Το απροσάρμοστο και ανάρμοστο "παιδί" που λέγεται Τουρκία

Όταν το 2007 κορυφώθηκε η αντιπαράθεση του ισλαμιστικού κινήματος με τους Κεμαλικούς, οι πρώτοι για να επικρατήσουν, εφάρμοσαν τις ίδιες τακτικές του κοσμικού κατεστημένου. Οι γνωστές υποθέσεις της «Εργκένεγκον» και «Βαριοπούλας»  (το βαθύ λεγόμενο κράτος) που κυβερνούσε από το παρασκήνιο, εξουδετερώθηκε και αντικαταστάθηκε με πρόσωπα εμπιστοσύνης που η κοινή τους συνιστώσα ήταν η ανάδειξη του θρησκευτικοπολιτικού Ισλάμ σε όλες τις καίριες θέσεις του κρατικού μηχανισμού. Αυτό δημιούργησε δυσαρέσκεια σε ένα μεγάλο μέρος του λαού που είχε αστικοποιηθεί και βρέθηκε ξαφνικά να οδηγείται στο περιθώριο. Η επικράτηση του ΑΚΡ δεν ήταν φυσικά ομαλή, ούτε και εύκολη υπόθεση να υποκαταστήσει το Κεμαλικό σύστημα που ήδη έκλεινε ένα κύκλο εκατό περίπου χρόνων και είχε παγιωθεί στις συνειδήσεις των πολιτών. Οι ευφυείς μέθοδοι που χρησιμοποίησε ο Ερντογάν στην αποδόμηση και αποκαθήλωση του Κεμαλισμού ήταν πέραν πάσης αμφιβολίας ένα μεγαλοφυές σχέδιο που η αποτελεσματικότητά του έγινε εμφανής σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα. Θέλοντας να αντικαταστήσει τον «πατέρα του έθνους Κεμάλ», έπρεπε να βρει κάτι ισοδύναμης αξίας που δεν θα δημιουργούσε τριβές και πολιτική ανωμαλία. Μια μετάβαση λοιπόν στην νέα δική του πραγματικότητα με...... ήπιο και ομαλό τρόπο. 

Χρησιμοποίησε το χαρτί της θρησκείας του Ισλάμ, γνωρίζοντας ότι το 56% των πολιτών της είναι βαθειά θρησκευόμενο, διαφορετικού πολιτιστικού επιπέδου, αγροτο-μάζες πολιτών που δεν διέθεταν υψηλό επίπεδο μόρφωσης, ούτε οικονομική ευμάρεια. Διέθεταν όμως πλειοψηφική εκλογική κυριαρχία στις πολιτικές αναμετρήσεις. Οι εκλογές που πραγματοποιήθηκαν, κραύγαζαν στην κυριολεξία την διαφορετικότητα της ψήφου. Οι παράλιες πόλεις που ανθούσαν οικονομικά έδιναν αρνητική ψήφο, ενώ οι «εσωτερικές» πόλεις και ειδικά της Ανατολίας έδωσαν υψηλά ποσοστά. Αυτή ήταν και η πρώτη καταδίκη της δυτικότροπης νοοτροπίας που είχε επιβάλλει ο Κεμάλ στον λαό. Η πρωτύτερα προνομιούχα τάξη είδε να χάνεται το έδαφος κάτω από τα πόδια της, αλλά ήταν ανήμπορη να αντιδράσει μετά και τα μέτρα διώξεων, τις στημένες δίκες, τις φυλακίσεις όσων θεωρούνταν αντίπαλοι του καθεστώτος. 

