ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΚΑΙ ΔΙΟΙΚΗΣΗ ΜΕ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΔΟΜΗ ΥΣΤΕΡΑ ΑΠΟ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΕΠΙΛΟΓΗ ΤΗΣ ΗΓΕΣΙΑΣ, ΚΑΙ ΜΕ ΕΛΕΓΧΟ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΠΟΛΙΤΗ – ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΕΘΝΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ

τοῦ Νέστορα Νικηφορίδη
Ἡ πατρίδα μας ἔχει πολλά προβλήματα πού ὀφείλονται στήν κακή δομή καί στήν ἀντίστροφη, ἕως διεστραμμένη, λειτουργία τῆς κρατικῆς, τῆς τοπικῆς καί τῆς ἰδιωτικῆς ἐξουσίας.  Εἶναι τραγικό τό ὅτι τά προβλήματα αὐτά τροφοδοτοῦνται ἀπό τό ἴδιο τό ἰδεολογικό πρότυπό μας, τό δυτικοευρωπαϊκοῦ τύπου κράτος. Δέν μιλᾶμε ἐδῶ γιά ἀποχώρησή μας ἀπό τήν Εὐρώπη.
Μᾶλλον, ἀφοῦ γιά λόγους ἱστορικούς βρισκόμαστε μέσα στήν Ἕνωση τῆς δυτικής Εὐρώπης, πρέπει νά μείνουμε παρά τίς οἰκονομικές ἀβαρίες που αὐτή ἡ συμμετοχή μας φυσικά προξενεῖ, περιορίζοντάς τες μέ κάθε πρόσφορο τρόπο. Τοῦτο, προκειμένου νά ἐξασφαλίσουμε ὁρισμένα πολιτικά πλεονεκτήματα και ἰδίως προκειμένου νά ἀποτελέσουμε τήν ἱστορική-πολιτισμική γέφυρα αὐτῆς τῆς Ἑνώσεως πρός τήν ἀνατολική Εὐρώπη, πρᾶγμα πού ἐξυπηρετεῖ μονίμως τά ἐθνικά συμφέροντά μας ἀλλά καί τόν παγκόσμιο πολιτισμό, πού ἀλλοιῶς ἐκτροχιάζεται σέ ἀπίστευτα βάρβαρες πολιτικές θεωρίες καί πρακτικές –τοῦ στύλ, ὅτι "ἡ Τουρκία εἶναι δημοκρατία", ἤ ὅτι "τά Σκόπια  ἔχουν δικαίωμα νά ὁρίσουν τό ὄνομά τους " ἤ τῆς ἐλλείψεως οὐσιαστικῆς διεθνοῦς συνενοήσεως ὅπως καταδεικνύει ἡ κρίση στήν Συρία – καθ' ὅσον ἡ βουλησιαρχία (ὁ νόμος τοῦ ἰσχυροτέρου κ.λ.π.) ἀφοῦ βαφτίσει ἐπανειλημμένα τό ψεῦδος Ἀλήθεια καί τήν Ἀλήθεια ψεῦδος, φθάνει στήν ἀπώλεια τῆς ἐπαφῆς μέ τήν πραγματικότητα ἐν μέσῳ γενικευμένης καταστροφῆς λίγο πρίν ἀπό τή ὑποτιθέμενη γενική ἐπικράτηση τοῦ "ἰσχυροτέρου". 
Πρέπει δηλαδή νά ἐνεργήσουμε μέ μόνιμους στόχους ἀκριβῶς ἀντίθετα πρός τόν ρόλο τοῦ πολιτικοῦ καί πολιτισμικοῦ παρία πού μᾶς ἐπιφυλάσει ἡ διεθνής καί ἐντόπια "διαπλοκή".  Τό δέν πιεζόμεθα ἀλλά πιέζουμε μέ ἐπιχειρήματα καί μέ σθένος καρδιᾶς, τό ἐλισσόμεθα ἀλλά "ὡς ἐδῶ καί μή παρέκει" ὅταν διακυβεύονται ἱερά καί ὅσια δικά μας ἤ τῶν ἀποδεδειγμένα φίλων μας, πρέπει νά εἶναι μόνιμο φρόνημά μας. Καί ὄχι, ἁπλῶς, ἕνα "ἴματζ" μας. Πόθεν ὅμως θά ἀντλήσουμε ἕνα τέτοιο φρόνημα, μιά τέτοια στάση ζωῆς καί μιά τέτοια ἐθνική καί κοινωνική βάση γιά τίς πολιτικές μας; Ἀφοῦ αὐτό τό "Πόθεν...;" μᾶς πηγαίνει κατευθείαν στό κέντρο τῆς πίστεώς μας, στόν Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστό, ἄς δοῦμε τοὐλάχιστον κάτι πιό κοντινό στήν πεζή λογική μας, κάτι πού ακούγεται πιό "ρεαλιστικό", τό "Πῶς" θά ἀντλήσουμε ἕνα τέτοιο φρόνημα, μιά τέτοια στάση ζωῆς καί μιά τέτοια ἐθνική καί κοινωνική βάση γιά τίς πολιτικές μας.
