Του Κώστα ΒενιζέλουΔΕΝ ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΕΙ κανείς ότι στην πρώτη συνάντηση που θα έχει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας με τον Έρογλου, θα πρέπει να αποσύρει τις «γενναιόδωρες προσφορές» του. Αν και είναι σαφές ότι δεν θεωρεί λανθασμένες τις κινήσεις του αυτές, εκείνο που θα πρέπει να μετρήσει πέρα από «τα περί αξιοπιστίας» και τα «εξίσωσής μας με τον αδιάλλακτο Έρογλου», είναι οι συνέπειες της γενναιοδωρίας του.
Η πολιτική δεν καθορίζεται στη βάση της προσφιλούς σε κάποιες πολιτικές ηγεσίες του τόπου, έκπαλαι γνωστής πολιτικής του «καλού παιδιού», αλλά από τα αποτελέσματά της. Ακόμη κρίνεται και από τη δυνατότητα εφαρμογής των επιλογών που υιοθετούνται.
Προκύπτουνήδη συνθήκες ανετότερης απαγκίστρωσης από υποχωρήσεις που έγιναν καθώς και για διόρθωση της τακτικής που εγκλώβισε, την πλευρά μας σε ατέρμονες συζητήσεις θεμάτων που συνέφεραν μόνο στην τουρκική πλευρά. Κι αυτό, για να επιβεβαιωθεί το αξίωμα πως στη διπλωματία και την πολιτική τα όρια ανάμεσα στη διαδικασία και την ουσία είναι δυσδιάκριτα έως ανύπαρκτα.
Τριάντα έξιχρόνια μετά την εισβολή, οι σχεδιασμοί (όταν σπανίως γίνονται) και οι χειρισμοί, υποβάλλονται περισσότερο από άλογη ανασφάλεια, ιδεολογικές εμμονές και μικροπολιτικές σκοπιμότητες, παρά από ρεαλιστική θεώρηση του κοινού συμφέροντος.
Προτιμάται η εύκολη οδός των διακηρύξεων, των αφορισμών και της ατάκας, από το άγγιγμα της ουσίας και της ψύχραιμης προσπέλασης των ανησυχιών του λαού.
Οι πολιτικοί μας - κυρίως οι έχοντες την εξουσία να αποφασίζουν- προτιμούν την εύκολη διαχείριση της πολιτικής καθημερινότητας από τη δυσχερή, αλλά απολύτως επιβαλλόμενη, προαγωγή υλοποίησης του οράματος μιας λύσης που θα σέβεται την ελευθερία και την αξιοπρέπεια του λαού. Ρηχότητα, ελαφρότητα και προχειρότητα κυριαρχούν και καθορίζουν το «διά ταύτα» στο Κυπριακό.
Μια πολιτικήπου δοκιμάσθηκε μέσα από δεκαετίες, όταν οδηγεί σε διολίσθηση και προσέγγιση των απαιτήσεων της άλλης πλευράς, θα έπρεπε τουλάχιστον να επανεξεταζόταν. Στη διεθνή πρακτική, πολιτική που είναι αδιέξοδη, όταν δεν αντικαθίσταται, καταδικάζεται σε αποτυχία και οδηγεί στην ήττα.
Είναι κάποιοι που θεωρούν πως εάν «ταράξουν τα λιμνάζοντα νερά» θα οδηγηθούμε στη διχοτόμηση. Η διχοτόμηση, δυστυχώς, εδραιώνεται με πολιτικές που απέτυχαν. Που ανοίγουν την όρεξη της τουρκικής πλευράς. Μια αποτίμηση της πορείας και κυρίως των θέσεων που κατατέθηκαν από το 1974 και εντεύθεν, σε συνδυασμό με αυτές που προβάλλει η τουρκική πλευρά, επιβεβαιώνει πως η τακτική αυτή εκείνο που κατάφερε είναι να προσεγγίζουμε και εν τέλει να ταυτιζόμαστε με τις θέσεις της Άγκυρας…
ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ
Το είχα γράψει και άλλοτε. Πιστεύω ότι η διχοτόμηση είναι αναπόφευκτη πια. Χάθηκαν 36 ολόκληρα χρόνια, χωρίς να γίνει η παραμικρή πρόοδος στο Κυπριακό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤώρα και η ΕΕ, παρ' όλον ότι η Κυπριακή Δημοκρατία είναι μέλος της, προωθεί την αναβάθμιση των Κατεχομένων.
