Απαντώντας στο ερώτημα του Μίκη να πούμε δυο κουβέντες. Η μία εκδοχή είναι ότι η ελληνική κυβέρνηση αρχίζει να διαπραγματεύεται, πράγμα το οποίο δεν φαίνεται ούτε διανοητικά, ούτε ψυχολογικά προετοιμασμένη και δεν φαίνεται να έχει και τη διάθεση.
Η διαπραγμάτευση αυτή μπορεί να πάρει διάφορες μορφές και θα ήταν σκόπιμο να γίνει όχι από την πλευρά των στενά ελληνικών συμφερόντων αλλά επίσης και από την πλευρά των συμφερόντων της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρώπης. Διότι αυτή τη στιγμή οι συμφωνίες αυτές οδηγούν σε μία μεγάλη κρίση όχι μόνο την Ευρωπαϊκή Ένωση αλλά ολόκληρη, αν θέλετε, την Ευρώπη και απειλούν όλες τις κατακτήσεις, τις κοινωνικές και δημοκρατικές κατακτήσεις που προέκυψαν από τη νίκη των ευρωπαϊκών λαών επί του Χίτλερ. Μας πηγαίνουν πιο πίσω δηλαδή από το ’45. Υπ’ αυτή την έννοια υπάρχει μία τεράστια ανάγκη, νομίζω ότι θα έβρισκε και απήχηση στους λαούς αν κάποιος από τους ευρωπαίους ηγέτες έπαιζε αυτό το ρόλο. Δυστυχώς βεβαίως το υποκείμενο λείπει μέχρι στιγμής. Μία ελληνική κυβέρνηση δηλαδή η οποία να μιλάει στο όνομα του ελληνικού λαού και στο όνομα επίσης και των ευρωπαϊκών λαών. Και επίσης διατεθeιμένη να κινητοποιήσει τα πολλά όπλα που έχει η χώρα σε κάθε επίπεδο. Ακόμη και στο επίπεδο της γεωπολιτικής αξίας του χώρου. Η Ελλάδα σήμερα κατεστραμένη διατηρεί στρατεύματα στο Αφγανιστάν, στο Κόσοβο, στέλνει καράβια στη Σομαλία, δίνει τον εναέριο χώρο για τον πόλεμο κατά της Λιβύης. Γιατί τα κάνει όλα αυτά; Για να την καταστρέφουν οικονομικά οι σύμμαχοι της; Θα πρέπει και αυτοί να πάρουν την ευθύνη τους, δεν νοείται σε μια συμμαχία για παράδειγμα να καταστρέφεται ένας σύμμαχος. Για ποιό λόγο δεν αναπτύσσονται οι σχέσεις με την Ρωσία ενώ γίνεται συστηματική προσπάθεια καταστροφής τους. Σας είπα προηγουμένως για το ζήτημα το στρατιωτικό, μια χώρα που είναι σε μια τέτοια κατάσταση πρέπει να είναι προφανώς έτοιμη να υπερασπιστεί τον εαυτό της γιατί αυξάνεται ο κίνδυνος εξ αντικειμένου. Για ποιό λόγο λοιπόν αποφασίζουν να διώξουνε τέσσερις τάξεις της Σχολής Ευελπίδων, ας πούμε, όλες μαζί. Πράγματα που δεν έχουνε γίνει ξανά στην ιστορία και στα δυο – τρία διεθνώς παραδείγματα που έχουνε γίνει, έχουνε γίνει ως αποτέλεσμα ξένων συνομωσιών και κατέληξαν σε στρατιωτικές καταστροφές. Ο άλλος τρόπος για να σταματήσει αυτή η πορεία είναι βεβαίως μία μορφή λαϊκής εξέγερσης, μία συνειδητοποίηση δηλαδή από τον ελληνικό λαό του διακυβεύματος και η γρήγορη