Του Σάββα ΚαλεντερίδηΤο 1954, μόλις τριάντα χρόνια μετά τη Γενοκτονία και τον Ξεριζωμό, δώδεκα χρόνια μετά το Βαρλίκ Βεργισί και ενώ ήταν ορθάνοικτες οι πληγές του Ελληνισμού από την εξελισσόμενη και συνεχιζόμενη -όπως αποδείχτηκε ένα χρόνο μετά, με τα γεγονότα της 6/7 Σεπτεμβρίου, τουρκική βαρβαρότητα, παραμονές των εορτασμών της 25ης Μαρτίου, κυκλοφόρησε από την Επιθεώρηση Στοιχειώδους Εκπαιδεύσεως της Β΄ Περιφέρειας Βεροίας ένα κατάπτυστο έγγραφο, με το οποίο καλούσε τους υπευθύνους των σχολικών γιορτών να μην "υποθάλπτουν συναισθήματα εχθροπάθειας και μίσους προς τον τουρκικόν λαόν, ο οποίος σήμερον προασπίζει τα πολιτιστικά ιδεώδη υπέρ των οποίων ο Ελληνικός Λαός αγωνίζεται", όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται στο έγγραφο.
Ένα χρόνο μετά ήλθαν τα γεγονότα της 6/7 Σεπτεμβρίου 1955, τα οποία σχεδίασε το... τουρκικό βαθύ κράτος και υλοποίησαν χιλιάδες εγκάθετοι με τη συμμετοχή μεγάλου μέρους του τουρκικού λαού της Κωνστατνινούπολης, ο οποίος υποτίθεται ότι προάσπιζε "τα πολιτιστικά ιδεώδη υπέρ των οποίων ο Ελληνικός Λαός αγωνίζεται".
Μετά από δέκα χρόνια ακολούθησαν οι απελάσεις χιλιάδων Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης, μετά έγινε ανοικτή φυλακή η Ίμβρος, με αποτέλεσμα τη φυγή του συνόλου σχεδόν του ελληνικού πληθυσμού, το 1974 ακολούθησε η εισβολή στην Κύπρο, αμέσως μετά ακολούθησε η αμφισβήτηση του Αιγαίου, το Ψευδοκράτος, το Casus Belli, τα Ίμια, η Μαδρίτη, η Γαύδος και μετά από όλα αυτά, ξανά-μανά οι ίδιες πρακτικές, με την κ. Ρεπούση και διάφορες άλλες μετριότητες αυτή τη φορά, που μας καλούν να δούμε "αλλοιώς" την ιστορία και ούτε λίγο ούτε πολύ, να υιοθετήσουμε την άποψη ότι η Κωνσταντινούπολη δεν αλώθηκε, αλλά απελευθερώθηκε από τους Οθωμανούς Τούρκους, το 1453 και ότι η Οθωμανοκρατία δεν ήταν σκλαβιά, αλλά μια χρηστή διοίκηση, την οποία διέκοψαν βίαιες πράξεις, όπως ήταν η "σφαγή της Τριπολιτσάς".
Κοινός παράγοντας και τότε (1954) και τώρα, τα συμφέροντα της Δύσης (ΝΑΤΟ-ΗΠΑ), στα οποία έπρεπε και πρέπει να υποτάσσουμε πάντα εμείς τα δικά μας, εθνικά συμφέροντα και τις "υπερβολικές εθνικιστικές μας φοβίες", όπως χαρακτηρίζουν οι οπαδοί της αλλαγής της ιστορίας την προφανή άποψη ότι η Ελλάδα πρέπει να προτάσσει το εθνικό συμφέρον στις σχέσεις της με το ΝΑΤΟ και το διεθνή παράγοντα, όπως περίπου κάνει η Τουρκία, η οποία αντί να είναι απολογούμενη για τη βαρβαρότητα της Γενοκτονίας του Ελληνισμού, την Εθνοκάθαρση των Ελλήνων της Πόλης, της Ίμβρου και της Τενέδου, την εισβολή και συνεχιζόμενη κατοχή του 40% του εδάφους της Κυπριακής Δημοκρατίας, τις προκλητικότατες πιέσεις στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, συνεχίζει να προωθεί τα επεκτατικά της σχέδια και να προκαλεί στο Αιγαίο, με τις πλάτες των συμμάχων μας στο ΝΑΤΟ, τις περισσότερες φορές.