Ἡ παράδοσή μας, εἶναι να ἔχουμε ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΚΑΙ ΔΙΟΙΚΗΣΗ ΜΕ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΔΟΜΗ ΥΣΤΕΡΑ ΑΠΟ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΕΠΙΛΟΓΗ ΤΗΣ ΗΓΕΣΙΑΣ, ΚΑΙ ΜΕ ΕΛΕΓΧΟ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΠΟΛΙΤΗ.
 Ἡ προσθήκη σέ αὐτήν τήν παράδοση, τοῦ πλήρους δικαστικοῦ ἐλέγχου ἑνός Κράτους δικαίου, μέ πραιτωρικό ὅμως δίκαιο γιά τά ἐπείγοντα, στόν ὁποῖο ἔλεγχο νά δύναται νά προσφεύγει ὁ καθένας ἐλεύθερα καί οὐσιαστικῶς ἀδάπανα, θά ἀποτελοῦσε τόν κυριώτερο ἀναγκαῖο ἐκσυγχρονισμό ἤ "ἐξευρωπαϊσμό"  μας. Ἐν τούτοις, αὐτό στό ὁποῖο ἀναφερόμεθα  ἐδῶ, ξεπερνᾶ κατά πολύ τόν ἀποστειρωμένο ἕως καί στεῖρο δικαστικό ἔλεγχο τοῦ λεγομένου κράτους δικαίου, πού λόγω σχολαστικῆς μεθόδου καί παπικοῦ ἐν τέλει προτύπου τῆς κρατικῆς ἐξουσίας, διασφαλίζει μαζί με τήν ὅποια νομιμότητα (πού δέν εἶναι πάντα καλῆς ποιότητας) καί πολλά ἀπό τά κακῶς κείμενα (χάριν τῶν ἀκόμη χειρότερως δρωμένων, σέ παρασκήνια οἰκονομικῆς ἐξουσίας).
Ἀλλά ἄς ἐπανέλθουμε στήν οὐσία:
Α) Εἶναι ὁλότελα ἄστοχο να ἀποφασίζουν συλλογικά ὄργανα τό τί θα γίνῃ σέ συγκεκριμένες περιπτώσεις, διότι ἡ εὐθύνη διαχέεται.  Τά συλλογικά ὄργανα εἶναι μόνο γιά ἐπιτελικό σχεδιασμό, γιά θέσπιση κανόνων γενικῆς ἐφαρμογῆς πού θα ἰσχύουν στό διηνεκές καί γιά γνωμοδοτήσεις πρός τό ἀποφασίζον ὄργανο. Ὄχι γιά χορήγηση ἀδειῶν καταστημάτων, ὄχι γιά ἄσκηση ἁρμοδιοτήτων ἀστυνομικῆς φύσεως, ὄχι γιά ἀποφασιστικές κρίσεις περί προαγωγῶν καί τοποθετήσεων ἁρμοδίων ὀργάνων τοῦ Κράτους ἤ τῆς Δικαιοσύνης, λές καί αὐτές πρέπει νά γίνονται μέ μηχανιστικό τρόπο βάσει γενικῶν ἀρχῶν καί χωρίς προσωπική εὐθύνη κανενός γιά τήν τυχόν λάθος ἐπιλογή προσώπων.   Στα τελευταία αὐτά θέματα, χρειάζεται ἡ  "σύμφωνη"  γνωμοδότηση τῶν καταλλήλων συλλογικῶν ὀργάνων.