Το πογκρόμ δεν άφησε κανένα  θεσμό της κοινωνίας αλώβητο. Καταφέρνοντας να ελέγξει τις βασικές δομές της χώρας, δικαιοσύνη, δημόσιο, ένοπλες δυνάμεις, σώματα ασφαλείας, μυστικές υπηρεσίες κλπ απέκτησε τον απόλυτο έλεγχο. Μετά το αποτυχημένο  (στημένο ; )  πραξικόπημα του 2016 προβαίνει σε μαζικές εκκαθαρίσεις των αντιπάλων του και καθιστά πλέον την όποια αμφισβήτησή του, ως απειλή κατά του ίδιου του κράτους ! Ταυτίζει δηλαδή την παρουσία του με την ύπαρξη της χώρας. Ενώ στην πραγματικότητα αντιγράφει τις δοκιμασμένες μεθόδους του Κεμάλ για να παγιώσει την παντοδυναμία του, συγχρόνως δε αποκαθηλώνει και αποδομεί μέσω της θρησκείας το κοσμικό Κεμαλικό κράτος. Με τις αλλαγές το 2017 στο Σύνταγμα, μετατρέπει το πολίτευμα σε Προεδρικό και με την συγκέντρωση όλων των εξουσιών γίνεται απόλυτος κυρίαρχος της πολιτικής σκηνής στην Τουρκία. 

Ως Πρόεδρος αποκτά υπερεξουσίες οι οποίες μετά το 2019 θα του δίνουν το δικαίωμα να διαχειρίζεται την εκτελεστική εξουσία κατά το δοκούν, χωρίς η Νομοθετική εξουσία να μπορεί να τον ελέγχει ! Απόλυτος άρχων με δύναμη όμοια των παλαιών μοναρχιών – δικτατοριών. Εκεί που υστέρησε ήταν που δεν μπόρεσε να προσεταιριστεί τους Κούρδους, αν και προσπάθησε στην αρχή να τους προσεγγίσει. Οι τελευταίοι απέκτησαν μια δυναμική με την εμπειρία τους στον ένοπλο αντάρτικο αγώνα που σκοπό είχε, να αποκτήσουν επιτέλους και αυτοί κρατική οντότητα, ασφυκτιώντας από τις ψευδείς ελπίδες αυτονομίας που τους υπόσχονταν κατά καιρούς οι Τούρκοι ιθύνοντες.  

Λόγω της συνεισφοράς στις ΗΠΑ κατά τον πόλεμο του Ιράκ, αλλά και της ανάδειξής των ως σημαντικού παράγοντα στον πόλεμο της Συρίας, είχαν την λεκτική (μέχρι στιγμής) συμπαράσταση, εκ μέρους της Αμερικής, του Ισραήλ και άλλων και υποσχέσεις.... για δημιουργία του Κουρδιστάν. Με την Τουρκία πλέον ήταν αδύνατη κάποια προσέγγιση, διότι τους χώριζε αίμα, που είχε χυθεί στις ένοπλες συγκρούσεις εκατέρωθεν. Ελισσόμενος ο Ερντογάν αρχίζει να πέφτει σε λάθη, συνάπτοντας «λυκομαχίες» με πρώην εχθρούς του, δημιουργώντας στους φίλους Νατοϊκούς στην αρχή δυσαρέσκεια που εξελίσσεται σε θανάσιμο μίσος. Συμπράττει με το Σιιτικό Ιράν που αποτελεί κόκκινο πανί για Ισραήλ και ΗΠΑ. 

Συνδέεται στρατιωτικά σε επιχειρήσεις με την Ρωσία στο Συριακό μέτωπο κάτι αδιανόητο για Νατοϊκή χώρα, συνάπτοντας μάλιστα και συμφωνίες προμήθειας στρατιωτικού υλικού πολλών δισεκατομμυρίων μη συμβατών με τα Νατοϊκά οπλικά συστήματα. Αποκτά την ανοχή του Άσαντ για εκκαθάριση της Αφρίν με διαμεσολάβηση εμφανέστατα των Ρώσων, όπως ευελπιστεί αργότερα και του Ιράκ για τις επόμενες εκκαθαριστικές επιχειρήσεις προτάσσοντας, ως κοινό συμφέρον την απαλλαγή από τον Κουρδικό βραχνά των όμορων χωρών. Όμως όλοι αυτοί που σιωπηλά ανέχονται τις ανατολίτικες πονηριές των Τούρκων, γνωρίζουν ότι οι γείτονες δεν ήρθαν να «σκουπίσουν» και να φύγουν, αλλά να μείνουν δια παντός ! Το ειδύλλιο με την Ρωσία μέρα με την μέρα εξελίσσεται σε σφοδρό έρωτα και τα χαμόγελα των «ερωτευμένων» γίνονται πλατύτερα στη θεμελίωση του πυρηνικού σταθμού   ενέργειας στο Ακούγιου. 