Ακριβώς αυτό πρέπει να είναι το πλαίσιο του προβληματισμού για τη χάραξη μιας νέας πολιτικής όχι μόνο στο εξωτερικό, αλλά και στο εσωτερικό, συνεκτιμώντας το γεγονός ότι οι άλλοι θα μας σέβονται και θα μας υπολογίζουν, μόνον όταν πρώτα και πάνω απ' όλα μάθουμε να σεβόμαστε την ελληνική ιστορία, τα εθνικά μας συμφέροντα και τους ίδιους μας τους εαυτούς.
...ότι οι άλλοι θα μας σέβονται και θα μας υπολογίζουν, μόνον όταν πρώτα και πάνω απ' όλα μάθουμε να σεβόμαστε την ελληνική ιστορία, τα εθνικά μας συμφέροντα και τους ίδιους μας τους εαυτούς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣεβασμός στην ελληνική ιστορία σημαίνει σαν Ελληνες και όχι σαν έλληνες πρέπει να δούμε την αλήθεια κατάματα και μακριά απο ιδεολογικές αγκυλώσεις, να διδαχθούμε απο τα λάθη μας.
Εθνικό συμφέρον εθνική συνείδηση χωρίς πατριωτισμό δεν υφίσταται και η αγάπη για την πατρίδα δεν είναι χρέος είναι τιμή και στάση ζωής.Πολλοί και αυτό το παραμορφώνουν
Λυπάμαι μα βλέπω μια "καχεκτική Δημοκρατία" να αναπαράγεται.
Έχω μερικά ποιηματάκια για την 25 Μαρτίου κ.α.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘέλετε να τα εκδόσουμε; ενδιαφέρεστε;
Θανάσης Μ.
Από το 1922 και μετά, δυστυχώς μόνον ήττες έχουμε γνωρίσει και εξακολουθούμε να γνωρίζουμε από την Τουρκία. Μπορεί στο μεσοδιάστημα να αντιμετωπίσαμε τους Ιταλούς το ’40, να δείξαμε υπεράνθρωπη αντίσταση στην μάχη της Κρήτης το 1941, να κάναμε γενναία Αντίσταση από το 1941-44, αλλά με την Τουρκία δεν τα πήγαμε καλά. Γιατί άραγε;
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιατί το 1821 δεν τελείωσε ακόμα. Τότε ήταν η αρχή. Ας αλοιωθούμε εσωτερικά (όπως έγραψε κι ένας φίλος) να αλλάξουμε ως άνθρωποι, πιο ειλικρινείς, πιο χρηστοί να γίνουμε και τότε θα συνεχίσει και θα ολοκληρωθεί. Μέχρι τώρα πήραμε μόνο το μισό δάνειο απο το Θεό, αλλά ξεχάσαμε να παρακαλέσουμε και για το υπόλοιπο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘανάσης Μ.
Η διαβόητη "Ελληνοτουρκική Φιλία" έφθασε σε τέτοια υπερβολή, ώστε μαθητής γυμνασίου να υποχρεωθώ μαζί με τους συμμαθητές μου και τους μαθητές άλλων σχολείων, να "υποδεχθούμε" με Ελληνικές και τούρκικες σημαίες στο χέρι στην αρχή της Λ. Συγγρού, τον Τούρκο Πρόεδρο της Δημοκρατίας Τζελάλ Μπαγιάρ καθώς και τον σφαγέα Αντναν Μεντερές, τον οποίο οι Τούρκοι αργότερα εκρέμασαν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠόρισμα των τραγικών γεγονότων του Αυγούστου 1922 στην Μικρά Ασία ποτέ δεν συντάχθηκε (Βλέπε "Έκθεσι Ανακρικτικής Επιτροπής Επιχειρήσεων Μ.Α. Αύγουστος 1922" Στρατηγού Κ. Μαζαράκη-Αινιάνος).
