Από όλα τα επιχειρήματα που γράφηκαν για τη μικρή προσέλευση στο δημοψήφισμα της πΓΔΜ, εκείνο που έχει βαρύτητα και βρίσκεται πιο κοντά στην πραγματικότητα είναι η στεγανοποιημένη συνείδηση του λαού της γειτονικής χώρας ότι είναι Μακεδόνες και πως δεν υπάρχει μακεδονικός λαός πέραν αυτών.
Γι’ αυτό, για τη μικρή προσέλευση στο δημοψήφισμα, δεν πρέπει να επιχαίρουμε. Ούτε όσοι υποστήριζαν τη συμφωνία, ούτε όσοι ήταν κατά.
Με τους λαούς με τους οποίους γειτονεύουμε, αναγκαστικά θα συμβιώσουμε. Και συμβίωση σημαίνει πως θα πρέπει να μπορούμε να λύνουμε τις διαφορές μας. Οι γείτονές μας δεν μας αφήνουν τέτοια περιθώρια αισιοδοξίας. Τα πήραν όλα, βάζουν απλώς έναν γεωγραφικό προσδιορισμό στο όνομα του κράτους τους, και πάλι δεν είναι ικανοποιημένοι. Αυτό δείχνει αδιέξοδο γενικώς. Πήραν μακεδονική γλώσσα, μακεδονική ταυτότητα, τα δύο μαζί κάνουν μακεδονική εθνότητα, οι αναφορές που γίνονται στη συμφωνία για τη μακεδονική ιστορία είναι διφορούμενες, και πάλι είναι κατά. Εκεί που μας χρωστούσαν, μας πήραν και το βόδι – συμπαθάτε με.
Λύση στο αδιέξοδο της προώθησης της συμφωνίας υπάρχει, και μάλλον αυτήν θα επιδιώξουν η κυβέρνηση των Σκοπίων και οι διεθνείς παράγοντες. Οι βουλευτές που υπολείπονται για να υπάρξει η πλειοψηφία των ⅔ θα αναζητηθούν με γνώριμους, στους πολιτικούς, τρόπους. Ο πρώην πρόεδρος του VMRO και πρώην πρωθυπουργός Νίκολα Γκρούεφσκι, αλλά και άλλα στελέχη του κόμματος, έχουν προβλήματα με τη Δικαιοσύνη και μια καλή συνεννόηση κοινοβουλευτικής υποστήριξης των αλλαγών στο σύνταγμα θα τους διευκόλυνε στις κατηγορίες που αντιμετωπίζουν. Κατά πάσα πιθανότητα η διαδικασία που συμφωνήθηκε στις Πρέσπες θα προχωρήσει, και η συμφωνία θα επικυρωθεί και από την ελληνική Βουλή. Θα έχουμε, όμως, μια γέννα με καισαρική.
Πέραν της συμφωνίας, το πρόβλημα στην Ελλάδα είναι πως η εξέλιξη του Μακεδονικού ζητήματος από το 1870 ως σήμερα είναι τόσο εξόφθαλμα άδικη που αναρωτιέται κανείς γιατί δεν στάθηκε δυνατή μια καλύτερη διαχείρισή του.
Το πρόβλημα ξεκινά –με τη βοήθεια των Ρώσων– από την ίδρυση της Βουλγαρικής Εξαρχίας και την αντιπαλότητα που αναπτύχθηκε με το Οικουμενικό Πατριαρχείο.
Αυτό το Πατριαρχείο το οποίο σε δύσκολες στιγμές στήριξε τον ελληνισμό, και τώρα ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών αρνείται να συναντήσει τον προκαθήμενό του.
