Το τέλος της βιομηχανίας

Τάσος Τέλλογλου

Η απόφαση της ΒΙΟΧΑΛΚΟ να μεταφέρει την έδρα της στο Βέλγιο δεν εξέπληξε. Είναι, μετά την 3Ε και τη ΦΑΓΕ, η τρίτη μεγάλη ελληνική βιομηχανία μεταποίησης, που γυρίζει την πλάτη της στην Ελλάδα, καθώς δεν μπορεί να πληρώσει το κόστος του χρήματος, αλλά ούτε και να αντέξει τις διαρκώς μεταβαλλόμενες συνθήκες που επηρεάζουν τα κόστη της με ευθύνη της κυβέρνησης. 

Ο ίδιος ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς έχει συναντηθεί εφέτος δύο φορές με εκπροσώπους των ενεργοβόρων βιομηχανιών υποσχόμενος λύση στο πρόβλημα του ακριβού ρεύματος. Λύση δεν έχει δοθεί ακόμα διότι αυτοί που πρέπει να το λύσουν φαίνεται ότι εκτός από τον κ. Σαμαρά πρέπει να πάρουν υπόψιν τους άλλους παράγοντες που στην ενεργειακή αγορά είναι ισχυρότεροι από τον πρωθυπουργό.

Δεν φεύγει για αυτό η ΒΙΟΧΑΛΚΟ καθώς τα εργοστάσιά της μένουν στη χώρα και άρα θα συνεχίσει να πληρώνει περίπου 90 εκατομμύρια τον χρόνο σε τιμολόγια ρεύματος. Το ότι όμως ούτε ο πρωθυπουργός της χώρας είναι σε θέση να λύσει ένα πρόβλημα μιας από τις πιο εμβληματικές βιομηχανίες της χώρας είναι ενδεικτικό της αδυναμίας της πολιτικής τάξης να διαχειρισθεί την κρίση.

Το καλοκαίρι με τον νόμο 4141, άρθρο 38, καθορίσθηκαν νέοι συντελεστές που αφορούν την έκπτωση επί των αποσβέσεων των παγίων στοιχείων. Όχι των καινούριων αλλά και των παλαιότερων. Έτσι αν κάποιος βιομήχανος είχε υπολογίσει ότι θα έχει συντελεστή απόσβεσης στα βιομηχανοστάσια 8% τώρα αυτός κατεβαίνει στο 4%. Στα μηχανήματα από 15 σε 10%. Τα δύο αυτά ποσοστά δείχνουν ότι οι εκπτώσεις περικόπτονται κατά 50% και αν έχει κέρδη όπως π.χ. η εταιρεία του ομίλου ΒΙΟΧΑΛΚΟ ΕΛΒΑΛ τότε αυτά καταλήγουν στην τσέπη του υπουργού Οικονομικών. Ένα τυπικό παράδειγμα να αλλάζεις τους κανόνες ενώ το παιγνίδι εξελίσσεται. Επιθυμεί κανείς να συμμετέχει σε ένα τέτοιο παιγνίδι;

Protagon