Γ) Πρέπει νά ὑπάρχῃ δυνατότητα τῶν ἐφαρμοστῶν τῶν γενικῶν μέτρων νά ἀποκλίνουν κατά τήν κρίση τους καί σύμφωνα μέ τίς περιστάσεις ἀπό τίς γενικές διατάξεις. Χωρίς ἔλεγχο τῆς αἰτιολογίας, μέχρις ἀνοησίας, ὅπως γίνεται μέχρι σήμερα. Στό θέμα τῆς αἰτιολογίας, εἰδικώτερα: Τά θέματα κοσμοθεωρίας, καί προβλέψεως πιθανῶν κινδύνων κατά τήν φύση τῶν πραγμάτων, ἐξ ὁρισμοῦ δέν μποροῦν νά τύχουν ποτέ πλήρους λογικῆς αἰτιολογήσεως.  Ἑπομένως, κανένας κίνδυνος στό κράτος μας δέν μπορεῖ νά ἀντιμετωπισθῆ παρά μόνο ἄν καί ἐφ' ὅσον ἔχει ὑπάρξει προηγούμενη ρύθμιση σέ ἐπίπεδο γενικῶν διατάξεων καί προετοιμασία τῶν ἀναγκαίων μέσων μέ ἐλλειπεῖς καί τηλεκατευθυνόμενους (ἀπό ἄσχετους πολλές φορές ὑπουργούς κλπ) πόρους.  Ὕστερα, φυσικά, μᾶς φταίει ὅτι οἱ ἁρμόδιοι δέν φρόντισαν τό ἄλφα καί τό βῆτα. Ποιοί ἁρμόδιοι;  Οἱ κύριοι τῶν γενικῶν ρυθμίσεων καί τῶν ἑκατό ἀλληλοσυγκρουόμενων προτεραιοτήτων;  Ἤ ὁ ἐκ φύσεως ἁρμόδιος Δασάρχης πού τοῦ πῆραν τήν ἀρμοδιότητα γιά τήν κατάσβεση τῶν πυρκαϊῶν στό δάσος;  Ἤ ὁ ἐκ φύσεως ἁρμόδιος Διευθυντής Δημοσίου Νοσοκομείου  πού ἄλλοι τοῦ ὥρισαν ὅτι ἡ τροφή τῶν ἀσθενῶν θά ἔρχεται ἀπό τό κάτερινγκ χωρίς  λήψη ὑπ'ὄψη τῆς ἀνάγκης κάθε ἀσθενοῦς καί δέν τοῦ ἐπιτρέπουν νά ἐπιχειρήσῃ νά λειτουργήσῃ τά ὑπάρχοντα μαγειρεῖα τοῦ Νοσοκομείου;
Δ) Στήν παράδοσή μας, ὁ ἔπαρχος, ὁ "στρατηγός", εἶναι ἁρμόδιοι γιά ὅλα καί γιά τήν ἀποτελεσματικότητα τῆς ὑπηρεσίας τους.  Ὅπως μᾶς διδάσκει τό "Στρατηγικόν"τοῦ στρατηγοῦ τῆς Ρωμανίας Κεκαυμένου (προφανῶς, ἁπλῆ συνωνυμία μέ τόν σημερινό πολιτικό Πάνο Καμμένο) τό πρόβλημα σέ ἕνα τέτοιο σύστημα εἶναι κυρίως αὐτό τῶν συκοφαντιῶν κατά τοῦ Στρατηγοῦ-ἐπάρχου. Ἀλλά μέ τέτοιες ἁρμοδιότητές του καί μέ τήν προσωπική του εὐθύνη, ὅλα μποροῦν νά λειτουργήσουν.  Ὄχι τέλεια, διότι στόν κόσμο αὐτό τίποτα δέν εἶναι τέλειο, ἀλλά ἀποτελεσματικά καί ἀνθρώπινα, μέ ἀνθρωπιά πού λέμε.  Στήν παράδοσή μας, δέν ὑπάρχει αὐτοματισμός, μαγικές λύσεις βάσει γενικῶν ἀρχῶν, ἁρμόδιοι ὑπεράνω ὑποψίας, ἀλάθητοι ἡγήτορες καί ἱερεῖς-σαμάνοι ἰνστρούχτορες τῶν θείων δογμάτων τῆς κρατικῆς ἤ τῆς κομματικῆς ἤ τῆς δικαστικῆς ἐξουσίας. Δέν τιμῶμε τόν πορνικό οἶστρο τῆς ἀκολασίας τῆς "ἀλάθητης" καί δόλιας πολιτικῆς ἐξουσίας (γιά τόν πορνικό χαρακτῆρα τῆς τοιαύτης