Του Χριστόδουλου Γιαλλουρίδη
Στην Ελλάδα τα τελευταία πενήντα και πλέον χρόνια, ο σχεδιασμός της πολιτικής είναι περίπου ανύπαρκτος, αφού εκείνο που σκέφτεται το πολιτικό προσωπικό της χώρας αφορά στη διαχείριση της καθημερινότητας και αυτό στην καλύτερη περίπτωση, και όχι στον σχεδιασμό του μέλλοντος με την έννοια του οράματος, του ονείρου, της γνώσης και της δράσης. Πέρασαν όλες τις προηγούμενες δεκαετίες βιώνοντας συνθήκες μικροπολιτικής μετριότητας και παρακμής που υπέβοσκε σε μια επιχρυσωμένη, ψεύτικη κατασκευή μιας πραγματικότητας που παρέπεμπε σε ένα μέλλον κατάρρευσης, καταστροφής και ανάδειξης της παρακμιακής κρίσης σε όλο της το μεγαλείο.
Γιατί αυτό που μας συμβαίνει σήμερα είναι προϊόν νοσηρής και εγκληματικής για το έθνος και το λαό επεξεργασίας και προβολής ανούσιων μύθων, ψεύτικων λόγων που στην ουσία συνιστούσαν τη μέγιστη εξαπάτηση ενός προδομένου λαού που πίστεψε στην εύκολη και άκοπη ευημερία, τις κύβδηλες υποσχέσεις, στις ανύπαρκτες νίκες και την ψεύτικη ευτυχία.
Σήμερα είναι η ώρα της κρίσεως. Ο βασιλιάς είναι γυμνός, οι πολιτικοί δεν μπορούν να πουν άλλα ψέματα και ο λαός δεν τους εμπιστεύεται ακόμη και όταν ψευδίζουν αλήθειες. Ο κίνδυνος ενός κοινωνικού εμφυλίου είναι μεγάλος. Η ευθύνη των πολιτικών και οι ευθύνες όλων των υπολοίπων σκεπτομένων Ελλήνων είναι ατομικές και εξαιρετικά σημαντικές για το σύνολο. Ο κόσμος δεν πιστεύει στους πολιτικούς και ταυτόχρονα δεν μπορεί να υπάρξει ειρήνη και ομαλότητα χωρίς αποκατάσταση της τόσο κρίσιμης σχέσης εμπιστοσύνης που σημαίνει πως ο λαός πιστεύει πως οι θυσίες του θα πιάσουν τόπο, πως τα δάκρυα και το αίμα που χύνει σήμερα, ο πόνος και η ταπείνωση των Ελλήνων θα ανοίξουν τον δρόμο για μια καλύτερη, συγκροτημένη, υπερήφανη και ευημερούσα Ελλάδα των παιδιών μας.
Το μεγάλο ερώτημα είναι πώς θα μπορέσουν οι πολιτικοί να αποκαταστήσουν την ελλειμματική και τραυματισμένη σχέση τους με την κοινωνία. Και δεν αναφερόμαστε μόνο στην κυβέρνηση. Αναφερόμαστε στην αντιπολίτευση και το πολιτικό προσωπικό, είτε είναι κυβερνώντες, είτε είναι εν δυνάμει κυβέρνηση, είτε είναι μόνιμη ελάσσουσα αντιπολίτευση που δημαγωγεί ασυστόλως και ανευθύνως.
Αυτό που συμβαίνει σήμερα και δεν το έχουν συνειδητοποιήσει ακόμη οι πολιτικοί μας είναι ότι το σοκ της κατάρρευσης της χώρας προκάλεσε μια δραστική μεταβολή της πολιτικής κουλτούρας των Ελλήνων που όντας απότην παράδοσήτους ζώα πολιτικά και αγωνιώντας πλέον οι ίδιοι για το μέλλον της χώρας και για τον εαυτό τους, δεν εμπιστεύνοται την πολιτική πράξη στο σύνολό τους. Κυρίως απορρίπτουν τον τρόπο που εκφέρεται ο πολιτικός λόγος και εκφράζεται το πολιτικό επιχείρημα. Πρωτίστως όμως απορρίπτουν τη μικροκομματική εκμετάλλευση της τραγωδίας όπως διατυπώνεται στη Βουλή με τα δημαγωγικά παραδείγματα των αρχηγών. Τους χειροκροτούν μόνο οι βουλευτές τους.