Η εξέλιξη περνά από τη ρωσική πάλι –ευτυχώς αποτυχημένη– προσπάθεια να δημιουργήσει τη Μεγάλη Βουλγαρία, με τη Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου. Τον Μακεδονικό Αγώνα, τους Βαλκανικούς Πολέμους, τις βουλγαρικές ωμότητες στους δυο παγκόσμιους πολέμους, την Κομμουνιστική Διεθνή και την προσπάθειά της για δημιουργία Βαλκανικής Ομοσπονδίας κατά τον Μεσοπόλεμο με αναφορά σε μακεδονικό έθνος. Και, βεβαίως, με την πολιτική του ΚΚΕ κατά τον Εμφύλιο με την υποστήριξη των αιτημάτων των σλαβομακεδονικών ταγμάτων για αυτοδιάθεση και απόσχιση. Και τέλος, με την πολιτική και δικαίωση του Τίτο να ονομάσει Μακεδονία τη Νότια Σερβία ή την Βαρντάρσκα Μπανοβίνα.
Αυτήν τη φτιαχτή ιστορική εξέλιξη δεν μπόρεσε να αντιμετωπίσει το ελληνικό κράτος. Και φθάσαμε, σήμερα, να τα δίνουμε όλα και πάλι να μην γίνονται αποδεκτά.
Με κομβικό σημείο τον Κριμαϊκό Πόλεμο, η Ελλάδα στο διάστημα μέχρι τις ημέρες μας είχε απέναντί της τη Ρωσία και τον πανσλαβισμό της πολιτικής της. Από το 1856 η μόνη φορά που η Μόσχα είχε θετική στάση απέναντι στη Αθήνα, ήταν η παραχώρηση της Δωδεκανήσου στην Ελλάδα το 1948. Οι κατά καιρούς συμπλεύσεις στο Κυπριακό είχαν τακτικό χαρακτήρα και ευνοούσαν τα ρωσικά συμφέροντα. Ακόμη και την περίοδο της τουρκικής εισβολής, η Μόσχα γνώριζε τα τουρκικά σχέδια αλλά ούτε παρενέβη ούτε ενημέρωσε, ελπίζοντας πως οι εξελίξεις θα οδηγούσαν σε ελληνοτουρκικό πόλεμο και μεγάλη κρίση στο ΝΑΤΟ. Αυτό δεν σημαίνει πως θα πρέπει να έχουμε τη Ρωσία απέναντί μας διπλωματικά, αλλά να αποφεύγουμε τις ψευδαισθήσεις.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες ασχολήθηκαν με τα ελληνικά ζητήματα μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Αρχικά η στάση τους στο Μακεδονικό ευνοούσε την Ελλάδα, με τη γνωστή επιστολή του υπουργού εξωτερικών Έντουαρντ Στετίνιους, αλλά αργότερα, όταν ο Τίτο ήρθε σε ρήξη με τον Στάλιν, αποθάρρυναν την Ελλάδα από οποιαδήποτε πολιτική υπεράσπισης των δικαιωμάτων της στη Μακεδονία που θα δυσκόλευε τον Γιουγκοσλάβο ηγέτη.
Μετά την κατάρρευση των Ανατολικών καθεστώτων, οι συσχετισμοί έγειραν υπέρ των Σκοπίων παρά τη συμμετοχή της Ελλάδας στους σημαντικότερους Δυτικούς θεσμούς.
Είναι ανοικτό το ερώτημα αν αυτό οφείλεται σε κακούς χειρισμούς της ελληνικής πλευράς ή σε ειλημμένες αποφάσεις των Δυτικών.
Η Ρωσία αγωνίστηκε για την προώθηση του βουλγαρικού εθνικισμού στα Βαλκάνια, και κατά τον Μεσοπόλεμο, μέσω της Κομμουνιστικής Διεθνούς, για την τεχνητή δημιουργία μακεδονικού έθνους το οποίο θα συμμετείχε σε μια Βαλκανική Ομοσπονδία. Αυτήν την πολιτική της δεν την εγκατέλειψε. Οπωσδήποτε στα Σκόπια υπάρχουν φιλορωσικοί θύλακες, αλλά θα ήταν υπερβολή να πούμε πως η μικρή συμμετοχή στο δημοψήφισμα οφείλεται σε ρωσική επιρροή. Ο σκοπιανός μακεδονισμός βρίσκεται στη ρίζα της συμπεριφοράς που είδαμε στα αποτελέσματα της Κυριακής.
