Μαρί: Αναξιοπρέπεια και Αρπακολισμός

του Μάριου Ευρυβιάδη
Πρωτίστως το κλεδί για την τραγωδία στο Μαρί θα πρέπει να αναζητηθεί στο αρχείο του Υπουργείου Εξωτερικών και στο αντίστοιχο, εάν βέβαια υπάρχει, του Προεδρικού. Δευτερευόντως και για τους άμεσους λόγους, οι ευθύνες θα πρέπει να αναζητηθούν στην πολιτική του «αρπακολισμού» (άρπαξε και κόλλησε ή κάνουμε και βλέπουμε) μια πολιτική που τα τελευταία χρόνια γίνεται κυρίαρχη ως πολιτική του κράτους. Κανένας μήνας Ιούλιος δεν φταίει για την τραγωδία στο Μαρί. Φταίνε τραγελαφικοί άνθρωποι – αναξιοπρεπείς – ανεπαρκείς, ανεύθυνοι και ανίκανοι, κοινώς ξερόλες.
Από τα αρχεία του ΥΠΕΞ και του Προεδρικού, εάν υπάρχουν, θα μάθουμε ποιες είναι οι δεσμεύσεις που ανέλαβε η Λευκωσία, ο Πρόεδρος και ο Υπουργός, έναντι όλων αυτών που εμπλέκονται στην υπόθεση.

Ποιοι είναι αυτοί; Είναι όλη σχεδόν η Μέση Ανατολή και οι μεγάλοι παίκτες. Είναι οι ΗΠΑ. Είναι το Ιράν. Είναι η Συρια (και η Χεζμπολάχ). Είναι το Ισραήλ. Είναι η Ρωσία. Είναι η Αγγλία. Είναι η Γαλλία. Είναι η ΕΕ, ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ και το Συμβούλιο Ασφαλείας.
Έναντι όλων αυτών και κυρίως των Αμερικανών, τι δεσμεύσεις ανέλαβαν οι αξιότιμοι κ.κ. Χριστόφιας και Κυπριανού;
Γνωρίζουμε ευτυχώς από τα Wikileaks και όχι από την κυβέρνηση της Κύπρου ότι οι Αμερικανοί άρπαξαν από το ένα αυτί τον Πρόεδρο και από το άλλο τον Υπουργό, ενίοτε χαστουκίζοντάς τους, μέχρι να γίνει το δικό της Ουάσιγκτον αναφορικά με το επίμαχο πλοίο και το εμπόρευμά του. Κανένα κράτος με στοιχειώδη αξιοπρέπεια δεν μπορεί να αποδέχεται τέτοιες συμπεριφορές. Αυτά συμβαίνουν μόνο σε κράτη μασκαραλίκια.
Με τον «βούρδουλα» λοιπόν η Λευκωσία δέχτηκε να «εκτονώσει» την κρίση. Για πόσο όμως καιρό; Θεωρητικά τα πυρομαχικά που το Ιράν προόριζε για την Συρία και ενδεχομένως θα κατέληγαν στην Χεζμπολάχ, δηλαδή να χρησιμοποιηθούν εναντίον του Ισραήλ, δεσμεύθηκαν από την Κύπρο ως παράνομο φορτίο με βάσει αποφάσεις του ΟΗΕ. Έγιναν δηλαδή περιουσία της Κύπρου. Μπορούσε να τα κάνει ό,τι ήθελε. Αλλά προφανώς δεν μπορούσε. Τα πυρομαχικά τα διεκδικούσε το Ιράν ως περιουσία του και η Συρία ως αποδέκτης. Κάτι τέτοιο δεν μπορούσε να γίνει διότι δεν το ήθελε η Ιερουσαλήμ και δεν το επέτρεπε η Ουάσιγκτον.
Βρέθηκε λοιπόν η Λευκωσία με μια «ζεστή πατάτα» και με μια ηγετική ανεπάρκεια ως προς τη διαχείριση του ζητήματος. Η καλύτερη λύση ήταν η καταστροφή του φορτίου. Κάποιος όμως «μπακάλης» της κυβέρνησης ίσως να σκέφθηκε ότι αφού είναι δικά μας, ας δούμε τι θα τα κάνουμε. Και μαζί με άλλους ομόσταύλους του αποθήκευσαν τα πυρομαχικά στον ήλιο – προφανώς για να «καταστηθούν» και να είναι έτοιμα για «μελλοντική χρήση».