Πόρισμα, για τα τραγικά για τον Ελληνισμό, γεγονότα της Επιθέσεως του Αττίλα στην Κύπρο ποτέ δεν συντάχθηκε από το Γ.Ε.Σ. Και την σχετική έκθεση μισής σελίδας που είχε πρόχειρα συνταχθεί, διέταξε τότε ο Στρατηγός Αρμπούζης να καταστραφεί ...!
(Βλέπε βιβλίο "Περιμένοντας τον Αττίλα" του Στρατηγού Χαρ. Χαραλαμπόπουλου).
Όταν κατά την δεκαετία του 1950, εορτάστηκε στο Λύκειο των Ελληνίδων Αθηνών, η επέτειος της "πτώσεως την Κωνσταντινουπόλεως, επενέβη το Ελληνικό Υπ.Εξ. για αφαιρεθεί από το σχετικό ποίημα που θα απηγγέλετο η φράση -"Πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικά μας θα' ναι" ...!
Όπως αναφέρει ο Τουρκολόγος Καθηγητής του Ιονίου Πανεπιστημίου κ. Π. Χιδίρογλου, είναι ζήτημα αν ο Μουσταφά Κεμάλ έμεινε για μεγάλο χρονικό διάστημα στην οικία της Θεσσαλονίκης. Κι' όμως όχι μόνον δεχθήκαμε να θεωρείται ως το σπίτι του Κεμάλ, αλλά τσακιστήκαμε να το χαρίσουμε στο Τουρκικό κράτος, ώστε να δύναται να εγείρει αξιώσεις επί της Θεσσαλονίκης. Εκεί σκηνοθετήθηκε και η τοποθέτηση βόμβας από πράκτορα της Μ.Ι.Τ. Ο συλληφθείς τούρκος πράκτορας - δήθεν φοιτητής - που ομολόγησε, παραδόθηκε στα σύνορα από την τότε Ελληνική κυβέρνηση στους Τούρκους και όσοι Έλληνες υπεύθυνοι τον συνέλαβαν πήραν φύσημα από την Θεσσαλονίκη.
Και όμως ... οι "πολιτικοί" μας και ορισμένοι λόγιοι επιμένουν να μας οδηγήσουν πάλι στην συμφορές και στην καταστροφή.
Χωρίς ένοπλες δυνάμεις, παιδεία , οικονομία, κράτος και σωστές πολιτικές σχέσεις, δεν υπάρχει εξωτερική πολιτική.
Ο Καθηγητής του Ιονίου Πανεπιστημίου κ. Ιωάννης Μάζης αναφερόμενος στο Διεθνές Δίκαιο λέγει ότι : Το Διεθνές Δίκαιο δεν είναι τίποτε άλλο παρά << Το Εθνικό Συμφέρον εφοδιασμένο με τον καλλίτερο Στρατό, Ναυτικό και Αεροπορία >>.
Υ.Γ.Και για να μην υπάρξουν παρεξηγήσεις είμαι Εφ. Αξιωματικός Μηχανικού του Ελληνικού Στρατού Διπλ. Πολιτικός Μηχ/κός.
Το «Σύνδρομο Παπαθεμελής»…
ΑπάντησηΔιαγραφή..........................
Πριν λίγο καιρό έλαβε δημοσιότητα μια εξαιρετικά εύστοχη παρατήρηση – διά στόματος Βύρωνος Πολύδωρα εάν δεν απατώμαι:
«….μα που πήγε το Εθνικοκοινωνικό μας Στοιχείο ως κόμμα;…»
Αυτό ακριβώς θα έπρεπε να αναρωτηθεί η πλειοψηφία των Ελληνικών κομμάτων.
