Γαλλία, Άρνηση της Γενοκτονίας: η κακόβουλη χρήση των "Σοφών"

γράφει ο Ara Toranian*

Βρέθηκαν περισσότερο από εξήντα εκλεγμένοι και στις δύο συνελεύσεις να υπογράψουν μια προσφυγή προς το Συνταγματικό Συμβούλιο για να ακυρώσει τον «νόμο ποινικοποίησης της άρνησης των γενοκτονιών που αναγνωρίζονται από τη Γαλλία».  

Δεν θα κουτσομπολέψουμε εδώ για το γεωγραφικό χάρτη των περιφερειών από τις οποίες βγήκαν οι εκσφενδονιστές οι οποίοι είχαν καταγγείλει την «προ-αρμενική προεκλολογία» των υποστηρικτών του νόμου. Ακόμα και αν κάποιος
διαπιστώσει ότι πολλοί από αυτούς, ιδίως μεταξύ των πιο φωνακλάδων δυσφημιστών των «εκλογικών πελατειακών σχέσεων», για παράδειγμα, ο Chevenement, κερδίζουν ψήφους σε εκλογικές περιφέρειες όπου υπάρχει ισχυρό λόμπι εναντίον των Αρμενίων…

Αλλά δεν πρόκειται για την ανεκδοτική πτυχή μιας κρίσης που μπορεί να προκαλέσει βλάβες πολύ βαθύτερες από ό, τι μερικές ζημιές που αυτή η προσφυγή ισχυρίζεται ότι θα απέφευγε. 

Πρώτα απ’ όλα από τη σκοπιά της κυριαρχίας μας. 

Η διαδικασία αυτή επιβραβεύει την ενεργό παρέμβαση του τουρκικού κράτους στις γαλλικές εσωτερικές υποθέσεις. Οι πολλαπλές πιέσεις του διπλωματικού και οικονομικού εκβιασμού της Άγκυρας, οι εθνικιστικές διαδηλώσεις που οργανώνονται στην καρδιά του Παρισιού με χιλιάδες διαδηλωτές από όλη την Ευρώπη, την άμεση επιρροή τους στους Γερουσιαστές και Βουλευτές με διάφορες επιστολές του Τούρκου Πρέσβη που τους στάλθηκαν άμεσα και ανοικτά, όλοι αυτοί οι ελιγμοί απέδωσαν τελικά καρπούς. 

Σύμφωνα με τη νοοτροπία των τουρκικών αρχών, το Κοινοβούλιο παραδόθηκε σε αυτές τις εισβολές  και η ψηφοφορία των δύο σωμάτων ήταν άχρηστη αφού αρκέστηκαν 60 υπογραφές βουλευτών για μια παραπομπή στο Συνταγματικό Συμβούλιο το οποίο πιστεύουν ότι συμφωνεί με τις διατριβές τους. 

Δεν αγνοούν πράγματι, και είναι κοινώς γνωστό,  ότι ένας αριθμός των μελών του είναι κατ 'αρχήν αντίθετος με τους λεγομένους «μνημονικούς» νόμους. 

Όμως, η Άγκυρα θα πρέπει να γνωρίζει ότι τόσο από την άποψη του πνεύματος όσο και του γράμματος των θεσμών μας, δεν ζητείται από τους Σοφούς μας να εκφωνήσουν μια πολιτική απόφαση για τα κείμενα που υποβάλλονται στην τεχνογνωσία τους, αλλά να εξετάσουν τη συμμόρφωση τους με το Σύνταγμα από τη νομική άποψη με πλήρη αιτιολόγηση. 

Έτσι, αυτοί οι υπολογισμοί των τουρκικών αρχών θα μπορούσαν να αποδειχτούν αντιπαραγωγικοί. Δεδομένου ότι ο νόμος αυτός εποπτεύτηκε από το Υπουργείο Δικαιοσύνης και ξαναγράφτηκε  από τον Jean-Luc Warsmann, πρόεδρο της Επιτροπής Δικαίου της Εθνοσυνέλευσης. 

Η ενδεχόμενη αποτυχία αυτής της προσφυγής που υποστηρίζεται από την Τουρκία, όμως, δεν παύει να αποτελεί μια σκανδαλώδη παρέμβαση από την κυβέρνηση του κ. Ερντογάν στο ίδιο το Ιερό της λαϊκής και εθνικής κυριαρχίας μας.

Όσο για την επιτυχία της, θα συνιστούσε μια απαράδεκτη πριμοδότηση για αυτό το είδος της παρέμβασης, η οποία θα προσθέσει μια τρομερή άρνηση δικαιοσύνης για τους Αρμένιους.

Γιατί μια δεύτερη κρίση, η πιο σκληρή, μόλις άνοιξε με αυτή την «κοινότητα των Αρμενίων» η οποία τελικά τίποτα δεν θα γλιτώσει. 

Αφού περίμενε αυτή τη νίκη εδώ και χρόνια, παρατηρεί με δέος ότι πολλοί από τους εκλεγμένους βουλευτές προσπαθούν να της την κλέψουν με διαδικαστικούς αναξίους ελιγμούς. 

Υπάρχει σε αυτή την απόπειρα οργανωμένης ληστείας  -που στηρίζεται σε μια μόλις κρυμμένη βούληση «να μην δώσουμε πάρα πολλά στους Αρμενίους»-  μια έλλειψη ευσυνειδησίας συνοδευόμενης με πράξεις ασυνέπειας που θα αφήσουν ίχνη. Ο Bernard-Henri Levy και ο Serge Klarsfeld το καταγγέλλουν: θα τιμωρηθεί η άρνηση του Ολοκαυτώματος, και όχι εκείνου της Αρμενικής Γενοκτονίας, η οποία αναγνωρίζεται από τη Γαλλία; 

Κάτι σαν καταστολή του ρατσισμού κατά των «Αφρικανών» και όχι κατά των «Ασιατών»; 

Είναι απαράδεκτο. Τα εγκαύματα που προκαλεί αυτή η άρνηση για τόσα χρόνια στους 500.000 Γάλλους αρμενικής καταγωγής, απόγονους των επιζώντων της επιχείρησης εξόντωσης δεν είναι προφανώς λιγότερο επώδυνα από εκείνα για τα οποία θέτει ευτυχώς εμπόδιο ο νόμος Gayssot. Πώς θα μπορούσε κανείς να δικαιολογήσει ότι τα δεύτερα αφορούν τον νομοθέτη ενώ τα πρώτα όχι; 

Αυτή η ομάδα ανθρώπων φιλοδοξεί μόνο σ’ ένα πράγμα, πολύ νομιμοποιημένο. 

Να πάψει αυτή η άρνηση, συνιστώσα της γενοκτόνης μηχανής, να τους καταδιώξει σχεδόν εκατό χρόνια μετά τα γεγονότα, ακόμα και σε αυτό το έδαφος της Γαλλίας, όπου οι γονείς και οι παππούδες τους βρήκαν καταφύγιο. 
Εν τέλει, σκοπός αυτής της ιστορίας ήταν να τεθεί τέρμα σε αυτόν τον εφιάλτη. Ένας νόμος για την προστασία τους. Τους ίδιους και τα παιδιά τους. 


Πραγματικά, ζητάγαμε πολλά;


Ο *Ara Toranian είναι Συμπρόεδρος του Συμβουλίου Συντονισμού των αρμενικών οργανώσεων στη Γαλλία.

Πηγή