Προφανώς υπήρχαν πιέσεις και από το μέτωπο Ιράν – Συρίας – Χεζμπολάχ. Αναλήφθηκαν δεσμεύσεις και έναντι αυτών; Συγκεκριμένα έναντι του Ιράν, για παράδειγμα; Μήπως και οι Ιρανοί τα ήθελαν και αυτοί στον ήλιο για να «καταστηθούν» και να είναι ετοιμοπόλεμα;
Ένα είναι σίγουρο. Τα πυρομαχικά δεν μπορούσαν να πάνε πουθενά εφόσον η κυβέρνηση αποδέχθηκε τον καταναγκασμό της «φύλαξής» τους στην Κύπρο. Η μόνη λύση ήταν η καταστροφή τους. Αυτό δεν έγινε και θα πρέπει να δοθούν απαντήσεις ως προς το γιατί.
Υπήρχαν δεσμεύσεις; Αν ναι ποιες έναντι ποιών; Εάν όχι γιατί τα κρατούσαν; Μήπως, αναρωτιέμαι, ο Πρόεδρος τα ήθελε εκεί ως διαπραγματευτικό χαρτί; Διότι εξυπηρετούσε την Ουάσιγκτον ; και ήθελε κάποια ανταλλάγματα; και ποια;
Ως προς τον «αρπακολισμό» της διαχείρισης του ζητήματος, μένουμε κυριολεκτικά άφωνοι. Δεν υπήρχε μόνα αμέλεια και ανικανότητα. Υπήρχε και αδιαφορία. «Κάνουμε και βλέπουμε» - μέχρι παραπέρα. Στο μεσοδιάστημα τη λύση την έδινε το «ράντισμα με το λάστιχο» από τους ανύποπτους στρατεύσιμους που χάθηκαν για πάντα.
Από την Αθήνα όπου με ανείπωτη θλίψη παρακολουθούμε την τραγωδία επαναλαμβάνεται μια συνεχής διαπίστωση από σοβαρούς και έγκριτους σχολιαστές. Νομίζαμε και πιστεύαμε λένε, πως η Κύπρος είναι σοβαρό κράτος, ότι είχε υπεύθυνους και έμπειρους ηγέτες, ότι έχει σοβαρή και αποτελεσματική γραφειοκρατία, ότι ο ελληνισμός της Κύπρου δείχνει το καλό παράδειγμα στην Ελλάδα. Ότι προσφέρει μια ελπίδα ότι και η Ελλάδα μια μέρα θα αποκτήσει και αυτή μια αποτελεσματική κυβερνητική μηχανή. Ότι η ανεπάρκεια, η ανικανότητα, η ανευθυνότητα και η αναξιοπρέπεια (έναντι των ξένων) δεν αποτελεί γνώρισμα των νεοελλήνων όπως συμβαίνει στην Ελλάδα.
Στην Κύπρο, η δολοφονική έκρηξη είχε και ως συνέπεια την καταστροφή κρίσιμων υποδομών του κράτους. Η καταστροφή δεν είναι του μεγέθους της τουρκικής εισβολής, πέραν βέβαια της τραγικής απώλειας ζωών. Ως γεγονός ωστόσο αποτελεί μια πρόκληση προς τον κυπριακό λαό. Και ο κυπριακός λαός θα σηκώσει τα μανίκια επάνω και θα ανταποκριθεί για νιοστή φορά στην πρόκληση. Μπορεί η αναξιοπρέπεια και ο αρπακολισμός να χαρακτηρίζουν τους πολιτικούς και άλλους ταγούς του τόπου, δεν χαρακτηρίζουν όμως και τον λαό της Κύπρου.
Η παραπάνω διαπίστωση είναι εξόχως πολιτική. Είναι δείγμα πολιτικής συμπεριφοράς του λαού, έναντι αυτών που επιδιώκουν να τον μετατρέψουν σε δουλοπάροικο του κάθε κεχαγιά, ντόπιου ή ξένου.