Με την λήξη του ψυχρού πολέμου εξέλειπαν δυστυχώς και οι «Εθνικές ανησυχίες» καθώς φαίνεται στην χώρα μας.
Προφανώς, δεν νοιώθουμε να κινδυνεύουμε από πουθενά.
Είναι όμως έτσι και στην πραγματικότητα;
Ή μήπως αυτό είναι ένδειξη κατάρρευσης των «εθνικών-πατριωτικών ανακλαστικών», τουτέστιν δείκτης «αυτοκτονικής κοινωνικής μας παθογένειας»;
Ο ιδεοπολιτικός χώρος που εκπροσωπεί η Νέα Δημοκρατία, κατά παράδοση μονοπωλούσε και το εθνικοπατριωτικό συναίσθημα.
Σήμερα άραγε ισχύει ακόμη κάτι τέτοιο;
Κι αν όχι γιατί;
Στον καιρό της Μεταπολίτευσης, δυστυχώς, το Εθνικό-πατριωτικό συναίσθημα - όταν εκφράζεται σε «Λόγο και έργα» (αυτό έλειπε, να διώκεται ακόμη και το «συναίσθημα») - μετατράπηκε σε «οιονεί επαίσχυντη κοινωνική πράξη».
Ξεχνώντας πως χάρη σε αυτό ακριβώς το συναίσθημα ο λαός μας είναι που κατάφερε να «κάμει πατρίδα», όπως έλεγαν και οι ιστορικοί μας αρχιστράτηγοι Μακρυγιάννης και Κολοκοτρώνης.
Διανόηση, media και Πολιτικοί της ευρύτερης (Κεντρο)αριστεράς κατόρθωσαν να καθιερώσουν/επιβάλλουν στην ελληνική κοινωνία αυτό που ο αξιότιμος καθηγητής κύριος Ήφαιστος ονόμασε «ιδιότυπο Αντιπατριωτικό Μακαρθισμό»….
Οι Γκρίζες Μέρες του «Εθνικού Φρονήματος» δυστυχώς άφησαν κακή κληρονομιά στο «Πατριωτικό συναίσθημα» όσον αφορά στα κοινωνικά ανακλαστικά που το βιώνουν ή δεν το βιώνουν.
Δυστυχώς, αντί να διώκονται τότε για αντεθνική δράση μόνον όσοι επιδίωκαν εδαφικό διαμελισμό της χώρας, διώχθηκαν επί δεκαετίες συλλήβδην ακόμη και Πατριώτες που πολέμησαν και μάτωσαν επί μακρόν στα Εθνικά Μέτωπα, που όμως δεν ταυτίζονταν με τις κυρίαρχες πολιτικοκομματικές επιλογές του κατεστημένου της εποχής.
Τούτο αυτοδικαίως άφησε «πικρή γεύση» σε μια μεγάλη μερίδα του λαού μας για το τι εστί «Εθνικό-πατριωτικό συναίσθημα, λόγος και έργα».
Προσφέροντας επιπροσθέτως κι έναν πολύ «επικοινωνιακό στόχο» σε ΠΑΣΟΚ και Αριστερά που αξιοποίησαν δεόντως για να κυριαρχήσουν κοινωνικοπολιτικά στις δεκαετίες της Μεταπολίτευσης.
Όντας νομοτελειακό έρμαιο αυτής της κατάστασης η Νέα Δημοκρατία της προηγούμενης δεκαετίας έκανε μια στρατηγική επιλογή.
Αποφάσισε να αποδεχτεί την «ταύτιση Εθνικού-Φασιστικού» που δημαγωγικά και χονδροειδώς επέβαλλαν ΠΑΣΟΚ και Αριστερά στην Ελληνική κοινωνία.
