Λ ο γ ο δ ο τ ο ύ μ ε στον Ευαγόρα Παλληκαρίδη

Στίχοι σκίτσου: του Ευαγόρα Παλληκαρίδη (σκίτσο: Άλκιμος)

Σ Η Μ Α Σ Ι Α ΕΧΕΙ πόσοι, όλο και περισσότεροι, 62 χρόνια από τη Θυσία του 18χρονου Ευαγόρα Παλληκαρίδη στην Αγχόνη των Εγγλέζων, νιώθουν την ανάγκη κι αισθάνονται την ψυχική οικειότητα, να λογοδοτούν ευθέως στον ήρωα. Ο καθένας προσωπικά. Και για τον εαυτό του και για τους γύρω του. Και, προπάντων, για τα συμβαίνοντα στην πατρίδα. Για τα διαπραττόμενα σε βάρος της, πιο πολύ.

Σ Η Μ Α Σ Ι Α ΕΧΕΙ πως ο νεαρότερος από
τους Δεκατρείς των Φυλακισμένων Μνημάτων,
ομόκλινος σε κοινό τάφο με τον Αυξεντίου,
αναδεικνύεται ζώσα και αυστηρή συνείδηση.
Όλο και περισσότερων.
Αποτελεί το μέτρο.
Το περιεχόμενο.
Και την ποιότητα της συνείδησης.
Είδος αυτοελέγχου.
Αυστηρού αυτοελέγχου.
Για τα πράγματα της πατρίδας.
Και την ποιότητα της συμμετοχής στα πράγματα της πατρίδας.
Άλλοι αισθάνονται την ανάγκη, μια φορά τον χρόνο.
Δεκατρείς του Μάρτη που τον κρέμασαν και
Δεκατέσσερις που τον έθαψαν.

Άλλοι, πολύ συχνότερα.
Σιγοτραγουδώντας τα ποιήματά του.

Άλλοι καθημερινά ίσως.
Ολόχρονα.
Και πληθαίνουν οσημέραι…

Ε Ν Α 18ΧΡΟΝΟ αγόρι που πρόλαβε αίφνης (πότε στ’ αλήθεια τα πρόλαβε;) με όσα στιχούργησε και με όσα έπραξε και με όσα αρνήθηκε να πράξει, να παραμένει η ζωντανή συνείδηση τόσων πολλών ανθρώπων. Εξήντα δύο χρόνια αφ’ ότου ανέβηκε στην Αγχόνη ψάλλοντας τον Εθνικό Ύμνο. Και φρόντισε να προλάβει, τέσσερις ώρες προτού τον κρεμάσουν, μόνος στο φρικτό κελί των μελλοθανάτων (7.30μ.μ. 13.3.1957) να γράψει επιστολή στην αδελφή του, για να της παραγγείλει, στο κοριτσάκι που εκείνος θα βάφτιζε, αν δεν ήταν η Αγχόνη, να δώσουν το όνομα ΕΚΕΙΝΗΣ για την οποία ο ίδιος έφτασε ως εκεί: ΕΚΕΙΝΗΣ για την οποία ο ποιητής Διονύσιος Σολωμός έγραψε το πιο όμορφο τραγούδι του.

Ε Ι Ν Α Ι ΑΛΗΘΕΙΑ ότι δεν λογοδοτούν όλοι στον Ευαγόρα. Ούτε καν κατ’ ιδίαν. Κι όσοι λογοδοτούν, σίγουρα δεν είναι καν (ακόμη - εισέτι - μέχρι τώρα - επί του παρόντος) οι περισσότεροι. Το βεβαιώνουν, δυστυχώς, τα έργα. Τα πεπραγμένα μας: Πώς καταντήσαμε τα πράγματα της πατρίδας; Σε ποια χάλια την εξευτελίσαμε; Και την εξευτελίζουμε;

Α Λ Λ ’ ΑΚΡΙΒΩΣ γι’ αυτό πληθαίνουν, όλο και περισσότερο, όσοι προσφεύγουν λογοδοτούντες για τα καθέκαστα, στην αμόλυντη συλλογική συνείδηση, ονόματι Ευαγόρας Παλληκαρίδης. Και, προπάντων (αυτό έχει και τη μεγαλύτερη σημασία) ν’ αντλήσουν απ’ εκεί δύναμη κι απαντοχή. Εγκαρτέρηση, πίστη και προσμονή. Μ’ ένα είδος βεβαιότητας σαν τη μαγιά του Μακρυγιάννη. Και την μετάγγιση της ευψυχίας εκείνου του «μα πάμε με καμάρι και λέμε όποιον πάρει και θα νικήσουμε». Του όντως αθάνατου 18χρονου ήρωα και ποιητή της Αγχόνης.
ΛΑΖΑΡΟΣ Α. ΜΑΥΡΟΣ