ἐξουσίας, θυμηθεῖτε ἐκεῖνο τό "πόρνη Ἀλβιών"), οὔτε τήν δουλοπρέπεια τῶν ἐφήμερης δόξης  πιστῶν "σφουγγοκολλάριων", ἀλλά  τόν φιλότιμο ἄρχοντα, τόν ἐγκρατῆ, τόν ἐπί τῶν παθῶν του αὐτοκράτορα, τον  διακονοῦντα τόν λαό καί τούς ἀδικουμένους ὄχι εἰκονικῶς, ὄχι μέ προπαγάνδες τῶν ΜΜΕ, ἀλλά μέ αὐτοθυσία καί προσωπικό τίμημα, ἐνίοτε, ἀκόμη καί τήν διαβολή, μέ τήν συνακόλουθη ἄδικη ἀτιμία καί φτώχεια. Στό τέλος ὑπάρχει ἡ δικαίωσή του, ἀπό τον Κύριο ἡμῶν  Ἰησοῦ Χριστό, καί αὐτή ἡ πεποίθηση δίνει ὑγιές φρόνημα καί σθένος, καί στόν ἴδιο καί σέ ὅσους ἕλκει στήν ἴδια ὑπηρεσία-διακονία ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ πού κοσμεῖ  τήν προσωπικότητά του. Καί ἔτσι ἄδικα ταπεινωμένος, ὅμως, ὁ "Στρατηγός τοῦ Κεκαυμένου", δέν  παύει νά διδάσκῃ μέ τήν ζωή του καί τήν ἐμπειρία του - ὅσους θέλουν –καί δέν παύει νά εἶναι "ἐν ἐνεργείᾳ".  Διότι τό σθένος του δέν εἶναι "ἐκ τοῦ κόσμου τούτου". . .
Ε) Στήν παράδοσή μας, ἡ ἁρμοδιότητα εἶναι χάρις, πού εἶναι πρῶτα ἀπό τόν Θεό δοσμένη, καί ὕστερα ἀπό τούς ἀνθρώπους.  Δέν ὑπάρχουν χαρισματικοί ἄνθρωποι ἀλλά χαρισματοῦχοι. Αὐτό, στό σημερινό κράτος, διώκεται. Κάθε χαρισματοῦχος ἄνθρωπος ταράζει λιμνάζοντα ὕδατα, κεντᾶ ὑπνώτουσες συνειδήσεις, θίγει γενικούς κανόνες ὑπηρεσιακῆς παρα-"δεοντολογίας" πού καταργοῦν στήν πραγματικότητα τούς ἰσχύοντες καλούς κανόνες δικαίου καί τούς διαστρέφουν. Εἶναι πλέον πρόβλημα ὄχι ἡ διαβολή σέ βάρος τοῦ Διευθυντοῦ ἤ Στρατηγοῦ - αὐτός συνήθως γιά να φθάσῃ ὡς ἐκεῖ ξέρει καί λαμβάνει τά μέτρα του μέ ὑπακοή στό γράμμα τοῦ νόμου καί κυρίως στήν ἀθέατη καί ἀνομολόγητη προδοτική τῆς πατρίδας καί τοῦ δημοσίου συμφέροντος παρα-"δεοντολογία" τῆς Ὑπηρεσίας -  ἀλλά ἡ συκοφαντία καί οἱ διώξεις σέ βάρος τοῦ ὑφισταμένου πού "δέν συμμορφώνεται", πού θέλει (τί θράσος!) νά "διορθώσῃ τά κακῶς κείμενα", πού δέν ὑπακούει στίς παράνομες καί νομιμοφανεῖς ἐντολές νά κάνῃ τά λεγόμενα. . . "στραβά μάτια".  Μετά, ὅταν μέ τέτοιες διώξεις καί τέτοιας κατευθύνσεως πειθαρχία στήν Διοίκηση, μέ ἀντίστοιχα ἄστοχες  πολιτικές τῶν Κυβερνήσεων, στραβώσει καί  ὁ γιαλός, ὅποιος ἀναφωνήσει ἔκπληκτος ὅτι "στραβά ἀρμενίζουμε",  φαίνεται ὅτι δέν ἔχει αἴσθηση τοῦ "πῶς ἀσκεῖται ἡ ἐξουσία" καί μάλιστα σέ ἕνα "μοντέρνο κράτος".