Υποβίβασε έτσι συνειδητά (μέχρις «απωλείας») την «Εθνική της Πτέρυγα» προσπαθώντας να προσδώσει έναν «άχρωμο απολιτίκ χαρακτήρα» στο ιδιότυπο κράμα Νεοφιλελευθερισμού και Κρατισμού που επέλεξε ως Πολιτικό Όχημα.
Φυσικά, Πατριώτες συνέχισαν να υπάρχουν. Και στην Νέα Δημοκρατία και στο ΠΑΣΟΚ, ακόμη ακόμη και στην ευρύτερη αριστερά.
Πώς να μην λάβει κανείς υπόψη του με δέος Εθνικά ιερά τέρατα όπως ο Μίκης Θεοδωράκης;
Κανένας από αυτούς όμως δεν κατόρθωσε να αναδείξει την αναγέννηση του Πατριωτισμού ως ζήτημα υψίστης Εθνικής προτεραιότητας στον δικό του ιδεολογικοκομματικό χώρο ο καθένας.
Έτσι, το «Εθνικό θέμα» αφέθηκε να μονοπωληθεί από ένα νέο «Πατριωτικό Κόμμα».
Που όμως αν και σε οποιαδήποτε άλλη χώρα υπό τις ασφυκτικές συνθήκες σε επίπεδο Εθνικών Θεμάτων που αντιμετωπίζει η Ελλάδα θα είχε αγγίξει άνετα ένα τουλάχιστον 10%, αυτό δεν συνέβη με το ΛΑΟΣ.
Κι αυτό αποτελεί
αξιοσημείωτο «κοινωνικοπολιτικό παράδοξο».
Φυσικά, όσο τα πράγματα στα Εθνικά μας Θέματα κινούνταν παρελκυστικά και στον αστερισμό της διπλωματικής χρονοτριβής δεν γεννιόταν ζήτημα για όλους αυτούς τους Εθνικά ευαισθητοποιημένους πολιτικούς άνδρες. Παρέμεναν στα κόμματά τους - μη έχοντας κι άλλη επιλογή.
Το φαινόμενο Παπαθεμελής όμως (και όχι μόνον) σηματοδότησε ξεκάθαρα κάτι «στρατηγικά κρίσιμο» για την πορεία της Ελληνικής πολιτικής.
Ότι πια το «Εθνικό ζήτημα» έχει δική του δυναμική.
Όταν λχ τίθεται εκβιαστικά πια ζήτημα ονομασίας των Σκοπίων ως «Μακεδονία» (με οποιοδήποτε συνθετικό), η οποία θα είναι ο «Δούρειος Ίππος» για το ξεδίπλωμα της αλυτρωτικής τους πολιτικής, ή ζήτημα Θράκης ή ζήτημα Ηπείρου/Τσαμουριάς ή ζήτημα Ιονίων ή Κρήτης ή Κύπρου ή Ιμίων/Αιγαίου, κανείς Πατριώτης που σέβεται την Εθνική του ευαισθησία δεν μπορεί να αποδεχτεί κάτι τέτοιο.
Συνειδητοποιεί πως ο κόμπος έφτασε στο χτένι και απαιτούνται πλέον δραστικές πολιτικές πρακτικές.
Και μάλιστα τώρα και στα πλαίσια της Δημοκρατίας….Όσο ακόμη η Δημοκρατία είναι ισχυρή….
(Πόσο μάλλον όταν η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ αποδέχεται «να δώσει μερικά στρέμματα γης προκειμένου να κοιμάται ήσυχη τα βράδια»…)
Και τότε, χωρίς καν να το καταλάβει ο Πατριώτης Πολιτικός αποστασιοποιείται από το κόμμα του.
Όπερ και εγέννετο…
Ο κύριος Παπαθεμελής αποχώρησε από το ΠΑΣΟΚ - για Πατριωτικούς λόγους - αλλά δεν προσχώρησε στο ΛΑΟΣ.
