Με τον Λάζαρο Μαύρο
Τ Η Ν ΔΕΚΑΕΤΙΑ 1960 - 1970 παντελώς άγνωστες κι απόρρητες ήσαν οι Εκθέσεις Νιχάτ Ερίμ του 1956, που καθόρισαν με κάθε λεπτομέρεια την έκτοτε υλοποιούμενη, κλιμακωτά, απαρέγκλιτα, υπομονετικά και επίμονα, απ’ όλες ανεξαιρέτως τις τουρκικές κυβερνήσεις, επεκτατική πολιτική της Άγκυρας εναντίον της Κύπρου. Τη δεκαετία του ’60, άκρως απόρρητο κι εντελώς άγνωστο ήταν, το Γραφείο Ειδικού Πολέμου (ΓΕΠ) της Τουρκίας, που συγκρότησε το 1958 την ένοπλη τρομοκρατική ΤΜΤ. Ουδείς γνώριζε για το έκτοτε Επιτελικό Σχέδιο («ΚΙΡ») «Επανάκτησης Κύπρου» του τουρκικού Γενικού Επιτελείου, που όριζε τους άξονες πολιτικής κάθε τουρκικής κυβέρνησης και κάθε τ/κ ηγεσίας.
Το 1980 πρώτη φορά ο καθηγητής Νεοκλής Σαρρής μετέφρασε κι αποκάλυψε τις Εκθέσεις Ερίμ και πολύ αργότερα ο Σπύρος Αθανασιάδης τα τουρκικά αρχεία για το ΓΕΠ, το «ΚΙΡ» και την ΤΜΤ. Πέντε δεκαετίες μετά το ’60, το βιβλίο «Στρατηγικό Βάθος» του Τούρκου υπ.Εξ. Νταβούτογλου, επιμένει κι επαυξάνει τη «γραμμή» Νιχάτ Ερίμ, για τον πλήρη στρατηγικό έλεγχο της Τουρκίας επί της Κύπρου.
Ο Μ Ω Σ , ΕΚΕΙΝΕΣ τις δεκαετίες, κάποιοι ημέτεροι τα εντόπιζαν και τ’ ανίχνευαν, εγκαίρως, όχι από διαρροές εγγράφων αλλά από τις ορατές πράξεις και μεθοδεύσεις της τρέχουσας πολιτικής των Τούρκων. Και τα διαλαλούσαν δημοσίως με την τεκμηριωμένη αρθρογραφία τους. Που, εις μάτην, αναζητούσε να βρει ευήκοον ους στην «πάνσοφη» αλλ’ εν τέλει τραγική ηγεσία του τραγικότερου κυπριακού Ελληνισμού. Μετά που μελετήσαμε πρόσφατα, ξανά, Νιχάτ Ερίμ, Ισμαήλ Τάνσου, Γιαμάκ Κεμάλ και Αχμέτ Νταβούτογλου, επιστρέψαμε στην αρθρογραφία του δικού μας Κώστα Ν. Χατζηκωστή της δεκαετίας του ’60 και στην τότε εφημερίδα «Ελεύθερο Βήμα» 1968-69. Περιλαμβάνεται και στο 145 σελίδων βιβλίο του «Δύναμη η μόνη ελπίδα». Και τα περιείχε όλα. Αποκάλυπτε εν τω γίγνεσθαι, με ενάργεια, οξυδέρκεια και ακρίβεια, την πραγματική τουρκική επεκτατική πολιτική.
