Γιάννης Χαρούλης:«Θέλω να μιλήσω για τη διήμερη εμπειρία μου στο Κουρδιστάν."

«Θέλω να μιλήσω για τη διήμερη εμπειρία μου στο Κουρδιστάν. Πήγα για να συμμετέχω σε ένα μουσικό φεστιβάλ με πολιτική υφή». Η συναυλία δόθηκε στο Ντερσίμ. Δέσποζε στις αφίσες η εικόνα του κομμουνιστή ηγέτη τους Ιμπραήμ Καϊπάκαγια, που δολοφονήθηκε το 1973. «Μαζί με τους μουσικούς ζήσαμε τη συγκλονιστική εμπειρία της επετείου της γενοκτονίας των Κούρδων. Είδαμε εκατοντάδες κεριά αναμμένα να ρίχνονται εις μνήμην στον ποταμό Μουνζούρ, που το 1938 είχε γίνει κόκκινος από το αίμα δολοφονημένων Κούρδων. Την ώρα που δίναμε συναυλία, γινόταν επιδρομή στα δίπλα βουνά...»


Γιατί θέλεις να μιλήσεις γι’ αυτή την εμπειρία σου;
Ο κουρδικός λαός είναι γεμάτος μύθους και συμβολισμούς, τους οποίους εντάσσει στη φρικτή πραγματικότητα των καθημερινών σκοτωμών. Θέλω να μιλήσω για το βίωμά μου με αυτούς τους ανθρώπους, γιατί κι εμείς βρισκόμαστε σε μια δύσκολη κατάσταση. Υπάρχει, βέβαια, μια διαφορά: αυτή τη στιγμή κάποιοι Κούρδοι χάνουν τη ζωή τους μαχόμενοι με όπλα για την πατρίδα τους. Είναι αλληλέγγυοι, σαν να είναι όλοι μέλη μιας οικογένειας. Όταν ήμασταν στη σκηνή, ενώ δεν ήξεραν ποιοι είμαστε και τι λέγαμε, έδειχναν μεγάλη ζεστασιά προς τη μουσική μας. Ενθουσιάστηκα με τη φιλοξενία τους. Ανοίγουν τα σπίτια τους στους ξένους, τους προσφέρουν φαγητό και παρέα. Γυρίζοντας πίσω, θυμήθηκα καταστάσεις που έζησα όταν ήμουν μικρός στο χωριό [στα Έξω Λακώνια Αγίου Νικολάου Κρήτης]. Την ανοιχτωσιά που έχουν οι Κούρδοι την είχαμε και στο χωριό μου. Θυμάμαι πως, όταν περπατούσα στα στενάκια, όλες οι πόρτες των σπιτιών ήταν ανοιχτές. Δεν υπήρχε ο φόβος και η καχυποψία που επικρατεί σήμερα.
http://topontiki.gr/article/39401

*Αφιερωμένο στους Οπαδούς, θιασώτες και μέντορες της ελληνοτουρκικής φιλίας, στους καλλιτέχνες που με τόση σπουδή τραγουδούν για την φιλία του βάρβαρου κατακτητή λεηλάτη με το θύμα του και στους κατόχους του βραβείου ΙΠΕΚΤΣΙ