Κάποιοι άλλοι το έκαναν. Οι περισσότεροι όχι. Αλλιώς, είπαμε τι ποσοστό θα είχε το ΛΑΟΣ.
Και τα δύο, σημειολογικά κάτι επισημαίνουν.
Υπάρχει «Πατριωτικό Δυναμικό» στα κόμματα, τα οποία αρνούνται να το «αναδείξουν» (αντιθέτως το «κρύβουν με ντροπή κάτω από το χαλί») και που το ΛΑΟΣ αδυνατεί να «έλξει» και να «απορροφήσει».
Δεδομένου, ότι το Εθνικό ζήτημα φουντώνει σε όλο το εύρος των συνόρων μας εφόσον αντίστοιχα φουντώνουν και οι εχθρικές επιβουλές, τι θα «πράξει» άραγε αυτό το «Πατριωτικό Δυναμικό» των Αστικών – κοινοβουλευτικών και μη - Κομμάτων ;
Μήπως «ωθείται εκ των πραγμάτων» να εγκαταλείψει το κόμμα στο οποίο ανήκει ο καθένας;
"Το Πανκομματικό Πατριωτικό Μέτωπο"
..................................
Όταν ιδίως η Νέα Δημοκρατία – κρατά αυτές τις «αποστάσεις» από το Εθνικό-Πατριωτικό στοιχείο, αυτό το "παραδοσιακά δικό της" - εκλογικά - τμήμα της ελληνικής κοινωνίας, μήπως θα πρέπει να είναι προετοιμασμένη για το μεγαλύτερο μερτικό στην «εκλογική αιμορραγία»;
Μήπως θα πρέπει να είναι προετοιμασμένη για ένα εκτεταμένο «Σύνδρομο Παπαθεμελή» στους κόλπους της;
Μια επιλογή θα μπορούσε να είναι να το λάβει έγκαιρα υπόψη της δίνοντας ξανά ζωή στην Εθνική της Πτέρυγα.
Φυσικά οι «αντιστάσεις» επ’ αυτού είναι «πανίσχυρες»…
Αλλιώς, πιθανόν να διαπιστώσει πως ανάμεσα σε αυτήν και το ΛΑΟΣ (ή αυτήν και το ΠΑΣΟΚ – αυτό είναι η δεύτερη όψη του παραπάνω «παράδοξου») θα υπάρχει κάποτε – και πιθανόν πολύ πιο σύντομα απ’ ότι φαντάζονται μερικοί – ένα ισχυρό κόμμα του 10% γεννημένο από τους ποικίλους εκφραστές του «Συνδρόμου Παπαθεμελή»…
Όπως ας πούμε εγχειρήματα τύπου «Δίκτυο 21»…
ή/και Μιχ. Χαραλαμπίδη….
Και να μην μας διαφεύγει η τεράστια «κινητικότητα» επί Εθνικών Θεμάτων στο «Battlefield Net»…
Το (Πατριωτικό) Διαδίκτυο θα βγάλει "Εθνικό" κόμμα στη Βουλή λένε πολλοί…
Τα Πατριωτικά media επίσης….λένε άλλοι…
Ποιος ξέρει;
Στον καιρό των blogs τα πάντα είναι πιθανά…
Ιδίως όταν τα γραφειοκρατικοποιημένα μεγάλα κόμματα αρνούνται να «προσαρμοσθούν (προς το "πατριωτικότερο") στην ταχέως και διαρκώς μεταλασσόμενη κοινωνικοπολιτική εθνική πραγματικότητα»…
Μια άλλη επιλογή θα μπορούσε να είναι η παραδοχή της «κεκτημένης ταχύτητας» των πολιτικοκοινωνικών πραγμάτων που οδηγούν αναπόδραστα σε «κυβερνήσεις Συνεργασίας».