δημιουργία πολιτικών υποκειμένων, κοινωνικών υποκειμένων τα οποία να σταματήσουν αυτή την πορεία. Βεβαίως επειδή αυτή η διαδικασία πηγαίνει πολύ αργά στο σχηματισμό αυτών των υποκειμένων και επειδή και ο αντίπαλος ξέρει τι μπορεί να του συμβεί, υποθέτω ότι αρχίζει και το ίδιο το δημοκρατικό πλαίσιο να μπορεί να απειληθεί στους μήνες και στα χρόνια που έρχονται. Όπως μου έλεγε κάποιος μισο – αστεία, μισο – σοβαρά, όλοι συζητάνε αν θα γίνουνε εκλογές 19 Φεβρουαρίου, κανενός δεν του περνάει από το μυαλό ότι μπορεί να μην ξαναγίνουν εκλογές. Την προηγούμενη φορά που η Ελλάδα βρέθηκε σε αυτή την κατάσταση ήταν στα 1965 με 1967 όταν δηλαδή υπήρχε τόσο μεγάλη απόσταση λαϊκής βούλησης και εφαρμοζόμενης πολιτικής. Είναι επίσης πιθανό, επειδή το σχέδιο τουλάχιστον των αγορών όπως το γράφει π.χ. η Wall Street Journal από εδώ, από εκεί, είναι η μαζική κατεδάφιση του ευρωπαϊκού κοινωνικού κράτους, αυτό να απαιτήσει ενδεχομένως και την κατεδάφιση της ευρωπαϊκής δημοκρατίας διότι ουσιαστικώς και από τη δημοκρατία έχουνε κόψει τη χρηματοδότηση. Επομένως εάν η χώρα δεν μπορέσει να απαντήσει συγκροτημένα ως έθνος στις προκλήσεις που δέχεται υπάρχει κίνδυνος να ενεργοποιηθούν διαφόρων ειδών σενάρια σε αυτή την πορεία. Ακόμα και αν η πορεία είναι ομαλή και εξελιχθεί όπως προαλείφεται από αυτές τις πολιτικές και τις συνθήκες αυτό στο οποίο θα καταλήξει είναι να δημιουργήσει, πράγμα που εγώ θεωρώ το πιο απίθανο να γίνει ομαλά, θα καταλήξει να δημιουργήσει ένα Μπακλαντές μέσα στην Ευρώπη, να δώσει ένα ισχυρό κίνητρο στους Έλληνες να φύγουν από την Ελλάδα και σε κάθε κατατρεγμένο των φτωχώτερων και σε χειρότερη κατάσταση βρισκόμενων περιοχών του πλανήτη να έρθει εδώ. Ουσιαστικά ο μηχανισμός της αρπαγής της περιουσίας είναι ένας μηχανισμός αρπαγής της κυριαρχίας με έμμεσο τρόπο. Στερεί από τον λαό την δυνατότητα να ασκήσει την κυριαρχία που του αναγνωρίζει το Σύνταγμα του και το Διεθνές Δίκαιο. Μένει ένα κουκούλι που θα λέγεται Ελλάδα, θα είναι αξιοθέατο, θα είναι συμβολικό ας πούμε και από την άλλη μεριά δεν θα υπάρχει τίποτα στο εσωτερικό αυτού του άδειου κελύφους. Γι’ αυτό και βάλαμε τίτλο στη σημερινή εκδήλωση, στη συνέντευξη αυτή «το πως οι Συμφωνίες της 26ης Οκτωβρίου απειλούν με κατάλυση το Ελληνικό Κράτος». Είναι ένας σημαντικός σταθμός, δεν είναι απλώς η συνέχιση του Μνημονίου, είναι μια σημαντική νέα ποιότητα που εισάγεται εδώ στο μετασχηματισμό της Ελλάδας σε οικονομικό προτεκτοράτο.