Βλέπουμε εδώ μία επανάληψη του Σκοπιανού. Από το 1944 το τότε ομοσπονδιακό κρατίδιο, ονομαζόταν Μακεδονία. Δεν κάναμε απολύτως τίποτε, μέχρι το 1991, οπότε δικαίως -κατ' αυτό- ζήτησε να αναγνωρισθεί με το όνομα που είχε τα τελευταία 57 χρόνια, 57 χαμένα για την Ελλάδα χρόνια. Τώρα τρέχουμε και δεν φθάνουμε.
Ο ΟΗΕ εξέδωσε έναν τόνο καταδικαστικές αποφάσεις για την Τουρκία, η οποία τις έγραψε στα παλαιότερα των υποδημάτων της. Εμείς δεν ήμασταν σε θέση να βοηθήσουμε στρατιωτικά. Ό,τι κατακτάται με πόλεμο, ελευθερώνεται με πόλεμο.
Τα νυν "Κατεχόμενα" βαδίζουν προς αναβάθμιση και στην συνέχεια αναγνώριση ως χωριστού κράτους (ΤΔΒΚ).
"Δημοκρατικό πλαίσιο και στρατηγικό πεδίο"
ΑπάντησηΔιαγραφήτου Ν. Λυγερου
"«Εάν ο πόλεμος ήταν μικρής διάρκειας, θα ήταν απλώς μία παρένθεση στην ιστορία.»
Halford Mackinder
Πολλοί θα ήθελαν να είναι ο πόλεμος μικρής διάρκειας. Στην Κύπρο μάλιστα, μερικοί κατάφεραν να μας πείσουν ότι η εισβολή και η κατοχή δεν σχετίζονται με την έννοια του πολέμου. Εξαφάνισαν ακόμα και τους αιχμάλωτους πολέμου για να μην έχουν να λύσουν γραφειοκρατικά προβλήματα. Θεωρούν ότι οι αγνοούμενοι πέθαναν όλοι από φυσικό θάνατο, έτσι δεν έχουμε τίποτα να διεκδικήσουμε όσον αφορά στα ανθρώπινα δικαιώματα. Οι ίδιοι προσπάθησαν να φέρουν όλους τους εγκλωβισμένους στις ελεύθερες περιοχές για να μην ενοχλήσουμε το κατοχικό καθεστώς και το μεγάλο του αδελφό με τις άδικες μας απαιτήσεις. Ένα μόνο πράγμα ξέχασαν αυτοί οι διπλωμάτες της προδοσίας. Ο εποικισμός είναι έγκλημα πολέμου και δεν παραγράφεται. Κατά συνέπεια, ό,τι και να μας πουν, ο πόλεμος διαρκεί εδώ και δεκαετίες. Όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις που χρησιμοποίησαν μόνο και μόνο τη στρατηγική της σιωπής δεν αμφισβήτησαν ποτέ τα λεγόμενα αυτών των διπλωματών. Και το πρόβλημα του εποικισμού ήταν γι’ αυτούς απλώς μία διαδικασία μεταξύ άλλων, αλλά ποτέ η ουσία. Αν ο πόλεμος δεν διαρκεί, τότε ποιος είναι ο λόγος ύπαρξης των κατοχικών στρατευμάτων; Και γιατί να υπάρχει ειρηνευτική δύναμη, αν δεν υπάρχει πόλεμος; Για όλα αυτά τα ερωτήματα, υπάρχουν τεχνητές απαντήσεις. Αλλά η ουσία παραμένει η ίδια. Η Κύπρος, θέλουμε δεν θέλουμε, βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση. Και μόνο η στρατηγική