Για τους υπεύθυνους πότε θα ανοίξουν οι Πύλες της Κόλασης, αυτό είναι το ερώτημα!

 
Σχόλιο της Ρίκας Κ. στην ανάρτηση Η «βρώμικη» δεκαετία του ΄80
 «... οι πύλες του Αδου άνοιξαν τότε στον τομέα της οικονομίας με πρόσχημα την κοινωνική δικαιοσύνη και την ενίσχυση των λαϊκών στρωμάτων.»
Άνοιξαν τότε οι Πύλες του Άδη για εμάς. Για τους υπεύθυνους πότε θα ανοίξουν οι Πύλες της Κόλασης, αυτό είναι το ερώτημα. Έχουμε εδώ και 1,5 χρόνο περίπου, ως Ελληνικός Λαός, ως Ελληνικό Έθνος, ένα πτώμα στα χέρια μας, που δεν μπορούμε να το θάψουμε. Ένα πτώμα ταριχευμένο, που πλέον δεν παίρνει άλλη ταρίχευση, άλλο καλλωπισμό, άλλο μασκάρεμα. Το πτώμα της μεταπολίτευσης. Στην αρχή λέγαμε δεν είναι δυνατόν, είναι ακόμα ζωντανή, στην σκηνή, «σαν ροκ συγκρότημα»... Ίσως. Μετά καταλάβαμε ότι δεν αναπνέει, πάει η ψευδαίσθηση της ζωής.
Τώρα πια ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΑΛΛΟ να την αντέξουμε αυτήν την νεκρή δίπλα μας, ΑΠΕΙΛΕΙ ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ ΜΑΣ. Να την θάψουμε λοιπόν, αλλά ΠΩΣ ; Αυτό είναι το ΕΡΩΤΗΜΑ. Διαπιστώσεις έχουμε άπειρες, όποιος ήθελε και θέλει να καταλάβει, είχε και έχει άπειρες ευκαιρίες να λάβει ΣΩΣΤΗ πληροφόρηση, οι υπόλοιποι έτσι κι αλλιώς ζωντανοί νεκροί είναι, αυτοί που βολεύονται στον δικό τους θάνατο, ή, κυρίως, αυτόν των άλλων. Θάνατο όχι μόνο σωματικό, αλλά και ψυχικό, συναισθηματικό, ουσιαστικό.
Προτάσεις, λύσεις άμεσες και βιώσιμες, ποιος μπορεί να προτείνει, και κυρίως, να συσπειρώσει και να ενθαρρύνει τους σοκαρισμένους ακόμη πολίτες αυτής της Πατρίδας, προκειμένου να γίνουν αυτές οι προτάσεις ΠΡΑΞΗ. Όχι ως σωτήρας, αλλά ως καταλύτης, ως γέφυρα κοινωνικών δυνάμεων υγιών, αποφασιστικών και αποφασισμένων.
Κοιτάμε μόνιμα σε λάθος σημείο, και προσπαθούμε να βρούμε λύσεις στο μεγάλο μας πρόβλημα χωρίς να αλλάξουμε τον τρόπο σκέψης μας, αυτόν τον τρόπο που επέτρεψε στους υπεύθυνους να εκθρέψουν αλλά και να σκοτώσουν την ευκαιρία της μεταπολίτευσης.
Είναι κάποιες στιγμές στην ζωή μας που πρέπει να γδυθούμε από βεβαιότητες και συμβάσεις προκειμένου να αφήσουμε χώρο σε κάτι καινούργιο. Να επιτρέψουμε στην ουσιαστική αβεβαιότητα να εισβάλλει στην ζωή μας, ως αντίδοτο σε ένα σύνολο νεκρών βεβαιοτήτων που δεν μας οδηγούν πουθενά, ίσα-ίσα μας εγκλωβίζουν σε έναν λαβύρινθο χωρίς έξοδο. Και μας ακινητοποιούν. Δεν μας απειλεί η αναγνώριση της Αλήθειας μας, όσο κι αν μας πονάει, αυτό που μας καταστρέφει είναι τα ψέμματα που μας λέμε προκειμένου να αντέξουμε αυτό που ζούμε. Σε όλα τα επίπεδα.