15 Νοεμβρίου 2011 (ΕΣΗΕΑ)
Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος
Η διαπραγμάτευση αυτή μπορεί να πάρει διάφορες μορφές και θα ήταν σκόπιμο να γίνει όχι από την πλευρά των στενά ελληνικών συμφερόντων αλλά επίσης και από την πλευρά των συμφερόντων της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρώπης. Διότι αυτή τη στιγμή οι συμφωνίες αυτές οδηγούν σε μία μεγάλη κρίση όχι μόνο την Ευρωπαϊκή Ένωση αλλά ολόκληρη, αν θέλετε, την Ευρώπη και απειλούν όλες τις κατακτήσεις, τις κοινωνικές και δημοκρατικές κατακτήσεις που προέκυψαν από τη νίκη των ευρωπαϊκών λαών επί του Χίτλερ. Μας πηγαίνουν πιο πίσω δηλαδή από το ’45. Υπ’ αυτή την έννοια υπάρχει μία τεράστια ανάγκη, νομίζω ότι θα έβρισκε και απήχηση στους λαούς αν κάποιος από τους ευρωπαίους ηγέτες έπαιζε αυτό το ρόλο. Δυστυχώς βεβαίως το υποκείμενο λείπει μέχρι στιγμής. Μία ελληνική κυβέρνηση δηλαδή η οποία να μιλάει στο όνομα του ελληνικού λαού και στο όνομα επίσης και των ευρωπαϊκών λαών. Και επίσης διατεθeιμένη να κινητοποιήσει τα πολλά όπλα που έχει η χώρα σε κάθε επίπεδο. Ακόμη και στο επίπεδο της γεωπολιτικής αξίας του χώρου. Η Ελλάδα σήμερα κατεστραμένη διατηρεί στρατεύματα στο Αφγανιστάν, στο Κόσοβο, στέλνει καράβια στη Σομαλία, δίνει τον εναέριο χώρο για τον πόλεμο κατά της Λιβύης. Γιατί τα κάνει όλα αυτά; Για να την καταστρέφουν οικονομικά οι σύμμαχοι της; Θα πρέπει και αυτοί να πάρουν την ευθύνη τους, δεν νοείται σε μια συμμαχία για παράδειγμα να καταστρέφεται ένας σύμμαχος. Για ποιό λόγο δεν αναπτύσσονται οι σχέσεις με την Ρωσία ενώ γίνεται συστηματική προσπάθεια καταστροφής τους. Σας είπα προηγουμένως για το ζήτημα το στρατιωτικό, μια χώρα που είναι σε μια τέτοια κατάσταση πρέπει να είναι προφανώς έτοιμη να υπερασπιστεί τον εαυτό της γιατί αυξάνεται ο κίνδυνος εξ αντικειμένου. Για ποιό λόγο λοιπόν αποφασίζουν να διώξουνε τέσσερις τάξεις της Σχολής Ευελπίδων, ας πούμε, όλες μαζί. Πράγματα που δεν έχουνε γίνει ξανά στην ιστορία και στα δυο – τρία διεθνώς παραδείγματα που έχουνε γίνει, έχουνε γίνει ως αποτέλεσμα ξένων συνομωσιών και κατέληξαν σε στρατιωτικές καταστροφές. Ο άλλος τρόπος για να σταματήσει αυτή η πορεία είναι βεβαίως μία μορφή λαϊκής εξέγερσης, μία συνειδητοποίηση δηλαδή από τον ελληνικό λαό του διακυβεύματος και η γρήγορη δημιουργία πολιτικών υποκειμένων, κοινωνικών υποκειμένων τα οποία να σταματήσουν αυτή την πορεία. Βεβαίως επειδή αυτή η διαδικασία πηγαίνει πολύ αργά στο σχηματισμό αυτών των υποκειμένων και επειδή και ο αντίπαλος ξέρει τι μπορεί να του συμβεί, υποθέτω ότι αρχίζει και το ίδιο το δημοκρατικό πλαίσιο να μπορεί να απειληθεί στους μήνες και