
από την νεολαία μας την αγωνιστική
κι΄όπως μας καταντήσανε, φτωχοί και φοβισμένοι,
θα πέσουμε για μια φορά ακόμα στο σακκί.

Έτσι Ελληνοποίησαν τους λαθρομετανάστες
για να ψηφίσουνε κι΄αυτοί τους νέους κατακτητές
και έτσι λοιπόν στα σίγουρα, οι νέοι μας δυνάστες,
θα βγούν ακόμα μια φορά και πάλι νικητές.

Μην περιμένετε λοιπόν να σας γνωστοποιήσουν,
τον τρόπο που μας κλέβουνε συντάξεις και μισθούς,
ή πώς τώρα το σύνταγμα θέλοντας να τιμήσουν, 
θα επιστρέψουν σ΄όλους μας δάνεια της Μιχαλούς

Όμως σαν γνήσιοι Έλληνες κι΄εμείς ας θυμηθούμε,΄
τί έλεγε πάνω σ΄αυτά ο Όμηρος ο γέροντας
κι΄ας κάτσουμε για μια φορά για λίγο να σκεφθούμε,
<<φοβού κι΄εσύ τους Δαναούς, έστω και δώρα φέροντας>>

Ο ΠΕΙΣΜΩΜΕΝΟΣ    




2 σχόλια:

  1. Κωνσταντίνος Καβάφης «Τρώες»
    (ἀπό https://latistor.blogspot.com/2012/05/blog-post_16.html)

    Είν’ η προσπάθειές μας, των συφοριασμένων·
    είν’ η προσπάθειές μας σαν των Τρώων.
    Κομμάτι κατορθώνουμε· κομμάτι
    παίρνουμ’ επάνω μας· κι αρχίζουμε
    νάχουμε θάρρος και καλές ελπίδες.

    Μα πάντα κάτι βγαίνει και μας σταματά.
    Ο Aχιλλεύς στην τάφρον εμπροστά μας
    βγαίνει και με φωνές μεγάλες μάς τρομάζει. –


    Είν’ η προσπάθειές μας σαν των Τρώων.
    Θαρρούμε πως με απόφασι και τόλμη
    θ’ αλλάξουμε της τύχης την καταφορά,
    κ’ έξω στεκόμεθα ν’ αγωνισθούμε.

    Aλλ’ όταν η μεγάλη κρίσις έλθει,
    η τόλμη κι η απόφασίς μας χάνονται·
    ταράττεται η ψυχή μας, παραλύει·
    κι ολόγυρα απ’ τα τείχη τρέχουμε
    ζητώντας να γλυτώσουμε με την φυγή.

    Όμως η πτώσις μας είναι βεβαία. Επάνω,
    στα τείχη, άρχισεν ήδη ο θρήνος.
    Των ημερών μας αναμνήσεις κλαιν κ’ αισθήματα.
    Πικρά για μας ο Πρίαμος κ’ η Εκάβη κλαίνε.


    Ἁγίου Συμεών τοῦ Νέου Θεολόγου, Ποιήματα:
    ἀπό http://www.apostoliki-diakonia.gr/gr_main/catehism/theologia_zoi/themata.asp?cat=patr&contents=contents_Pat_Symeon_3.asp&main=kat018&file=sym_3.13.htm


    " Ἐξομολόγησις εὐχῇ συνημμένη˙ καί περί ......

    Ἐμάκρυνα, φιλάνθρωπε, ηὐλίσθην ἐν ἐρήμῳ
    καί ἀπεκρύβην ἀπό σοῦ, τοῦ γλυκέος Δεσπότου˙
    ὑπό τήν νύκτα γεγονώς τῆς τοῦ βίου μερίμνης
    πολλά ἐκεῖθεν δήγματα καί τραύματα ὑπέστην,
    πολλάς πληγάς ἐπανελθών φέρω ἐν τῇ ψυχῇ μου
    καί κράζω ἐν ὀδύνῃ μου καί πόνῳ τῆς καρδίας˙
    Ἐλέησον, οἰκτείρησον ἐμέ τόν παραβάτην!
    Ὦ ἰατρέ φιλόψυχε καί φιλοικτίρμον μόνε,
    ὁ δωρεάν τούς ἀσθενεῖς καί τετραυματισμένους
    ἰώμενος, ἰάτρευσον μώλωπας, τραύματά μου.
    Στάλαξόν σου τό ἔλαιον τῆς χάριτος, Θεέ μου,
    καί τάς πληγάς μου ἄλειψον, ἐξάλειψον τά ἕλκη,
    συνούλωσον καί σύσφιγξον τά παραλελυμένα
    μέλη μου καί ἀφάνισον τάς οὐλάς πάσας, Σῶτερ,
    καί τέλεον ὑγίωσον ὅλον με ὡς τό πρῴην,
    ὅτε οὐκ ἦν μοι μολυσμός, ὅτε οὐκ ἦν μοι μώλωψ,
    οὐδέ πληγή φλεγμαίνουσα, οὐ κηλίς, ὦ Θεέ μου,
    ἀλλά γαλήνη καί χαρά, εἰρήνη καί πρᾳότης,
    ἁγία τε ταπείνωσις καί ἡ μακροθυμία,
    ὑπομονῆς ὁ φωτισμός καί τῶν καλλίστων ἔργων˙
    ὑπομονή καί δύναμις ἀήττητος εἰς ἅπαν.
    .........".

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Κ.Νικο ...εχουμε μεγαλο θεμα στην χωρα με την ...παιδεια γενικα ..οχι τα γραμματα μονο.Αυτο δεν αλλαζει πια ..Θελει πολλες γενιες αλλαγων.Ειναι αδυνατον να αποκτησει παιδεια συντομα ο κοσμος.Τι να αλλαξει ενας πανω απ τα 40 ..?? Αδυνατον...και ειδικα φτωχος πια πολυ.Εγινε αυτο ...παει. Αρα δεν υπαρχει σωτηρια ?? Υπσρχει..Τα ενστικτα...οι παραδοσεις....το ρευμα του γεννετικου κωδικα και οι συνεπειες της " απαιδειας"....που θαναι βαρυτατες σε λιγο.Τοτε μονο δουλευει το ενστικτο της αυτοσυντηρισης.Στον υψιστο κινδυνο ζωης η θανατου..Αυτο θα γινει μαθηματικα σιγουρα.Οι συνεπειες της αφροσυνης θα μας πανε εκει 100%....συντομα....και βιαια...θελουμε η οχι.Η αφροσυνη οδηγει μονο εκει.Ελπιζοντας στο ενστικτο ..την φυλετικη μνημη και τον καλο μας τον Θεο ας ετοιμαστουμε για οτι θα γινει 100%.....

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Υφίσταται μετριασμός των σχολίων.

- Παρακαλούμε στα σχόλια σας να χρησιμοποιείτε ένα όνομα ή ψευδώνυμο ( Σχόλια από Unknown θα διαγράφονται ).
- Παρακαλούμε να μη χρησιμοποιείτε κεφαλαία γράμματα στη σύνταξη των σχολίων σας.