Η κοινωνία έχει αλλάξει δρόμους και διαδρομές. Σκέφτεται το σήμερα και το αύριο και όλα αυτά που ακούει της προκαλούν αγωνία και θυμό. Η χώρα είναι αναγκασμένη να πορευτεί με το ίδιο πολιτικό προσωπικό. Και το πολιτικό προσωπικό για να μην οδηγήσει τη χώρα σε επανάσταση πρέπει να αλλάξει τρόπο σκέψης, συμπεριφοράς και κυρίως δράσης. Είναι υποχρεωμένο τους επόμενους μήνες να επιδείξει την αποτελεσματικότητα και την πραγμάτωση υποσχέσεων και υποχρεώσεων σε ρυθμούς και επιτυχία που δεν μπόρεσε να αναδείξει τα τελευταία τριάντα χρόνια. Προπάντων όμως πέραν της αποτελεσματικότητας και της απολύτως θετικής δράσης που πρέπει να αναλαμβάνει η χώρα με ταχύτητα φωτός η πολιτική ηγεσία της χώρας οφείλει να σκέφτεται και να σχεδιάζει το μέλλον. Κάτι που κάνουν όλοι οι άλλοι, κυρίως οι γείτονές μας οι Τούρκοι και που εμείς με εξαίρεση τον Ελευθέριο Βενιζέλο και σε ό,τι αφορά την ΕΟΚ, τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, οι πολιτικοί μας ουδέποτε σχεδίασαν το μέλλον αυτής της χώρας.
Από τον Αριστοτέλη ώς τον Μαξ Βέμπερ ξέρουμε πως ο ρόλος του πολιτικού, το καθήκον, η ευθύνη του είναι να σκέφτεται και να οραματίζεται το μέλλον της χώρας του. Η ευθύνη που παίρνει η πολιτική ηγεσία της χώρας μετά την ψήφιση του μεσοπρόθεσμου προγράμματος κοινωνικοοικονομικής λεηλασίας, το οποίο όμως εμφανίστηκε ως ultima racio κρατικής επιβίωσης, είναι τεράστια γιατί αν δεν πετύχει και αυτό το πρόγραμμα να ξελασπώσει την Ελλάδα, τότε θα καταρρεύσει κάθε εναπομείναν ίχνος εμπιστοσύνης της κοινωνίας απέναντι στην πολιτική και τους πολιτικούς. Ο λαός στο μέλλον, εάν συμβεί το απευκταίον δεν θα ξεχωρίζει την κυβέρνηση από την αντιπολίτευση, ούτε θα μπορεί να πει ότι ήταν εναντίον του α ή του β προγράμματος. Η κατηγορία θα συνίσταται ότι ήταν πολιτικός και δεν συνέβαλε αποτελεσματικά στη σωτηρία της χώρας. Δικαιολογίες δεν θα ακούγονται πλέον.
* Ο Χριστόδουλος Κ. Γιαλλουρίδης είναι Καθηγητής Διεθνούς πολιτικής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο
ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ 03/07/2011
Στην Ελλάδα τα τελευταία πενήντα και πλέον χρόνια, ο σχεδιασμός της πολιτικής είναι περίπου ανύπαρκτος, αφού εκείνο που σκέφτεται το πολιτικό προσωπικό της χώρας αφορά στη διαχείριση της καθημερινότητας και αυτό στην καλύτερη περίπτωση, και όχι στον σχεδιασμό του μέλλοντος με την έννοια του οράματος, του ονείρου, της γνώσης και της δράσης. Πέρασαν όλες τις προηγούμενες δεκαετίες βιώνοντας συνθήκες μικροπολιτικής μετριότητας και παρακμής που υπέβοσκε σε μια επιχρυσωμένη, ψεύτικη κατασκευή μιας πραγματικότητας που παρέπεμπε σε ένα μέλλον κατάρρευσης, καταστροφής και ανάδειξης της παρακμιακής κρίσης σε όλο της το μεγαλείο.