Το πολιτικό μας σύστημα ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, γι’ αυτό και οδηγεί σε αδιέξοδα, το ξέρουμε καλά αυτό πια. Αναρωτιέμαι, έχει δικαίωμα να ζει ; Ως πότε θα ανεχόμαστε αυτές τις στρατιές των αλαζόνων πολιτικών, των τεμπέληδων συνδικαλιστών, των ακολούθων τους ; Ως πότε θα ανεχόμαστε την ατιμωρησία τους, την άνεσή τους να εξακολουθούν να μας κοροϊδεύουν και να καταστρέφουν ουσιαστικά ΜΕ ΔΟΛΟ την ζωή μας ; Πόσοι και ποιοι είναι οι υπερασπιστές αυτής της κατάστασης, αυτοί που προσπαθούν να μας πείσουν ότι η μεταπολίτευση δεν είναι νεκρή, απλά κοιμάται ; Και ως πότε ΘΑ ΞΕΦΕΥΓΟΥΝ ΑΤΙΜΩΡΗΤΟΙ ;;;;
Αν δεν γυρίσουμε την πλάτη στο υπάρχον σύστημα και όλους όσοι το υπηρέτησαν, το υπηρετούν και το υπερασπίζονται, με ταυτόχρονη ΑΠΑΙΤΗΣΗ της παραδειγματικής ΤΙΜΩΡΙΑΣ τους, άμεσα ή έστω σε μεταγενέστερο χρόνο, δεν θα δώσουμε την ευκαιρία στην Ζωή να εμφανίσει τις δυνάμεις που είμαι βέβαιη ότι υπάρχουν και είναι σε θέση να μας δώσουν νόημα, πρόοδο και την ευκαιρία να κάνουμε την Ζωή μας ΔΙΚΗ ΜΑΣ. Σε διαφορετική περίπτωση, ξέρουμε την μοίρα μας, η καθημερινότητα δεν μας επιτρέπει να έχουμε πια ψευδαισθήσεις. Ή αυτοί θα πέσουν ή εμείς. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Ούτε άλλος χώρος για ψέμματα.
Μας είπε κάποτε ο Οδυσσέας Ελύτης, στα Eλεγεία της Oξώπετρας :
«Ώστε λοιπόν, αυτό που λέγαμε "ουρανός" δεν είναι• "αγάπη" δεν•
"αιώνιο" δεν. Δεν
Yπακούουν τα πράγματα στα ονόματά τους. Πλησιέστερα του
σκοτωμού
Kαλλιεργούνται οι ντάλιες. Kι ο βραδύς κυνηγός μ’ αιθερίου
θηράματα
Eπιστρέφει κόσμου. Kι είναι πάντοτε -φευ- νωρίς. Aχ
Δεν υποψιαστήκαμε ποτέ πόσο υπονομευμένη από θεότητα είναι
H γη• τι χρυσός ρόδου αέναου της χρειάζεται ν’ αντισταθμίζει
Tο κενό που αφήνουμε, όμηροι όλοι εμείς μιας άλλης διάρκειας
Που η σκιά του νου μάς αποκρύπτει. Aς είναι.

Φίλε συ που ακούς, ακούς της ευωδιάς των κίτρων
Tις μακρινές καμπάνες; Ξέρεις τις γωνιές του κήπου όπου
εναποθέτει τα νεογνά του δειλινός ο αέρας; Oνειρεύτηκες
ποτέ σου ένα καλοκαίρι απέραντο που να το τρέχεις
Mη γνωρίζοντας πια Eρινύες; Όχι. Nα γιατί καταρκυθμεύω
που οι βαριές υποχωρούν αμπάρες τρίζοντας κι οι μεγάλες θύρες
Ανοίγονται
Στο φως του Ήλιου του Kρυπτού μια στιγμούλα, η φύση μας η
τρίτη να φανερωθεί
Έχει συνέχεια. Δε θα την πω. Kανείς δεν παίρνει τα δωρεάν.
Στον κακόν αγέρα ή που χάνεσαι ή που επακολουθεί γαλήνη

Aυτά στη γλώσσα τη δική μου. Kι άλλοι άλλα σ’ άλλες. Aλλ’
H αλήθεια μόνον έναντι θανάτου δίδεται.»

Ευχαριστώ για την φιλοξενία.
Καλημέρα σε όλους, Καλό Μήνα και Χριστός Ανέστη ..