Οι μόνοι θύλακες ρωσικής παρουσίας στα Βαλκάνια είναι αυτήν τη στιγμή η Σερβία και η Ρεπούμπλικα Σέρπσκα, η μία από τις δύο οντότητες της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης, όπου την Κυριακή 7 Οκτωβρίου διενεργούνται εκλογές.
Η παρουσία σε αυτές τις περιοχές αλλά και η ιστορική ανάμιξη της Μόσχας στη διαμόρφωση ψευδούς μακεδονικής συνείδησης και τεχνητού μακεδονικού κράτους τής αφήνουν περιθώρια για βαλκανικό παιχνίδι, αν και η γενικότερη βαλκανική τάση είναι προς τη Δύση.
Ενδιαφέρουσα παρουσία, που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί αξιοσημείωτη, έχει και η Τουρκία μέσω των τουρκικών μειονοτήτων (καταλοίπων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας) στις βαλκανικές χώρες.
Σ’ αυτήν τη βαλκανική δυναμική, στην οποία θα μπορούσαν να προστεθούν και προσπάθειες συνοριακών αλλαγών, είναι αμφίβολο αν η Αθήνα έχει επεξεργασμένο ολικό σχέδιο. Χρειάζεται, όμως, διότι οι κίνδυνοι είναι μεγάλοι και οι παίκτες σκληροί και αποφασισμένοι.
Πέραν της Ανατολικής Μεσογείου όπου φαίνεται πως επελέγησαν ενδιαφέρουσες συμμαχίες, πρέπει κάτι ανάλογο να γίνει και στα Βαλκάνια. Όσο δύσκολο και αν μοιάζει.
Μας πήραν το βόδι ενώ χρωστούσαν επειδή το ελληνικό πολιτικό σύστημα είναι διαχρονικά γραικυλικό, δειλό, μη πατριωτικό και ενδοτικό. Τι θα πει "πρέπει να συμβιώσουμε με τους γείτονές μας"; Αν τέτοιοι κάκιστοι γείτονες διεκδικούν την ελληνική μακεδονική ταυτότητα και τα εδάφη της αληθινής-ιστορικής Μακεδονίας, τότε όχι μόνο καλή γειτονία δεν μπορεί να υπάρξει, αλλά πρέπει να τους κάνουμε να πληρώσουν ακριβά. Ας μείνουν απομονωμένοι επί δεκαετίες με κίνδυνο να διαλυθούν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε 50εκ $ υποκινείς έναν εμφύλιο μούρλια και "αλλού παππάς αλλού τα ράσα του".
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι τι θα χάσει η Ελλάδα αν γίνει "Μεγάλη Βουλγαρία" ή "Μεγάλη Αλβανία" ;
Εννοώ ότι αυτός ο αταίριαστος γάμος δεν μπορεί να συνεχιστεί δηλ. Αλβανοί μαζί με Σλάβους.
Ας κρατήσουν οι Βούλγαροι 18.000 τχ και οι Αλβανοί 7.000.
Και επειδή ακούμε ότι η "Μ.Βουλγαρία" είναι κίνδυνος για την Ελλάδα απαντώ:κίνδυνος για Ελλάδα είναι η συνέχιση της παρακμής και,εννοείται, η υπογεννητικότητα.
Διότι,παρακμή είναι να υπηρετώ εγώ στα σύνορα και οι μισοί στρατεύσιμοι να κάνουν θητεία βυσματική στο Πεντάγωνο.