Το πάθος του έρωτα είναι πάντα καταστρεπτικό και καταλήγει νομοτελειακά σε τραγωδία, που πιστεύω ότι ωρίμασε ο καιρός να το ζήσουμε σύντομα. Πολλά λοιπόν μέτωπα ανοιγμένα, για την Τουρκία που συνηγορούν σε αρνητικές εξελίξεις που επίσης το καταδεικνύουν και άλλες παράμετροι. Το 23% του Κουρδικού αφυπνισμένου στοιχείου, το 15% των Αλεβιτών, το κεφάλαιο των κρυπτοχριστιανών (μέσα σε 3 χρόνια μοιράστηκαν 8 εκατομμύρια ευαγγέλια στην τουρκική γλώσσα),  καθώς και άλλοι λαοί που αναζητούν την ταυτότητά τους, δημιουργούν ένα ανομοιογενές εκρηκτικό μίγμα που όταν ενεργοποιηθεί θα υπάρξουν τρομερές αλλαγές στην περιοχή. Ο συνδετικός κρίκος «Κεμαλισμός» που ένωνε τα ετερόκλητα στοιχεία, αντικαταστάθηκε από το θρησκόληπτο Ισλάμ το οποίο μπορεί μεν να ομαδοποιήσει τις φτωχότερες μάζες, όχι όμως την κοσμική αστική τάξη που ευημερούσε και συνετέλεσε οικονομικά στην ανάπτυξη της χώρας.

 Έτσι δημιουργείται μέγιστο εσωτερικό πρόβλημα και διχασμός της κοινωνίας που έχει τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της ανώμαλης κατάστασης πριν την δημιουργία εμφύλιας πολιτικής διαμάχης. Αυτή η κατάσταση πυροδοτείται και με τις αλλαγές σε όλα τα επίπεδα προσώπων που πρόσκεινται στα νέα δεδομένα. Ένα άλλο θέμα που πρέπει να αντιμετωπιστεί είναι τα 3,5 εκατομμύρια προσφύγων που ως βραδυφλεγής βόμβα μπορεί να εξελιχθεί σε μέγιστο βαρίδιο. Με την επιλογή των εκβιασμών προς τους ευρωπαίους -αν και κατάφερε να αποσπάσει υποσχέσεις για χρηματικές βοήθειες-  έφερε μια σειρά κρατών της ΕΕ να διάκεινται  με σκεπτικισμό, αλλά και με θυμό απέναντι στην πολιτική διαχείρισης των προσφύγων που ακολουθεί η Τουρκία. 

Η διογκούμενη δυσαρέσκεια στο εσωτερικό της Τουρκίας να συγκρατηθούν σε επιτρεπόμενα όρια οι δρομολογούμενες εξελίξεις αλλαγών, ώθησε τον Ερντογάν να  δοκιμάσει τρόπους από το παρελθόν «άρτος και θεάματα». Επανέφερε το όνειρο του μεγαλοϊδεατισμού αναδεικνύοντας το μεγαλείο της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, φτιάχνοντας παλάτι φολκλορικής μορφής που επισύρει το ειρωνικό μειδίαμα πολλών συμπολιτών, δείγμα των οποίων αποτελεί και ο χαρακτηρισμός, ως νέο- Σουλτάνου. Ο υπαρκτός διχασμός της κοινωνίας κάνει την αστική τάξη να ασφυκτιά και να μην αποδέχεται την επιβολή ενός τρόπου ζωής που δεν έχει συνηθίσει. Η συμπόρευση θρησκείας και εθνικισμού δίνουν μεν ανάσες ζωής στον Ερντογανισμό, όμως είναι βέβαιο ότι δεν μπορεί να έχουν  διάρκεια, όταν πάνω από 48% του πληθυσμού δεν ψήφισε τον σημερινό ηγέτη. Όμως ήρθε και ένα άλλο γεγονός να επιτείνει στο χειρότερο το κλίμα και αυτό είναι η καταγγελία της υπογραφής των δυο πρωτοκόλλων συνεργασίας του 2009 από την Αρμενία, φιλικά προσκείμενης με την Ρωσία (διαθέτει βάσεις) και εδώ μπερδεύονται τα πράγματα. 

