Μείωση στρατιωτικής θητείας και ελληνικό "μπάχαλο"

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Εκλογική μάλλον παρά αμυντική στρατηγική μοιάζει να αντανακλά η κυβερνητική απόφαση για μείωση της στρατιωτικής θητείας, η τελευταία μόνο από μια σειρά αποφάσεων αμυντικής/εξωτερικής πολιτικής που μοιάζουν να ολοκληρώνουν, και στον τομέα αυτό, το γενικότερο, τοις πάσι ορατό ελληνικό «μπάχαλο», χωρίς μάλιστα τελικά να εξυπηρετούν και εκλογικά, υπογραμμίζουν πολιτικοί αναλυτές.
Ασφαλώς είναι δημοφιλές στους νέους να μην πηγαίνουν στρατό, όπως στους περισσότερους ‘Ελληνες, ιδίως μη εργαζόμενιους ραντιέρηδες και, πρώτα και κύρια, τους ανεκδιήγητους πολιτικούς μας, να μην εκπληρώνουν γενικά τις υποχρεώσεις τους, ακόμα και τις πιο στοιχειώδεις. Μόνο που είναι σαφές, ακόμα περισσότερο μετά τις ευρωεκλογές ότι ένας μεγάλος αριθμός και «μεσαίων» πλέον Ελλήνων, ακόμα και αν βολεύονται σε ορισμένες ιδιωτικές τους υποθέσεις από τη γενικευμένη ανομία, νοιώθουν όλο και περισσότερο τις συνέπειες της αποσύνθεσης του εθνικού σχεδίου, του κράτους και της κοινωνίας, θέλουν πίσω τη χώρα τους. Ο μισός ελληνικός λαός, τελών σε κατάσταση νευρικής κρίσης, αρνήθηκε να ψηφίσει οποιοδήποτε κόμμα ή τροφοδότησε τον δεξιό ριζοσπαστισμό του κ.Καρατζαφέρη, όχι εξαιτίας, αλλά παρά τα ακροδεξιά χαρακτηριστικά που αποδίδονται στο ΛΑΟΣ. Τα παιδιά που γλυτώνουν δύο μήνες θητεία και οι γονείς τους είναι αμφίβολο ότι θα ψηφίσουν ΝΔ εξ αυτής της αιτίας και ασφαλώς αρκετοί μεταξύ τους θα σκεφτούν ότι δεν πρόκειται παρά για ένα ακόμη «ρουσφέτι» της κακιάς ώρας προς τους εκλογείς. Η ελληνική πολιτική μοιάζει να κατάντησε ένα σύνολο παρόμοιων ρουσφετιών, προς κατηγορίες και άτομα, το συνολικό αποτέλεσμα των οποίων διαλύει τη χώρα.
Είναι αλήθεια ότι η θητεία, όπως γίνεται σήμερα, έχει περιορισμένη χρησιμότητα. Περιορίζοντάς την όμως δεν αυξάνεις τη χρησιμότητά της, αυξάνεις τον αριθμό άπειρων στρατιωτών που κινδυνεύουν, σε περίπτωση ανάγκης, να μην μποιρούν να υπερασπιστούν καν τον ευατό τους. Μακάρι κάποιος εμνευσμένος Υπουργός ‘Αμυνας να κατάφερνε να τη μεταρρυθμίσει σοβαρά όπως και την όλη βαρειά και απροσάρμοστη δομή του στρατού (ο γράφων π.χ. το μόνο που θυμάται από την όλη στρατιωτική του «εκπαίδευση» είναι έξη ή επτά «δοκιμαστικές ορκομωσίες» που έκανε). Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι αν πονάει το κεφάλι πρέπει να το κόψουμε. Ήδη άλλωστε, προ της μειώσεως, το ελληνικό κράτος και οι υπηρεσίες του έχουν κάνει ότι μπορούν για να διευκολύνουν τους φυγόστρατους, κυρίως παιδιά των πιο εύπορων τάξεων, δίνοντάς τους και την πρακτική δυνατότητα να αποφύγουν τη θητεία, αλλά και το «ιδεολογικό κίνητρο» - ποιός θα πάει στον στρατό να υπερασπίσει το βασίλειο της Mizens;
Στην Ελβετία, που διακρίνεται για τη βαθιά δημοκρατική της παράδοση, οι πολίτες έχουν θητεία τριών μηνών και, στη συνέχεια, ασκούνται και επανεκπαιδεύονται εφόρου ζωής. Στην απίθανη περίπτωση εισβολής στη χώρα, ολόκληρος ο πληθυσμός μπορεί να κινητοποιηθεί σε ώρες και είναι έτοιμος να την υπερασπίσει.