Γιατί αυτό που μας συμβαίνει σήμερα είναι προϊόν νοσηρής και εγκληματικής για το έθνος και το λαό επεξεργασίας και προβολής ανούσιων μύθων, ψεύτικων λόγων που στην ουσία συνιστούσαν τη μέγιστη εξαπάτηση ενός προδομένου λαού που πίστεψε στην εύκολη και άκοπη ευημερία, τις κύβδηλες υποσχέσεις, στις ανύπαρκτες νίκες και την ψεύτικη ευτυχία.
Σήμερα είναι η ώρα της κρίσεως. Ο βασιλιάς είναι γυμνός, οι πολιτικοί δεν μπορούν να πουν άλλα ψέματα και ο λαός δεν τους εμπιστεύεται ακόμη και όταν ψευδίζουν αλήθειες. Ο κίνδυνος ενός κοινωνικού εμφυλίου είναι μεγάλος. Η ευθύνη των πολιτικών και οι ευθύνες όλων των υπολοίπων σκεπτομένων Ελλήνων είναι ατομικές και εξαιρετικά σημαντικές για το σύνολο. Ο κόσμος δεν πιστεύει στους πολιτικούς και ταυτόχρονα δεν μπορεί να υπάρξει ειρήνη και ομαλότητα χωρίς αποκατάσταση της τόσο κρίσιμης σχέσης εμπιστοσύνης που σημαίνει πως ο λαός πιστεύει πως οι θυσίες του θα πιάσουν τόπο, πως τα δάκρυα και το αίμα που χύνει σήμερα, ο πόνος και η ταπείνωση των Ελλήνων θα ανοίξουν τον δρόμο για μια καλύτερη, συγκροτημένη, υπερήφανη και ευημερούσα Ελλάδα των παιδιών μας.
Το μεγάλο ερώτημα είναι πώς θα μπορέσουν οι πολιτικοί να αποκαταστήσουν την ελλειμματική και τραυματισμένη σχέση τους με την κοινωνία. Και δεν αναφερόμαστε μόνο στην κυβέρνηση. Αναφερόμαστε στην αντιπολίτευση και το πολιτικό προσωπικό, είτε είναι κυβερνώντες, είτε είναι εν δυνάμει κυβέρνηση, είτε είναι μόνιμη ελάσσουσα αντιπολίτευση που δημαγωγεί ασυστόλως και ανευθύνως.
Αυτό που συμβαίνει σήμερα και δεν το έχουν συνειδητοποιήσει ακόμη οι πολιτικοί μας είναι ότι το σοκ της κατάρρευσης της χώρας προκάλεσε μια δραστική μεταβολή της πολιτικής κουλτούρας των Ελλήνων που όντας απότην παράδοσήτους ζώα πολιτικά και αγωνιώντας πλέον οι ίδιοι για το μέλλον της χώρας και για τον εαυτό τους, δεν εμπιστεύνοται την πολιτική πράξη στο σύνολό τους. Κυρίως απορρίπτουν τον τρόπο που εκφέρεται ο πολιτικός λόγος και εκφράζεται το πολιτικό επιχείρημα. Πρωτίστως όμως απορρίπτουν τη μικροκομματική εκμετάλλευση της τραγωδίας όπως διατυπώνεται στη Βουλή με τα δημαγωγικά παραδείγματα των αρχηγών. Τους χειροκροτούν μόνο οι βουλευτές τους.
Η κοινωνία έχει αλλάξει δρόμους και διαδρομές. Σκέφτεται το σήμερα και το αύριο και όλα αυτά που ακούει της προκαλούν αγωνία και θυμό. Η χώρα είναι αναγκασμένη να πορευτεί με το ίδιο πολιτικό προσωπικό. Και το πολιτικό προσωπικό για να μην οδηγήσει τη χώρα σε επανάσταση πρέπει να αλλάξει τρόπο σκέψης, συμπεριφοράς και κυρίως δράσης. Είναι υποχρεωμένο τους επόμενους μήνες να επιδείξει την αποτελεσματικότητα και την πραγμάτωση υποσχέσεων και υποχρεώσεων σε ρυθμούς και επιτυχία που δεν μπόρεσε να αναδείξει τα τελευταία τριάντα χρόνια. Προπάντων όμως πέραν της αποτελεσματικότητας και της απολύτως θετικής δράσης που πρέπει να αναλαμβάνει η χώρα με ταχύτητα φωτός η πολιτική ηγεσία της χώρας οφείλει να σκέφτεται και να σχεδιάζει το μέλλον. Κάτι που κάνουν όλοι οι άλλοι, κυρίως οι γείτονές μας οι Τούρκοι και που εμείς με εξαίρεση τον Ελευθέριο Βενιζέλο και σε ό,τι αφορά την ΕΟΚ, τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, οι πολιτικοί μας ουδέποτε σχεδίασαν το μέλλον αυτής της χώρας.