Μην ξεχνούμε ακόμη ότι και οι σχέσεις με την Αίγυπτο όχι μόνον δεν είναι καλές, αλλά εχθρικές λόγω της εμπλοκής Τουρκίας με την Μουσουλμανική Αδελφότητα, που λίγο έλειψε να αιματοκυλισθεί σε εμφύλιο σπαραγμό τύπου Λιβύης. Τα πράγματα περιπλέκονται για την γείτονα ακόμη περισσότερο με τις διαταραγμένες πλέον σχέσεις που έχει με το Ισραήλ, όπου αντηλλάγησαν βαριές εκφράσεις εκατέρωθεν και έγιναν κινήσεις αλλαγών στρατηγικής σημασίας στις σχέσεις των δυο χωρών. Η δε φιλοδοξία του Ερντογάν να μετεξελιχθεί από περιφερειακή δύναμη, σε ηγέτιδα της ανατολικής Μεσογείου, εγείρει όχι μόνον δυσαρέσκεια, αλλά και ανησυχία σε γείτονες, συμμάχους και ισχυρούς παίκτες που καθορίζουν το status quoτων επιρροών στην περιοχή. 

Να θυμηθούμε το ξέσπασμα του Ερντογάν στην σύνοδο του Νταβός ενάντια στον Πέρες; Την «λυκοφιλία» του με το Ιράν που κάνει την Ισραηλινή κυβέρνηση να βγάζει αφρούς; Ή τις φραστικές του επιθέσεις εναντίον του Νετανιάχου όταν πρόσφατα επιτέθηκε στην Γάζα; Κάτι που δεν αναδείχθηκε από τα ΜΜΕ στο μέγεθος και την σοβαρότητα που είχε, ήταν η προσέγγιση των Ισραηλινών με συμμετοχή σε κοινές ασκήσεις των Ελληνικών Ενόπλων δυνάμεων. 

Δεν πρέπει επίσης να μας διαφεύγει της προσοχής η παράμετρος της Κίνας, η οποία πνέει τα μένεα εναντίον της γείτονος, όταν η τελευταία μίλησε για «γενοκτονία¨ των ομοφύλων μουσουλμάνων Ουιγούρων. Με την δημιουργία βάσεως στην Σομαλία, επιρροή στο Σουδάν, Τυνησία, Κατάρ, την διείσδυση στην Αλβανία, Σκόπια και μουσουλμανικές πληθυσμιακές ομάδες των Βαλκανίων, θεωρεί ότι αποτελεί ως χώρα, σημαντικό παράγοντα εξελίξεων με λόγο σεβαστό από τους ισχυρούς. Όμως η καταδρομική επιχείρηση τύπου «Έντεμπε» να συλλάβει στο Κόσσοβο  τέσσερις Γκιουλενιστές αντικαθεστωτικούς δασκάλους, δημιούργησε τριγμούς στις σχέσεις με τους φιλικούς προς αυτήν Κοσσοβάρους- Αλβανούς.  Το κλίμα επιδεινώθηκε με την αυτάρεσκη ανακοίνωση ότι :  τέτοιες επιχειρήσεις έγιναν και σε άλλες φιλικές της χώρες για να συλλάβουν συνολικά ογδόντα περίπου άτομα ! 