Υπ’ αυτό το πρίσμα, οι υποστηρικτές μιας τέτοιας επιλογής θα μπορούσαν να πουν ότι « είναι θεμιτή η γέννηση ενός τέτοιου Πατριωτικού χώρου που θα αντλούσε δυνάμεις απ’ όλο το πολιτικό φάσμα – ακόμη κι από το ΛΑΟΣ - εφόσον θα λειτουργούσε ως «παράγοντας εξισορρόπησης» του ΣΥΡΙΖΑ.
Εάν σκεφτεί δε κανείς πως το πλεονέκτημα του ΠΑΣΟΚ στην «εποχή των επερχόμενων συνεργασιών» είναι πως έχει επιλογές (Αριστερά – Πράσινοι) αντιθέτως από τη Νέα Δημοκρατία για την οποία η αυτοδυναμία είναι μονόδρομος, τότε ναι, αυτή η «πατριωτική πιθανότητα» θα μπορούσε να είναι το «ισχυρό χαρτί» της Ελληνικής πραγματικότητας και η μόνη "Δημοκρατική εναλλακτική διέξοδος".
Πλην όμως το «πείραμα Παπαθεμελή» έδειξε και κάτι ακόμη.
Πως…
Ένας κούκος δεν φέρνει την Άνοιξη…
Το «πως (και από ποιους) θα διευκολυνθεί η δημιουργία αυτού του χώρου» (Πανπατριωτικό Μέτωπο) με τρόπο ώστε να λειτουργήσει προς το καλό του τόπου, είναι ένα «δημιουργικό ερώτημα» που θα έπρεπε να απασχολήσει τους «Υπεύθυνους» για την προετοιμασία της επερχόμενης Νέας πολιτικοκοινωνικής ελληνικής πραγματικότητας.
Πολιτικούς, διανοούμενους, media….
Τέλειο!! Δεν νομίζω ότι χρειάζεται λόγια. Απεικονίζει σε ένα κιτρινισμένο υπηρεσιακό έγγραφο το δράμα του νέου ελληνισμού στο σύνολό του. Δεν θα μπορούσα να σκεφθώ τρόπο που να συμπυκνώνει περισσότερα σε μία εικόνα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣεβαστός θα γίνεις μόνο όταν πείσεις ότι είσαι έτοιμος, στ' αλήθεια, να στείλεις μέταλλο και κηροζίνη στα ψάρια του Αιγαίου...όσο για τα κιτρινισμένα χαρτιά...υπάρχουν ίδια και χειρότερα τώρα... κάτασπρα...κρατάει πολύ καιρό αυτή η κολώνα...
ΑπάντησηΔιαγραφή4 Μαρτίου 2009, ώρα 12,41
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν γνωρίζω αν το [.....] σύνδρομο Παπαθεμελή πήγαινε σε μένα,
αλλά από ότι θυμούμαι κατά την υποδοχή του Τζελάλ Μπαγιάρ, είχε στηθεί από τους αρμοδίους και μία αψίδα στην οποία ανεγράφετο η φράση "Hos geldiniz".
Ο πατέρας μου που είχε γεννηθεί στην Κωνσταντινούπολη και γνώριζε τα Τουρκικά, μου είπε ότι σημαίνει "Καλώς Ήλθατε".
"Ελληνοτουρκική φιλία" ... το 1959-61 στο Γκρατς της Αυστρίας είχαν μαζευτεί σχεδόν 3.000 Έλληνες που σπούδαζαν. Είχε και αρκετούς Τούρκους, οι οποίοι μας είπαν πως λόγω του Κυπριακού, αν ήσαν αυτοί τόσοι πολλοί όσοι εμείς, δεν θα μας άφηναν να κυκλοφορήσουμε την νύκτα.
Επίσης, κατ' αυτούς η Ελλάδα είναι μιά από τις Τουρκικές επαρχίες τους.
Ήταν όλοι τους "πρώτης τάξεως παιδιά"!....
Οι Τούρκοι....
Το ίδιο έζησα και ζω στη Γερμανία
ΑπάντησηΔιαγραφή