Εισερχόμαστε στην τελευταία εβδομάδα της σύντομης προεκλογικής περιόδου και, πέρα από την σύγχυση, το ερώτημα των πολιτών είναι μήπως όλα είναι προδιαγεγραμμένα και οι εκλογές γίνονται για την καταγραφή των πολιτικών δυνάμεων που διαμορφώθηκαν μετά τη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν είναι χωρίς σημασία αυτό. Οι εκλογές ήταν αναπόφευκτες. Εκτός του ότι η συνύπαρξη ύλης- αντιύλης ήταν περισσότερο δυνατή από την αντίστοιχη των συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ, η στροφή της ηγετικής του ομάδας ρευστοποίησε και προβλημάτισε βαθιά το εκλογικό σώμα. Μια νέα κοινωνική πλειοψηφία διαμορφώθηκε με μεγαλύτερη συνείδηση της τραγικής κατάστασης στην οποία βρίσκεται η χώρα.
Οι εκλογές θα καταγράψουν αυτήν τη δυναμική. Το ερώτημα τώρα είναι αν η ελληνική κοινωνία θα αντέξει στις επιπτώσεις των μέτρων του νέου μνημονίου ή θα οδηγηθεί σε έναν παθητικό ή δυναμικό μηδενισμό. Και αυτό το ερώτημα δεν μπορεί να απαντηθεί παρά μόνο στην πράξη, αν και οι συνεχείς κινητοποιήσεις και οι ανεκπλήρωτες ονειρώξεις αριστερών σεχτών, την κούρασαν.
Κάτι πάει να αλλάξει όμως, στο θέμα του ελληνικού χρέους και της αναδιάρθρωσής του αλλά και του θεσμικού μέλλοντος της Ευρώπης. Οι σχετικές δηλώσεις σε ευρωπαϊκό επίπεδο είναι αρκετές. Φαίνεται, όμως, και είναι λογικό, να ενθαρρύνεται ένας μετεκλογικός μεγάλος συνασπισμός.
Παρόλο που η ερμηνεία της ευρωπαϊκής πολιτικής από δηλώσεις μεσαίων ή και ανωτέρων στελεχών της Ένωσης αποτελεί πολιτικό επαρχιωτισμό, είναι λογικό να υποθέσει κανείς πως η ευκταία λύση από πλευράς ΕΕ στο μετεκλογικό ζητούμενο θα είναι η συνεργασία των δύο μεγαλυτέρων κομμάτων.
Από άποψη τακτικής αυτό συμφέρει και τα δύο κόμματα αλλά προβάλλεται περισσότερο από τη Νέα Δημοκρατία. Η επιμονή της για κυβερνητική συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ δεν αποτελεί απλώς μια διασφάλιση για τον επιμερισμό του πολιτικού κόστους από την εφαρμογή του μνημονίου, αλλά, της προσδίδει και χαρακτηριστικά μετριοπάθειας, τα οποία έχει ανάγκη αφού στην βαθύτερη ουσία της δεν έχει αλλάξει και αυτό είναι παγιωμένο στην πολιτική διαίσθηση της ελληνικής κοινωνίας.
Η συνέχεια του άρθρου:
ΜΠΟΥΡΔΕΣ - ΜΠΟΥΡΔΕΣ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΜΠΟΥΡΔΕΣ. ΤΕΛΙΚΑ 5 ΧΡΟΝΙΑ ΜΠΟΥΡΔΕΣ ΚΑΙ ΑΛΛΑ 40 ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΟΣΧΕΔΙΟ ΓΙΑ ΝΑ ΑΠΟΚΑΛΥΦΘΟΥΝ ΟΙ ΜΠΟΥΡΔΕΣ. ΜΙΑ ΧΑΡΑ ΛΑΟΣ ΕΙΜΑΣΤΕ. ΕΙΜΑΣΤΕ ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΣ ΚΥΒΕΡΝΟΥΝ ΟΙ ΤΙΠΟΤΕΝΙΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΧΑΡΑΜΟΦΑΗΔΕΣ ΑΦΟΥ ΤΟ 95% ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΤΕΤΟΙΟ ΕΙΝΑΙ. ΚΑΛΑ ΝΑ ΠΑΘΟΥΜΕ ΚΑΙ ΜΙΑ ΕΥΧΗ ΠΟΥ ΚΑΝΩ ΕΙΝΑΙ ΤΕΛΙΚΑ ΤΟ ΚΡΑΤΙΔΙΟ ΠΟΥ ΛΕΓΕΤΑΙ ΕΛΛΑΔΙΣΤΑΝ ΝΑ ΠΑΨΗ ΝΑ ΥΠΑΡΧΗ ΚΑΙ ΩΣ ΚΡΑΤΙΚΗ ΦΑΙΝΟΜΕΝΙΚΑ ΟΝΤΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ Η ΕΥΧΗ ΤΟΥ ΚΙΣΙΝΓΚΕΡ ΝΑ ΓΙΝΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ. ΑΜΗΝ ΚΑΙ ΠΟΤΕ! ΑΛΑΚ ΑΜΠΑΡ ΑΔΕΛΦΙΑ ΜΟΥ ΠΟΥΛΙΑ ΚΑΤΑΤΡΕΓΜΕΝΑ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι λες ρε συ; Επικοινωνείς;
ΔιαγραφήἘσὺ λές μποῦρδες,ἐγώ λέω τρίχες.
ΑπάντησηΔιαγραφήὍλα τὰ κόμματα τὰ ἀνέφερε πλήν ΧΑ(πολὺ δημοκρατικὸς καὶ ὁ Σαββίδης)καὶ Θεέ μου τὶ γράφει γιὰ ποτάμι καὶ πασόκ,μὲ δύο ἀντιπαθεστάτους ἀρχηγοὺς ποὺ ἔχουν IQ ραδικιοῦ.
Ὁ Τσίπρας τυπικὸς ἕλληνας πολιτικὸς.
Ἐδῶ ἔχει δίκιο.
Σκέτο λαμόγιο,ὑποπόδιο τῶν ξένων.
Νὰ μὴν ἐπαναλάβω τὸ ἐπίθετο (σωστότατο)ποὺ τοῦ ἔδωσε ὁ ἀντιπαθής Τζήμερος.
Ἡ λύσις εἶναι μία·πότε νὰ βρεθῆ ὁ ἄνθρωπος ποὺ θὰ τὰ κόψη ὅλα σὰν τὸν Γόρδιο καὶ θὰ τιμωρήση ἀνελέητα,ἀλλοιῶς ἄσε τὴν χώρα νὰ πεθάνη μήπως γλυτώσουμε καὶ ἐμεῖς ἀπὸ τὴν θλῖψι καὶ ταπείνωσι.