Από τον Αριστοτέλη ώς τον Μαξ Βέμπερ ξέρουμε πως ο ρόλος του πολιτικού, το καθήκον, η ευθύνη του είναι να σκέφτεται και να οραματίζεται το μέλλον της χώρας του. Η ευθύνη που παίρνει η πολιτική ηγεσία της χώρας μετά την ψήφιση του μεσοπρόθεσμου προγράμματος κοινωνικοοικονομικής λεηλασίας, το οποίο όμως εμφανίστηκε ως ultima racio κρατικής επιβίωσης, είναι τεράστια γιατί αν δεν πετύχει και αυτό το πρόγραμμα να ξελασπώσει την Ελλάδα, τότε θα καταρρεύσει κάθε εναπομείναν ίχνος εμπιστοσύνης της κοινωνίας απέναντι στην πολιτική και τους πολιτικούς. Ο λαός στο μέλλον, εάν συμβεί το απευκταίον δεν θα ξεχωρίζει την κυβέρνηση από την αντιπολίτευση, ούτε θα μπορεί να πει ότι ήταν εναντίον του α ή του β προγράμματος. Η κατηγορία θα συνίσταται ότι ήταν πολιτικός και δεν συνέβαλε αποτελεσματικά στη σωτηρία της χώρας. Δικαιολογίες δεν θα ακούγονται πλέον.
* Ο Χριστόδουλος Κ. Γιαλλουρίδης είναι Καθηγητής Διεθνούς πολιτικής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο
ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ 03/07/2011
Τη μεταβιομηχανική εποχή που ζούμε , οι υποτιθέμενες «ισχυρές» οικονομίες του βορρά , αργοσβήνουν μια και όποιο συγκριτικό πλεονέκτημα κατείχαν κατέρρευσε με την άνοδο του Κινέζικου οικονομικού θαύματος . Οι παραπαίουσες αυτές οικονομίες μπορούν να υπάρξουν για κάποια ακόμα χρόνια αν καταστούν διεθνή μονεταριστικά κέντρα -δηλαδή παγκόσμιοι τοκογλύφοι-. Ενώ η Ελλάδα διαθέτει από μεγαλύτερα brands παγκοσμίως , ιστορικό ενδιαφέρον, εξαιρετικό κλίμα , απίστευτες ομορφιές , τεράστιο ορυκτό πλούτο και ένα τεράστιο αναξιοποίητο αγροτικό κεφάλαιο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια να βγάλει ένας Γερμανός 5 ευρώ θα πρέπει να σχεδιάσει να παράξει και να πουλήσει , προϊόντα οσης αξίας ανταγωνιστικά με τα αντίστοιχα κινέζικα!
Ενώ ένας Μυκονιάτης , αρκεί να σερβίρει ένα φραπέ σε μια παραλία . Η Μύκονος , η Σέριφος , η Ρόδος κλπ είναι τεράστια brands που αντίστοιχα τους δεν μπορούν εύκολα να βρεθούν . Εδώ είναι η ανάπτυξη , η ελπίδα και το μέλλον και πουθενά αλλού . Πάρτε το χαμπάρι , μια σωστή καθοδήγηση, ένα δίκαιο κράτος και σωστή παιδεία και σε λίγα χρόνια θα παρακαλάνε να τους δανείσουμε οι Φιλανδογερνανολανδοί . Αρκεί να το πιστέψουμε να διώξουμε τη χολέρα και να δουλέψουμε αδέρφια.
Εσύ γκαρσόνι είσαι;
ΑπάντησηΔιαγραφή