Η Ελβετία δεν απειλείται από κανένα, παίρνει όιμως στα σοβαρά τον εαυτό της εν γένει και την άμυνά της ειδικά. Η Ελλάδα αντιμετωπίζει αντίθετα πραγματική απειλή, έργω και λόγω, με casus belli, τον μεγαλύτερο αποβατικό στόλο του κόσμου απέναντι από Σάμο και Μυτιλήνη, καθημερινές παραβιάσεις της εθνικής κυριαρχίας και τον τουρκικό στρατό να έχει καταλάβει τη μισή Κύπρο απειλώντας την υπόλοιπη, διώχνοντας από τα σπίτια τους 200.000 ‘Ελληνες. Πληρώνει τεράστια ποσά σε αμυντικές δαπάνες, δεν έχουν όμως οι ηγέτες της καμιά διάθεση να πάρουν σοβαρά την άμυνα της χώρας! Αντί ο Αρχηγός του ΓΕΝ, υλοποιώντας το ενιαίο αμυντικό δόγμα, να εμφανίσει αποτρεπτικά τις δυνάμεις του στα νερά της Πάφου και της Αμμοχώστου, όπως κάνει ο Τούρκος ομόλογός του, επιθετικά εκείνος, προτιμά επισκέψεις στην Τουρκία και αστειάκια με τον ομόλογό του για τις επιδόσεις της Γαλατασεράι. Η Ελλάδα έχει τα δύο πιο ακριβά και αξιόμαχα σκάφη της στον Περσικό Κόλπο να κυνηγάνε «τρομοκράτες» και έξω από το ‘Αντεν να κυνηγάνε πειρατές. ‘Οπως διαβάσαμε προχτές στους Τάιμς, οι πειρατές εμφανίστηκαν όταν τα δυτικά αλιευτικά πήγαν και κατέστρεψαν οτιδήποτε ζούσε στα νερά της Σομαλίας, οδηγώντας στην πείνα τους άτυχους ψαράδες μιας εξαθλιωμένης χώρας!
Η νέα «μεγάλη ιδέα» ενός έθνους που θέλει κάποιοι άλλοι να του λύνουν μονίμως τα προβλήματα και μιας «ελίτ» που προτιμά να κλέβει παρά να παράγει, είναι ο «επαγγελματικός στρατός». Τέτοιοι στρατοί δεν ταιριάζουν στη δημοκρατία, όπως έχει δείξει όλη η αρχαία και νεώτερη ιστορία, συνιστούν μακροχρόνια σημαντική, πολλαπλή απειλή γι’ αυτή. Τους χρειάζονται μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις για επεμβάσεις στα πέρατα του κόσμου και δεν είναι καν αποτελεσματικοί, κυρίως επιδίδονται σε εγκλήματα και σε πλιάτσικα. Δεν ανταποκρίνονται στο είδος της εθνικής απειλής που αντιμετωπίζει ο ελληνικός λαός σε Θράκη, Κύπρο και Αιγαίο, είναι άχρηστοι και πανάκριβοι. Βραχυπρόθεσμα, στο μόνο που μπορούν να ωφελήσουν είναι στην ρουσφετολογική πρόσληψη χιλιάδων νέων που δεν γίνονται καν πραγματικοί οπλίτες, αλλά μάλλον δημόσιοι υπάλληλοι.