μπορεί να τη σώσει, όχι η διπλωματία. Μόνο που για να έχεις μία στρατηγική, πρέπει να έχεις και μία ισχυρή κυβέρνηση που δεν φοβάται να διεκδικήσει τα δικαιώματα της Κύπρου. Δίχως την πολεμολογική αντίληψη της κατάστασης, δεν έχουμε και την αίσθηση του κινδύνου. Κι όμως, η ανάγνωση του νέου αμυντικού δόγματος της Τουρκίας δεν αφήνει αμφιβολίες. Η Τουρκία δεν θα παρατήσει εύκολα τα όπλα, ακόμα και με την πίεση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Άρα ο πρόεδρος της Κύπρου θα πρέπει να είναι ανθεκτικός στις πιέσεις των οπαδών της αποδοχής της κατάστασης. Η εμβέλειά του θα πρέπει να είναι ευρωπαϊκή και όχι κομματική. Διότι τα κόμματα είναι ισχυρά μόνο μέσα σε δημοκρατικό πλαίσιο. Η ισχύς τους καταρρέει με την απουσία του. Και το ερώτημα είναι απλό. Ποιος ανάμεσα στους υποψηφίους έχει την υπόσταση ν’ αντισταθεί στην απουσία της δημοκρατίας που παράγουν οι επιπτώσεις του πολέμου; Είναι εύκολο να φωνάζεις όταν είσαι μακριά από τον εχθρό. Κάθε λαγός μπορεί να νιώθει λιοντάρι όταν βρίσκεται μακριά από την τίγρη. Τι γίνεται όμως όταν έρχεται κοντά του; Κάθε δημοκρατία έχει πολλά αρνιά και κάθε στρατηγική έχει πολλούς λαγούς. Το πρόβλημα είναι τι κάνουν όλα αυτά τα ζώα, όταν πρέπει ν’ αντιμετωπίσουν λύκους; Εδώ είναι όλη η ουσία του αγώνα. Διότι εδώ δίνεται η μάχη. Μπορεί ο καθένας μας να έχει αμφιβολίες, απορίες, ακόμα και ερωτήματα για τον πρόεδρο της Κύπρου όταν παραμένει μέσα σ’ ένα γενικό πλαίσιο. Όταν όμως αυτό το πλαίσιο γίνεται πολεμολογικό, πρέπει να ξέρει ξεκάθαρα ποιον θα υποστηρίξει στις εκλογές διότι μόνο ένας ηγέτης θα είναι ικανός να τον προστατεύσει μέσα σ’ αυτή την κρίσιμη περίοδο. Ο χρυσός φαίνεται μόνο στη φωτιά. "
Η συστηματική ανάρτηση άρθρων αντί σχολίων, δείχνει δύο πράγματα:
ΑπάντησηΔιαγραφήα) Ανεπάρκεια ιδίας ικανότητας σκέψης και εκφοράς λόγου, δι' ο προτιμούν μερικοί να εκφράζονται/σκέφτονται μέσω άλλων και
β) Τεμπελιά (βαριόμαστε να σκεφτούμε) και ανοησία. Δεν είναι δυνατόν να κάνει διάλογος κανείς ανταλλάσσοντας άρθρα. Αντί να αναρτά ολόκληρα άρθρα, μπορεί να δώσει κανείς περιστασιακά τον σύνδεσμο, ή έστω να αναφερθεί σε απόσπασμα άρθρου.
Καλό θα είναι να μάθουμε να αναπτύσσουμε την σκέψη μας, αντί να βάζουμε άλλους να μιλούν ανθ' ημών.