Τα δυσμενή γι αυτήν γεγονότα που μέχρις στιγμής διαχειρίζεται πολύ καλά ακροβατώντας σε τεντωμένο σχοινί, ήρθε να διαταράξει και η υποβάθμιση 14 τραπεζών στις 9-3-18 ο πιστοληπτικής αξιολόγησης οίκος  Moody΄s σε Βα 2 από Βα 1 μετατρέποντας την «ευρωστία» της τουρκικής οικονομίας από «μέτρια ... σε αδύναμη». Αυτή η εξέλιξη έφερε την οργίλη απάντηση του Ερντογάν που είπε : « Πείτε μας με ποια μέτρα και ποια σταθμά μας υποβαθμίσατε. Οι γείτονές μας (η Ελλάδα) έχουν καταποντιστεί. Σας ξέρουμε καλά». Όμως και η προσπάθεια επηρεασμού αποτελέσματος στις πρόσφατες εκλογικές αναμετρήσεις των φιλικότατων προς αυτήν χωρών Γερμανίας- Ολλανδίας, δημιούργησε δυσαρέσκειες που ειδικά για την δεύτερη στις 23-2-18 προχώρησε η Κάτω Ολλανδική Βουλή στην αναγνώριση της γενοκτονίας των Αρμενίων. Οι ήδη τεταμένες σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών, επιδεινώθηκαν περισσότερο λόγω της αυξημένης πλειοψηφίας των βουλευτών στο ψήφισμα. Για διαφορετικούς λόγους υπάρχει δυσαρμονία σχέσεων με την Ιταλία (λόγω μπλοκαρίσματος του γεωτρύπανου της ΕΝΙ στις έρευνες), της Γαλλίας (που παίζει το χαρτί του Κουρδιστάν) και της Αυστρίας που αγρίεψε και δήλωσε ότι θα απελάσει 18.500 άτομα τουρκικής καταγωγής που κρίνεται ότι δεν έχουν δικαίωμα παραμονής στην χώρα αυτή. 

Οι κινητοποιήσεις στην Αυστρία των Τούρκων υπέρ του Ερντογάν έχουν ανησυχήσει την αυστριακή κυβέρνηση και αυτό είναι άλλος ένας λόγος για να προχωρήσει στην απέλαση όσων περισσότερων Τούρκων είναι νομικά εφικτό. Η απόφαση αυτή της νέας αυστριακής κυβέρνησης έχει θορυβήσει έντονα την Άγκυρα, καθώς βλέπει ότι αυξάνεται συνεχώς η αντιτουρκική πολιτική πολλών ευρωπαϊκών κρατών, που ταυτόχρονα τάσσονται εναντίον της εισδοχής της στην ΕΕ. Μα και στο ΝΑΤΟ υπάρχει πλέον διαφοροποίηση «αισθημάτων» για την Τουρκία. Σε ποσοστό 66,5% θεωρούν απειλή την Τουρκία για την αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά της και τους τυχοδιωκτικούς της εναγκαλισμούς με την Ρωσία και το Ιράν. Αυτός ο ολοένα και αυξανόμενος απομονωτισμός της γείτονος, οδηγεί την Τουρκία σε ακόμη πιο ανεξέλεγκτες συμπεριφορές και ενέργειες, που προσπαθεί να εκτονώσει στον φαινομενικά πιο αδύναμο γείτονα την Ελλάδα. 

Η χαμένη αξιοπιστία της Τουρκίας είναι δύσκολο να επανακτηθεί, διότι οι «λυκοφιλίες» είναι πάντα  πρόσκαιρες και με ημερομηνία λήξεως, ενώ οι σταθερές φιλικές της σχέσεις με τις χώρες που προαναφέραμε, δεν διαθέτουν τέτοιο ειδικό βάρος που να κάνει την διαφορά, με εξαίρεση ίσως του Πακιστάν. Η ρητορική αμφισβήτησης των Διεθνών Συνθηκών, είναι ασυμβίβαστη με τους σχεδιασμούς των ισχυρών. Οι εκφοβισμοί – λεονταρισμοί, είναι περισσότερο για εσωτερική κατανάλωση και δεν μπορούν να εγκριθούν από την διεθνή κοινότητα, διότι θα δημιουργηθεί ένα είδος «δεδικασμένου» που στο τέλος όσοι συναινέσουν θα το βρουν στο κεφάλι τους.  Προς το παρόν η Τουρκία φαίνεται να «κερδίζει» κάποιες μάχες «συντήρησης», δεν θα κερδίσει όμως τον πόλεμο ! Ο σφοδρός «έρωτας» γι αυτήν αργά αλλά σταθερά μετατρέπεται σε απέχθεια και το διαζύγιο λόγω «ασυμφωνίας χαρακτήρων» με την Δύση δεν είναι μακριά. Όσο κι αν οι «σύμμαχες» χώρες θεωρούν διμερή θέματα τους εκβιασμούς, τις παραβάσεις και παραβιάσεις του εθνικού μας εναέριου χώρου, αλλά και τις διεκδικήσεις νήσων του Αιγαίου. Μέχρι τώρα συνέφερε η γαιοστρατηγική θέση της Τουρκίας, ο ανομοιογενής πληθυσμός των 80 περίπου εκατομμυρίων ως αγοράς, οι εφεδρείες που διαθέτει με τον δεύτερο μεγαλύτερο στρατό του ΝΑΤΟ, ο δυτικός προσανατολισμός της, το ήπιο κοσμικό-μουσουλμανικό  Κεμαλικό κράτος, και για πολλούς ακόμη δευτερεύοντες λόγους. 