Η μείωση της θητείας δεν είναι το μόνο «λάθος σήμα», τόσο προς την ‘Αγκυρα, όσο και προς την ελληνική κοινωνία, αλλά και τα στελέχη των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων, που πρέπει, όπως όλοι άλλωστε, να διατηρούν μια αίσθηση αποστολής για να μπορούν να κάνουν τη δουλειά τους. Γιατί δεν μπορούν από τη μια να διακινδυνεύουν τη ζωή τους αναχαιτίζοντας τουρκικά μαχητικά στο Αιγαίο και, ταυτόχρονα, να βλέπουν την ελληνική κυβέρνηση να συγκατατίθεται στην ανάληψη από Τούρκο πτέραρχο της διοίκησης ΝΑΤΟϊκού στρατηγείου στη Λάρισα, με αποστολή τον έλεγχο για τη Συμμαχία του εναέριου χώρου των Βαλκανίων και της Ανατολικής Μεσογείου, περιλαμβανομένου του Αιγαίου. Το αρχιπέλαγος είναι (μαζί με την Κύπρο) το κύριο αντικείμενο της τουρκικής απειλής κατά της Ελλάδας, αλλά και το μεγαλύτερο στρατηγικό ατού της χώρας, ως φυσική διέξοδος των Στενών. Πως μπορεί να εκχωρηθεί;
Ούτε και η συζήτηση για μείωση αμυντικών δαπανών είναι πολύ σοβαρή, στο μέτρο που κινδυνεύει να καταλήξει σε απλή αναδιάρθρωση χρέους, με τελικό αποτέλεσμα την καταβολή μεγαλύτερων ποσών. Απορεί κανείς γιατί οι ελληνικές κυβερνήσεις έχουν αποφύγει να κάνουν προς την Τουρκία προτάσεις μορατόριουμ στην αγορά των εξοπλιστικών προγραμμάτων ή γιατί δεν έχουν διασυνδέσει την ενταξιακή πορεία της γείτονος με την παρουσία του αποβατικού στόλου στη Μικρασία. Απορεί επίσης κανείς γιατί δεν προχωρά η πολυδιαφημισμένη αγορά ρωσικών θωρακισμένων και η εν γένει αμυντική συνεργασία με τη Ρωσία, γιατί έχουν αφεθεί ασυντήρητοι, όπως υποστηρίζουν καλά ενημερωμένες στρατιωτικές πηγές, οι S-300 στην Κρήτη κ.ο.κ. ‘Οπως απορεί και με το απολογητικό ύφος της Κυρίας Μπακογιάννη ή του κ. Χριστόφια όταν ο Πρωθυπουργός της Τουρκίας (που έχει εκδιώξει δια της βίας τους ‘Ελληνες της Πόλης) θέτει θέμα Μουσουλμάνων Θράκης ή ο κ. Φερχόιγκεν καταγγέλλει τους Ελληνοκύπριους ως υπεύθυνους της τουρκικής εισβολής και κατοχής! Μα ποιός θα υπερασπίσει την Ελλάδα και την Κύπρο διεθνώς, ποιός θα διαμαρτυρηθεί για όσα πράττει ή απειλεί η Τουρκία, όταν αποφεύγουν να το κάνουν οι εντεταλμένοι πολιτικοί της χώρας;
Με τούτα και με κείνα, υπογραμμίζουν ανώτερα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων, δεν θα εξασφαλίσουμε καμμιά φιλία και συνεργασία με την Τουρκία. Είναι αμφίβολο αν θα εξασφαλίσουμε σε βάθος χρόνου και την ειρήνη. Αυτές οι (μη) πολιτικές κινδυνεύουν στο τέλος είτε να προκαλέσουν σοβαρή κρίση με την Τουρκία, είτε να οδηγήσουν στη λογική τους κατάληξη, θεσμικό ακρωτηριασμό της Κυπριακής Δημοκρατίας και περιορισμό της ελληνικής εθνικής κυριαρχίας.Και τότε, πράγματι, ένας έξαλλος αν και αδιέξοδος ελληνικός εθνικισμός-σωβινισμός, αν όχι ένα ακροδεξιό φασίζον σχέδιο, όπως αυτά που χαρακτήρισαν τη μεταπολεμική ελληνική ιστορια, θα μπορούσαν μακροχρόνια να καταστούν αξιόπιστες πολιτικές προτάσεις.
Πηγή: konstantakopoulos.blogspot.com