Φορολογικό νομοσχέδιο

 της Ελίνας Γαληνού
Τα περί αναμόρφωσης του φορολογικού μας συστήματος, τα έχουμε ακούσει πάμπολλες φορές, μαζί με την βεβαίωση ότι όλες οι προσπάθεις βαίνουν ώστε να καταστεί "δικαιότερο".
Αυτό το μέλημα, ευαγγελίζονταν χρόνια τώρα οι κυβερνήσεις, με αποκορύφωμα τις τελευταίες της διετίας. Από την Βουλή, έχουν περάσει αμέτρητα νομοσχέδια τα οποία ψηφίστηκαν από τους εκπροσώπους του λαού, και κάθε φορά, η επόμενη μέρα ερχόταν στους πολίτες...μέσω ταχυδρομείου. Η νομοθεσία για την κατανομή των οικονομικών βαρών, η οποία υποτίθεται ότι προστατεύεται από το Σύνταγμα, είναι παράλογη, άδικη και κυρίως, εμπόδιο στην υγιή ανάπτυξη.
Τόσο οι διάφορες ομάδες πολιτών, όσο και οι παραγωγικές τάξεις της χώρας που ενδιαφερόντουσαν για την υγιή ανάπτυξη, φώναζαν εδώ και χρόνια για τον εξορθολογισμό του φορολογικού μας συστήματος. Την αρχή που πρεσβεύει το σχετικό άρθρο του Συντάγματος, κατά την οποία "καθένας οφείλει να συνεισφέρει ανάλογα με τις δυνατότητές του στο κράτος", ουδείς την αμφισβήτησε. Ωστόσο, η αρχή αυτή φαίνεται ότι παραβιάστηκε τεχνηέντως, από κάποιους μακρυχέρηδες οι οποίοι κυριάρχησαν στο κοινωνικοοικονομικό σκηνικό της χώρας κατά τις τελευταίες δεκαετίες. Το αποτέλεσμα, το βλέπουμε ήδη μέσα από τις διάφορες περιπτώσεις διαφθοράς που φτάνουν στη δημοσιότητα, αλλά ποιός ξέρει και πόσες άλλες ακόμα, θαμμένες στη σιωπή των ενόχων...
Μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα, ότι αυτή η "αγαστή συνεργασία" μεταξύ διαπλεκομένων, αποδείχτηκε αποτελεσματική, επί μακρώ. Μια από τις ορατές επιπτώσεις της, ήταν το υπερχρεωμένο δημόσιο που δεν εισέπραττε, αυτά που αναλογούσαν από τον παραγόμενο πλούτο των "εξύπνων". Μια άλλη, οι τόσες χαμένες ευκαιρίες απορρόφησης κοινοτικών κονδυλίων που πέρασαν από την Ελλάδα, με συγκριτικά ελαχιστότατο όφελος για τη χώρα. Μια τρίτη, που συντελέστηκε σταδιακά αλλά καίρια, ήταν η καταστροφή της μικρομεσαίας τάξης Ελλήνων, αφού το φορολογικό σύστημα σχεδόν τιμωρούσε τον μέσο εισοδηματία, ακόμα και προληπτικά!
Ετσι, καταλήξαμε να θεωρείται ότι όποιος μένει στην Ελλάδα, ή δεν θα κάνει σπουδαία προκοπή, ή θα αναγκαστεί να επινοήσει διάφορους τρόπους φοροδιαφυγής, ώστε να βελτιώσει την οικονομική του κατάσταση. Αυτό όμως, δεν είναι μονάχα θέμα ηθικής συνείδησης. Αποτελεί και μια ενδεικτική εικόνα δυσκαμψίας του εγχωρίου φορολογικού συστήματος. Για να γίνει κατανοητότερο, παραθέτουμε ένα δείγμα φορολογικού νόμου που ίσχυσε στην μεταπολεμική Ελλάδα, όταν υπήρξε επιτακτική η ανάγκη ραγδαίας ανάπτυξης. Συνέβη στην δεκαετία του 50, μετά την εφαρμογή του μέτρου που προώθησε ο Σπυρίδων Μαρκεζίνης, για την 100% υποτίμηση της δραχμής έναντι του δολλαρίου. Οι φθηνές εξαγωγές όμως που θα μας αναβάθμιζαν ανταγωνιστικά, θα στηρίζονταν στην εγχώρια παραγωγή που χρειάζονταν υποστήριξη και κίνητρα. Αυτό ακριβώς προσέφερε ο νόμος περί αφορολογήτου των βιομηχανιών, λίγα χρόνια αργότερα, με όρο να επενδύονται τα κέρδη των βιομηχανιών στην βιομηχανική δραστηριότητα. Αρα, η βιομηχανική άνθιση και η εν γένει ανάπτυξη της περιόδου 1950-70 στην Ελλάδα, δεν ήταν τυχαία, καθώς τα φορολογικά κίνητρα, ενθάρρυναν τις εγχώριες επενδύσεις σε κάθε είδους δραστηριότητα. Τότε ο κόσμος δεν φοβόταν να επενδύσει ούτε στη βιομηχανία και βιοτεχνία, ούτε στην οικοδομή, ούτε στη ναυτιλία.
Από τη μεταπολίτευση και μετά όμως, τα πράγματα άλλαξαν και η φορολογική επίθεση που άρχισε να εξαπολύεται προς τις κλασσικές οικονομικές δραστηριότητες, έσπρωξε την ουσιαστική παραγωγή και τα κεφάλαιά της, εκτός της χώρας.
Τώρα, ξανακούμε τις ίδιες υποσχέσεις περί δίκαιης ισοκατανομής βαρών. Μέχρι στιγμής όμως, νιώθουμε τα βάρη να πέφτουν στους ίδιους ώμους και την υγιή επένδυση, να αποθαρρύνεται. Το δόγμα "καλύτερα να μη πολυξέρουν τι πόρους έχεις εδώ στην Ελλάδα", κατάπιε τις ευκαιρίες περίπου τριών γενεών. Ειδικά το τελευταίο διάστημα, το χαράτσι, απέτρεψε ακόμα και τη δυνατότητα βαψίματος των σπιτιών μας! Θα σκεφτεί κανένας ιθύνων να το αφαιρέσει από το φορολογητέο εισόδημα, τουλάχιστον αυτό, που ρήμαξε το εναπομείναν εισόδημα των ανθρώπων.