Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου: Αγαπητοί συμπατριώτες...

Αγαπητοί συμπατριώτες…
Όσο κι αν ψάξετε τα σχολικά βιβλία ιστορίας, για να βρείτε στοιχεία της ιστορίας του Πόντου, σίγουρα θα απογοητευτείτε, γιατί φρόντισαν να μην υπάρχει τίποτα, μόνο κάτι λίγες γραμμές, και αυτό…μην τυχόν και θιχτεί η «φίλη γειτονική χώρα».
Θυσία λοιπόν οι Έλληνες του Πόντου, που τους μεταμόρφωσαν σε… Έλληνες του πόνου. Τους πήραν την πατρίδα τους, τους πήραν αγαπημένους συγγενείς, αφαίρεσαν το γέλιο τους. Έπρεπε να πληρώσουν το πιο βαρύ τίμημα και πράγματι προσέφεραν πολύ βαρύ. Ο συνολικός αριθμός 353.000 ψυχές. ’Aλλοι χάθηκαν στις εξορίες, άλλοι στα τάγματα θανάτου και άλλοι στην γενοκτονία.
-Γιατί όμως αυτοί να υποστούν τα περισσότερα ;
Γιατί αντιστάθηκαν στα βουνά και δεν υποτάχθηκαν.
Γιατί η γη τους ήταν πλούσια και την εποφθαλμιούσαν.
Γιατί ευημερούσαν, είχαν πολιτισμό κι εκείνοι δεν είχαν τίποτα.
Η κραυγή του γκρίζου λύκου Κεμάλ Μουσταφά «Η ΤΟΥΡΚΙΑ ΣΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ», έδωσε το σύνθημα. Ο φθόνος και το μίσος γι αυτή την ανυπότακτη Ελληνική φυλή, μόνο με αίμα μπορούσε να εκτονώσει τους αφιονισμένους μακελάρηδες..
Ο ποντιακός Ελληνισμός, υπέστη τα πάνδεινα. Γνώρισε συνεχείς διωγμούς, σφαγές, ξεριζωμούς και βίαιους εξισλαμισμούς, αρχής γενομένης από το 1461, όταν έπεσε η Τραπεζούντα. Έπρεπε όμως να περάσει μια δοκιμασία ακόμη, μια {Γενοκτονία}.
Τι εννοούμε με τη λέξη γενοκτονία ;
Τι άλλο από την συστηματική και μεθοδική εξολόθρευση, μιας εθνικής, φυλετικής ή θρησκευτικής ομάδας. Ο γενοκτόνος δεν εξοντώνει μια ομάδα για κάτι που έκανε, αλλά για κάτι που είναι. Στην περίπτωση των Ελλήνων του Πόντου, επειδή ήταν Έλληνες και Χριστιανοί. Η διεθνής κοινότητα αναγνώρισε άμεσα ή έμμεσα τις άλλες δύο γενοκτονίες του αιώνα μας, των Εβραίων και Αρμενίων. Η γενοκτονία των Ποντίων αν και έχει τις ίδιες ηθικές αναλογίες, αποσιωπήθηκε και λησμονήθηκε από εθνικούς και διεθνείς οργανισμούς.
Η Ελλάδα θέλοντας να κλείσει αυτές τις πληγές και να δείξει ειλικρινή φιλία με την γείτονα Τουρκία, «θυσίασε» ξανά τους Πόντιους, βάζοντας στο περιθώριο τις μαύρες σελίδες της νεότερης ιστορίας, σαν να ήθελε κι εκείνη να αποφύγει τις ευθύνες που της αναλογούσαν. Έτσι η πρώτη γενιά των προσφύγων, έφυγε με το καημό, ότι ούτε από την πατρίδα βρήκαν δικαίωση. Και να, μόλις το 1994 εδέησε η πολιτεία να καθιερώσει τον νόμο 2193 που όριζε την 19η Μαϊου ως ημέρα μνήμης της Γενοκτονίας. Ίσως η απόφαση λήφθηκε, επειδή διαπίστωσε για πολλοστή φορά, ότι αν και επέδειξε γενναιοψυχία στους Τούρκους, εκείνοι αποθρασύνθηκαν περισσότερο, με το να αμφισβητούν κυριαρχικά μας δικαιώματα, να παραβιάζουν σύνορα και διεθνείς συνθήκες με γκρίζες ζώνες, να συρρικνώνουν και αυτούς τους λίγους εναπομείναντες Έλληνες, με νόμους που τους απαγορεύει το αυτονόητο δικαίωμα κληρονομιάς της περιουσίας.

Απόσπασμα απο ομιλία μου για την 19 Μαϊου το 2008.

Αργικέραυνος