Τρομοκρατία

ΑΠ. ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΣ
Ένα τρομοκράτης τόσο καλά εκπαιδευμένος από τη φοβερή και τρομερή Αλ Κάϊντα ώστε να βάλει φωτιά στα μπατζάκια του αντί να ανατινάξει το αεροπλάνο, αποδείχθηκε δώρο εξ ουρανού για νέες εξορμήσεις κατά της διεθνούς τρομοκρατίας. Αυτή τη φορά στην Υεμένη. Οι ενδελεχείς, πολύωροι και βασανιστικοί έλεγχοι υπενθυμίζουν στους αθώους πολίτες ότι κακώς είχαν εφησυχάσει και κάκιστα δυσανασχετούν με τα θύματα (και της CIA) στο Αφγανιστάν, ή τους νεκρούς στο Ιράκ. Η τρομοκρατία είναι πάντα εδώ, αέναα απειλητική. Για να δικαιολογήσει νέες εκστρατείες.
Τρομοκρατία και ισλαμική θεοκρατία, το σατανικό αχώριστο ζεύγος, είναι παντού. Στη Δανία έστειλε (τώρα το θυμήθηκε) να σκοτώσουν τον γνωστό σκιτσογράφο που λοιδόρησε τον Μωάμεθ. Στην Υεμένη εκπαίδευσε τον (ανίκανο) αερο-τρομοκράτη. Η μεγάλη ελπίδα ξεπετάχτηκε στην Τεχεράνη όπου ο κόσμος ξεσηκώθηκε-πολύς κόσμος, λίγος; Οι πολύχρωμες επαναστάσεις, με διασημότερη την πορτοκαλί στην Ουκρανία, δίχασαν πληθυσμούς και ανέτρεψαν κυβερνήσεις. Οι ιρανοί μουλάδες ωστόσο δεν υποχωρούν. Ίσως απαιτηθεί κάποια έξωθεν βοήθεια στη δημοκρατική αντιπολίτευση. Το Ισραήλ είναι πάντα πρόθυμο να αναλάβει πρωτοβουλίες. Αν αυτό συμβεί, όλη η ευρύτερη περιοχή –συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας-θα νιώσει τη σεισμική δόνηση. Πχ πόσο μικρή και ασήμαντη θα φανεί μια ελληνοτουρκική τριβή για κάποιο ερημονήσι με μερικές κατσίκες (βλέπε Ίμια) όταν θα έχει πάρει φωτιά ο Κόλπος με τα πετρέλαια; Και ποιος θα δώσει σημασία στους Έλληνες, αναξιόπιστους τώρα όσο ποτέ άλλοτε;
Όσοι αγαπούν τις συνωμοσίες θα πουν ότι οι ταραχές στο Ιράν (όπως και η καλλιεργημένη αναξιοπιστία της Ελλάδας) αποτελούν μέρος προετοιμασίας για την εφαρμογή ενός ευρύτερου σχεδίου. Δεν είναι όμως απαραίτητη η συνωμοσία. Όλοι έχουν προβλήματα. Όταν πάρουν οξυμένη μορφή και ταρακουνιούνται τα καθεστώτα, δίδεται η αφορμή για να εκδηλώσουν έμπρακτα το ενδιαφέρον τους οι έξωθεν. Στην Υεμένη πχ η διαμάχη σιιτών και σουνιτών δημιουργεί κίνδυνο αποσταθεροποίησης της Σαουδικής Αραβίας. Μπορεί να ενισχύσει και την επιρροή του (σιιτικού) Ιράν. Στο ευρύτερο πλαίσιο αγγίζει την διείσδυση της Κίνας στην Αφρική. Δίπλα είναι και η ατίθαση Σομαλία, δυο-τρεις απόπειρες παρέμβασης έχουν γίνει (από τις ΗΠΑ), όλες αποτυχημένες. Οι Σομαλοί πειρατές συνεχίζουν απτόητοι το έργο τους (κάποιος κερδίζει και τους στηρίζει;)παρέχοντας την ευκαιρία στο ΝΑΤΟϊκό στόλο να έχει εποπτεία της περιοχής.
Το ερώτημα που θέτουν (τόσο σύντομα…) στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη είναι αν βρισκόμαστε σε ένα ακόμα γύρισμα των πραγμάτων, απότομο, απρόσμενο και αιφνίδιο. Μήπως, βήμα-βήμα, ξαναπιάνουμε το μαστίγιο στις διεθνείς υποθέσεις. Η «εποχή Ομπάμα» έμελλε, άραγε, να κρατήσει όσο τα ρόδα την Άνοιξη;
ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ, Δευτέρα 11-1-10