Όμως η αλλοπρόσαλλη πολιτική, οι ευκαιριακές συμμαχίες με αντιπάλους, οι κομπορρημοσύνες, η ανάπτυξη εγχώριων βιομηχανιών που αποκλείει τις πολυεθνικές από προηγούμενα κέρδη συνθέτουν ένα νέο τοπίο στο οποίο δεν θα ευρίσκονται διαχειρίσιμες διαδρομές και επιρροές των ως τώρα «φίλων». Έτσι καθίσταται περισσότερο από ποτέ εφαρμόσιμο το σενάριο της διχοτόμησης, σε δυο- τρία κράτη που θα είναι ελέγξιμα και προβλέψιμα. Όσο δε θα αυξάνονται οι πιέσεις για την δημιουργία του Κουρδιστάν, τόσο και πιο επικίνδυνο θα γίνεται το θηρίο. Ειδικά για την χώρα μας θα πρέπει να βρίσκεται σε συνεχή εγρήγορση, σε μέγιστο βαθμό ετοιμότητας, αλλά και ψυχραιμίας. Η κινητικότητα μετεγκατάστασης του Ίντσερλικ, σε συνδυασμό  με την ανάδειξη των αεροδρομίων Ανδραβίδας –Αράξου (άσκηση Ηνίοχος 18) και ειδικά η σημασία της Σούδας μας δείχνουν πολλά. Ακόμη Λήμνος- Σκύρος – Αλεξανδρούπολη βρίσκονται στο επίκεντρο ενδιαφέροντος των ΗΠΑ και όταν ταυτιστούν πλήρως τα δικά τους συμφέροντα με τα Ελληνικά, θα έχουμε ραγδαίες εξελίξεις. 

Το τοπίο αλλάζει με την εύρεση των γιγαντιαίων κοιτασμάτων υδρογονανθράκων τα οποία θα βοηθήσουν την ενεργοβόρα ΕΕ να απεξαρτοποιηθεί από την αντίστοιχη προμήθεια της Ρωσίας. Η ένωση με αγωγό των κοιτασμάτων Ισραήλ, Κύπρου, Αιγύπτου, Ελλάδος (Κρήτης- Ιονίου), αποτελεί την μόνη εφικτή λύση .να λυθεί το ενεργειακό πρόβλημα της Ευρώπης. Όταν γίνει πεποίθηση των ισχυρών ότι είναι μονόδρομος αυτή η εναλλακτική διαδρομή των αγωγών τότε τα προβλήματα της Ελλάδος θα αποτελούν παρελθόν. Δυστυχώς δεν μπορούμε και δεν μας αφήνουν να έχουμε ανεξάρτητη Ελληνική πολιτική, γιατί τα συμφέροντα των μεγάλων είναι πολύ μεγάλα και δεν θα τα χαρίσουν όσο κι αν το επιθυμούμε. Οι σφαίρες επιρροής έχουν καθοριστεί και θα ήταν ανόητο να φύγουμε από έναν συνασπισμό και να ενταχθούμε σε άλλον ακόμη χειρότερο, που λίγη αναδρομή στην ιστορία θα μας θυμίσει ότι : «ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΝΑΔΕΛΦΟΝ ΕΘΝΟΣ».

Αργικέραυνος