στα χρόνια που έρχονται. Όπως μου έλεγε κάποιος μισο – αστεία, μισο – σοβαρά, όλοι συζητάνε αν θα γίνουνε εκλογές 19 Φεβρουαρίου, κανενός δεν του περνάει από το μυαλό ότι μπορεί να μην ξαναγίνουν εκλογές. Την προηγούμενη φορά που η Ελλάδα βρέθηκε σε αυτή την κατάσταση ήταν στα 1965 με 1967 όταν δηλαδή υπήρχε τόσο μεγάλη απόσταση λαϊκής βούλησης και εφαρμοζόμενης πολιτικής. Είναι επίσης πιθανό, επειδή το σχέδιο τουλάχιστον των αγορών όπως το γράφει π.χ. η Wall Street Journal από εδώ, από εκεί, είναι η μαζική κατεδάφιση του ευρωπαϊκού κοινωνικού κράτους, αυτό να απαιτήσει ενδεχομένως και την κατεδάφιση της ευρωπαϊκής δημοκρατίας διότι ουσιαστικώς και από τη δημοκρατία έχουνε κόψει τη χρηματοδότηση. Επομένως εάν η χώρα δεν μπορέσει να απαντήσει συγκροτημένα ως έθνος στις προκλήσεις που δέχεται υπάρχει κίνδυνος να ενεργοποιηθούν διαφόρων ειδών σενάρια σε αυτή την πορεία. Ακόμα και αν η πορεία είναι ομαλή και εξελιχθεί όπως προαλείφεται από αυτές τις πολιτικές και τις συνθήκες αυτό στο οποίο θα καταλήξει είναι να δημιουργήσει, πράγμα που εγώ θεωρώ το πιο απίθανο να γίνει ομαλά, θα καταλήξει να δημιουργήσει ένα Μπακλαντές μέσα στην Ευρώπη, να δώσει ένα ισχυρό κίνητρο στους Έλληνες να φύγουν από την Ελλάδα και σε κάθε κατατρεγμένο των φτωχώτερων και σε χειρότερη κατάσταση βρισκόμενων περιοχών του πλανήτη να έρθει εδώ. Ουσιαστικά ο μηχανισμός της αρπαγής της περιουσίας είναι ένας μηχανισμός αρπαγής της κυριαρχίας με έμμεσο τρόπο. Στερεί από τον λαό την δυνατότητα να ασκήσει την κυριαρχία που του αναγνωρίζει το Σύνταγμα του και το Διεθνές Δίκαιο. Μένει ένα κουκούλι που θα λέγεται Ελλάδα, θα είναι αξιοθέατο, θα είναι συμβολικό ας πούμε και από την άλλη μεριά δεν θα υπάρχει τίποτα στο εσωτερικό αυτού του άδειου κελύφους. Γι’ αυτό και βάλαμε τίτλο στη σημερινή εκδήλωση, στη συνέντευξη αυτή «το πως οι Συμφωνίες της 26ης Οκτωβρίου απειλούν με κατάλυση το Ελληνικό Κράτος». Είναι ένας σημαντικός σταθμός, δεν είναι απλώς η συνέχιση του Μνημονίου, είναι μια σημαντική νέα ποιότητα που εισάγεται εδώ στο μετασχηματισμό της Ελλάδας σε οικονομικό προτεκτοράτο.
15 Νοεμβρίου 2011 (ΕΣΗΕΑ)
Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος
Πράγματι, αυτή είναι η ρεαλιστική αποτίμηση της κατάστασης. "Η αρπαγή περιουσίας, είναι έμμεσος τρόπος για την αρπαγή κυριαρχίας."
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι στην παρούσα περίπτωση, δεν εννοούμε "εκχώρηση μέρους της κυριαρχίας", πράγμα που έχει ήδη πραγματοποιηθεί απ΄όλες τις χώρες της ΕΕ που αποδέχτηκαν τη Συνθήκη του Μάαστριχτ. Εννοούμε απώλεια καθολικής κυριαρχίας. Να μείνει μόνο ένα ψαροκόκκαλο...
Ελίνα