Παρακμή είναι,να υπηρετώ στα σύνορα και υπουργός Άμυνας (Τζοχατζόπουλος και όχι μόνο) αντί να αγοράζει σφαίρες, να αγοράζει σπίτια στου Φιλοπάππου και κουρτίνες στο Κολωνάκι.
Γιατί,αν ξέραμε λίγο Ιστορία,θα θυμόμασταν ότι για παρόμοιους λόγους οι Ρωμαίοι του Βυζαντίου,της Παλαιστίνης και της Αιγύπτου έγιναν μουσουλμνοι και Αραβοποιήθηκαν (sic).
Εγώ δεν φοβάμαι,ούτε Βουλγαρία,ούτε Αλβανία διότι δεν έχουν κανένα έρεισμα, ούτε οι μεν ούτε οι δε,στον Ελληνικό κράτος.Δεν υπάρχουν ούτε Αλβανοί,ούτε Βούλγαροι,ούτε Σλαβομακεδόνες (άντε βία 10-15.000).
Η Ελλάδα έχει πολλά όπλα στα χέρια της,όπως σύμμαχος του ΝΑΤΟ,δύο ψήφους στην ΕΕ ...
Και σε τελική ανάλυση "συν Αθηνά και χείρα κίνει".
Καλλίτερα νά διαλυθοῦν. Γιατί οἱ ΗΠΑ ὑποστηρίζουν τό ἀντίθετο;
ΑπάντησηΔιαγραφήἌν ἕνα κομμάτι τῶν Σκοπίων γίνει Ἀλβανία, καί τό ὑπόλοιπο μοιρασθῆ μεταξύ Σερβίας καί Βουλγαρίας, μέ τόν ἕνα ἤ μέ τόν ἄλλο τρόπό, ἤ καί μέ ἕνα μικρό κομμάτι στήν Ἑλλάδα, ἀναλόγως τί θέλουν οἱ σλαβο-Σκοπιανοί καί οἱ ἐξ Ἑλλήνων κάτοικοι τῶν Σκοπίων,
τί βλάπτονται οἱ ΗΠΑ καί τό ΝΑΤΟ;
Τά μόνο πού "βλάπτονται", εἶναι ὅτι θά ὑπάρχῃ εἰρήνη στά κεντρικά Βαλκάνια, καί ἄρα δέν θά κοπῆ ἡ στενή σχέση Σερβίας-Ἑλλάδος, ἐνῶ πιθανότατα, ἐντός μάλιστα τῆς Ε.Ε., θά μαραθοῦν οἱ "μακεδονικές" ἐθνικιστικές ἀνοησίες λίγων Βουλγάρων.
Δηλαδή ἄν βλάπτονται οἱ ΗΠΑ, θά "βλάπτονται" διότι θά ὠφελεῖται ἡ εἰρήνη στά Βαλκάνια, διότι θά μείνῃ ἀκέραιη καί ἡ Ἑλλάδα καί οἱ γύρω χῶρες (πλήν τῆς θνησιγενοῦς παράταιρης σαλάτας τῆς" "Μακεδονίας" τῶν Σκοπίων), καί διότι οἱ σχέσεις τῆς Ἑλλάδος μέ τούς γύρω λαούς θά γίνονται ὅλο καί πιό ἐπωφελεῖς γιά ὅλους.
Οἱ ΗΠΑ δέν ἔχουν πράγματι κανένα λόγο νά ὑποστηρίζουν τήν διατήρηση τῶν Σκοπίων ὡς Μακεδονίας, οὔτε ὡς "(Β.) Μακεδονίας".
Οἱ Γερμανοί ναί, ἄν ἔχουν σχέδια διαφορετικά ἀπό τούς ἀμερικάνους, μαζί μέ τούς Τούρκους, καί σέ βάρος ὅλων τῶν Βαλκανίων.
Ἄρα ......ὁ κ. Πρέσβης γιά ποιούς πράγματι ἐνεργεῖ;