Επιστράτευε την ιστορική γνώση. Και προειδοποιούσε για τα όσα καταστροφικά επώαζε η πολιτική των ψευδαισθήσεων, με την οποία πολίτευαν, «με γινάτι» ΚΑΙ ΤΟΤΕ, ως αρχάριοι πεισματάρηδες οι τότε ηγέτες του κυπριακού Ελληνισμού. Εις ώτα μη ακουόντων, όμως. Η σοφή αρθρογραφία αδυνατούσε να διατρήσει την άσοφη χοντρή κρούστα της «πάνσοφης» παχυδερμίας των αυτάρεσκων ηγετών. Εκείνοι είχαν το «άλλοθι» ότι… δεν άρμοζε στη μακαριότητά τους να «βάλουν φτιν» σ’ έναν νεαρό αρθρογράφο. Ετούτοι, οι επίγονοί τους, οι τωρινοί, όμως, που τους τα γράφει «κουκκιά καθαρισμένα», για την νεο-οθωμανική στρατηγική, ο ίδιος ο Υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας, ποιο άλλοθι θα γυρέψουν;
ΛΑΖΑΡΟΣ Α. ΜΑΥΡΟΣ
ΕΡΩΤΗΣΗ ΤΡ 9.11.10
Απολαμβάνουσα καθεστώς διαπιστευμένης εκπροσώπου της ΕΕ, ισότιμο -ίσων προνομίων, δικαιωμάτων, καθηκόντων και υποχρεώσεων- με το καθεστώς διπλωμάτη, κήδεται άραγε αυτού του καθεστώτος η κ. Καμιναρά, μετέχουσα σε εκδηλώσεις προγραμματισμένης σύγκρουσης με διαφωνούντες διαδηλωτές στους δρόμους της Λάρνακας;
Λάζ. Α. Μαύρος
Γιατι να θελει αλλοθι ο πουλημενος ;Τι το χρειαζεται ;Μη χασει την αξιοπρεπεια του!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτο ξέμπαρκο ολότελα:
ΑπάντησηΔιαγραφή- Ξάνοιξε μπλιο προσεχτικά, στα μνήματα τ’ «ανέμου»,
καλλιά ’ν’ η μάννα του φονιά, παρά του σκοτωμένου…
-:-
Σημ.: Μικιό κοπελάκι, στα 1950 τόσο… πού μ’ έψαχνες πού μ’ έβρισκες, κοντά σ’ ένα ν παππού, γι’ ή ένα ν προπάππο, να το ν ε «ζαλίζω», γροικώντας όμως. Ετσά, μου μείναν’ αλησμόνητες κι’ ιστορίες γραμμένες στση ζωής, γιατί δε ν ε κατέχανε και πολλά παραμύθια οι γερόντοι, στα χρόνια εκείνα. Οι ρίζες, είναι άλλο πράμμα να τσ’ έχεις αζωντανές κι’ άλλο να τσ’ έχεις διαβασμένες.
Εκάθονταν σ’ έναν κορμό, αποσπέρας… κι’ ανάμεσα σ’ άλλα, μ’ αρώτηξε «που είναι μ’ρέ η μαχαίρα σου;». Είπα ντου πως, δε ν έχω -θείε- ε τόσο να μικιός… και μού ’κανε την ιστορία ενιούς, που επήγε στο’ μαχαιροποιό, για ένα «εργαλείο».
Με μάλωσε -πρώτα- που δε ν είχα πάντοτες -λέει- μαζί μου ένα μαχαιράκι… κι’ ας ήτονε μικιό, ωσά ν κι’ εμένα. «Άμας πορπατείς -μού ’πε- και ιδείς ένα ’ρίφι’ να πνίγεται στο σκοινί ντου, πώς θα το γλυτώσεις; Μέχρις να το λύσεις, θα πλαντάξει το κακορίζικο. Γι’ αυτό, να κουβαλείς -πάντοτες- ένα μαχαιράκι».
Επήγε -λέει, λοιπόν- ένας μάλλον αποφασισμένος -αν όχι αστειευόμενος- στο μαχαιράδικο… κι’ είπε του μαστόρου, να τον ε δώκει ένα διαλεχτό, μα που να σφάζει. Εκειόσας, αποσβολωμένος για μια στιγμή, το ν ε ξάνοιξε καλά-καλά κι’ είπε ντου κι’ εκείνος… «Να σου δώσω μ’ρέ θέλει… μα καλλιά ’ναι’ η μάννα του φονιά, παρά του σκοτωμένου»… (;!)
«Σάλευγε ’δά -νά ’χεις την ευκή μου- να πάς να θέσεις- … κι’ άμας μεγαλώσεις, να μη σου χρειαστεί -παιδί μου- μα να καταλάβεις -θέλει- κι’ ετούτη νε την ιστορία, α πού σού ’πα»