ΣΤ) Αὐτό τό "μοντέρνο κράτος", εἶναι τό λάθος πρότυπό μας. Ἔχει δυτικο-εὐρωπαϊκή τήν προέλευση. Θά ἔπρεπε κάποιος νά ἔχῃ ἐρευνήσει, ἄν πράγματι τό μοντέρνο κράτος μέ τόν Κοινοβουλευτισμό καί τούς λεγόμενους δημοκρατικούς θεσμούς του καί τήν ἐκσυγχρονισμένη Διοίκησή του, παγκοσμιοποιημένο καί διά τοῦτο ὁλοένα πιό δυσδιάκριτο, εἶναι στ' ἀλήθεια δίκαιο καί ἀποτελεσματικό, ἤ μήπως εἶναι ὡς ἐκ τῆς φύσεώς του αὐτοκαταστροφικό.  _ Ἄν δηλαδή, ἀφαιρέσουμε ἀπό τίς δυτικές δημοκρατίες, ὑποθετικά,  τήν οἰκονομική ἰσχύ πού τούς δίνει ἡ ἀποικιοκρατία, τόσο μέ τήν παλαιότερη ὅσο καί μέ τήν σύγχρονη μορφή, τό πιθανότερο εἶναι ὅτι θά φανοῦν οἱ δομικές καί λειτουργικές ἀνισορροπίες τους μέ σφοδρές καί ἀνυπέρβλητες κρίσεις, πολιτικές καί οἰκονομικές, σάν καί αὐτές πού τόσο συχνά παρουσιάζονται  καί σέ ἐμᾶς πού δέν διαθέτουμε ἀποικίες. Σέ τέτοιο βαθμό θά κλονισθούν τά κράτη αὐτά καί οἱ κοινωνίες τους, ὥστε ἡ ἀντιμετώπιση τῶν ὅποιων κρίσεων μέ βάση γενικές ἀρχές καί ἀπόλυτη ὑπακοή στόν ἤ στήν ἡγέτη, μέ τόν περιορισμένο (τάχα πλήρη) δικαστικό ἔλεγχο πού ἀποκλείει τήν actio popularis, τό θεμέλιο αὐτό τῆς δικῆς μας δημοκρατικῆς παραδόσεως, καί μέ πλήρη σεβασμό ἄρα τῶν κακῶς κειμένων, θα παίρνῃ προσωρινά μέν καί εἰκονικά τόν χαρακτῆρα ὑπεύθυνης  αὐταρχικῆς ἀντιμετωπίσεως,  ἀλλά σύντομα θά παρουσιάζῃ ἐκτροπή σέ μορφές ἐκφασισμιοῦ καί ἐκναζισμοῦ τῆς ὅλης δημόσιας καί κοινωνικῆς ζωῆς.  Δυστυχῶς, οἱ ἐξελίξεις στήν δυτική δημοκρατία μετά τό 2000, δείχνουν ὅτι τά ἀνωτέρω εἶναι ἀκριβῶς ἔτσι.  Ἑπομένως, τό πρότυπο τοῦ κράτους μας εἶναι λανθασμένο.
Πρέπει τό κράτος μας νά στηριχθῆ στήν δική μας πολιτική καί πολιτισμική παράδοση, στό περιεχόμενο δέ τοῦ τί αὐτή περιλαμβάνει θά ἐπανέλθουμε. Νά ἀποτελέσῃ πάντως ἡ δική μας παράδοση πρότυπο γιά τό σήμερα καί γιά τό αὔριό μας, μέ προσαρμογή της στήν σύγχρονη ἐξωτερική μας πραγματικότητα, ἀλλά τοῦτο, ὄχι μέ κριτήριο τό τί θέλουν ἀπό ἐμᾶς τό ΔΝΤκαί οἱ  Μέρκελ καί Σόϊμπλε μετά τῶν ἐντοπίων "φυλάρχων" τους, ἀλλά μέ γνώμονα μόνο τό τί εἶναι καλλίτερο γιά τήν πατρίδα μας καί γιά τόν κόσμο μας.
Ὡς πρώτη πρόταση, μέχρις ὅτου ἀπο-μοντερνοποιηθῆ τό κράτος μας, καί ἀναμορφωθῆ ἐκ βάθρων: Χρειάζεται ἕνα σχετικά ὀλιγομελές Συμβούλιο Ἐθνικῆς Πολιτικῆς, μέ μόνιμη ex officio συγκρότηση,  μέ συμμετοχή καί προσώπων πού θά ἔχουν χρόνο νά ἀσχοληθοῦν, ὅπως ἀπόστρατοι ἀρχηγοί τῶν Ἐνόπλων Δυνάμεων, καθώς καί πρώην διπλωμάτες καί πρώην ἀνώτατοι δικαστικοί, μέ κριτήριο τήν ἀρχαιότητά τους στήν ἐπετηρίδα καί ὄχι τίς τυχόν κομματικές ἐπιλογές προτιμήσεώς τους . Αὐτό τό ὄργανο, θά πρέπῃ νά εἶναι ἁρμόδιο νά ἐξετάζῃ τά πάντα, ἐπικουρούμενο ἀπό ad hoc  Ἐπιτροπές ἐκπροσώπων τῆς Διοικήσεως καί πανεπιστημιακῶν, καί θά εἰσηγεῖται, ὅπου χρειάζεται, στρατηγικές, καθώς καί κρίσιμες τακτικές κινήσεις, σέ ἀντίξοες συγκυρίες ὅπως οἱ σημερινές. Το Συμβούλιο Ἐθνικῆς Πολιτικῆς, πρέπει νά μπορῆ νά συγκροτεῖται καί νά λειτουργῆ ἀνεξάρτητα ἀπό κομματικές ἤ ἐξωτερικές ἐπιρροές. Μπορεῖ νά λειτουργήσῃ τυπικῶς "παρά τῶ Πρωθυπουργῶ καί παρά τῶ Προέδρω τῆς Δημοκρατίας" γιά ἕνα πρῶτο δοκιμαστικό στάδιο, ἀλλά κατά κανόνα πρέπει νά μπορῆ να συνεδριάζῃ καί μέ δική του πρωτοβουλία, καί νά λαμβάνῃ ἀποφάσεις γνωμοδοτώντας  ἀνεξάρτητα ἀπό τίς προτιμήσεις τοῦ Πρωθυπουργοῦ καί τοῦ Προέδρου τῆς Δημοκρατίας.  Τέτοιο ὄργανο, σημειωτέον, οὐσιαστικά λειτουργεῖ σέ κάθε κράτος πού σέβεται τόν ἑαυτό του. Στόν βαθμό πού τό κράτος μας εἶναι ἡ ἔκφραση τῆς κοινωνίας μας, καί πού δέν συμβαίνει τό ἀντίστροφο, θά εἶναι καί τό ἐν λόγῳ Συμβούλιο ἕνα δημοκρατικό ὄργανο.
Ἀλλά τό ὄργανο αὐτό, ὅπως καί τόσα ἄλλα στήν πατρίδα μας, θά ἐκφυλισθῆ, ἄν δέν λάβῃ χώρα ἡ  προαναφερθεῖσα ἀπομοντερνοποίηση τοῦ κράτους μας καί ἡ ἐπαναθεμελίωσή του μέ βάση τήν δική μας παράδοση.  Γιά τήν ἐπανεύρεση τῆς ὁποίας, χρειάζεται νά ἐνσκύψουμε μαθητεύοντες στίς δικές μας πρωτότυπες πηγές, καί νά ἐπανασυγκροτήσουμε τήν ζωή μας γύρω ἀπό τήν παραδεδομένη ὀρθόδοξη χριστιανική εὐσέβεια τῶν προγόνων μας, νά μην δώσουμε δέ βάση στίς σειρῆνες ὁρισμένων ἱστορικῶν, διανοουμένων πάσης ἐμπνεύσεως, κ.λ.π., οἱ ὁποῖοι, ὡς βάρβαροι, στοχεύουν στήν ἀναδόμηση καί οὐσιαστικά καταστροφή καί ἡμῶν καί τοῦ πολιτισμοῦ μας.